ΠΟΙΟΣ μπορεί, μ' όσα τούτη την ώρα βλέπει, μ' όσα ακούει κι όσα διαβάζει για το μέγιστο έγκλημα που συντελείται από τον ισραηλινό στρατό σε βάρος των Παλαιστινίων, να μη συνταχθεί ολόψυχα με το φλογερό κάλεσμα του νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου πως «είναι η ώρα να σημάνουμε συναγερμό σ' ολόκληρο τον κόσμο. Για να πούμε πως στην Παλαιστίνη συντελείται ένα έγκλημα, που πρέπει να σταματήσουμε». Μπορούμε να συγκρίνουμε το έγκλημα με όσα συνέβησαν στο Αουσβιτς.

ΔΕ χρειάζεται αναλυτής ή δραγουμάνος για να νιώσεις τη ναζιστική θηριωδία που πνίγει στο αίμα και στα δάκρυα τις πόλεις και τους συνοικισμούς της Παλαιστίνης. Εχεις από πρώτο χέρι στα δικά σου χώματα τους Γερμανούς και τους τσολιάδες να μπλοκάρουν την Καισαριανή, το Βύρωνα και την Καλογρέζα... θυμάσαι τους μασκοφόρους να δείχνουν τους πατριώτες, να κρεμάνε και να τουφεκάνε τους αγωνιστές.

ΒΛΕΠΕΙΣ πολλά και νιώθεις περισσότερα όσο κι αν ο τηλεοπτικός φακός κι ο δημοσιογράφος κυνηγιέται άγρια. Εικόνες φρίκης που σε πολλά ξεπερνούν τις ναζιστικές μεθοδολογίες, αυτές που κάποτε γνώρισαν οι παππούδες των στα γκέτο και στα χιτλερικά στρατόπεδα.

ΟΛΑ αυτά τα ναζιστικά της ισραηλινής θηριωδίας τα εφαρμόζουν και τα μελετούν και δεν παραλείπουν τίποτε, ούτε ακόμη και τα νούμερα τα ανεξίτηλα, που έβαζαν στα χέρια των αιχμαλώτων οι χιτλερικοί... Οπως γράφει η ισραηλινή εφημερίδα «Μααρίβ», Ισραηλινός αξιωματικός συμβουλεύει τους άνδρες του να μελετήσουν την τακτική που ακολούθησαν οι ναζί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να την εφαρμόσουν στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς. Και για να γίνει πιο σαφές το ζητούμενο προσθέτει: «...Πρέπει να αναλύσουμε και να εφαρμόσουμε τα μαθήματα από τις μάχες του παρελθόντος, να αναλύσουμε ακόμη και το πώς έδρασε ο γερμανικός στρατός στο γκέτο της Βαρσοβίας, όσο και αν αυτό φανεί αποκρουστικό»...

ΕΙΚΟΝΕΣ κόλασης, ανατριχιαστικές, που θυμίζουν της χιτλεροφασιστικής ορδής τα φοβερά, τα αποτρόπαια εγκλήματα, είναι τα λόγια για τα όσα είδε στη Ραμάλα η Ιταλίδα ευρωβουλευτής Λουίζα Μοργκαντίνι και τα οποία μετέδωσε ο απεσταλμένος της «Καθημερινής» Π. Παπακωνσταντίνου.

«...ΑΥΤΑ που είδα, μου θύμιζαν τι πέρασε ο πατέρας μου, ως παρτιζάνος της Αντίστασης απέναντι στο Μουσολίνι και στον Χίτλερ... Είδα Ισραηλινούς στρατιώτες να εκκενώνουν νυχτιάτικα ένα κτίριο, όπου κατοικούσαν οικογένειες απλών ανθρώπων, ισχυριζόμενοι ότι έψαχναν για τρομοκράτες. Οι άνθρωποι έκλαιγαν, ούρλιαζαν, βλέποντας να καταστρέφονται οι κόποι μιας ζωής, καθώς οι Ισραηλινοί βομβάρδιζαν με πυρά τεθωρακισμένων τις πόρτες και τους τοίχους. Δε βρήκαν τίποτε, ούτε ένοπλους, ούτε όπλα, αλλά μόνο τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων που τα κατάστρεψαν μόνο και μόνο από τυφλό μίσος...».

