Θυμούμαστε πολύ καλά τη βαθύτατη υποκρισία των οπορτουνιστών και τότε, στην αγία τους αγανάκτηση για τη σοβιετική «εισβολή». Θυμούμαστε επίσης «εκσυγχρονιστές», «αριστερούς», να τάσσονται στο πλευρό των Αμερικανών και του Μπιν Λάντεν. Ενωμένοι όλοι στην εκστρατεία ανατροπής της νεαρής αφγανικής λαϊκής εξουσίας. Επομένως και υπεύθυνοι όλοι για την απερίγραπτη κατάσταση, που επικρατεί σήμερα στη χώρα αυτή.

Καθημερινά τα κανάλια μάς παρουσιάζουν, για παράδειγμα, το ακατονόμαστο μένος των Ταλιμπάν απέναντι στο γυναικείο φύλο, που προκαλεί δικαιολογημένα, κατά τα άλλα, αγανάκτηση και οργή. Καταστάσεις, τις οποίες η τότε λαϊκή εξουσία είχε αρχίσει να αλλάζει τόσο ριζικά, κάνοντας τη γυναίκα από ζώο αναπαραγωγής άνθρωπο! Η τακτική της αποσιώπησης ιστορικών γεγονότων αποχτάει εδώ αισχρές διαστάσεις. Οι ίδιοι, που προκάλεσαν ή είναι τουλάχιστον συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση στο Αφγανιστάν, τη χρησιμοποιούν τώρα για να αποδείξουν τη βαρβαρότητα των Ταλιμπάν (που την έχουν όντως), σε αντιπαράθεση με την πολιτισμένη Δύση. Τη Δύση με τις γυναίκες στη βιτρίνα σαν εμπόρευμα, με τα μπουρδέλα και τους νταβατζήδες της, με το παγκόσμιο δίκτυο δουλεμπορίου (λευκής και μη) σαρκός. Η αστυνομία των Ταλιμπάν τις δέρνει στο Αφγανιστάν, διότι είναι γυναίκες. Αλλού τις δέρνουν οι νταβατζήδες, γιατί δεν κάθονται. Σύμφωνοι, η γενική θέση των γυναικών στην Αμερική είναι σαφώς καλύτερη απ' ό,τι η γενική θέση των γυναικών στο Αφγανιστάν, όπως το κατάντησαν με τη βοήθεια των Αμερικανών. Στις «πολιτισμένες» χώρες, όμως, τρώνε ξύλο από την αστυνομία και γυναίκες και άντρες, μόλις ζητήσουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Δεν απλοποιούμε τα πράγματα, οι διαφορές σε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνιών είναι τεράστιες, αλλά από ξύλο τελικά ξέρουμε όλοι. Αρα, ποιος μιλάει...

«Το πρόβλημα είναι», λέει, «ότι ολόκληρη σειρά λαών μισεί μ' όλη την καρδιά εμάς τους Αμερικανούς... Οι ΗΠΑ επεκτείνουν τη δύναμή τους σ' όλες τις γωνιές της Γης και επιβάλλουν το οικονομικό τους σύστημα, χωρίς να ληφθεί υπόψη η ζημιά. Μεταχειριζόμαστε σαν προτεκτοράτα ακόμα και τα σύμμαχα κράτη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου». Και παρακάτω χαρακτηρίζει μορφή ιμπεριαλισμού το ότι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν 65 μεγάλα «ερείσματα» σ' άλλες χώρες.

Επίσης, έχει τη γνώμη, ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι φανατική και ξετρελαμένη με τους πυραύλους, καθώς και με τη δαιμονοποίηση της Κίνας και της Βόρειας Κορέας. Στο τέλος της συνέντευξης εκφράζει το φόβο, ότι η αμερικανική κοινή γνώμη θα βγάλει λάθος συμπεράσματα από την καταστροφή στο Μανχάταν: «Θα απαιτήσει στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής. Θα περιμένει από τους πολιτικούς να χρησιμοποιήσουν ακόμα περισσότερη βία ενάντια σε ανθρώπους, που μας μισούν και που όχι σπάνια έχουν λόγο να μας μισούν εξαιτίας της παγκόσμιας ηγεμονιστικής μας πολιτικής». Και αναρωτιέται αγωνιωδώς: «Δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να δώσουμε σε λιγότερους ανθρώπους στον κόσμο λόγους να είναι εξοργισμένοι μαζί μας;». Προσθέτοντας, ότι μια κόκκινη γραμμή περνάει από το Σιάτλ μέχρι τη Γένοβα.

