Πρόσφατα εγκρίθηκε στη Ρωσία ο νέος νόμος για τα πολιτικά κόμματα. Πρόκειται για ένα βαθιά αντιδραστικό μέτρο με στόχο την ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος της Ρωσίας. Ανάμεσα στα πολλά που εκεί προβλέπονται είναι ότι για να μπορεί κάποιος να συμμετέχει στις εκλογές, θα πρέπει να αξιολογηθεί από τις αρχές ως «πολιτικό κόμμα» και για να τον θεωρήσουν τέτοιο θα πρέπει: Να δηλώσει στις αρχές τουλάχιστον 10.000 μέλη, σε τουλάχιστον 45 (από 89) περιοχές της χώρας (άρθρο 3). Μάλιστα δε φτάνει μια απλή δήλωση για τον αριθμό των μελών. Αλλά τόσο τα κεντρικά, όσο και τα περιφερειακά όργανα του κόμματος είναι υποχρεωμένα (με βάση τα άρθρο 38) να δώσουν πλήρη στοιχεία που να αποδεικνύουν τον ισχυρισμό τους, ότι έχουν δηλαδή 10.000 μέλη. Στη συνέχεια οι αρχές, μια ειδική υπηρεσία για τον έλεγχο των κομμάτων (ειδικό σώμα εισαγγελέων) θα προχωρά στη διασταύρωση αυτών των στοιχείων. Κι αυτό γιατί σε περίπτωση που ο αριθμός των μελών του πέσει κάτω από 10.000 μέλη, τότε θα χάνει την ιδιότητα του «κόμματος» (και το δικαίωμα να συμμετέχει στις εκλογές) και θα θεωρείται κοινωνική οργάνωση. Το κάθε κόμμα θα πρέπει μια φορά το χρόνο να ενημερώνει τις αρχές όχι μόνο για τον οικονομικό απολογισμό του, αλλά και τη χρονιάτικη πολιτική και οργανωτική δράση του, μεταξύ των άλλων και για τις μεταβολές στον αριθμό των μελών συνολικά και σε κάθε τοπική οργάνωση (άρθρο 27). Το κόμμα θα πρέπει να κάνει συνέδριο το αργότερο μια φορά στα 3 χρόνια, στο οποίο είναι υποχρεωμένο να προσκαλεί εκπροσώπους των αρχών, οι όποιοι άλλωστε μπορούν με βάση το σχετικό νομοσχέδιο να παρακολουθούν όλες τις εκδηλώσεις των κομμάτων, που θα πρέπει να είναι ανοιχτές όπως π.χ. συνέδρια, συνδιασκέψεις (άρθρα 27 και 38). Επίσης στα πολιτικά κόμματα απαγορεύεται να έχουν επιχειρηματική δραστηριότητα. Επιτρέπονται τα έσοδα από εκδοτικές δραστηριότητες, πώληση ακινήτων και συμβόλων (σουβενίρ) του κόμματος. Ενώ καθιερώνεται η κρατική χρηματοδότηση για τα κόμματα που έχουν ξεπεράσει το 3% στις εθνικές εκλογές. Απαγορεύονται οι ανώνυμες ενισχύσεις των κομμάτων από οπαδούς τους. Ετσι ο κάθε πολίτης που θέλει να ενισχύσει το κόμμα του θα πρέπει να στείλει ταχυδρομική επιταγή, δηλώνοντας όλα τα στοιχεία (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, αριθμό ταυτότητας), ενώ μπαίνει πλαφόν ανώτατης οικονομικής ενίσχυσης (έως 10.000 φορές τον κατώτατο μισθό, που ορίζεται κάθε χρόνο από το κράτος). Στο νομοσχέδιο σημειώνεται ότι αυτή η ενίσχυση θα πρέπει να είναι από «ιδίους» οικονομικούς πόρους που έχει ο συγκεκριμένος πολίτης, δηλαδή ο ίδιος θα πρέπει, αν του ζητηθεί, να αποδείξει από πού βρήκε τα συγκεκριμένα χρήματα με τα οποία ενίσχυσε το κόμμα του. Μάλιστα αν κάποιος δώσει ανώνυμα οικονομική βοήθεια στο κόμμα, με βάση το νομοσχέδιο, το