Η ΦΡΙΚΗ στην κορύφωσή της στο νοσοκομείο της Ραμάλα... «...Είδα, προσθέτει η Ιταλίδα ευρωβουλευτής, να μεταφέρονται τρία πτώματα με σφαίρες στο πίσω μέρος του κεφαλιού, προφανώς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ. Ο,τι κινούνταν έξω από το νοσοκομείο το πυροβολούσαν... Οι άνθρωποι στη Ραμάλα μένουν διαρκώς στα σπίτια τους φοβούμενοι ότι θα τους εκτελέσουν. Ακόμη κι όταν προχτές οι Ισραηλινοί ανέστειλαν για δύο ώρες την απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να προμηθευτεί ο κόσμος στοιχειώδη τρόφιμα και φάρμακα, πυροβολήθηκαν πολλοί απ' αυτούς που ξεθάρρεψαν και ξεμύτισαν από τα σπίτια τους...».

ΑΘΑΦΤΟΙ μένουν και οι νεκροί τους. «...Είδα με τα μάτια μου να ανοίγουν ομαδικό τάφο, σε αυλή δίπλα στο νοσοκομείο, για να θάψουν ανθρώπους, που πέθαναν είτε από φυσικό θάνατο είτε από πυρά...».

ΜΙΑ επετειακή σύμπτωση μάς θυμίζει πως σαν χτες (6 του Απρίλη 1941) η χιτλερική ορδή χτυπούσε τη χώρα μας και σκόρπιζε το θάνατο, τα δάκρυα στη γη μας και στα Βαλκάνια, έκαιγε το Βελιγράδι. Και σε λίγο θα κολυμπούσε στα αίματα της θυσίας η Κρήτη.

ΕΙΝΑΙ χρέος ύψιστο, πανανθρώπινο να σταματήσουμε το φοβερό έγκλημα σε βάρος του λαού της Παλαιστίνης. Πρέπει ν' ανατρέψουμε τα σχέδια της νέας αυτής εγκληματικής ορδής και να ορθώσουμε μια ανθρώπινη «ασπίδα προστασίας» από τους δολοφόνους της «νέας τάξης», της νέας χιτλερικής ορδής.

Ετσι, απλά, λιτά και καθαρά τοποθετήθηκε το ΚΚΕ στη Βουλή στη σχετική συζήτηση για τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για το κοινωνικο - ασφαλιστικό σύστημα. Αναλυτικό ρεπορτάζ από τη συζήτηση έχει δημοσιευτεί στο «Ριζοσπάστη» του Σαββάτου 6 Απρίλη. Παραθέτουμε σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση που έκανε η Α. Παπαρήγα.

Ισως το σωστό είναι ότι τα φετινά μέτρα είναι χειρότερα. Αυτό που κατάφερε η κυβέρνηση είναι να αναζητήσει καλύτερο χορηγό υποστήριξης των φετινών ειλημμένων αποφάσεων με την απατηλή μορφή των προτάσεων, πράγμα που δεν το έκανε αρκούντως το 2001. Χορηγός της είναι το ψέμα, η αντιστροφή της πραγματικότητας, η ρατσιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» με την αντιπαράθεση γενεών, ο πειθαναγκασμός - με το αζημίωτο - ενός στρώματος συνδικαλιστικών στελεχών τόσο προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ. Ο ισχυρός πειθαναγκασμός συντελείται απέναντι στους εργαζόμενους με τη δαμόκλειο σπάθη ότι αν δε συμφωνήσουν θα έλθουν χειρότερα, με την εκτεταμένη χειραγώγηση, τα πλαστά διλήμματα, με τα αντιδεξιά σύνδρομα, τον αντικομμουνισμό. «Τα δικά μας παιδιά» νουθετήθηκαν με την απειλή ότι αν χαθούν οι εκλογές, χάνονται και τα σχετικά προνόμια. Αυτή είναι η αλήθεια.