Παρ' όλα αυτά ακούσαμε με έκπληξη κάποιον να λέει σε μια ντόπια τηλεοπτική συζήτηση, ότι «η Δύση δεν καταλαβαίνει τα προβλήματά της».

Μα... είναι δυνατόν; Να τα δημιουργεί δηλαδή, αλλά να μην τα καταλαβαίνει;

Σημασία έχει, πάντως, ότι ο παραπάνω πρώην σύμβουλος της CIA, που θεωρεί τον εαυτό του «αιχμή του δόρατος» του αμερικανικού κατεστημένου, με κανέναν τρόπο δε θεωρεί τον αντιαμερικανισμό παράλογο, πόσο μάλλον νευρωσικό, ούτε βέβαια αυτόματη τοποθέτηση υπέρ των Ταλιμπάν, όπως πάσχουν ελεεινά να «αποδείξουν» κάποιοι πεφωτισμένοι στην αντι-κουκουέδικη ψύχωσή τους. Πάλι βασιλικότεροι του βασιλιά, ε;

Μην ξεχνάμε, ότι μια μέρα πριν, γράφει το περιοδικό, ο Κίσινγκερ είχε καταγγελθεί ως συμμέτοχος στη δολοφονία ενός Χιλιανού στρατηγού, ο οποίος δεν ήθελε να κάνει πραξικόπημα. Τώρα είναι παγκόσμιος στρατηγικός ηγέτης και μιλάει για «ξερίζωμα» του κακού με «συστηματική επίθεση» και όχι δα απλώς αντίποινα.

Το περιοδικό αναφέρεται παρακάτω σε βραζιλιάνικες εφημερίδες (όχι, δεν είναι κομμουνιστικές!). «Δεν είναι έκπληξη αυτή η επίθεση», γράφει η «Jornal do Brasil». Και ακολουθεί κατάλογος πολιτικών αμαρτιών των ΗΠΑ. Και ακόμη: «Το πιπέρι δεν πονάει σε ξένα μάτια, αλλά καίει μόνο στα δικά σου». «Τις ΗΠΑ δεν τις έβλαψαν τα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ούτε οι πολίτες του Βιετνάμ, ούτε τα θύματα των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής, τις οποίες στήριζαν οι ΗΠΑ». Η «Globo» γράφει: «Αυτός ο γελαδάρης δεν τραβάει το πιστόλι του τόσο γρήγορα, όσο νόμιζε. Είναι τρωτός».

Και το «Ντερ Σπίγκελ» τονίζει, ότι δεν είναι μονάχα ο «εξαμερικανισμένος» κολοσσός Βραζιλία, όπου σκέφτονται οι άνθρωποι έτσι. Σε πολλές εφημερίδες της Λατινικής Αμερικής, την επόμενη μέρα, ανακλήθηκε η επίσημη αλληλεγγύη εκ μέρους των κυβερνήσεών τους και δεν υπήρχε συμμετοχή στο πένθος. Και καταλήγει: «Εκατομμύρια άνθρωποι στον Τρίτο Κόσμο πεθαίνουν κάτω από την αμερικανική ηγεμονία. Αισθήματα εκδίκησης απέναντι στις ΗΠΑ βρίσκουν αφορμή την πιο μαύρη μέρα για να διατυπώσουν όσα είχαν αποσιωπηθεί πολύ καιρό, πηγαίνοντας έτσι κόντρα στην επίσημη αλληλεγγύη των αρχηγών των κρατών τους με το Λευκό Οίκο».

Πιστεύουμε, ότι τα θλιβερά γεγονότα στο Μανχάταν με τις χιλιάδες θύματα, λειτούργησαν τελικά σαν μια αναπάντεχη, ιδιόμορφη σφυγμομέτρηση των συναισθημάτων και διαθέσεων των λαών ανά τον κόσμο, αλλά και αποκάλυψαν με αρκετή ευκρίνεια το ποιος αντιπροσωπεύει τι στην πολιτική ζωή.

--------------

(*) Βλ. άρθρο Μ. Μαΐλη, στο «Ριζοσπάστη» 27-9-01 και το βιβλίο του Γ. Δελαστίκ «Αφγανιστάν» από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» (1985).