Τα τελευταία χρόνια, όλα τα μέτρα, που παίρνονται για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, συνοδεύονται από το επιχείρημα περί της αναγκαιότητας συναγωνισμού της ελληνικής οικονομίας, στα πλαίσια ενός «νέου», όπως λέγεται φαινομένου, αυτού της παγκοσμιοποίησης.

Ο όρος «παγκοσμιοποίηση» δεν αποδίδει σωστά την πραγματική κατάσταση σε διεθνές επίπεδο. Η πιο σωστή προσέγγιση είναι «διεθνής καπιταλισμός», ή «διεθνής δράση των κεφαλαίων».

1. Ο όρος παγκοσμιοποίηση παραπέμπει στην έννοια του παγκόσμιου, του ισόμετρου και γενικού τρόπου ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, κάτι που είναι απόλυτα λάθος. Δε χρειάζεται να παραθέσουμε στοιχεία οικονομικής ανάπτυξης των χωρών. Αρκεί κανείς να δει κάτι απλό: Εχουμε τις ΗΠΑ, την Ινδία, τη Γερμανία, την Αιθιοπία, κλπ. Καπιταλιστικές χώρες και οι 4, αλλά με διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης και, μάλιστα, η Αιθιοπία και ίσως ως ένα βαθμό, σε ορισμένες περιοχές, ακόμα και η Ινδία, κρατάνε υπολείμματα του φεουδαρχικού συστήματος.

Η ανισότητα ανάπτυξης των ξεχωριστών οικονομιών ήρθε ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων ιστορικών δεδομένων και είναι σύμφυτη του καπιταλισμού. Αξιοποιείται δε αυτή η ανισόμετρη ανάπτυξη, για να μπορούν έτσι καλύτερα οι ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες να εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές άλλων χωρών, πιο φθηνά εργατικά χέρια.

2. Επίσης ο όρος παγκοσμιοποίηση παραπέμπει στην ερμηνεία μιας διεθνούς καταναγκαστικής κατάστασης, αδύνατης εθνικής ανεξάρτητης δράσης, στα πλαίσια αυτού του διεθνούς συστήματος. Γι' αυτό ακούμε πάντα: Στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού, κλπ. πρέπει να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, ευελιξία στην αγορά εργασίας, κλπ.

Τι είναι, λοιπόν, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση; Είναι η διεθνής δράση του κεφαλαίου, η προσπάθεια ελέγχου των πηγών ενέργειας, των πρώτων υλών, της αγοράς, που συντελείται στα πλαίσια του καπιταλισμού, ο οποίος, μάλιστα, βρίσκεται στο ανώτατο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό.

Η καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι θέμα εξυπνάδας των επιχειρηματιών. Στόχος τους είναι η απόσπαση υπεραξίας, δηλαδή ταξικής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από τον εργοδότη, που κρατά και χρησιμοποιεί προς όφελός του το απλήρωτο μέρος της εργασίας του εργαζόμενου. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας του κεφαλαίου, το κάνει από τη φύση του να είναι απάνθρωπο και επιθετικό.

Σχεδόν όλη η υδρόγειος έχει μοιραστεί ανάμεσα στους «μεγιστάνες του κεφαλαίου», μέσω διεθνών συμφωνιών, είτε με το τύλιγμα των ξένων χωρών σε χιλιάδες νήματα της οικονομικής εκμετάλλευσης.

Οι ατέλειωτοι ανταγωνισμοί μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, μεταξύ των μονοπωλίων για έλεγχο των αγορών, οδηγούν στους πολέμους, στην κατάληψη ξένων εδαφών, για το ξαναμοίρασμα των αγορών.

Το ελληνικό κράτος, στο όνομα της δημιουργίας μιας ισχυρής Ελλάδας στα παγκόσμια πλαίσια, συμμετέχει σ' αυτήν τη διαδικασία μοιράσματος των αγορών. Με τη συγκατάθεσή του στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και συμμετοχή στα ΝΑΤΟικά σώματα κατοχής σε Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Κοσσυφοπέδιο. Συμμόρφωση για τη δημιουργία δυνάμεων ταχείας επέμβασης και συγκρότησης ελληνικού σώματος μισθοφόρων, μείωση της τακτικής θητείας για υποβοήθηση δημιουργίας του μισθοφορικού σώματος. Αποδοχή, στήριξη στην έναρξη ιμπεριαλιστικών επιθέσεων σε όλο τον κόσμο, μέσω της ενεργοποίησης του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ και τη χρησιμοποίηση των βάσεων στη Σούδα για την εισβολή στο Αφγανιστάν.