κόμμα θα πρέπει ή να τον βρει και να του την επιστρέψει ή να δώσει το συγκεκριμένο ποσό στο κράτος (άρθρο 30). Και άλλα πολλά... Εννοείται ότι ο νόμος αυτός έχει οδηγήσει τα πολιτικά κόμματα της χώρας σε ορισμένες αναπροσαρμογές. Ετσι, για παράδειγμα, ανακοινώθηκε η «σύμπτυξη» της «Ενότητας», του κόμματος που στηρίζει τον Πρόεδρο Πούτιν, με το κόμμα «Πατρίδα - Ολη η Ρωσία» των Γιούρι Λουζκόφ (δημάρχου της Μόσχας) και Γεβγκένι Πριμακόφ (πρώην Υπ. Εξωτερικών). Στις πολιτικές εξελίξεις αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του Βίκτορ Τιούλκιν, Α` Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (ΚΕΚΡ), όπως και στα καθήκοντα του κόμματός του μετά την ψήφιση του νέου νόμου. Επίσης, αίσθηση και πολλές συζητήσεις προκάλεσε το καλοκαίρι στη Ρωσία η πρόταση του Προέδρου της χώρας Βλαντίμιρ Πούτιν να αλλάξει όνομα το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) και να μετονομαστεί σε «σοσιαλδημοκρατικό». Ενδιαφέρουσα από αυτήν την άποψη είναι η συνέντευξη του Βαλεντίν Κουπτσόφ, Α` αντιπροέδρου της ΚΕ του ΚΚΡΟ στην εφημερίδα «Νεζαβίσιμαγια Γκαζέτα», αριθ. 133, 24 Ιούλη 2001.

«Να εμβαθύνουμε τη διαδικασία της περεστρόικα, να προσθέσουμε διαφάνεια και δημοκρατισμό» - αυτές οι «σημαδιακές» κουβέντες του «κλασικού» των μεταρρυθμίσεων έχουν αρχίσει να ξεχνιούνται και μάλιστα ορισμένοι θεωρούν ότι ήδη έχουν γίνει ιστορία και δεν έχουν καμιά σημασία στη σημερινή ζωή. Κάνουν όμως λάθος, γιατί όχι μόνο οι λέξεις, αλλά και οι πράξεις του Γκορμπατσόφ, δηλαδή οι αστικές μεταρρυθμίσεις, συνεχίζουν να ζουν και να βαθαίνουν, συχνά μάλιστα υπό την κόκκινη σημαία, υπό το όνομα κομμάτων που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά. Τροφή γι' αυτές τις σκέψεις δίνουν τα πρόσφατα γεγονότα, τα οποία είναι μικρά σε μέγεθος, αλλά πολύ χαρακτηριστικά, κι επιδρούν στην ίδια τη διαδικασία της «εμβάθυνσης» και συνέχισης της περεστρόικα. Το πρώτο είναι η νίκη στις (νομαρχιακές) εκλογές του Νίζνι Νόβγκοροντ του Χόντιρεφ, μέλους του ΚΚΡΟ και πρώην Α` Γραμματέα της ΚΟ περιοχής του ΚΚΣΕ και η ανακοίνωση από μέρους του ότι αυτόματα σταματά την ένταξή του στο ΚΚΡΟ. Μάλιστα ,πρόσθεσε και την εξής χαρακτηριστική φράση: ώστε δήθεν να μην εξαρτάται από το κόμμα και να «υποστηρίξει τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, που προωθεί ο πρόεδρος Πούτιν». Είναι άξιο προσοχής ότι αυτό δεν εκνεύρισε καθόλου τον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και με ιδιαίτερα χαρακτηριστική ικανοποίηση στο πρόσωπο παρακολούθησε τη διαδικασία της ορκωμοσίας του Χόντιρεφ. Δύο βδομάδες μετά από αυτό υποσχέθηκε να αποχωρήσει από το ΚΚΡΟ, σε περίπτωση που νικήσει στις εκλογές, κι ο Λέβτσενκο, υποψήφιος κυβερνήτης (νομάρχης) της περιοχής του Ιρκούτσκ. Συμπερασματικά, δεν επρόκειτο για μεμονωμένη