Είμαστε όλοι μάρτυρες μιας νέας διεθνούς κατάστασης, ενός ανατρεπτικού δόγματος, όπου η θεωρητική του και μόνο υπόσταση τορπιλίζει συθέμελα και το τελευταίο απομεινάρι κάθε διεθνούς συστήματος ισορροπίας και «έννομης» τάξης.

Δε θα ήταν υπερβολή να αναφερθεί ότι αυτή τη νέα εποχή οι ΗΠΑ την αναζητούσαν εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Η απώλεια του αντίπαλου δέους, εκτός του ότι έδωσε ανάσα ζωής στον παγκόσμιο καπιταλισμό, έδρασε και ανασταλτικά σε ό,τι αφορά τη διεύρυνση της αναπαραγωγικής ικανότητας του συστήματος. Μέσα στα μακροχρόνια αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής αντιφατικής φύσης, η απόκτηση ενός νέου αντίπαλου στρατοπέδου φάνταζε επιτακτική. Ο πόλεμος του Κόλπου, παρά την προσδοκία να συμβάλει στην αμερικανική οικονομική ανάπτυξη και να σηματοδοτήσει την απαρχή αναθεωρημένων διεθνών ενεργειών και κανόνων, θα λέγαμε ότι τα αποτελέσματά του είχαν βραχυχρόνια ισχύ και ίσως όχι την προσδοκώμενη «αποδοτικότητα».

Ετσι η θεωρία για τα κράτη «παρίες» ( Ιράκ, Λιβύη, Β. Κορέα) που αποτελούν εν ενεργεία απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ δεν κατόρθωσε να επικρατήσει. Η προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δαιμονοποιήσουν αυτές τις οικονομικά ανίσχυρες και αδύναμες χώρες και να τις καταστήσουν εχθρό εις το διηνεκές στάθηκε αδύνατο θεωρητικά και πρακτικά. Ακόμη και μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες ο υποβόσκων προβληματισμός μετατρεπόταν σε δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στις κάθε είδους ενέργειες κατά των χωρών αυτών.

Ωσπου η ανύποπτη μέρα έφτασε (11η Σεπτεμβρίου 2001) δίνοντας σάρκα και οστά σ' όλες τις ασκήσεις επί χάρτου που χρόνια δρομολογούνταν. Ο δαίμονας ήρθε από το πουθενά, απενεργοποίησε κάθε σύστημα εθνικής ασφάλειας και εναέριας κατασκοπείας, στοχεύοντας εκεί που ήθελε, στην αφύπνιση των ενστίκτων και της εθνικής συνείδησης του μέσου Αμερικανού ίσως και Ευρωπαίου πολίτη. Ο «ευλογημένος» λαός του Θεού, όπως αποκάλεσε τον αμερικανικό λαό ο Τζ. Μπους, απειλείται για πρώτη φορά στην ιστορία του μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναστολές. Η ηγεσία προστάζει να κατατροπωθεί ο εχθρός, όποιος και αν είναι, όπου κι αν βρίσκεται. Τα τύμπανα του πολέμου βοούν ανενδοίαστα, επιτυγχάνοντας επίσης και την αμέριστη συγκατάθεση της πλειοψηφίας της αμερικανικής κοινής γνώμης (κι ενός κομματιού της ευρωπαϊκής) .

Τώρα πια ο εχθρός ανακαλύφθηκε, κατέστη συγκεκριμένος, ορατός και απτός. Μα ποιος είναι αυτός; Για όσους αναρωτιούνται, η απάντηση είναι έτοιμη να δοθεί. Δεν είναι ο Οσάμα μπιν Λάντεν και η συμμορία του που ζει στις απομακρυσμένες βουνοκορφές του Αφγανιστάν, ούτε οι όποιες μεμονωμένες ομάδες ισλαμιστών φονταμενταλιστών που εκπαιδεύονται για να πεθάνουν. Αυτοί είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, δημιουργήματα του ίδιου του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού, των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και ίσως τα θύματα μιας καλοστημένης επιχείρησης. Ο εχθρός βρίσκεται αλλού, κυκλοφορεί ανάμεσά μας, είναι πανταχού παρών. Είναι αυτός που αντιτίθεται στα σχέδια του ιμπεριαλισμού για ολοκληρωτική κυριαρχία. Είναι όσοι υποθάλπουν την «τρομοκρατία» (τουλάχιστον 60 χώρες σύμφωνα με τον Αμερικανό υπουργό Αμυνας Ράμσφελντ) ή καλύτερα όσοι αρνούνται να υποταχτούν στις επιταγές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και των συμμάχων τους. Είναι επίσης κάθε λαός που αγωνιά να διατηρήσει την ιδιαιτερότητά του, τον πολιτισμό του, το δικαίωμά του να αναπτυχθεί ελεύθερα μακριά από δυτικές επεμβάσεις. Τέλος, είναι κάθε τι που ανυψώνει φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και του περιθωρίου.

Η κυβέρνηση Μπους, άμεσος εκφραστής του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και του πετρελαϊκού λόμπι, δεν αφήνει περιθώρια για ελιγμούς. Η ευκαιρία είναι μπροστά της και αδημονεί να την αδράξει. Αμεση διείσδυση στα έγκατα της Μέσης Ανατολής και της Κασπίας Θάλασσας, εντονότερη παρουσία και ανάμειξη σε περιοχές στα σύνορα με τη Ρωσία και την Ινδική χερσόνησο. Κι όλα αυτά τα προσδοκούν (οι ΗΠΑ) με τη συγκατάθεση της λαϊκής τους βάσης, όπου μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ φαίνονται ξανά ψυχολογικά έτοιμοι να «υποδεχτούν» φέρετρα συμπατριωτών τους. Ταυτόχρονα στην εδώ όχθη του Ατλαντικού οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, ψελλίζοντας για άλλη μια φορά, στην ουσία πλειοδοτούν στο άρμα των ΗΠΑ, προσμένοντας κι αυτές στην αποκόμιση όσο το δυνατόν περισσότερων ωφελημάτων στη διαφαινόμενη νέα γεωστρατηγική κούρσα αναδιανομής.

Οι εποχές που διανύουμε χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής, καθώς το στάδιο του σύγχρονου ιμπεριαλισμού εισέρχεται σε μια νέα καθοριστική καμπή της κοινωνικο-ιστορικής συγκυρίας. Απαιτείται όσο ποτέ άλλοτε από τους λαούς όλου του κόσμου, και κυρίως των ΗΠΑ και της ΕΕ, η ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων έναντι των ιμπεριαλιστικών βλέψεων. Κάθε είδους συναίνεση, ανοχή ή ακόμα αδράνεια και ολιγωρία ίσως αποδειχτεί καταστροφική. Μπροστά σ’αυτόν τον ανίερο πόλεμο, το αντίπαλο δέος δίνει όλο και εντονότερα το παρόν του, ανδρώνεται ασίγαστα και ακούει στο όνομα αντιιμπεριαλιστική ανυπακοή.