Ο πολύς πρώην γγ του ΝΑΤΟ και τωρινός υπεύθυνος της ευρω-ενωσίτικης εξωτερικής πολιτικής και άμυνας τράπηκε σε φυγή από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, όταν οι Ισραηλίτες τού απαγόρευσαν να συναντήσει τον Γιάσερ Αραφάτ. Ο λόγος της αποχώρησης προφανής και τα συμπεράσματα σημαντικά για μελλοντικές κρίσεις του χαρακτήρα και των δυνατοτήτων του ευρωπαϊκού πυλώνα του ΝΑΤΟ. Ισως το ζήτημα αυτό να τέλειωνε με την απλή διαπίστωση ότι η ευρω-ενωσίτικη πλευρά της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας ευθυγραμμίζει τα συμφέροντά της με αυτά των ΗΠΑ. Ομως, όταν στη Δυτική Ευρώπη και την Ελλάδα αναπτύσσεται μια φιλολογία περί των ιδιαίτερων δυνατοτήτων της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν αξιοποιούνται, τότε προκαλείται σύγχυση. Αυτή, μάλιστα, διευρύνεται, όταν θεωρείται ως πολιτικό εργαλείο της αξιοποίησης η λεγόμενη κεντρο-αριστερά, δηλαδή η υποταγή τμήματος της Αριστεράς στις επιταγές του αστικο-φιλελεύθερου δημοκρατικού κέντρου με σοσιαλδημοκρατική φορεσιά, καθώς και με τη νεοσύστατη «κουπ» της δημοκρατικής εκσυγχρονιστικής και ...δε συμμαζεύεται αριστεράς, λες και το ουσιαστικό περιεχόμενο της ιστορικής Αριστεράς ήταν τότε αναχρονιστικό.

Η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού εύρισκε την ολοκλήρωση της φυσιογνωμίας της πάνω στα κορμιά του άμαχου γιουγκοσλάβικου πληθυσμού. Από τότε, όλα είναι δυνατά για τους ευρω-ενωσίτες. Μπορούν να δολοφονούν αμάχους και, ταυτόχρονα, να υποκλίνονται στον ισραηλινό μιλιταρισμό, κρυπτόμενοι πίσω από τη σκιά των ΗΠΑ. Στη μεταπολεμική Ελλάδα των υπόδουλων, γεννήθηκε η φωνή του αφεντικού με την ιστορική φράση, «His master voice». Σήμερα, αυτή η φράση εξαπλώθηκε σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη, όχι ως ανάγκη των υπόδουλων υπηρετών, αλλά ως ανάγκη των εθελόδουλων αφεντικών. Αυτή υπαγορεύεται από τη βαθιά θέληση της ευρωπαϊκής αστικής ολιγαρχίας να δένεται στα κελεύσματα των ΗΠΑ ως την ηγέτιδα δύναμη που εγγυάται τη νίκη του πάλαι ποτέ «ελεύθερου» και σημερινού κοσμοπολίτικου καπιταλιστικού κόσμου της ψυχικής δειλίας και της διεφθαρμένης κατανάλωσης. Η δυτικο-ευρωπαϊκή ευρω-ενωσίτικη αστική τάξη, απλά, υποτάσσεται στον αντικειμενικό νόμο του κεφαλαίου, που διαμορφώνει την ενδοκαπιταλιστική ιεραρχία σύμφωνα με την ισχύ.