Και ο Β. Μουλόπουλος συνεχίζει: «Πολλοί θα θεωρήσουν το συμπέρασμά μου αριστερίστικο. Τους διαβάζω ένα απόσπασμα από το σχόλιο της "Washington Post" για τις ελληνικές εκλογές του 1996, που τις κέρδισε -όπως έγραφε η αμερικανική εφημερίδα- ένα σοσιαλιστικό κόμμα πολύ κοντά στις αγορές. Εγραφε, λοιπόν: "Είναι οι πρώτες πραγματικά σύγχρονες εκλογές στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία (...). Τα δύο κόμματα (σ.σ. εννοεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) συμφωνούν βασικά σε όλα τα κρίσιμα θέματα».

Και ρωτάω τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς: Η ιδέα ότι «η δημοκρατία είναι σύγχρονη (με την ορολογία της μόδας θα λέγαμε εκσυγχρονισμένη), όταν τα κόμματα δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές προάγει τη δημοκρατία;».

Τεράστιες αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων αναμένονται με την έναρξη του νέου έτους. «Μποναμάς» για τους φαρμακοβιομήχανους οι οποίοι έσπευσαν να εκφράσουν δημοσίως την ικανοποίησή τους για την «κατανόηση» που δείχνει το υπουργείο Ανάπτυξης. Βεβαίως, η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για ν' αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων θα «ξηλωθούν» κι άλλο οι τσέπες των φτωχών. Διότι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες κι ιδιαίτερα οι συνταξιούχοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν την αύξηση των τιμών στα φάρμακα.

Ιδιαίτερα θα «νιώσουν» τις αυξήσεις οι ανασφάλιστοι - υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι, κυρίως αλλοδαποί, που δεν είναι ασφαλισμένοι, επειδή έτσι συμφέρει τους εργοδότες τους - και, βεβαίως, οι άνεργοι, πολλοί από τους οποίους δε διαθέτουν καν βιβλιάρια ασθενείας. Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσουν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, οι οποίοι, με το μηνιαίο «βοήθημα» των 50.000 δραχμών, πρέπει να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες τους για φάρμακα...

Ο τίτλος άρθρου του Β. Μουλόπουλου στο χτεσινό «Το Βήμα» είναι ο τίτλος του σχολίου -γι' αυτό και τα εισαγωγικά- από το οποίο αναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Η ομοιομορφία της "μοναδικής σκέψης" κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό στα ΜΜΕ, ώστε ο αναγνώστης (ή ο ακροατής ή ο τηλεθεατής) αλλάζει χωρίς δεύτερη σκέψη εφημερίδα ανάλογα με την προσφορά: τα χαλιά, τα πλυντήρια, τα CD, τα ποτήρια.... Χωρίς να αισθανθεί τη διαφορά. Οσο για τους δημοσιογράφους, μεταπηδούν από μια εφημερίδα σε άλλη -πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετη (υποτίθεται)- χωρίς να έχουν μεταβάλει πολιτικές ιδέες, τρόπο γραφής, οπτική γωνία για την κοινωνία. Και αυτό όχι γιατί, ως είθισται να λέγεται, "επαγγελματίες είμαστε, όλα τα κάνουμε", αλλά γιατί σε τελευταία ανάλυση, όπως λέει ο λαός, "όλες οι εφημερίδες ίδιες είναι, τα ίδια ψέματα λένε".

Ακόμη και η αισθητική των εφημερίδων είναι πλέον σχεδόν ταυτόσημη. Αν τις δείτε από μακριά στο περίπτερο, δεν μπορείτε να τις ξεχωρίσετε.

Ετσι, μετά τη "μόνη δυνατή οικονομία" φτάσαμε μοιραία στη "μόνη δυνατή πολιτική" και στη "μόνη δυνατή δημοσιογραφία". Αυτή που αρέσει στους πλούσιους και στους δυνατούς. Και αυτό εγώ το ονομάζω ολοκληρωτισμό».