Eurokinissi

Μία από τις κινητοποιήσεις στην Αθήνα ενάντια στα μνημόνια των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ

Υπενθυμίζεται ότι η 23η Απρίλη του 2010 ήταν η μέρα που η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, με την οικονομική κρίση να βαθαίνει, ανακοίνωναν από το Καστελόριζο την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης» ΕΕ και ΔΝΤ. Το τι θα επακολουθούσε ξεκαθαριζόταν από το ...προοίμιο, ζητώντας «ενότητα» μπροστά στη «νέα Οδύσσεια» και τη «δύσκολη πορεία του Ελληνισμού», αφού τα μέτρα που θα έφερναν τα μνημόνια φόρτωναν ένα ένα τα βάρη της οικονομικής κρίσης στους εργαζόμενους.

Μιλάμε για τις δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, φορολεηλασία, ξήλωμα της όποιας Κοινωνικής Ασφάλισης, των Συλλογικών Συμβάσεων, σφοδρή επίθεση στη συνδικαλιστική δράση. Μαζική χρεοκοπία για αυτοαπασχολούμενους, μικρούς επαγγελματίες και φτωχούς αγρότες, ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων τομέων, υποχρηματοδότηση και λουκέτα σε Υγεία και Παιδεία.

Μέτρα δηλαδή που έδιναν «ανάσα» στο κεφάλαιο ώστε να ξεπεράσει την κρίση, να ανακάμψει η κερδοφορία του και να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.

Οσα έζησαν οι εργαζόμενοι από τότε, επιβεβαιώνουν καθετί που τόνιζε από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, γι' αυτό και η στάση του, η δράση του όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσε και αποτελεί παρακαταθήκη συνολικά για την εργατική τάξη.

Το Κόμμα τόνιζε εξαρχής ότι η κρίση και οι επιπτώσεις της προέρχονται από την ίδια τη φυσιολογική λειτουργία του καπιταλισμού και όχι από κάποια «παραβίαση» των νόμων του. Γι' αυτό και ο στόχος για ανάκαμψη μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τον στραγγαλισμό των μικρών επαγγελματιών «ένωσε» όλους τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο μνημόνιο (2010) ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και 172 βουλευτές, το δεύτερο μνημόνιο (2012) ψηφίστηκε από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. και 199 βουλευτές και το τρίτο μνημόνιο (2015) από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ακροδεξιών ΑΝΕΛ (σχηματισμός αποχωρήσαντων από τη ΝΔ) και 222 βουλευτές από όλα τα αστικά κόμματα.

Το παραπάνω άλλωστε επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι το νομοθετικό οπλοστάσιο που καθόρισαν τα μνημόνια, όχι μόνο παραμένει στο ακέραιο, αλλά εμπλουτίζεται από όλες τις κυβερνήσεις. Ακόμα και μετά την τυπική λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018, τόσο η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι μετέπειτα της ΝΔ συνέχισαν να «χτίζουν» πάνω στο αντεργατικό οικοδόμημα, με εμβληματικούς νόμους που σφαγιάζουν δικαιώματα και κατακτήσεις. Εδώ είναι βέβαια και τα «μνημόνια διαρκείας»: Από τα «Ευρωπαϊκά Εξάμηνα» και τα Σύμφωνα Σταθερότητας μέχρι το Ταμείο Ανάκαμψης με τα εκατοντάδες «προαπαιτούμενα» για να εκταμιεύονται οι δόσεις στήριξης στο μεγάλο κεφάλαιο.

