Στην αστική Ελλάδα της ανώμαλης οικονομίας και της ενδοτικής εξωτερικής πολιτικής το φαινόμενο μπερδεύεται για τους αδαής, αλλά και γι' αυτούς που θεωρούν εκ προοιμίου καταστρεπτική την απομάκρυνση από το δοσμένο αστικό κοινωνικό καθεστώς και τις εξωτερικές του δεσμεύσεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ). Λαμβάνοντας, υπόψη το χρόνιο εθισμό της ελληνικής αστικής τάξης στην οικονομία της βούτας και της αρπαχτής, από το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι τα θαλασσοδάνεια, γίνεται κατανοητός ο ορυμαγδός των κραυγαλέων απαιτήσεων ενόψει του Τρίτου Πακέτου των δεκαοκτώ τρισ. δραχμών από το Ταμείο «Στήριξης» της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, εις αντίκρισμα των πολλαπλασίων τρισ. που αφαίμαξε δίχως τέλος, από την καθημαγμένη έως ανύπαρκτη ελληνική λαϊκή οικονομία.

Αυτά δεν είναι μόνο εθνικά, δηλ. της διαπάλης εθνικών ιδιαίτερων συμφερόντων. Είναι και διεθνικά που απορρέουν από την ένταξη και συμμετοχή της Ελλάδας σε αλλότροπους μιλιταριστικούς και οικονομικούς οργανισμούς, όπως π.χ. ΝΑΤΟ και υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα συμφέροντα αυτά υποχρεώνουν την Ελλάδα σε συμμετοχή σε άνομες κι αντεθνικές ενέργειες, κόντρα στα εθνικά της συμφέροντα. Είναι ενδεικτική γι' αυτό η ανώμαλη συμπεριφορά υπουργών της κυβέρνησης.

Στην τελευταία πολιτική κρίση, όπως τουλάχιστον την ονόμασαν οι εκπρόσωποι των κυβερνητικών κομμάτων, αποδείχτηκε ότι η ένταση οφειλόταν στον ανταγωνισμό των διαφόρων πλευρών, της καθ' όλα εθνικά ύποπτης ελληνικής αστικής τάξης, για τον μπεζαχτά τόσο της ελληνικής όσο και της ευρω-ενωσιακής οικονομίας του λεγόμενου Τρίτου Πακέτου «Στήριξης». Το πρόβλημα εξαπλώνεται στη λεγόμενη ελληνική διείσδυση στα Βαλκάνια. Η ελληνική αστική τάξη γνωρίζοντας τις δυνατότητές της προσπαθεί να κάνει «κομπρεμί» με πολυεθνικούς ομίλους της αλλοδαπής. Αυτό επιφέρει διαπλοκές συμφερόντων πολλαπλών μορφών και οδηγεί την ελληνική αστική τάξη καθώς και τα κόμματα εξουσίας σε μια συμπεριφορά υποστήριξης επί μέρους συμφερόντων ισχυρών καπιταλιστικών διενέξεων.