«Συνολική απόρριψη των κυβερνητικών προτάσεων, απόρριψη του στημένου κοινωνικού διαλόγου που παζαρεύει τι θα παραδώσουν οι εργαζόμενοι, αγωνιστικό ταξικό κοινό πλαίσιο πάλης».

Στα παραπάνω λόγια συνόψισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι απέναντι στην κυβερνητική πρόταση για το Ασφαλιστικό. Λόγια που ακούστηκαν και καταχειροκροτήθηκαν στην ομιλία της κατά τη διάρκεια της ανοιχτής συγκέντρωσης που πραγματοποίησε χτες το βράδυ στα Χανιά η Επιτροπή Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, με θέμα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα και τις θέσεις του Κόμματος.

Αναφερόμενη στα πακέτα μέτρων που «τρέχουν» στην Κοινωνική Ασφάλιση, γενικότερα στην κοινωνική πολιτική και την Παιδεία, στη λεγόμενη άνοδο της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε πως «διανύουμε μια περίοδο επιτάχυνσης στη λήψη μέτρων με αποδέκτες από τη μια πλευρά την πλουτοκρατία και από την άλλη τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν στο μυαλό τους και τα δύο αυτά πακέτα μέτρων, ενώ δεν πρέπει να ξεχνούν τα μέτρα που πέρασαν χτες και προχτές, και τα οποία αποτελούν το υπόβαθρο για τα σημερινά και για τα επόμενα.

Για την πλουτοκρατία είναι απολύτως ευνοϊκά, για το λαό είναι απολύτως αντιλαϊκά.

Η ΝΔ τρίβει τα χέρια της για τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, θέλει γρηγορότερους ρυθμούς, για να τα βρει έτοιμα αν επιστρέψει στη διακυβέρνηση.

Οι καβγάδες ανάμεσα στους επιχειρηματίες είναι για τη διανομή της πίτας, είναι ανταγωνισμοί για να εκτοπιστούν κάποιοι απ' αυτούς από τις πρώτες θέσεις και τα ισχυρά μερίδια της αγοράς, και στη θέση τους να έρθουν οι άλλοι. Ανάμεσά τους δεν πρέπει να μπουν οι εργαζόμενοι, όλοι εκείνοι που τάζουν τον εαυτό τους στην Αριστερά.

Για τα λαϊκά στρώματα η μόνη επιλογή είναι η συνολική απόρριψή τους, στο έδαφος της καθολικής αντίστασης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Η αποτελεσματικότητα της λαϊκής παρέμβασης δεν είναι συνάρτηση των αγώνων γενικά, αλλά εκείνων των αγώνων, και εκείνης της οργανωμένης, συντονισμένης κοινής δράσης και μαχητικότητας που απαιτείται σήμερα».

Σχολιάζοντας τις θέσεις των διαφόρων κομμάτων, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε πως «το κάθε κόμμα, η κάθε πολιτική κίνηση ή συσπείρωση κρίνεται όχι από τη γενική και αφηρημένη καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού, αλλά από το πώς εννοεί την αντιπολίτευση και την εναλλακτική λύση στη σημερινή κατάσταση. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μια συγκυριακή πολιτική που ταυτίζεται μόνο με ένα κόμμα ή με δύο κόμματα, είναι πριν απ' όλα η σύγχρονη ταξική πολιτική που έχει ανάγκη σήμερα το κεφάλαιο και γενικότερα το καπιταλιστικό σύστημα.

Κρίνεται από τη στάση που κρατά όχι απέναντι στο ένα ή τον άλλο επιχειρηματικό όμιλο, αλλά από την απάντηση που δίνει στο ερώτημα "με τα μονοπώλια ή με το λαό";

Από την τοποθέτηση στη λεγόμενη κεντροαριστερά και όχι από τη συγκυριακή άρνησή της.

Από τη στάση στις επιλογές του ιμπεριαλισμού, όχι μόνο όσον αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, αλλά και για τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών λαών. Τα περί σεβασμού του διεθνούς δικαίου, περί ειρηνικής συμβίωσης των γειτονικών λαών, τα περί διαλόγου ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων που γεννά ο ιμπεριαλισμός, ο αφηρημένος πασιφισμός και η λογική των ίσων αποστάσεων απέναντι στους ιμπεριαλιστές θύτες και τα θύματά τους είναι κοροϊδία, δε διαμορφώνουν ούτε ένα ανεκτό κλίμα πίεσης.

Τα περί εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος, τα περί κυβερνήσεως συνεργασίας που είναι πανάκεια για μια φιλολαϊκή κοινωνική πολιτική, αλλά με άθικτη την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και τις επιλογές της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, είναι άσφαιρα πυρά, εντελώς ακίνδυνα. Κρατούν το λαό σε μια στάση αναμονής ότι κάτι μπορεί να αλλάξει από μόνο του, ή μέσα από ελιγμούς και εντυπωσιακές κινήσεις στις κορυφές, με συναινετικές διαδικασίες και με κοινωνικούς διαλόγους».

«Στην επικαιρότητα, παρατήρησε ο ομιλήτρια, «βρίσκονται τα μέτρα για την κοινωνική πολιτική, δηλαδή τη συνταξιοδότηση, Υγεία, Πρόνοια, τα μέτρα για την απασχόληση, αυτά που αφορούν την αγροτική πολιτική και τους μικρομεσαίους, αλλά και τα μέτρα για την ενίσχυση της κεφαλαιαγοράς και της επιχειρηματικότητας, τα αναπτυξιακά κίνητρα και τη φορολογική μεταρρύθμιση, όπως και το σχεδιαζόμενο ελληνικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης των Βαλκανίων. Και στα δύο πακέτα κυριαρχεί η ίδια φιλοσοφία: Παροχές και νέες δυνατότητες κερδοφορίας για την οικονομική ολιγαρχία του πλούτου, μέτρα αφαίμαξης του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Δεν υπάρχουν ούτε καν ημίμετρα υπέρ των εργαζομένων, ούτε καν μέτρα που μπορεί να αμβλύνουν έστω και για ένα μικρό διάστημα τη δεινή θέση τους. Κανένα από τα μέτρα δεν αντιβαίνει ούτε στο ελάχιστο στην κύρια τάση, της κερδοφορίας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου. Αντίθετα την υπηρετεί πιστά.

Οταν, π.χ., οι εργαζόμενοι ακούνε για προγράμματα που διευκολύνουν την απασχόληση, πρέπει να ξέρουν ότι πρόκειται για προσωρινές θέσεις εργασίας, το πολύ 12.000 έως και 20.000 έναντι της ανερχόμενης ανεργίας που θα φθάσει τα επόμενα χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2004, το ένα εκατομμύριο και παραπάνω. Και γι' αυτές τις ελάχιστες θέσεις θα χρυσοπληρωθεί η εργοδοσία. Στην ουσία η κυβέρνηση εξασφαλίζει δωρεάν εργασία για την εργοδοσία. Για το 2002 η κυβέρνηση δωρίζει 42 δισ. στην εργοδοσία. Πρόκειται για προσωρινές θέσεις μαύρης εργασίας που θα ανακυκλώνονται, και που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να καλύψουν τις ίδιες τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης περί 300.000 νέων θέσεων εργασίας.

Οταν οι εργαζόμενοι ακούνε για μέτρα για την απασχόληση, να ξέρουν ότι πρόκειται για δημιουργία ενός νέου κύκλου ομήρων στην πολιτική της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Το ρουσφέτι ισχύει, μόνο που τώρα έχει ξευτελιστεί και ως τέτοιο, αφού πρόκειται κυριολεκτικά για πινάκιο φακής. Ωστόσο, διατηρεί την αξία του ως μέσο με αντάλλαγμα την ψήφο. Δένει ολόκληρες οικογένειες.

Η κυβέρνηση με τα νέα σχέδια νόμου προσπαθεί να επιταχύνει τη διαδικασία συγκέντρωσης κεφαλαίων, μειώνει το συντελεστή φορολογίας τους, δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας ειδικού αφορολόγητου αποθεματικού. Το γεγονός ότι επιδιώκει να αυξήσει λίγο το αφορολόγητο όριο στο εισόδημα για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, αποδεικνύει ότι γνωρίζει καλά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ότι θα γίνει πιο ισχυρή η τάση πτώσης του διαθέσιμου εισοδήματος γενικά και ειδικά για τους χαμηλοσυνταξιούχους και χαμηλόμισθους και προσπαθεί κάπως να το συγκρατήσει χρονικά, ώστε σταδιακά να φθάσουμε στην τελική πτώση, χωρίς να μεσολαβήσουν δυνατοί και έγκαιροι αγώνες. Αλλωστε, δεν ζημιώνεται η πλουτοκρατία από αυτήν την ανεπαίσθητη φοροαπαλλαγή. Ισχύει, ότι από αυτόν που δεν έχει δεν μπορείς και να παίρνεις συνεχώς. Οι φοροαπαλλαγές - ψίχουλα είναι το καλύτερο άλλοθι για γενική πτώση της φορολογικής κλίμακας υπέρ της πλουτοκρατίας».

«Οι κυβερνητικές επιλογές στο Ασφαλιστικό, τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, είναι από τις πιο κορυφαίες αντιλαϊκές πράξεις του ΠΑΣΟΚ στην 10ετία του '90, με αφετηρία το εναρκτήριο λάκτισμα που έδωσε η ΝΔ.

Η κυβέρνηση μπροστά στο δέος των κινητοποιήσεων των εργαζομένων του περασμένου χρόνου κατά του σχεδίου Γιαννίτση, έκανε πίσω, για να κερδίσει χρόνο, και να αποσπάσει τη συναίνεση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά και της ΝΔ, για να επανέλθει δριμύτερη.