περίπτωση, αλλά για μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή. Το δεύτερο σημείο είναι η υποστήριξη του Ζιουγκάνοφ στις νομαρχιακές εκλογές προς τον Ολεγκ Στρόεφ (Πρόεδρος της Ανω ρωσικής Βουλής). Κι όμως ο Στρόεφ είναι μια σημαντική φιγούρα, «κλειδί» με την άμεση σημασία αυτής της λέξης. Μιας κι από τα χέρια του περνά η υλοποίηση, η εφαρμογή στη ζωή όλων των νέων νόμων της χώρας στα τελευταία 7 χρόνια. Ακριβώς, πρόκειται για έναν συνεπή και καθόλου ταλαντευόμενο οπαδό της συνέχισης των μεταρρυθμίσεων στην πουτινική εκδοχή τους. Αυτά τα δύο παραδείγματα αντανακλούν τη διαμορφωμένη πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το ΚΚΡΟ ενσωματώνεται στο υπάρχον σύστημα. Πέρα απ' αυτό, μετατράπηκε σε μια ιδιόμορφη παράνομη «φάμπρικα» κατασκευής στελεχών για το σύστημα αυτό. Αρκεί να θυμηθούμε τους γνωστούς παράγοντες που προήλθαν από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΡΟ, όπως τον υπουργό Δικαιοσύνης Κοβαλιόφ, τον αξέχαστο Ιβάν Ρίμπκιν, τον επίσης υποστηριγμένο από το ΚΚΡΟ νομάρχη του Κουρσκ Ρουτσκόι, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Μασλιουκόφ, τον εξουσιοδοτημένο για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μιρόνοφ κ.ά. Ηθελημένα ή άθελα, αλλά επί της ουσίας, χωρίς ακόμη να το αναγνωρίζει δημόσια το ΚΚΡΟ μετατράπηκε σε συστατικό στοιχείο του συστήματος. Μάλιστα, στοιχείο που υλοποιεί λειτουργία σταθεροποιητική για το σύστημα, υπόσκαψης της λαϊκής αγανάκτησης, των προσπαθειών ριζικής αλλαγής του συστήματος. Το ΚΚΡΟ δουλεύει σαν τον σταθμάρχη που αλλάζει την πορεία στις ράγες και μεταφέρει την ενέργεια που στοχεύει στην καταστροφή του κόσμου της εκμετάλλευσης, στις γραμμές της καλυτέρευσης, της μαλακότητας, της μεταρρύθμισης αυτού του κόσμου. Σ' αυτό το σύστημα το ΚΚΡΟ έχει καταλάβει τον χώρο της Αριστεράς, μεταξύ των άλλων συνειδητά, χρησιμοποιώντας τον τίτλο «κομμουνιστικό». Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό από τη θεωρία και την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος. Ακόμη, ο Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν σημείωνε σχετικά με την εμπειρία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ότι στην αστική τάξη χρειάζονται οπορτουνιστικά, συναινετικά κόμματα με εργατικό τίτλο και δε θα επιτρέψουν ποτέ στα κόμματα αυτά να μεταλλαχτούν ολοκληρωτικά και να πάρουν μορφή που να αντιστοιχεί με το περιεχόμενό τους. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση στη θέση τους μπορεί πράγματι να εμφανιστεί ένα εργατικό, επαναστατικό κι επικίνδυνο γι' αυτήν κόμμα, το οποίο θα αρπάξει το πεταμένο πρόγραμμα και τη σημαία του αγώνα και θα τα υψώσει με ακόμη πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Οχι, αυτοί τα χρειάζονται ακριβώς ως ασφαλιστική βαλβίδα, για την έξοδο του ατμού.

