Ανάμεσα στους όρκους για το «ελεύθερο εμπόριο» και τα συμφέροντα των μεγάλων χαλυβουργιών των ΗΠΑ, ο Πρόεδρος Μπους διάλεξε (όπως ήταν φυσικό) τα δεύτερα. Την περασμένη Τετάρτη ανακοίνωσε την επιβολή δασμών 30% στα εισαγόμενα χαλυβουργικά προϊόντα για μία τουλάχιστον τριετία.

Με την απόφαση αυτή, ουσιαστικά, απαγορεύει την εισαγωγή αυτών των προϊόντων είτε από τις χώρες-μέλη της ΕΕ, είτε από άλλες χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ιαπωνία, η Κορέα και η Κίνα. Εννοείται, ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος κατέληξε στη συγκεκριμένη απόφαση για να προστατεύσει τις αμερικανικές χαλυβουργίες, οι οποίες είχαν φτάσει στο χείλος της καταστροφής, αφού ο εισαγόμενος χάλυβας ήταν πολύ φθηνότερος από τον αμερικανικό. Στην ουσία, όμως, προστατεύει τους βιομηχάνους και τα κέρδη τους.

Οι δηλώσεις Μπους, όπως αναμενόταν, προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις από τις χώρες που έκαναν εξαγωγές χάλυβα στις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσέφυγε αμέσως στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ζήτησε την παρέμβασή του για δύο θέματα. Η EE αφ' ενός κατηγορεί τις HΠA ότι παραβιάζουν φάσμα συμφωνιών στο πλαίσιο του ΠOE, συμπεριλαμβανομένου κανονισμού, που απαγορεύει στις χώρες-μέλη να επιβάλλουν εμπορικούς περιορισμούς επιλεκτικά σε κάποιες χώρες. Αφ' ετέρου καλεί για τη διενέργεια διαβουλεύσεων με την Ουάσιγκτον βάσει του Συμφώνου περί Μέτρων Ασφαλείας του ΠOE, το οποίο επιβάλλει στις χώρες, που λαμβάνουν τέτοια μέτρα για να στηρίξουν συγκεκριμένη εγχώρια βιομηχανία, να παράσχουν αποζημίωση - σε ρευστό ή μειώνοντας τους δασμούς σε άλλες εισαγωγές - προκειμένου να καλύψουν τη ζημία που υφίστανται οι πληγείσες από τα μέτρα χώρες.

Η απόφαση Μπους για την επιβολή δρακόντειων δασμών στα εισαγόμενα χαλυβουργικά προϊόντα έχει πολλαπλή σημασία. Πρώτα, δείχνει ότι οι «πύρινοι λόγοι» περί «ελεύθερου εμπορίου» και «ελεύθερου ανταγωνισμού» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πρόσχημα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου στη φάση της επιθετικής του ανάπτυξης. Ξεχνιούνται όμως στις εποχές της ύφεσης, όταν το κεφάλαιο απαιτεί την «προστασία» του κράτους για να αντιμετωπίσει τις δυσχέρειες.

Ομως, η απόφαση Μπους φέρνει στην επιφάνεια τους έντονους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που είναι αναπόφευκτοι στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την αμέσως επόμενη μέρα τόσο οι αμερικανικές, όσο και οι ευρωπαϊκές εφημερίδες αφιέρωσαν τα πρώτα θέματά τους στον «πόλεμο του χάλυβα», ή στον «παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο». Η αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ έχει, βεβαίως, μεγάλο παρελθόν. Στην περίπτωση του «πολέμου της μπανάνας», πριν από μερικά χρόνια, οι ΗΠΑ είχαν προσφύγει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου κατά της ΕΕ για παράνομη επιδότηση των μπανανών από τις πρώην γαλλικές αποικίες. Τότε η αμερικανική κυβέρνηση κέρδισε και η ΕΕ υποχρεώθηκε να σταματήσει τις επιδοτήσεις, με αποτέλεσμα την ολοσχερή καταστροφή των μπανανοκαλλιεργειών των γαλλικών αποικιών.

Ωστόσο, ο «πόλεμος του χάλυβα» παίρνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, όχι μόνο λόγω της μεγάλης οικονομικής διακύβευσης, πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, αλλά και γιατί εμπλέκονται πολύ περισσότερες χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Κορέα, οι χαλυβουργίες των οποίων θα δεχτούν τώρα ισχυρό πλήγμα αφού θα χάσουν τη μεγάλη αγορά των ΗΠΑ, και μάλιστα σε μια περίοδο που η κρίση πλήττει ιδιαίτερα τις οικονομίες των περισσότερων απ'αυτές τις χώρες. Ηδη, οι προαναφερόμενες χώρες δηλώνουν ότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΕΕ και θα προσφύγουν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Αυτά συμβαίνουν λίγους μόνο μήνες μετά τη σύνοδο του ΠΟΕ στην Ντόχα του Κατάρ, όπου οι Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν επιβάλει ένα ψήφισμα, στο οποίο, ούτε λίγο-ούτε πολύ, διακηρυσσόταν ότι μέσα στην επόμενη εξαετία θα έχουν καταργηθεί όλοι οι δασμοί, οι επιδοτήσεις και τα άλλα εμπόδια στο «ελεύθερο εμπόριο».