Οσο καταλαβαίνουμε, όμως, το δίκαιο χαρακτήρα της απεργιακής αυτής κινητοποίησης, άλλο τόσο και περισσότερο δεν μπορούμε να καταλάβουμε ορισμένα άλλα πράγματα. Για παράδειγμα: Δεν καταλαβαίνει η ΠΟΕΔΗΝ, άραγε, ότι τα συγκεκριμένα και άκρως... ανθυγιεινά νούμερα του κρατικού προϋπολογισμού είναι άμεσα δεμένα με την προωθούμενη μεταρρύθμιση στο χώρο της Δημόσιας Υγείας; Οτι την αντιπροσωπεύουν και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν το αληθινό της περιεχόμενο και τους πραγματικούς της στόχους; `Η, μήπως, έχει την αυταπάτη, ότι άλλη πολιτική προωθεί ο υπουργός Υγείας και ριζικά διαφορετική το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης; Και πέρα απ' αυτά, αφού εκτιμά τη μεγάλη σημασία και κρισιμότητα των προαναφερομένων προβλημάτων για τα δημόσια νοσοκομεία και την Πρόνοια, γιατί δεν προσανατολίζει τους εργαζόμενους του χώρου σ' ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα πολύμορφων αγωνιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων; Γιατί, δεν αναζητά συμπαραστάτες και συμμάχους στο χώρο των άλλων εργαζομένων και γενικότερα των «χρηστών υγείας»; Φανταζόμαστε, βέβαια, ότι δεν έχει την αυταπάτη, πως θα επιφέρει κάποιες ουσιαστικές αλλαγές στον προτεινόμενο κρατικό προϋπολογισμό, μόνο και μόνο με μια 24ωρη απεργία.

Τελικά, η επίσημη κυβερνητική θέση για τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα του πολύπαθου Κτηματολογίου (του μεγαλύτερου των μεγάλων έργων, όπως το ονόμαζε ο Κ. Λαλιώτης) ποια είναι; Οτι όλα έγιναν καλώς και έχει άδικο η ΕΕ που εγκαλεί την κυβέρνηση για κακοδιαχείριση, κλπ., κλπ., όπως έλεγε ο προηγούμενος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ή έχουν βάση οι αιτιάσεις της ΕΕ, όπως ουσιαστικά παραδέχτηκε η νυν υπουργός, αποδεχόμενη, ταυτόχρονα και την ανάκληση κονδυλίων ύψους 57 εκατομμυρίων ευρώ (19,4 δισ. δραχμών ή το ήμισυ του ποσού που έχει διαθέσει η ΕΕ για το έργο);

Και πέρα απ' αυτό, ποιος θα πληρώσει αυτά τα δισεκατομμύρια; Ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι εργαζόμενοι; Γιατί να μην πληρώσουν όποιοι έχουν την ευθύνη της όποιας κακοδιαχείρισης;

Τα ερωτήματα είναι νομίζουμε σαφέστατα και απευθύνονται προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και κάθε άλλον αρμόδιο.

Εναν ευρύ δημόσιο διάλογο για τη βελτίωση της ενημέρωσης, ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πρότεινε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλος, στη διάρκεια της δεξίωσης, που παρέθεσε προς τιμήν των δημοσιογράφων, το Σάββατο το βράδυ. Πρόταση, η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί θετικά, πρώτα και κύρια, από την ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ και τα άλλα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στο χώρο των ΜΜΕ. Αλλωστε, μια ανάλογη πρόταση είχε κάνει, πριν από λίγο καιρό και ο συνάδελφος Γιάννης Διακογιάννης, η οποία - απ' ό,τι γνωρίζουμε - συζητήθηκε και αντιμετωπίστηκε θετικά από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, αλλά δεν προχώρησε πρακτικά.

«Οι διαφορές μας με τον ΣΥΝ δεν είναι μεγάλες και εν πάση περιπτώσει είναι μικρότερες από τις διαφορές που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ... Είμαι σταθερά υπέρ του διαλόγου και προσβλέπω σε μια οργανικότερη σχέση με τον ΣΥΝ»(!). Τάδε έφη Γ. Παπαντωνίου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» και ασφαλώς δεν έχει άδικο. Το ζήτημα είναι γιατί δεν το κάνουν να ησυχάσουν και αυτοί, αλλά και να απαλλαγούν κάποιοι από τις αυταπάτες περί αριστερού ΣΥΝ. 'Η, μήπως, δεν το κάνουν, ακριβώς, επειδή τους συμφέρει η διατήρηση των τελευταίων;