Η δυσωδία του βρώμικου πολέμου που κήρυξαν εν χορώ οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική και στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο το ότι η ελληνική κυβέρνηση δήλωσε παρούσα πριν ακόμα ακουστεί το πολεμοχαρές παράγγελμα, οδηγώντας τη χώρα και το λαό σε επικίνδυνους ατραπούς. Δεν είναι μόνο τα εγχώρια φερέφωνα της ευρωατλαντικής συμμαχίας που βάλθηκαν ντε και καλά, άλλοτε με μειλίχιο άλλοτε με απειλητικό ύφος να εγκαλέσουν στην τάξη τον ελληνικό λαό, που διαπράττει το σφάλμα να θρέφει αντιιμπεριαλιστικά αντιπολεμικά αισθήματα.

Τώρα έρχονται σιγά σιγά στο φως της δημοσιότητας περιπτώσεις άσκησης πολύμορφων πιέσεων εναντίον ανθρώπων που επιμένουν να ορθώνουν φωνή αντίστασης, να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό την αλήθεια, τα ελατήρια του πολέμου που μακράν βρίσκονται της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Βλέπετε, όλοι αυτοί συμβάλλουν με τη στάση τους στην ανάπτυξη αντιστάσεων, ενώ θα έπρεπε, κατά την κυβέρνηση, την αμερικάνικη πρεσβεία, εργοδότες και παρατρεχάμενούς τους, το λιγότερο να σιωπούν, το περισσότερο να βοηθήσουν με τον τρόπο τους στην άμβλυνση των υπαρκτών και διογκούμενων λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

Τα περιστατικά που δημοσιεύονται είναι μόνο σταγόνα στον ωκεανό. Ελάχιστα σε σχέση με τα όσα λαμβάνουν χώρα, παρασκηνιακά, στους χώρους δουλιάς, όπου οργιάζουν οι πιέσεις έως και οι εκβιασμοί, προκειμένου καταξιωμένοι επαγγελματίες του πνεύματος και της τέχνης να οδηγηθούν στην αυτολογοκρισία, να υποταχτούν, να συγκαλύψουν, να γίνουν συνένοχοι στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα και σε όσα ακολουθήσουν.

Ηταν πριν λίγο καιρό που η «έγκριτη» «Νιου Γιορκ Τάιμς»... αποκάλυψε πως οι συντάκτες της «Καθημερινής» πανηγύριζαν για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Για να έρθει την επόμενη μέρα αρθρογράφος μεγάλης ελληνικής εφημερίδας και να μας πει πως δεν ήταν το δημοσιογραφικό δαιμόνιο των συντακτών της αμερικάνικης εφημερίδας υπεύθυνο για την «αποκάλυψη», αλλά πως «έπεσε σύρμα» από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Αλλωστε, ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Τ. Μίλερ πριν λίγες μέρες «παραπονέθηκε» (περισσότερο ως απειλή ακούγεται από το στόμα του) για την αντιαμερικανική στάση μερίδας του ελληνικού Τύπου. Κατανοητό ότι η αμερικάνικη πρεσβεία δεν περιορίζεται σε διαπιστώσεις, προφανώς και θα λάβει πιο αποτελεσματικά μέτρα για την πάταξη του... φαινομένου. Αραγε οι πιέσεις της πρεσβείας των ΗΠΑ εξαντλούνται ως εδώ ή πάνε και παραπέρα;

Ετσι προχτές ήρθε η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών να επισημάνει πως «είναι προσβολή για την κοινωνία η διαστρέβλωση, η απόκρυψη, η αλλοίωση ή η πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών». Αραγε ποια ανάγκη ώθησε την ΠΟΕΣΥ να καλέσει τους δημοσιογράφους «να δώσουν τη μάχη της αντικειμενικότητας και να υπερασπιστούν το δικαίωμα του πολίτη σε ελεύθερη ενημέρωση», αν όχι η ανάγκη που προκύπτει από μια πραγματικότητα ασφυκτικών πιέσεων σε βάρος συντακτών να απαλύνουν τις «πένες» τους, να παίξουν κι αυτοί το παιχνίδι της προπαγάνδισης υπέρ των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών;

Και προς άρση κάθε αμφιβολίας η ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ καταλήγει δηλώνοντας ότι «μαζί με τα δημοσιογραφικά συνδικάτα, στηρίζει την ελευθεροτυπία και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ενάντια σε κάθε λογοκριτική παρέμβαση ή τη δημιουργία κλίματος αυτολογοκρισίας και θα στηρίξει κάθε συνάδελφο που θα χρειαστεί τη συμπαράσταση των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργανώσεων».