Δε θίγονται οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ισχυρίζονται τα διάφορα κυβερνητικά φερόφωνα. Ποιος τολμά να το πει αυτό κατάμουτρα σ' έναν ήδη τσακισμένο στην παραγωγή εργάτη;

Μετά τις τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης για το χρηματοδοτικό της Κοινωνικής Ασφάλισης, αποδείχτηκε ότι σωστά είχαμε επισημάνει ότι δεν πρέπει να αποκόπτεται το χρηματοδοτικό από τις αιτίες των ελλειμμάτων, αλλά και από όλους εκείνους τους παράγοντες που, από σήμερα ως το 2030 που καθορίζει ως ορίζοντα η κυβέρνηση, καθορίζουν τι είδους ασφαλιστικό σύστημα ισχύει. Βεβαίως και είναι πρόβλημα, όμως αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ξεκομμένα από το γενικό, τι είδους δημόσιο σύστημα υπάρχει, και πώς θα αντιμετωπιστεί η διείσδυση και η κατίσχυση του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα.

Δε συμφωνούμε με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που παίζουν τελικά το παιχνίδι της κυβέρνησης, λέγοντας ότι το κύριο και βασικό είναι η εξασφάλιση της χρηματοδότησης του συστήματος, ενώ περνάνε σε δεύτερη μοίρα ή συμφωνούν με μια σειρά ρυθμίσεις που κάνει η κυβέρνηση, στα όρια συνταξιοδότησης, το ύψος κλπ., δηλαδή ρυθμίσεις υπαγορευμένες από την ΕΕ και τον στρατηγικό της στόχο. Το κυριότερο, όταν αποσυσχετίζεται το Ασφαλιστικό από τις εργασιακές σχέσεις και τις υπηρεσίας υγείας, πρόνοιας, ό,τι συνήθως αποκαλείται κοινωνική πολιτική.

Μια μέρα στο μεροκάματο, δύο στην ανεργία. Πότε θα βγει στη σύνταξη; Οταν συμπληρώσει 37 χρόνια μεροκάματα, απαντά η κυβέρνηση

Το θα συμβεί το 2010, 2015, 2030 φαίνεται από σήμερα. Σήμερα λοιπόν πρέπει να μπει φραγμός και όχι να περιμένουμε να δούμε πώς θα έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα.

Ενδεικτικά αναφέρομαι στο ΙΚΑ, γιατί η ίδια τύχη περιμένει το σύνολο των ασφαλισμένων μισθωτών και των ελευθεροεπαγγελματιών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα. Ενας δικηγόρος που ξεκίνησε την άσκηση του επαγγέλματος το 1993, θα πάρει σύνταξη 100.000!

Η κυβέρνηση δεν παίρνει στον υπολογισμό υπόψη τι προσφέρει ο εργαζόμενος, πόσο τον εκμεταλλεύονται, πόσο τον κλέβουν με την υπεραξία που αποσπάται, αλλά πριν απ' όλα να διασφαλίζει τα κέρδη, να διασφαλίσει πολιτική που κάνει την εργατική δύναμη όλο και φθηνότερη, ενώ διευκολύνεται η συγκέντρωση κεφαλαίων και μέσων παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια.

Πηγή - παραγωγός όλου του πλούτου η εργατική δύναμη. Οσο πιο πολύ στην παραγωγή, τόσο πιο πολλά τα κέρδη για τ' αφεντικό. Αυτό νομοθετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

Η στρατηγική επιλογή προοπτικής της κυβέρνησης είναι να στηρίζεται το ασφαλιστικό σύστημα στην προσφορά του εργαζόμενου, και να συμπληρώνεται και με το σύστημα του ύπουλου ψευτοεθελοντισμού, σύμφωνα με τον οποίο οι ασφαλισμένοι αντιμετωπίζονται ως επαίτες.

Πρόκειται για χρηματοδότηση συστήματος με συνταξιούχους 65 και 67 ετών, που στην πορεία θα γίνουν στα 70 και στα 71.

Απευθύνονται στους εργαζόμενους με τη λογική «αν θέλεις μεγαλύτερη σύνταξη, τότε πλήρωσε περισσότερες εισφορές στο δημόσιο σύστημα ασφάλισης», δώσε και στον ιδιωτικό τομέα συμπληρωματικά. Πρόκειται για ένα σύστημα στο όνομα δημόσιο και με τη «χάρι» του ιδιωτικού.

