Associated Press

Η σφαγή αμάχων από τους ΝΑΤΟικούς ήταν σχεδόν καθημερινή υπόθεση

Μετά τον πόλεμο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, σειρά στο ιμπεριαλιστικό παζλ της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχε το Κοσσυφοπέδιο. Διαμελισμός, που βασίστηκε στη Συνθήκη του Ντέιτον, η οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την πρώτη εγκατάσταση του ΝΑΤΟ σε μια νευραλγική βαλκανική περιοχή εκτός των χωρών - μελών της Συμμαχίας.

Το Ραμπουιγέ, οι αποφάσεις της ομάδας επαφής και όλα αυτά μέχρι τη λήξη των επιδρομών και την ψήφιση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Γιουγκοσλαβία, ήταν μέρος μιας τακτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με στόχο την επίτευξη των στόχων τους, σε συνδυασμό με την επιχείρηση χειραγώγησης της διεθνούς κοινής γνώμης.

Από τα τέλη του '97, η δράση του ΟΥΤΣΕΚΑ αρχίζει να γίνεται φανερή, προκαλώντας διχασμό στα πολιτικά κόμματα της αλβανικής κοινότητας του Κοσσόβου. Κατά την έναρξη των συγκρούσεων με το γιουγκοσλαβικό στρατό, διάφορα στελέχη των Αλβανών εναλλάσσονται σε ηγετικές θέσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παράλληλα, άρχισαν τις πρώτες επαφές με τις όμορες χώρες της Γιουγκοσλαβίας ή με αυτές, με τις οποίες έχουν αναπτύξει σχέσεις. Δυο εβδομάδες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, Ουγγαρία, Τσεχία και Πολωνία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ και άλλες, όπως Ρουμανία, Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία, βρίσκονται εν αναμονή ένταξής τους στις ευρωΝΑΤΟικές δομές.

Το μεγάλο φαγοπότι στην περιοχή προετοιμάζουν οι τότε υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Γερμανίας.

Στις 6 Μάη του 1998, έρχεται η απόφαση του ΝΑΤΟικού Συμβουλίου για διεξαγωγή της μεγάλης στρατιωτικής άσκησης «Καλύτερη Προσπάθεια Συνεργασίας», η οποία θα πραγματοποιηθεί το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς... στην ΠΓΔΜ!

Παράλληλα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Κλάους Κίνκελ, ταξιδεύει στην Αλβανία στις 7 Φλεβάρη 1998. Ο επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας δηλώνει ότι το 90% του πληθυσμού του Κοσσόβου, που είναι Αλβανοί, δεν είναι δυνατό να καταπιέζεται από το 10%, που είναι Σέρβοι.

Στις 24 Μάρτη του 1998 (ένα χρόνο πριν τους βομβαρδισμούς), στη Βόννη, οι ηγέτες των χωρών - μελών της εξαμελούς Ομάδας Επαφής έλαβαν αποφάσεις απόσχισης του Κοσσόβου από τη Γιουγκοσλαβία, στήνοντας παράλληλα την παγίδα του Ραμπουιγέ.

Στις 6 Απρίλη, ξανασυνεδριάζουν στο Λονδίνο και αποφασίζουν την επιβολή στρατιωτικού εμπάργκο κατά του Βελιγραδίου και «πάγωμα» των περιουσιακών στοιχείων Γιουγκοσλάβων αξιωματούχων.

Στις 30 Απρίλη του '98, ο Αλβανός πρωθυπουργός, Φάτος Νάνο, ζητεί την αποστολή ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στη μεθόριο της Αλβανίας με τη Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα τον περιορισμό των συγκρούσεων στο Κοσσυφοπέδιο. Βοηθητικό στα σχέδια αυτά ρόλο διαδραμάτισε ο - τότε νέος - Πρόεδρος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, ο οποίος ζήτησε την εμπλοκή τρίτου για το διάλογο Σέρβων και Αλβανών.

Ο τρίτος ήταν οι ΗΠΑ, γεγονός, που αποδείχτηκε και από το ρόλο της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, η οποία έκανε ό,τι μπορούσε, το Φλεβάρη του '99, «ώστε κανείς Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς να μην μπορέσει, όπως στο παρελθόν, να ξεγλιστρήσει, προχωρώντας σε ακόμη μία άβολη "μεταβατική συμφωνία" για να κερδίσει χρόνο»... («ΝΙΟΥΣΓΟΥΙΚ», 16 Οκτ. 2000).

Μέχρι το Μάη του 1998, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έχει πέσει στην καλοστημένη παγίδα του «διαλόγου» και ενώ εξελίσσεται σε βάρος του μία καλά οργανωμένη εκστρατεία «δαιμονοποίησής» του από ΜΜΕ και πολιτικούς ηγέτες της Δύσης.

Στις 16 Ιούνη '98, ολοκληρώνεται η αεροπορική άσκηση του ΝΑΤΟ «Αποφασιστικό Γεράκι», η γενική πρόβα των ΝΑΤΟικών αεροσκαφών για τους βομβαρδισμούς της επόμενης άνοιξης.

«Η απειλή χρήσης βίας, σε συνδυασμό με τη διπλωματία, θα πειθαναγκάσει τον Μιλόσεβιτς να τερματίσει τα μέτρα καταστολής σε βάρος των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου».

Στις 6 Αυγούστου, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, αποκαλύπτει την τελική έκβαση της υπόθεσης Κοσσυφοπέδιο, δηλώνοντας στο CNN: «Ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας επιδιώκει στρατιωτική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα στο Κοσσυφοπέδιο». Ολα ήταν έτοιμα και ο ΟΑΣΕ κατασκευάζει τα προσχήματα για τον πόλεμο, καλούμενος να επιτηρήσει τη συμφωνία.