Αυτή η συμμετοχή αποσκοπεί στη βελτίωση των όρων δράσης του κεφαλαίου για την αύξηση των κερδών του. Η Ελλάδα του λαού της, δεν κερδίζει. Είναι αυτοί που δέχονται τις αρνητικές επιπτώσεις στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα, στην αύξηση της ανεργίας, στην αποστολή των παιδιών μας στα πεδία των συγκρούσεων. Η εξαγωγή ελληνικών κεφαλαίων σήμαινε αυτόματα κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση ανεργίας και ιδιαίτερα των γυναικών. Π.χ., μια σημαντική αιτία συρρίκνωσης της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, ήταν το κλείσιμο εγχώριων επιχειρήσεων και μεταφορά των εργασιών τους σε βαλκανικές χώρες.

Με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στους πύργους της Ν. Υόρκης, οι ηγετικές δυνάμεις υλοποιούν ένα παλιό σχέδιο στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας για τον έλεγχο σημείων - κλειδιών για το πέρασμα των αγωγών πετρελαίων, τον έλεγχο των πηγών του Ευφράτη, άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, και, πάνω απ' όλα, το στρίμωγμα δυο μεγάλων οικονομικών αντιπάλων, της Ρωσίας και της Κίνας, από τις ΗΠΑ και ΕΕ.

Ενα επιχείρημα, που χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικό για να πείσει τον κόσμο για την αναγκαιότητα του πολέμου, ήταν και η τραγική θέση των Αφγανών γυναικών και η μπούργκα. Η θέση των γυναικών εκεί είναι, όντως, τραγική!

Να θυμίσουμε σε όσους και όσες ξανάφεραν στην επικαιρότητα το θέμα των Αφγανών γυναικών ότι και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επανέφεραν τις Αφγανές στην μπούργκα, στηρίζοντας πριν λίγα χρόνια τους Μουτζαχεντίν, και τους σημερινούς Ταλιμπάν.

Οι λεγόμενοι «Μαχητές της ελευθερίας», όπως τους είχε ονομάσει ο ελεύθερος και ο πολιτισμένος κόσμος της Δύσης, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, πήρε την Αφγανή από τα πανεπιστήμια, από τη δουλιά, από τον πολιτισμό, από τα πολιτισμένα ρούχα, από τα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, που η λαϊκή εξουσία της είχε αποδώσει μέσα σε λίγα χρόνια διακυβέρνησης του τόπου. Ο «πολιτισμένος» κόσμος σήμερα θέλει να βγάλει την μπούργκα, αυτό το απάνθρωπο ρούχο, σύμβολο σκλαβιάς και εξευτελισμού της γυναίκας και σωστά. Αλλά μόνον αυτό θα κάνει. Το μέλλον των Αφγανών γυναικών θα είναι η ανεργία, η υποαπασχόληση, η φτώχεια, η σεξουαλική κακοποίηση, η πορνεία, η εξαθλίωση.

Εξάλλου, αυτός ο «ελεύθερος και πολιτισμένος» κόσμος, που θρηνεί τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης, δε βρήκε ούτε ένα δάκρυ για τα θύματα που δημιούργησε σε όλο τον κόσμο, αλλά και τα χιλιάδες θύματα των μονοπωλίων.