Ετσι έχουν τα πράγματα. Και αν η «δημοσίευση είναι η ψυχή της δημοκρατίας», ας αναρωτηθούμε μήπως ακόμα κι αυτή η λειψή αστική δημοκρατία είναι το επόμενο θύμα αυτού του πολέμου. Το σκηνικό το ζήσαμε και πριν δύο χρόνια στο Κόσσοβο και όχι μόνο. Η εμπειρία διδάσκει πως δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με την αποφασιστική καταδίκη και απόκρουσή του. Παρά μόνο με ένταση του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού αγώνα.

Associated Press

Η Ισραηλινή πλευρά στέλνει άρματα μάχης και απειλεί με γενίκευση του πολέμου...

Οσα δηλώνει ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν από το πρωί της Τετάρτης, αφ' ότου έγινε γνωστή η είδηση της εκτέλεσης του υπουργού Τουρισμού Ρεχάβαμ Ζε' εβί από άνδρες του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) θυμίζουν πολύ - κατά τρόπο καθόλου τυχαίο - όσα λέει ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους από την 11η Σεπτεμβρίου. Δείγμα πρώτο: «Τίποτε δε θα είναι ξανά το ίδιο, μπήκαμε σε μια νέα εποχή». Δείγμα δεύτερο: «Θα συντρίψουμε την τρομοκρατία, μόνο έτσι μπορεί να έρθει ειρήνη». Δείγμα τρίτο: «Καθιστώ τον (Παλαιστίνιο ηγέτη, Γιάσερ) Αραφάτ υπεύθυνο, καθώς αυτός έθεσε την τρομοκρατία σε κίνηση, αν και γνώριζε πολύ καλά τις συνέπειες». Δείγμα τέταρτο: Το τελεσίγραφο στον Αραφάτ να «παραδώσει τους δολοφόνους» μέσα σε μία βδομάδα, απειλώντας αν αυτό δε γίνει να εξαπολύσει μια ολοκληρωτική επίθεση «κατά της Παλαιστινιακής Αρχής, που ενορχηστρώνει την τρομοκρατία και φιλοξενεί τρομοκράτες».

Πολλοί αναλυτές πάντως, κοιτούν στο παρελθόν του Ισραήλ κι όχι στην παρούσα διεθνή συγκυρία τής υπό τις ΗΠΑ «αντιτρομοκρατικής συμμαχίας» - συγκεκριμένα, στο 1982, όταν η σχεδόν μοιραία επίθεση ενός Παλαιστίνιου κατά του Ισραηλινού πρεσβευτή στο Λονδίνο Σλόμο Αργκόβ έδωσε στην τότε κυβέρνηση του Ισραήλ την αφορμή να εισβάλει στο Λίβανο. Εκείνης της αιματηρής και πρωτοφανούς αγριότητας εισβολής ηγήθηκε ο υπουργός Αμύνης του Ισραήλ, ποιος άλλος, Αριέλ Σαρόν, ο άνθρωπος που προσωπικά έστειλε το στρατό να σφάξει τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.

Αυτή τη φορά, μετά την εκτέλεση του ακροδεξιού υπουργού - πρώην στρατηγού, όπως σχεδόν όλοι οι Ισραηλινοί πολιτικοί - Ζε' εβί, που είχε ανακοινώσει την παραίτησή του λόγω της πιθανότητας επανέναρξης της «ειρηνευτικής διαδικασίας», ο Σαρόν έστειλε κάπου 60 άρματα μάχης στην Μπέιτ Τζάλα και τη Βηθλεέμ, μαζί με εκατοντάδες στρατιώτες, σε ένα «πρώτο βήμα» των στρατιωτικών του αντιποίνων. Σε πολιτικό επίπεδο, σταμάτησε κάθε επαφή με τους Παλαιστίνιους, αξίωσε την έκδοση των μελών του PFLP που εκτέλεσαν τον Ζε' εβί και των ηγετών τους και απειλεί ανοιχτά να καταστρέψει την Παλαιστινιακή Αρχή εκ θεμελίων, παρά τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές (χλιαρές) πιέσεις να συνεχιστεί ο «διάλογος».

Associated Press

Οι ηγεσίες ΗΠΑ και Ευρώπης, επιχειρώντας να κρατήσουν στη (εξ ορισμού χαλαρή και σπαρασσόμενη από τις διαφορετικές επιδιώξεις) διεθνή «αντιτρομοκρατική συμμαχία» τους Αραβες, υπόσχονται τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους «στο άμεσο μέλλον». Είναι εξαιρετικά αμφίβολο πάντως αν εννοούν όσα λένε, και είναι απολύτως βέβαιο ότι ιεραρχούν πολύ πιο ψηλά από την επιτυχία του δίκαιου αγώνα του παλαιστινιακού λαού τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντά τους: τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, για τον οποίο το Ισραήλ παίζει ρόλο κλειδί...