Λίγο έλειψε, το κουβεντολόι για τη σκοπιμότητα ή μη της επίσκεψης του Προέδρου της Κύπρου Γλ. Κληρίδη στα Κατεχόμενα, ως φιλοξενούμενου στο φαγοπότι του Ραούφ Ντενκτάς, να σκεπάσει αυτή καθεαυτή την ουσία του Κυπριακού. Αυτό έρχεται ως επακόλουθο μιας αντίληψης που έχει αφήσει, ουσιαστικά, το πρόβλημα στον... αυτόματο πιλότο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ευρω-ατλαντικής Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) και των ελληνο-αμερικανο-τουρκικών σχέσεων κι επιδιώξεων στην περιοχή. Μετά τα φραστικά σκαμπανεβάσματα της τελευταίας εικοσαετίας, η ελληνική και κυπριακή ηγεσία δείχνουν να αποδέχονται με ευχαρίστηση τις ρυθμίσεις του ευρω-ατλαντικού παράγοντα. Αλλωστε, ουδέποτε αμφισβήτησαν στην ουσία την όποια λύση του Κυπριακού εντός των δυτικο-συμμαχικών συμφερόντων.

Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται κι ο ...μίτος της Αριάδνης. Πρόκειται για μια ιστορία ατολμίας, λαθών και συγκατάθεσης σε εξω-ελληνικά κελεύσματα στο όνομα της μη διατάραξης του ομαλού κλίματος στη νοτιο-ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Τα τραγικά γεγονότα του 1974 με τη στρατιωτική κατάληψη του 38% του νησιού από τον τουρκικό Αττίλα, ανέτρεψε τη μέχρι τότε κατάσταση πραγμάτων. Αν και δινόταν η ευκαιρία στην κυπριακή ηγεσία με την υποχρεωτική συμπαράσταση της Ελλάδας και τα ψηφίσματα του τότε ΟΗΕ να αναστηθεί μέσα από τις στάχτες του κατακτητή, δεν το έπραξε. Περιορίστηκε, ουσιαστικά, στην αποδοχή ποικίλων χρηματικών ενισχύσεων και σε ένα ατέρμονο διπλωματικό σούρτα-φέρτα. Δεν έβαλε το νησί στη ρότα μιας άμεσης κρατικο-λαϊκής σταδιακής ανασυγκρότησης με κύριο έρεισμα τη δυναμική παρουσία στο μέλλον της προσεχούς εικοσαετίας. Δεν έβαλε, δηλαδή, την Κύπρο στην πορεία της δυναμικής ανασυγκρότησης με επίκεντρο την αμυντική οργάνωση, στην προοπτική τής έτσι ή αλλιώς απελευθέρωσης των κατεχομένων. Αυτό σημαίνει ότι δεν πίστευε μια τέτοια προοπτική. Ισως βρεθούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν αυτά τα γραφόμενά μου ως παρελθοντολογία ενός μετά Χριστόν προφήτη. Αυτοί απλά δεν καταλαβαίνουν. Στο πρώτο σκαλί της δεκαετίας του '90 ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω με την ανατροπή του σοβιετικού πόλου ισχύος.

Επομένως, όλα αυτά δεν είναι παρελθόν, αλλά ζώσα πραγματικότητα. Η Κύπρος οδηγείται δεμένη πισθάγκωνα στο λάκκο των λεόντων. Διαμελισμένη οδηγείται στο θάνατο. Τώρα πια δε θα μιλούμε για το «γκριζοπράσινο φύλλο» του ποιητή. Κλεισμένοι στα σκοτάδια των Ερινύων θα μιλούμε για την πανέμορφη κόρη, που η μάνα της την παρέδωσε σε ξένους και ντόπιους πειρατές.