Η διεθνής δράση του κεφαλαίου έχει σαν αποτέλεσμα:

• 3 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου να έχουν μεγαλύτερο εισόδημα από τις 48 φτωχότερες χώρες του πλανήτη.
• 2 Ελληνες κεφαλαιοκράτες (Λάτσης, Κόκκαλης) δηλώνουν ατομική περιουσία 3 τρισ. δρχ.
• 538 άνθρωποι σε διεθνές επίπεδο έχουν περιουσία 1,7 τρισ. δολ. (680 τρισ. δρχ.), 15 φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό ΑΕΠ και μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Γαλλίας.
• 250 εκατ. παιδιά κάτω των 14 ετών εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες, 200 εκατ. κάτω των 5 ετών υποσιτίζονται, ενώ 11 εκατ. πεθαίνουν κάθε χρόνο από τον υποσιτισμό.
• 100 εκατ. άνθρωποι στον πλανήτη είναι άνεργοι, άλλοι τόσοι άστεγοι και 1 δισ. δεν έχουν πόσιμο νερό.
• 340 εκατ. γυναίκες δε φτάνουν ούτε στα 40, παρά το ότι ο μέσος όρος ζωής έφτασε στα 60 χρόνια.
• Κάθε λεπτό, μια γυναίκα πεθαίνει από αιτίες σχετικά με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό, δηλαδή 600.000 το χρόνο.
• Από τα 35 εκατ. πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, το 80% είναι γυναίκες και παιδιά.
• Πάνω από 600.000 γυναίκες από τα Βαλκάνια και, γενικότερα, τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, υπολογίζεται ότι είναι θύματα των κυκλωμάτων πορνείας και σωματεμπορίας. Ο τζίρος αυτών των κυκλωμάτων υπολογίζεται στα 7 δισ. δολάρια το χρόνο. Η φτώχεια, η εξαθλίωση των υπό ανάπτυξη χωρών στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, οφείλεται πρώτα και κύρια στην πιο καθυστερημένη ανάπτυξη του καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες. Στην Ελλάδα:
• Το 1999, οι κατώτατες αποδοχές των εργατοϋπαλλήλων βρίσκονταν πολύ πιο κάτω από το 1984, ενώ στη βιομηχανία τα κέρδη αυξήθηκαν την ίδια περίοδο κατά 25,7%.
• Το 2000, η ανεργία των γυναικών έφτασε στο 61,4% και κατέχουν σχεδόν το 3πλάσιο ποσοστό στο σύνολο των ανέργων.
• Το 62,8% των εργαζομένων με μερική απασχόληση, είναι γυναίκες.
• Στους 2.150.000 ανασφάλιστους στις πόλεις, οι 1.840.000 είναι γυναίκες.
• Το 62% των 2.000.000 Ελλήνων που ζουν με λιγότερο από 90.000 δρχ. το μήνα, είναι γυναίκες.

Ο έλεγχος των αγορών, των οικονομιών, δεν μπορεί να είναι σταθερός, αν δεν ελέγχουν αποτελεσματικά το μεγαλύτερο εχθρό: Το λαό. Στα πλαίσια καταστολής του εργατικού κινήματος, τα δημοκρατικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο. Η Σένγκεν, η Ευρωπόλ, η δικαστική και αστυνομική συνεργασία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, στρέφονται κατά των λαών, που θα αγωνίζονται και θα αντιστέκονται σ' αυτές τις πολιτικές.

Τα τελευταία χρόνια και στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, παρατηρείται μια συνολική αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, επέκταση της εμπορευματοποίησης σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος, ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων.

Αυτές οι αναδιαρθρώσεις δεν αποτελούν μια διαχειριστική πολιτική μεμονωμένων τομέων. Αποτελούν στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου για την ενίσχυση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων, σε περίοδο κρίσης του καπιταλισμού και της όξυνσης των ανταγωνισμών διεθνώς.

Ετσι προωθείται:

• Η καθιέρωση μεγαλύτερης «ευελιξίας» στην οργάνωση του χρόνου εργασίας, με την ανατροπή της πλήρους και σταθερούς απασχόλησης και την καθιέρωση συμβάσεων ορισμένου χρόνου.
• Η μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας», το οποίο είναι επιχείρημα -απάτη, γιατί δεν υπάρχει κόστος εργασίας. Η μείωση αυτή προωθείται με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις παροχές.
• Η συρρίκνωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της «κοινωνικής πολιτικής», με τη χορήγηση λειτουργιών της είτε απ' ευθείας στον ιδιωτικό τομέα, είτε στις μη κερδοσκοπικές και εθελοντικές οργανώσεις. Οι δημόσιες παροχές, που θα κρατηθούν, θα είναι ένα ελάχιστο επίπεδο παροχών πτωχοκομείου.