Εφόσον είναι έτσι τα πράγματα, τότε είναι κατανοητό γιατί η ηγεσία του ΚΚΡΟ, η κοινοβουλευτική του ομάδα, από τις κύριες κατευθύνσεις που έχουν είναι η εξάλειψη των αντιπάλων, πρώτα απ' όλα των πραγματικών αντιπολιτευτικών οργανώσεων, που διαδίδουν την κομμουνιστική ιδεολογία, στοχεύουν στην οργάνωση των εργαζομένων, βοηθούν στη διαμόρφωση του προλεταριάτου σε τάξη. Από αυτήν την άποψη γίνεται πιο κατανοητή η όλη η διαδικασία της έγκρισης του νόμου «Για τα πολιτικά κόμματα». Ποιος είναι ο στόχος αυτού του νόμου; Εάν πιστέψουμε όσα λένε τα επίσημα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους κοινοβουλευτικούς συγγραφείς του νόμου, τότε δήθεν υπάρχει η φροντίδα, ώστε στα μυαλά των ψηφοφόρων να μην εμφανίζονται μπερδέματα, ώστε η δομή του πολιτικού συστήματος να αντιστοιχεί στις δυνάμεις και τις διαθέσεις της κοινωνίας, και να μην είναι αποτέλεσμα της φαντασίας των κομματικών αρχιτεκτόνων διαφορετικών αποχρώσεων, οι οποίοι συγκροτούν αμέτρητα κόμματα, μπλοκ, ιδιαίτερα στις παραμονές των εκλογών. Μάλιστα, προσκομίζουν νούμερα, πόσα κόμματα και μπλοκ συμμετείχαν στις εκλογές του 1995, καθώς και ότι το 1999 θα μπορούσαν να συμμετέχουν ήδη 148. Μήπως λοιπόν πράγματι υπήρξε μια τέτοια φροντίδα για τους απλούς ανθρώπους; Βλακείες! Εάν αυτοί οι κύριοι πράγματι ενδιαφέρονταν για τα συμφέροντα των ψηφοφόρων και για την αντικειμενική αποτύπωση των δυνάμεων της κοινωνίας στη δημόσια πολιτική σκηνή, τότε πρώτα απ' όλα θα καταργούσαν τις «χρηματικές εγγυήσεις», με τη βοήθεια των οποίων, με ποσά τεράστια, ασύλληπτα για τον απλό άνθρωπο μπορεί κάποιος να κατέβει στις εκλογές. Αλλά όχι, το αντίθετο! Αυτός ο μηχανισμός των «χρηματικών εγγυήσεων» ενσωματώθηκε στον εκλογικό νόμο με πρόταση βουλευτή του ΚΚΡΟ. (Σημ. μτφρ. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις τελευταίες εκλογές μόνο 8 από τα 29 κόμματα μάζεψαν υπογραφές, οι υπόλοιποι κατέβαλαν την «εγγύηση» των 100.000 δολαρίων. Από τα αριστερά σχήματα μόνο οι συνδυασμοί του ΚΚΡΟ και του ΚΕΚΡ μάζεψαν τις 200.000 υπογραφές). Τον ίδιο δε το νόμο «Για τα πολιτικά κόμματα», ενάντια στον οποίο ψήφισε και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΡΟ, επί της ουσίας τον επεξεργάστηκε η επιτροπή της Βουλής στην οποία επικεφαλής είναι ο βουλευτής του ΚΚΡΟ Βίκτωρ Ζόρκαλτσεφ. Ηταν αυτός που εισηγήθηκε την όλη αντίληψη στις κοινοβουλευτικές ακροάσεις. Ετσι η καταψήφιση αποτελεί απλώς πονηριά, όταν πια το «πράσινο φως» είχε εξασφαλιστεί. Αυτός ο νόμος έχει στόχο του να πετάξει έξω από τη δημόσια πολιτική την πραγματική αντιπολίτευση, που είναι φυσικά κι από οικονομικής άποψης αδύνατη. Ετσι μπαίνουν μια σειρά όροι: για τον αριθμό των μελών, τη γεωγραφική τους κατανομή, τις διαδικασίες επικύρωσης, ενώ εισάγεται έναν αυστηρός έλεγχος τόσο για την κομματική ένταξη, όσο και για τη δραστηριότητα των κομμάτων. Είναι φανερό ότι άλλο κουράγιο θέλει για να επιβεβαιώσει κάποιος την κομματική του ιδιότητα σ' ένα κόμμα που θεωρεί το καθεστώς αντιλαϊκό, κι εντελώς διαφορετικό όταν είναι μέλος στο κόμμα της κυβερνητικής «Ενότητας».

