Ενα και πλέον τρισεκατομμύριο δραχμές έχουν ξοδέψει, τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για τα αλλεπάλληλα «προγράμματα εξυγίανσης» της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ). Χρήματα, που αφαιρέθηκαν από τους εκάστοτε κρατικούς προϋπολογισμούς και πληρώθηκαν από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Και, τις προάλλες, οι αρμόδιοι υπουργοί ανακοίνωσαν ένα ακόμη «πρόγραμμα εξυγίανσης», προικοδοτούμενο τούτη τη φορά με 150 εκατομμύρια ευρώ (51,11 δισεκ. δρχ.), συνοδευόμενο από το σπάσιμο της ΟΑ σε εφτά κομμάτια και τη δραστική μείωση του προσωπικού της, κατά 2.000 άτομα, μέσα στην επόμενη διετία. Ο στόχος, βέβαια, παραμένει ο ίδιος: Το ξεπούλημα της επιχείρησης στους όποιους επίδοξους «αγοραστές» κεφαλαιοκράτες.

Οπως καταλαβαίνετε, οι τελευταίοι δεν αγοράζουν ό,τι να 'ναι. Για να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους, το θέλουν πάμφθηνο -αν όχι σε τιμή ξεφτίλας- με σίγουρες και άμεσες προοπτικές μεγάλης κερδοφορίας, με πολλές και διάφορες αβάντες και πλεονεκτήματα και, πάνω απ' όλα, με εργαζόμενους λίγους, που έχουν πλήρως αποδεχτεί το ρόλο των σύγχρονων σκλάβων.

Ισως, βέβαια, αναρωτιέστε, τι άλλο μπορούσε να γίνει. Πράγματι, στα πλαίσια του σημερινού συστήματος της εντεινόμενης ασυδοσίας των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, του αυξανόμενου συνεχώς κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού και των «νόμων της αγοράς», η τέτοια πορεία της ΟΑ ήταν ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη. Πορεία, η οποία δε θα οδηγήσει απλά και μόνο στο ξεπούλημα του εθνικού αερομεταφορέα. Τούτο, ίσως, θα είναι το λιγότερο. Το ξεπούλημα και το πέρασμά του στα χέρια των όποιων κεφαλαιοκρατών θα οδηγήσει, επίσης, σε μια σαφή χειροτέρευση των παρεχόμενων υπηρεσιών αερομεταφοράς, σε βάρος είτε πολλών νησιών -τα οποία δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη κίνηση, άρα επιχειρηματικό ενδιαφέρον- είτε άλλων ακριτικών περιοχών της χώρας και, πάντως, των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων. Αλλωστε, την ίδια μοίρα -όπως και ανάλογες συνέπειες- είχαν και άλλοι κρατικοί αερομεταφορείς, σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες.

Ο άλλος δρόμος για την ΟΑ, δρόμος ωφέλιμος για τους εργαζόμενους και τη χώρα, προϋποθέτει τη δυνατότητα του λαού, να κάνει πραγματικό και ουσιαστικό κουμάντο στο σχεδιασμό και υλοποίηση του συνόλου των συγκοινωνιών (επίγειων, θαλάσσιων και εναέριων), ώστε οι τελευταίες, να λειτουργούν με τον οικονομικότερο και ασφαλέστερο τρόπο, ενώ, ταυτόχρονα θα ικανοποιούν πλήρως τις κάθε λογής μεταφορικές ανάγκες. Με άλλα λόγια, δηλαδή, προϋποθέτουν τις συνθήκες λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, όπως πολύ σωστά και εύστοχα προτείνει το πρόγραμμα του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου.