Οι κρατικίστικες αντιλήψεις και πολιτικές οδηγούν σ' ένα σπάταλο δημόσιο τομέα και δημιουργούν τεράστια χρέη, τα οποία καλείται μετά ο λαός να τα πληρώσει. Το επιχείρημα ειπώθηκε από αρκετούς βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια της συζήτησης του κρατικού προϋπολογισμού στη Βουλή και στην προσπάθειά τους, να απαντήσουν στις ομιλίες των κομμουνιστών βουλευτών και την πολιτική του ΚΚΕ.
Από μια πλευρά, τους κατανοούμε. Εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. Το σημερινό κράτος, όπως και τις πολιτικές και πρακτικές των «πράσινων» και «γαλάζιων» πολιτικών εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, γνωρίζουν οι άνθρωποι. Και χωρίς να καταλαβαίνουν, ότι, με τα όσα λένε, ομολογούν τα «αμαρτήματα» της παράταξής τους, εξομοιώνουν τους πάντες μ' αυτή. Προφανώς, δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει να σηκώσουν το μπόι τους η οργανωμένη εργατική τάξη και ο λαός, να πάρουν την εξουσία και να γίνουν πραγματικοί νοικοκύρηδες και αφέντες, τόσο του ριζικά διαφορετικού από το σημερινό κράτους, όσο και του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Ισως, όμως, να καταλάβαιναν κάτι περισσότερο, αν έψαχναν λίγο περισσότερο αυτό που ονομάζουν σπάταλο κράτος και δημόσια χρέη. Πού βρίσκονται, λοιπόν, οι σπατάλες του σημερινού κράτους; Οχι, βέβαια, στους χαμηλούς έως απαράδεκτους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις ή στις περίπου 180.000 δραχμές, που παίρνουν οι οδοκαθαριστές του Δήμου Αθηναίων. Δε βρίσκονται, επίσης, στις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ.), όταν οι πάντες γνωρίζουν, πως όλες μαζί αποτελούν ένα απαράδεκτα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού. Το σπάταλο κράτος βρίσκεται στις υπέρογκες και ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες, στην πολύμορφη και τεράστια ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, στις ψηφοθηρικές και ρουσφετολογικές πολιτικές και πρακτικές, κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, στο γεγονός, πως ο κρατικός προϋπολογισμός και το κράτος γενικότερα χρησιμοποιούνται ως μοχλοί αναδιανομής του παραγόμενου από την κοινωνία πλούτου προς όφελος των λίγων εχόντων και κατεχόντων και σε βάρος των παραγωγών αυτού του πλούτου, της εργατικής τάξης και του λαού. Η, για να το πούμε και διαφορετικά, στο γεγονός, πως η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι οι νοικοκύρηδες και αφέντες αυτού του κράτους. Αλλοι παίζουν αυτό το ρόλο και τον παίζουν καταπώς προστάζουν τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν.
Το ΔΝΤ έδωσε τα δάνεια που θα ανόρθωναν την αργεντίνικη οικονομία και, όπως είδατε, την ανόρθωσε τόσο που δεν μπορούσε να την αντέξει ο κόσμος. Διότι, ως γνωστόν, όταν δανείζουν τέτοιοι οργανισμοί, μετά θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Αφήστε τους τόκους και τι άλλα ζητούν από πάνω...
Στο μεταξύ, «φίλη και σύμμαχο» αποκάλεσε ο Τζορτζ Μπους την κυβέρνηση της Αργεντινής, πράγμα που κάθε άλλο παρά πρέπει να καθησυχάζει τους κατοίκους της χώρας. Διότι, τελευταίως, η βοήθεια των ΗΠΑ προς τις άλλες χώρες έρχεται από αέρος!
ΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ρόλο στα Βαλκάνια της Ελλάδας θα επιχειρήσει να αναδείξει ο Σημίτης, στη συνάντηση με τον Τζορτζ Μπους, όπως ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Παπανδρέου. Με τη διαφορά, όμως, ότι οι ΗΠΑ έχουν αναδείξει τον αποσταθεροποιητικό τους ρόλο παγκοσμίως.
Και, βέβαια, εκεί προκύπτει το μεγάλο ερώτημα της συνάντησης: Στο τι άλλο πρόκειται να παραχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση και πόσο ακόμα θα μας μπλέξει στα σχέδια των Αμερικανών.
ΜΕΙΩΣΕΙΣ θα έχουμε στα τέλη του αεροδρομίου των Σπάτων, όπως ανακοινώθηκε, αλλά με το αζημίωτο, αφού αυξάνεται το ποσοστό που θα καταβάλλεται στον αερολιμένα από το «σπατόσημο». Πάντως, είναι άλλο πράγμα οι μειώσεις τελών και άλλο πράγμα οι μειώσεις των τιμών των εισιτηρίων.
Βλέπετε, το λειτουργικό κόστος των εταιριών μπορεί να μειώνεται, αλλά ουδείς τις υποχρεώνει να μεταφέρουν αυτή τη μείωση στον καταναλωτή. Ελεύθερο εμπόριο είναι αυτό και, βέβαια, απελευθερωμένη είναι και η αγορά των μεταφορών.
Τέλος, δεν αποτελεί λύση, ούτε για αστείο, η ψήφιση της ΝΔ, προκειμένου να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Σημίτη και βλέπουμε. Αυτό «που θα δούμε» δε θα διαφέρει καθόλου από το σημερινό αντιλαϊκό «κρεσέντο».