Μπαίνει το ερώτημα: Πώς θα πρέπει εμείς, το κομμουνιστικό κόμμα, οι συνειδητοποιημένοι εργάτες, να αντιμετωπίσουμε αυτές τις εξελίξεις; Θα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε ως κάτι το φυσιολογικό, αφού πρόκειται για την αναμενόμενη επίθεση του κεφαλαίου στις γραμμές μας. Και η ουσία δεν είναι ότι έχουμε κάποιες κοινοβουλευτικίστικες φιλοδοξίες ή παρέκκλιση, αλλά ότι είναι ανάγκη στον αγώνα μας να χρησιμοποιήσουμε τις κοινοβουλευτικές μεθόδους για την ενίσχυση της επιρροής μας στις μάζες, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης με την ευρεία της έννοια. Να θυμίσουμε ότι οι μπολσεβίκοι πάλευαν για την καθιέρωση του γενικού εκλογικού δικαιώματος, ότι ο Λένιν συμβούλευε τους σοσιαλδημοκράτες της Αγγλίας οπωσδήποτε να συμμετέχουν στις εκλογές. Κι εμείς, αυτήν την προσπάθεια που γίνεται, για να μας πετάξουν έξω από τη δημόσια πολιτική, θα πρέπει να την αποκρούσουμε, με αφετηρία ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις κοινοβουλευτικές δυνατότητες για τη διεύρυνση της ταξικής πάλης. Να θυμίσουμε ότι το εκλογικό μπλοκ μας «Κομμουνιστές, εργαζόμενοι της Ρωσίας, για τη Σοβιετική Ενωση» ήταν το μοναδικό εργατικό μπλοκ στις εκλογές του 1995 και του 1999. Αν και το καθεστώς κατάφερε με διάφορους τρόπους να εμποδίσει την είσοδό μας στο Κοινοβούλιο, μας ψήφισαν εκατομμύρια άνθρωποι. Κι όπως έλεγε ο Λένιν, με την επιρροή στα εκατομμύρια αρχίζει και η πραγματική πολιτική. Ακριβώς και γι' αυτό το ΚΚΡΟ στο συγκεκριμένο ζήτημα, χωρίς να το διακηρύσσει και χωρίς να το παραδέχεται, είναι μαζί με το καθεστώς κι εμποδίζει το ΚΕΚΡ και τους συμμάχους του, τις πραγματικές εργατικές οργανώσεις, στη δημόσια πολιτική. Εμποδίζει γιατί έτσι θα φανεί η ψευτο-κομμουνιστική, ψευτο-αντιπολιτευτική, απαθής, ικετευτική και καθόλου αγωνιστική στάση του. Γιατί μπορεί να εκδιωχθούν από τη ζεστή θεσούλα τους. Κι όπως έγραψε χαρακτηριστικά ένας σύντροφος: για μας ο δρόμος προς τον οπορτουνισμό έχει κλείσει, τον έκλεισε το ΚΚΡΟ. Εμείς έχουμε μόνο μια κατεύθυνση: ριζοσπαστική, επαναστατική, μπροστά στον αγώνα!