Στην πορεία αυτή επιβεβαιώθηκε επίσης ότι οι «συνταγές» και τα «μείγματα» της οικονομικής διαχείρισης, όπως κι αν χαρακτηρίζονται, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται η αστική κυβέρνηση που τα εφαρμόζει, έχουν πάντα «ένα το κρατούμενο» τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η ίδια η πείρα του λαού συναντήθηκε με όσα αποκάλυπτε το ΚΚΕ για τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ όταν διεκδικούσε τη διακυβέρνηση, επικαλούμενος ένα «άλλο μείγμα οικονομίας». Και πράγματι, η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα δεν σταμάτησε παρά το «πέρασμα» από τη σφιχτή δημοσιονομική - περιοριστική πολιτική των μνημονίων που εφάρμοσαν οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στη «χαλαρή» - επεκτατική πολιτική του Ταμείου Ανάκαμψης που εφάρμοσε η ΝΔ, με το «ζεστό» χρήμα να ρέει για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Η ειρωνεία είναι μάλιστα ότι τα έφερε έτσι η ζωή, που ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ο καλύτερος ...μαθητής στην εφαρμογή των μνημονίων, ενώ μετά έκανε και κριτική στη ΝΔ ότι «δεν μπορεί να εφαρμόσει» το Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή το άλλο «μείγμα».

Η 15ετία όμως που πέρασε προσφέρεται και για ένα ακόμα πιο ουσιαστικό συμπέρασμα, που αφορά το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τις κυβερνητικές εναλλαγές, με κομβικό τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας.

Ολα αυτά τα χρόνια, η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια διοχετεύτηκε σε μια σειρά τέτοιες εναλλαγές. Δοκιμάστηκαν τόσο μονοκομματικές κυβερνήσεις στο όνομα της «σταθερότητας», όσο και κυβερνήσεις συνεργασίας στο όνομα της «συναίνεσης». Τόσο «φιλελεύθερες» όσο και «προοδευτικές», με τις γνωστές «διαχωριστικές γραμμές» που χάραζαν στο χιόνι. Δοκιμάστηκαν και οι «τεχνοκράτες» για «ρεαλιστικές λύσεις», στο ίδιο πάντα πλαίσιο.

Δοκιμάστηκαν επίσης τα κάθε λογής κόμματα «μιας χρήσης» που εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού, αφού πρώτα έκαναν τη βρώμικη δουλειά, στηρίζοντας τις κυβερνήσεις και συνολικά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη στρατηγική του κεφαλαίου και από θέσεις «αντιπολίτευσης».

Το κυριότερο: Μπροστά στην ανάγκη της αστικής τάξης να στηθούν αναχώματα απέναντι στη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, βασικό ζητούμενο ήταν η υποταγή του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μέσα και από την επιτάχυνση της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Εδώ επιστρατεύτηκε η νέα σοσιαλδημοκρατία του «όλου» ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με δυνάμεις που σήμερα εμφανίζονται ως «αντισυστημικές», παρέλαβε το 2012 τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ όταν αυτό κατέρρεε. Καβάλησε το «κύμα» του πλαστού διαχωρισμού των κομμάτων σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» και έσπειρε το δηλητήριο ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξυγιανθεί, ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει «κοινό σπίτι των λαών».

Πρόκειται για μύθους που κατέρρευσαν με πάταγο, αφού όμως πρώτα αξιοποιήθηκαν για να γενικευτεί η παθητική αναμονή του λαού για τον ερχομό του κυβερνητικού σωτήρα, για να μπουν στον πάγο αγωνιστικές διεκδικήσεις και να παραπέμπονται οι όποιες προσδοκίες στις κάλπες, με κομβικό το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές.

Η συνέχεια είναι γνωστή, με την κυβέρνηση που συγκρότησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, τις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο δημοψήφισμα με το γνωστό «δίλημμα» επιλογής μνημονίου και τελικά στο 3ο και χειρότερο μνημόνιο που ψηφίστηκε από όλα τα αστικά κόμματα.

Επίσης με τη βαθιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να υπογράφει τη στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ, να μετατρέπει όλη τη χώρα σε ΝΑΤΟική βάση, αλλά και να πρωτοστατεί στη ΝΑΤΟποίηση των Δυτικών Βαλκανίων, να προωθεί την πολεμοκάπηλη συνεργασία με το Ισραήλ κ.ο.κ.

