Μια ενδιαφέρουσα έρευνα («Τα Νέα») καταγράφει τις προσδοκίες των Ελλήνων με «ορίζοντα» τα επόμενα 20 χρόνια. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι η απαισιοδοξία και η αβεβαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το μέλλον οι συμμετέχοντες. Για παράδειγμα: Στο ερώτημα «πώς θα ζούμε το 2035», το 56,3% απαντά «σε έναν χειρότερο κόσμο», έναντι 18,5% που λέει «σε έναν καλύτερο κόσμο». Σε άλλη ερώτηση, το 47,2% θεωρεί «πολύ» και «αρκετά» πιθανό να έχει ξεσπάσει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, έναντι 48,6% που το θεωρεί «καθόλου» ή «όχι και τόσο» πιθανό. Αντίστοιχα, το 38,5% θεωρεί τις «γεωπολιτικές συγκρούσεις» και την «παγκόσμια αστάθεια» το μεγαλύτερο ζήτημα που θα αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι το 2035, με δεύτερη δημοφιλέστερη επιλογή τις κυβερνοεπιθέσεις και την ψηφιακή ασφάλεια.

Συναφής είναι και η εκτίμηση του 50,2% ότι θα χρησιμοποιηθεί πυρηνικός εξοπλισμός σε κάποια πολεμική σύγκρουση. Το 28% βλέπει την Κίνα να αναδεικνύεται σε «παγκόσμια υπερδύναμη» και το 22,7% πιστεύει ότι οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία. Το 40,1% πιστεύει ότι την επόμενη 20ετία θα εργάζεται περισσότερες ώρες και μόλις το 21,5% λιγότερες. Με ανησυχία αντιμετωπίζεται και η ενσωμάτωση της τεχνητής νοημοσύνης στην παραγωγή, με το 88,9% να πιστεύει ότι θα οδηγήσει σε απώλειες θέσεων εργασίας «σε πολλούς ή σε ορισμένους τομείς». Το 56,8% δεν βλέπει καμία προοπτική να μειωθούν οι «κοινωνικές ανισότητες», και το ίδιο απαντάει το 52,9% γα την «προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Σε ό,τι αφορά τέλος τις ανθρώπινες σχέσεις, το 71,5% προβλέπει μεγαλύτερη αποξένωση, ενώ σε άλλη ερώτηση το 79% απαντά ότι θα υπάρχει μικρότερη ανεκτικότητα και κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων.

Παρά τις αντιφάσεις, οι απαντήσεις στην έρευνα επιβεβαιώνουν ότι η αβεβαιότητα για το μέλλον κυριαρχεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού, κυρίως λόγω των αδιεξόδων που ανακυκλώνει το σύστημα και των τεκτονικών αλλαγών που προκαλούν η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου. Ανασφάλεια προκαλεί και το πώς αξιοποιούνται στον καπιταλισμό τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της επιστήμης, όπως π.χ. η τεχνητή νοημοσύνη. Ετσι, ενώ υπάρχει εκτίμηση για τα νέα επιτεύγματα (π.χ. το 82,9% προβλέπει ότι θα υπάρξουν νέες θεραπείες για τον καρκίνο και άλλες ασθένειες) η γενική αίσθηση είναι ότι η τεχνολογία δεν θα χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση της ζωής του λαού, αντίθετα θα αυξήσει τους κινδύνους (π.χ. ένταση της εκμετάλλευσης, αύξηση της ανεργίας, χρήση για στρατιωτικούς σκοπούς).

Προκύπτει επίσης ότι η δυσαρέσκεια του λαού δεν περιορίζεται σε ένα - δυο ζητήματα της επικαιρότητας, αντίθετα πηγάζει από τη συνολικότερη επιδείνωση της ζωής του, σε όλες τις πτυχές. Αυτό δεν περνάει καθόλου απαρατήρητο από τα αστικά επιτελεία, που προβληματίζονται, ειδικά μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις για τα Τέμπη, καθώς διαπιστώνουν ότι οι αιτίες της λαϊκής αντίδρασης ξεπερνούν κατά πολύ την προκλητική προσπάθεια της κυβέρνησης να συγκαλύψει το έγκλημα. Η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις, οι κίνδυνοι από την πολεμική εμπλοκή, η ανασφάλεια από την πολιτική εμπορευματοποίησης της Υγείας, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου για τη θωράκιση της κερδοφορίας του, δρουν σωρευτικά. Πρόκειται για αδιέξοδα που οξύνονται - ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που οι ανταγωνισμοί έχουν χτυπήσει «κόκκινο» - και καμία χρεοκοπημένη συνταγή διαχείρισης του συστήματος δεν μπορεί να δώσει διέξοδο.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί καταγράφουν την πρωτοφανή ένταση των «γεωπολιτικών κινδύνων» και, σε αυτό το έδαφος, την αύξηση των «κοινωνικών εντάσεων». Η προσπάθεια των αστικών επιτελείων στη χώρα μας να βγάλουν από το καπέλο τον επόμενο «λαγό» και να διαμορφώσουν κυβερνητική εναλλακτική δυσκολεύει, και αυτό αποτυπώνεται στις διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, ειδικά στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ψάχνουν τρόπο από τη μία να διασφαλίσουν τη συνέχεια και την ένταση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, και από την άλλη να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αυξάνεται, ειδικά μπροστά στο ενδεχόμενο μιας βαθύτερης πολεμικής εμπλοκής, που απαιτεί υψηλό βαθμό πολιτικής συναίνεσης των αστικών κομμάτων και συστράτευσης του λαού στους «εθνικούς στόχους» της αστικής τάξης.

Είναι όμως στο χέρι του λαού να κάψει τα σενάρια σε βάρος του. Τώρα αποδεικνύεται ακόμα πιο καθαρά ότι είναι μάταιο να αναζητεί μέσα στο σύστημα που σάπισε την απάντηση στις αγωνίες και στις προσδοκίες του να ζήσει καλύτερα. Κι άλλες φορές στο παρελθόν δοκίμασε «εναλλακτικές λύσεις» και «σωτήρες», που αποδείχθηκαν καταστροφικές αυταπάτες και έσπειραν μόνο απογοήτευση. Τώρα είναι η ώρα να στηριχτεί και να δοκιμάσει τις δικές του ανεξάντλητες δυνάμεις. Η διέξοδος βρίσκεται στην οργανωμένη σύγκρουση με την πολιτική του καπιταλιστικού κέρδους παντού, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Η απάντηση στη σημερινή βαρβαρότητα είναι η πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, το πραγματικά νέο, που θα αξιοποιήσει κάθε σύγχρονη δυνατότητα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.