Ξεκινώντας από τις απαιτήσεις του νέου νόμου, θεωρώντας τον αντιδραστικό, άδικο, εμείς λέμε ότι παρ' όλα αυτά θα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτά τα εμπόδια. Ορισμένοι μας κάνουν κριτική από τα αριστερά, ότι δήθεν πρόκειται για συναινετική στάση, για «στήσιμο» του κόμματος, για παράδοση των μελών του στον έλεγχο του καθεστώτος. Τι γίνεται, ρωτάνε, με το κόμμα λενινιστικού τύπου; Δήθεν, λένε, πάμε στα βήματα του ΚΚΡΟ κλπ. Αυτά είναι υπερβολές! Εμείς ως επαναστάτες μαρξιστές θα πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλο το κόμμα για μας κι άλλο το κόμμα «γι' αυτούς». Υπάρχει τεράστια διαφορά. Για μας το κόμμα είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, μια οργάνωση ομοϊδεατών, η οποία ζει με τους δικούς της κανόνες, χρησιμοποιεί όλες της μορφές πάλης, που είναι γνωστές στη θεωρία και πρακτική του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, και σ' ό,τι αφορά τους αστικούς νόμους και την ηθική εμείς τα αντιμετωπίζουμε με το γνωστό τρόπο, θεωρώντας τα κατηγορίες βαθιά ταξικές, που υπηρετούν τα συμφέροντα αυτού που τα φτιάχνει. Το Κόμμα, ως οργάνωση που καταγράφτηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης («γι' αυτούς»), είναι απλώς μόνο μια μορφή διεξαγωγής του αγώνα του κόμματός μας, μια πλατιά οργάνωση των οπαδών μας για τη χρησιμοποίηση των κοινοβουλευτικών δυνατοτήτων. Και μόνο! Μας ψήφισαν, ακόμη και στο πιο άσχημο αποτέλεσμά μας, το 1999, 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι. (Θα ήταν πολλοί περισσότεροι αν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, πολλοί δεν απείχαν από τις εκλογές). Είναι ανάγκη να βοηθήσουμε τουλάχιστον το 1% αυτών των ανθρώπων να οργανωθούν, ώστε το κόμμα να μπορέσει να υλοποιήσει τη θέλησή τους, ώστε να μπορέσει να κινητοποιήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους στον αγώνα και στην πραγματική πολιτική. Ξεκινώντας απ' αυτήν τη θέση αντιμετωπίζουμε τη νέα κατάσταση, τον νόμο «για τα πολιτικά κόμματα».

Οι συνθήκες του αγώνα σκληραίνουν, αλλά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι ν' αντέξουμε. Και στο κάτω - κάτω πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι η έξοδος του ΚΕΚΡ, των πραγματικών κομμουνιστών από τη δημόσια σκηνή είναι ένα ιδιόμορφο ξεκαθάρισμα του δρόμου για τους ψευτο-κομμουνιστές, την κατευθυνόμενη αντιπολίτευση. Το να δώσουμε στον Ζιουγκάνοφ το αποκλειστικό δικαίωμα να εκπροσωπεί τους κομμουνιστές της Ρωσίας σημαίνει να αφήσουμε τη Ρωσία χωρίς κομμουνιστική ιδεολογία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Κι η κομμουνιστική θεωρία, αυτό το αναγνωρίζουν ακόμη κι οι τίμιοι Δεξιοί, αποτελεί συστατικό μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού. Γι' αυτό μια τέτοια απώλεια δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Η κατάσταση επιβάλλει: πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας, να πληθύνουμε, να ενώσουμε τις προσπάθειες όλων των πραγματικών κομμουνιστικών κι εργατικών οργανώσεων. Ακριβώς γι' αυτό πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία της ενοποίησης του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (ΚΕΚΡ) με το Επαναστατικό ΚΚ (ΕΚΚ). Εμείς καλούμε σ' αυτή τη διαδικασία και τις άλλες πραγματικές κομμουνιστικές δυνάμεις, όπως τις δομές του ΚΚ της Ενωσης Ρωσίας - Λευκορωσίας, του ΚΚ Ρωσίας - ΚΚΣΕ κ.ά. Καταλαβαίνουμε ότι στη σημερινή φάση της επανακαταγραφής, οι δυνάμεις του καθεστώτος θα προσπαθήσουν να μας πνίξουν με τα χέρια της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο που ο Πούτιν είπε ότι κατά τη γνώμη του το ΚΚΡΟ έχει όλες τις προοπτικές, για να μετατραπεί σ' ένα πολιτισμένο κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Οι ηγέτες του ΚΚΡΟ σωστά καταλαβαίνουν το καθήκον που τους έχει μπει, αλλά απλώς είναι αναγκασμένοι να κοιτούν και προς τους ψηφοφόρους, για τη διατήρηση των ψήφων, των θέσεών τους στο κοινοβούλιο, γι' αυτό και κρατούν τον τίτλο. Μιλώντας με τα λόγια του «κλασικού» να εμβαθύνουν και να θάψουν το κομμουνιστικό κίνημα στη Ρωσία. Η απάντησή μας πρέπει να είναι μονοσήμαντη. Δε θα το επιτρέψουμε! Δε θα περάσει!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τρουντοβάγια Ρωσία», 30/08/2001