Η ιδεολογική βάση, στο όνομα της οποίας προωθούνται αυτές οι αλλαγές, είναι η ισότητα, δήθεν, των δύο φύλων.

Αντίληψη, η οποία ισχυρίζεται ότι σήμερα έχουν μπει οι βάσεις για την ισότητα ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα (α-γ), η οποία παρέχεται μέσω της εξίσωσης δικαιωμάτων α-γ, και οι όποιες θετικές ρυθμίσεις δε θα είναι μέτρα διαφορετικών προνομίων έναντι των ανδρών, αλλά ρυθμίσεις που θα συμβάλουν στην απόλυτη εξίσωση των δικαιωμάτων.

Στη βάση, λοιπόν, της εξισωτικής λογικής της ισότητας, έγινε η άρση της απαγόρευσης της βραδινής απασχόλησης σε βιομηχανία και βιοτεχνία, σήμερα προτείνεται η κατάργηση της 5ετούς διαφοράς στη συνταξιοδότηση.

Ο όρος ισότητα θέτει το θέμα εξίσωσης δικαιωμάτων, στα πλαίσια μιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας, παραγνωρίζει τις φυλετικές ιδιαιτερότητες και, τελικά, ενισχύει την άνιση θέση των γυναικών στην κοινωνία. Στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε, το οποίο στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν μπορούν να υπάρξουν ίσα δικαιώματα για όλους. Εχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή οι ναυτεργάτες που σκοτώθηκαν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη με τον εφοπλιστή, που χρησιμοποιεί την ισχύ της τάξης του και σκοτώνει εργαζόμενους;

Εχουν ίσα δικαιώματα οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι λειτουργικά αναλφάβητοι, ποιοι στερούνται βασικές παροχές στην Υγεία, στους παιδικούς σταθμούς;

Εχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή και στην Υγεία οι νοσηλεύτριες του Ακτινολογικού Τμήματος του ΙΚΑ Κορίνθου, που προσβλήθηκαν από οξεία λευχαιμία και η μία πέθανε, ενώ η άλλη νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, λόγω των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας από επαγγελματικές ασθένειες και κινδύνους, ακόμη και σε δημόσιες, κρατικές υπηρεσίες;

Αυτοί οι εργαζόμενοι, άντρες και γυναίκες, έχουν ίσο δικαίωμα στο θάνατο, στην ασθένεια που τους παρέχεται απλόχερα από το αστικό κράτος.

Ισότητα δικαιωμάτων στην εξαθλίωση είναι αυτό που είπε πολύ χαρακτηριστικά η κ. Μπέκου, γενική γραμματέας Ισότητας, πρώην συνδικαλίστρια: «Δεν υπάρχει ανεργία, απλά οι νέες θέλουν να δουλεύουν πλήρη απασχόληση και όχι μερική!».

Ολα τα τελευταία ντοκουμέντα της ΕΕ και ιδιαίτερα το 5ο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την επίτευξη ίσων ευκαιριών μεταξύ α-γ, η τροποποίηση της Οδηγίας 76/207/ΕΟΚ, η προτεινόμενη Οδηγία «περί διαμόρφωσης γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και το επάγγελμα», στηρίζονται σ' αυτήν την ιδεολογική αντίληψη.

Τα μέτρα αυτά συνοδεύονται από συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, μέσω των οποίων επιδιώκεται η καλύτερη ενσωμάτωση των γυναικών σ' αυτές τις αλλαγές και, κυρίως, το πιο άνετο πέρασμα της μερικής απασχόλησης και της μεταφοράς των ευθυνών του κράτους για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της οικογένειας, στην ίδια την οικογένεια και κυρίως στη γυναίκα.

Αυτοί οι πολιτικοί στόχοι της ΕΕ, οι οποίοι είναι και οι επίσημα διακηρυγμένοι στόχοι των ηγεσιών του ευρωπαϊκού και ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και σημαντικού μέρους του γυναικείου κινήματος, είναι: Συγκερασμός των οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων, κατανομή των ευθυνών ανάμεσα στα 2 φύλα.

Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα ποτέ δεν είχε παράγει τόσο πλούτο και οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων αυξάνονται συνεχώς, μετά και από την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η πολιτική που ακολουθείται στερεί όλο και πιο πολύ βασικά αγαθά για τους εργαζόμενους. Η φτώχεια αυξάνεται, το ίδιο και η αβεβαιότητα για το αύριο.

Σ' αυτές τις συνθήκες, το να οδηγούμαστε στις ιδιωτικές ασφαλίσεις για Υγεία, σύνταξη, Πρόνοια, στα ιδιωτικά φροντιστήρια, στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα υγείας, το να κάνουμε διακοπές 10 ημερών, το να δανειζόμαστε για να καλύψουμε σύγχρονες καταναλωτικές ανάγκες, είναι μια κατάσταση, που πρέπει να δράσουμε για να την ανατρέψουμε. Η προοπτική αυτής της πολιτικής, αν δε σταματήσει, θα είναι ακόμα πιο οδυνηρή για μας και τα παιδιά μας.

Οι εργαζόμενοι, οι οποίοι παράγουν όλον αυτόν τον κοινωνικό πλούτο, δικαιούνται μια αξιοπρεπή ζωή.

Σήμερα, ύστερα και από τις ανατροπές των συστημάτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κεφάλαιο γίνεται ακόμα πιο αδίστακτο, δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο κέρδος.

Μονόδρομος για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να είναι η πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής αγοράς. Αυτή έχει συγκεκριμένους νόμους, τη συγκέντρωση του κεφαλαίου, του πλούτου, σε όλο και λιγότερα χέρια και αυτό σήμερα θα περνά πάντα μέσα από την καταστροφή παραγωγικών μονάδων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το χτύπημα εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η δράση του εργατοϋπαλληλικού και γυναικείου κινήματος δεν μπορεί να κινείται στα πλαίσια διαλόγου διαχείρισης αυτών των αντιλαϊκών μέτρων. Το θέμα δεν είναι πόσο, λιγότερο ή περισσότερο, θα περάσουν από αυτά τα μέτρα. Το θέμα είναι να μην περάσει κανένα από αυτά.

Οι εργαζόμενες, μαζί με τους άνδρες συναδέλφους τους, στους χώρους δουλιάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία, πρέπει αποφασιστικά να συγκροτήσουν μέτωπα πάλης απόκρουσης της αντιλαϊκής πολιτικής, να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, όπως:

• Διασφάλιση και διεύρυνση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινωνικών παροχών, κατάργηση του ιδιωτικού τομέα δράσης στην Πρόνοια, στην Υγεία, στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό.
• Μείωση συντάξιμης ηλικίας στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, κοινωνική σύνταξη για όλους και όλες, που δεν πληρούν προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση.
• Βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και αύξηση του ελεύθερου χρόνου.
• Αξιοποίηση όλων των δυνάμεων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία.
• Πλήρης και κανονική απασχόληση, αντιμετώπιση της μάστιγας της ανεργίας.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται η πάλη των εργαζομένων να συνδεθεί με την προοπτική ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων ως το επίπεδο της εξουσίας. Το θέμα δεν είναι μόνο να αλλάξει η φυλετική σύνθεση στην πολιτική, αλλά να αλλάξει η πολιτική. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη λαϊκή πάλη, που θα φέρει τη δική της εξουσία, για να εφαρμόσει πρόγραμμα λαϊκής οικονομίας, όπου θα θέσει σε εργατικό - λαϊκό έλεγχο και σε κεντρικό σχέδιο την ενέργεια, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες, το εξωτερικό εμπόριο. Για να υπάρξει σταθερή και πλήρης δουλιά για όλους, εξασφάλιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα από δημόσιες και δωρεάν παροχές του κράτους προς τους εργαζόμενους. Για να τεθούν οι υλικές βάσεις άρσης της κοινωνικής ανισοτιμίας των γυναικών, για την κοινωνική ισότητα ανδρών και γυναικών σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.