Τον Οκτώβρη του '98, ο Σλ. Μιλόσεβιτς συμφωνεί στην υπογραφή αυτής της «συμφωνίας», που συμπεριλαμβάνει τις κατασκοπευτικές πτήσεις ΝΑΤΟικών αεροσκαφών πάνω από το Κοσσυφοπέδιο (επιχείρηση «Μάτι του Αετού»).

Το Βελιγράδι, αν και αρχικά αρνήθηκε την αποστολή του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες, ως επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΑΣΕ, δέχεται το Νοέμβρη, δίχως κανένα δισταγμό, το να τεθεί η ομάδα αυτή «υπό τας διαταγάς» του Αμερικανού «διπλωμάτη καριέρας» Γουίλιαμ Γουόκερ, με πλούσια εμπειρία σε αποστολές της CIA σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και γνώση αντεπαναστάτη.

Στις 15 Γενάρη του 1999, «σφαγή» στο κοσσοβάρικο χωριό Ράτσακ. Ο Γουόκερ ήταν αναμφίβολα ο άνθρωπος που επιλέχτηκε σκόπιμα για να κατασκευάσει τη σφαγή αυτή, όπως έκανε τη δεκαετία του '80 επί Ρίγκαν στη Λατινική Αμερική. Στο Ράτσακ κατασκεύασε τη «σφαγή» 35, 45 ή 51 «αθώων Κοσσοβάρων Αλβανών πολιτών».

Στη συνέχεια, διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για πτώματα ανδρών του ΟΥΤΣΕΚΑ, που σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με τις σερβικές δυνάμεις και συγκεντρώθηκαν στην τοποθεσία αυτή. Σημειώνεται ότι δεν επιτράπηκε στις σερβικές ιατροδικαστικές αρχές να κάνουν έρευνες, ενώ επιτράπηκε η άφιξη ομάδας των ξένων, μόνον όταν πολλά από τα πτώματα είχαν φθάσει σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης.

Η ιδέα των συνομιλιών του Ραμπουιγέ ανάμεσα σε Σέρβους και Κοσσοβάρους Αλβανούς δεν ήταν μόνον ιδέα των Αμερικανών.

Από τον Ιούλη του 1998, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Κλάους Κίνκελ, ήταν αυτός που διαμήνυε πως «χρειάζεται μία σύνοδος τύπου Ντέιτον για το Κοσσυφοπέδιο».

Στις 8 Φλεβάρη του 1999, μετά από ασφυκτικές πιέσεις και απειλές, η αντιπροσωπεία των Σέρβων μεταβαίνει στο Ραμπουιγέ της Γαλλίας, ανακοινώνεται πως συνυπέγραψαν με την κοσσοβάρικη αλβανική αντιπροσωπεία ένα αόριστο κείμενο δέκα βασικών σημείων, με βασικό άξονα την παροχή αυτονομίας στο Κοσσυφοπέδιο για μία περίοδο τριών ετών, εντός του πλαισίου των συνόρων της κυριότητας της Σερβίας.

Την ίδια μέρα, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα, θεωρεί «σχεδόν βέβαιη» την αποστολή πολυεθνικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων.

Εως τις 20 Φλεβάρη, και ενώ το Βελιγράδι μιλούσε για αποστολή πολυεθνικής δύναμης του ΟΗΕ, η Μαντλίν Ολμπράιτ ξεκαθάριζε ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το διεκπεραιώσει μόνον το ΝΑΤΟ.

Στις 19 Φλεβάρη 1999, ενώ έχουν όλα τελειώσει, ο Πρόεδρος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ξεκαθαρίζει σε διάγγελμά του ότι «δεν πρόκειται να παραχωρήσει το Κοσσυφοπέδιο σε κανέναν, ακόμη και με το τίμημα των βομβαρδισμών».

ΗΠΑ και ΕΕ ανακαλούν τις διπλωματικές τους αντιπροσωπείες από το Βελιγράδι, εκδίδουν απαγορευτικές ταξιδιωτικές οδηγίες για την ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Η κακόγουστη φάρσα για την ύστατη ευκαιρία της ειρήνης επαναλήφθηκε με τη διεξαγωγή δυο γύρων συνομιλιών στο Παρίσι έως τα μέσα του Μάρτη.

Λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ της 24ης Μάρτη 1999, τα πρώτα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη εξαπολύουν τις πρώτες τους βόμβες κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας.

Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας έδειξε ότι συνεχίζεται η πορεία αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, τη μετατροπή της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, καθώς και με την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση χωρών του ΝΑΤΟ στην Αλβανία, και τη μετατροπή της σε ΝΑΤΟΪΚΟ - ΕΥΡΩΕΝΩΣΙΑΚΟ προτεκτοράτο. Συνολικά, αυξήθηκε η ΝΑΤΟική παρουσία στα Βαλκάνια, ενώ όλες οι χώρες της περιοχής αντιμετωπίζουν ακόμα σοβαρότατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και πολύ μεγάλη πολιτική αστάθεια. Στη Βοσνία, μόνον 100.000 από τους 800.000 πρόσφυγες, από τους οποίους οι 300.000 είναι Σέρβοι, επέστρεψαν στις εστίες τους και το ΝΑΤΟ έχει παρατείνει επ' αόριστον την παρουσία του, ενώ συνολικά ομολογείται η αποτυχία της Συνθήκης του Ντέιτον.