Κόντρα στο ρεύμα αυτό, του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου» που οδήγησε στην κυβερνητική εναλλαγή τρέφοντας τις απατηλές προσδοκίες σε πλατιά λαϊκά τμήματα, βρέθηκε μόνο το ΚΚΕ, που από την πρώτη στιγμή κάλεσε τον λαό να μην εγκλωβιστεί στο νέο δίπολο.

Το Κόμμα έριξε όλες του τις δυνάμεις για να σπάσει η αναμονή, για να μη βρίσκει έδαφος το δηλητήριο της «περήφανης διαπραγμάτευσης» του πρώτου εξαμήνου του 2015, αλλά και για να ακυρωθεί το ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος.

Η στάση αυτή του ΚΚΕ συνέβαλε για να κρατηθούν εστίες αντίστασης, να μην κυριαρχήσει η παραίτηση. Να μην παραλύσει ο λαός όταν ένιωσε «προδομένος» τον Σεπτέμβρη του 2015, αλλά και για να βρουν όσο γίνεται πιο γρήγορα αγωνιστικό βηματισμό εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, να οργανωθεί η πάλη στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, να ξεδιπλωθούν οι δίκαιες διεκδικήσεις από καλύτερες θέσεις και τα επόμενα χρόνια.

Κάνοντας λοιπόν «ταμείο», ο λαός αντλεί διδάγματα από μια 15ετία στην οποία έζησε εξελίξεις που δεν είχε ζήσει για δεκαετίες ολόκληρες, συσσωρεύοντας πολύτιμη πείρα.

Και σήμερα, παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης της ΝΔ ότι «τα δύσκολα πέρασαν», διαπιστώνει το ακριβώς αντίθετο, να θυσιάζονται διαρκώς οι ανάγκες του για τα κέρδη των λίγων. Ερχεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα κάθε φορά νέα «γιατρικά» που πλασάρουν η σοσιαλδημοκρατία και τα άλλα αστικά κόμματα, που τάχα θα «θεραπεύσουν» το σάπιο σύστημα του καπιταλισμού.

Γι' αυτό και η πείρα αυτή είναι πολύτιμος οδηγός, ειδικά τώρα που η ΕΕ βρίσκεται προ των πυλών νέας κρίσης, με τις ανησυχίες των αστικών επιτελείων να εστιάζουν στα νέα αδιέξοδα, με στόχο να φορτώσουν κι άλλα βάρη στις πλάτες των λαών.

Αυτήν τη φορά μάλιστα το κουβάρι των αντιφάσεών τους συναντιέται με την όξυνση των ανταγωνισμών και τη γενικευμένη πολεμική προπαρασκευή, με τους εργαζόμενους να ματώνουν για τα νέα πακέτα χρηματοδότησης, αυτήν τη φορά για την πολεμική οικονομία.

Για να μη μετράει λοιπόν άλλες χαμένες 15ετίες ο λαός, είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης και η διεκδίκηση, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες, σε σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.

Με εμπιστοσύνη στη δύναμή του, ο λαός να περάσει στην αντεπίθεση, βαδίζοντας στον δρόμο που προβάλλει το ΚΚΕ, της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της διεκδίκησης της δικής του εξουσίας και οικονομίας, της πάλης για τον σοσιαλισμό που θα βάλει στο περιθώριο της Ιστορίας τις κρίσεις, τους πολέμους και την εκμετάλλευση.

Στην εκδήλωση θα τιμηθούν οι Οργανώσεις που ξεχώρισε η προσπάθειά τους να δυναμώσει το Κόμμα, με νέες δυνάμεις από την εργατική τάξη, τις γυναίκες, τη νεολαία, το 2024 στην άμιλλα οικοδόμησης και στρατολογίας προς τιμήν των 100 χρόνων από τον θάνατο του Λένιν, καθώς και στην αντίστοιχη άμιλλα που είχε προκηρύξει η ΚΕ για το α' εξάμηνο του 2022, προς τιμήν της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Θα ακολουθήσει μουσικό - αφηγηματικό αφιέρωμα με τίτλο «Ανοίξαμε την αλυσίδα κι έγινες ένας από εμάς».