Πότε λέει αλήθεια η κυβέρνηση; Οταν λέει ότι θα διατηρήσει το δημόσιο σύστημα ασφάλισης, και ότι αυτό θα καλύπτει τους εργαζόμενους ή όταν μιλά στην Ενωση των Ιδιωτικών Ασφαλιστικών Εταιριών, την οποία διαβεβαιώνει ότι θα παίξει ρόλο στο σύστημα ασφάλισης, ως συμπλήρωμα;

Η λέξη συμπλήρωμα δεν πρέπει να καθησυχάζει κανέναν, γιατί το συμπλήρωμα τελικά θα είναι το δημόσιο σύστημα για πολλούς, τους περισσότερους αναγκαστικά.

Βεβαίως, είναι θεωρητικά ελεύθερος ο εργαζόμενος να μην καταφύγει στο λεγόμενο συμπληρωματικό ιδιωτικό τομέα, μόνο που η ελευθερία είναι πολύ σχετική, είναι ο καλύτερος τρόπος να ζεις ανελεύθερα.

Υπάρχει θέμα βιωσιμότητας, όμως να μένει το βύσσινο της βιωσιμότητας, όταν πρόκειται να ξεζουμίσουν για άλλη μια φορά τους εργαζόμενους.

Αν το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο, αυτό οφείλεται στην πολιτική εκείνη που το άλφα και το ωμέγα της είναι η βιωσιμότητα των κερδών.

Ποιος φταίει για τα ελλείμματα, πέραν όλων των κυβερνήσεων από το 1951 και μετά, ποιος κατάκλεψε τα ταμεία, ποιος παρακράτησε χρήματα;

Η βιωσιμότητα απειλείται από την κερδοφορία, την ανεργία, τους ανασφάλιστους, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Οι γυναίκες και οι νέοι είναι τα μεγάλα θύματα. Αυτά τα μέτρα θα λειτουργήσουν ακόμα χειρότερα στις γυναίκες. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα και η ικανότητα να δουλεύουν ως τα 65, η εργοδοσία όμως τις διώχνει σε πολλές περιπτώσεις, στα εργοστάσια, στα 53 και 54 τάχα για να δώσει δουλιά στις νέες (μαύρη εργασία), δηλαδή να διαμορφώσει μια πιο πειθαρχική εργατική δύναμη κατά τις προθέσεις της. Δεν υπάρχει βιώσιμο σύστημα όταν είναι άδικο, όταν η τάση είναι να γίνεται πιο φθηνή και πιο ελαστική η εργατική δύναμη.

Εδώ και αν πρόκειται για χονδρό ψέμα, ότι τα μέτρα είναι υπέρ των γυναικών!

Εμείς αναφερόμαστε σε σύγχρονο δημόσιο σύστημα που πληρώνει κράτος και εργοδοσία, με σταθερή δουλιά, με πιο γρήγορη συνταξιοδότηση, με συντάξεις ανθρώπινες, με εξασφάλιση δωρεάν υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας.

Ο κοινωνικός διάλογος είναι πιο ολισθηρός δρόμος για τους εργαζόμενους, όπως και η λογική περίμενε να δούμε ως το τέλος. Αν μείνουμε να δούμε, θα είναι αργά...

Από την άποψη αυτή, είναι απολύτως ενθαρρυντικές και ελπιδοφόρες οι κινητοποιήσεις που προχώρησαν τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που έχουν πραγματοποιήσει και συνεχίζουν ως φορείς που ακολουθούν ενεργητικά την πολιτική και τις επιλογές του ΠΑΜΕ. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι αντιστάσεις, τότε η συναίνεση θα ήταν ευρύτερη, και ίσως θα είχαν ήδη συμφωνηθεί τα μέτρα.

Ο κοινωνικός διάλογος που πραγματοποιείται πρέπει να σταματήσει οριστικά. Πρόκειται για διάλογο παράδοσης των εργαζομένων στη δίψα του κέρδους του κεφαλαίου και έχουν εγκληματική ευθύνη αυτοί που τον πραγματοποιούν. Ο μόνος χρήσιμος διάλογος είναι αυτός των αγώνων.