Εμείς φωνάζαμε από την πρώτη στιγμή ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να αναχαιτίσουν τα μέτρα ή να τα δυσκολέψουν να προχωρήσουν σαν ενιαίο πακέτο ταχύτατα, και να γίνουν τετελεσμένα τα επόμενα χρόνια, με ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ:

Να μη ανακόψουν τη φόρα τους, την αγωνιστική ενότητά τους, αλλά να κρατούν σε πρώτη προτεραιότητα τον κοινό αγώνα για ενιαίο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης με ανθρώπινες συντάξεις και μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης, με δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες και υπηρεσίες πρόνοιας. Χτύπημα της πολιτικής που θεριεύει τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τη διείσδυσή τους στους τομείς συνταξιοδότησης, Υγείας, Πρόνοιας. Διατήρηση κεκτημένων που έχουν δυναμική και σήμερα, διεκδίκηση νέων δικαιωμάτων.

Ομως δε συνέβη αυτό. Ενα χρόνο τώρα έγινε συστηματική επεξεργασία συνειδήσεων, από πολλές μεριές, από την κυβέρνηση πριν απ' όλα, τη ΝΔ, βεβαίως την ισχυρή καπιταλιστική εργοδοσία, αλλά και από δυνάμεις της αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΝ, που έβαλαν στον ντουλάπι κάποιες φραστικές έστω διακηρύξεις, για να φθάσουμε σήμερα σε μια ήσσονος σημασίας από την πλευρά τους αντιπολίτευση σε επιμέρους ζητήματα, ή στις πολύ οξείες γωνίες.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πελαγοδρομήσουν στο λαβύρινθο των κυβερνητικών εξαγγελιών, και στη δημαγωγία της συναινετικής αντιπολίτευσης. Η θέση τους πρέπει να είναι συνολικά απορριπτική και όχι επιλεκτικά απορριπτική ή επιλεκτικά συναινετική. Με προσθαφαιρέσεις δεν αλλάζει η γενική κατεύθυνση».

«Υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα, σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, που καθορίζουν το τι ασφαλιστικό σύστημα πρόκειται να δημιουργηθεί στις στάχτες της αρπαγής των κατακτήσεων. Δύο ζητήματα που κρίνουν ποια πρέπει να είναι η στάση των εργαζομένων.

1. Το γεγονός ότι το νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (συνταξιοδότησης, Υγείας, Πρόνοιας) εδράζεται στην επιβολή του κυρίαρχου μοντέλου απασχόλησης, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της απασχολησιμότητας, της εργασιακής περιπλάνησης, της μετατροπής της μισθωτής εργασίας σε εργασία παροχής υπηρεσιών. Το όποιο ασφαλιστικό σύστημα κτιστεί δε θα ισχύει για όλους, δε θα υπάρξουν ενιαίες παροχές, θα στηρίζεται σε ένα καθεστώς ελάχιστων παροχών σε μισθούς, συντάξεις και υπηρεσίες, που θα ανοίγουν την πόρτα για ομηρία στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα. Βάζουν τέλος στο όποιο συλλογικό γενικό σύστημα υπήρχε, που κάλυπτε ένα σχετικά μεγάλο μέρος πληθυσμού.

2. Το γεγονός ότι στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής έχουν διεισδύσει και έχουν εγκατασταθεί ισχυροί ελληνικοί και ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι που θα γίνουν προμηθευτές για τον ισχνό δημόσιο τομέα, που θα βάλουν στο χέρι τον εναπομείναντα δημόσιο τομέα. Οι μορφές εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης θα είναι πολλαπλές, θεατές και αθέατες. Η κυβέρνηση υποκριτικά μιλά μόνο για τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων που θα εμπορευματοποιηθούν και θα τεθούν στην υπηρεσία της κεφαλαιαγοράς. Οι αλλαγές που επιφέρει η κυβέρνηση είναι στη μορφή και στο φορέα της ληστείας. Πριν, το μακρύ χέρι περνούσε μέσα από το τραπεζικό σύστημα, σήμερα θα περάσει σε άλλες μορφές, Χρηματιστήριο κλπ.

Ομως, δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής περικυκλωμένο από τους επιχειρηματικούς ομίλους με ασύδοτη την εργοδοσία δεν μπορεί να υπάρξει, θα είναι καχεκτικό και υπό αίρεση συνεχώς.

3. Επιπλέον η κυβέρνηση έχει προ πολλού σε αγαστή συναίνεση με τη ΝΔ προχωρήσει στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τόσο σε άνδρες όσο και στις γυναίκες. Απλώς τώρα κάνει καλύτερη διευθέτηση, με ένα σχετικά πιο ελαστικό όριο συνταξιοδότησης, που το κατώτερό του σημείο θα είναι αδόκιμο για τους εργαζόμενους, αφού αν συνταξιοδοτηθούν πριν τα 65 θα έχουν σύνταξη πείνας.

Αποτελούν κοροϊδία τα μέτρα υπέρ της μητρότητας. Από τη μια μεριά οδηγούν τις γυναίκες στην ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, σε ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς, ενώ αποτελούν παρελθόν οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί, και από την άλλη θεωρούν απλοχεριά τα πλασματικά δύο χρόνια για τις μητέρες. Δεν κάνουν τίποτε όμως για τις χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες που γίνονται στόχος της εργοδοσίας όταν γεννάνε ακόμα και το πρώτο παιδί τους. Οι επιδοτήσεις προς τη μητρότητα θα αφαιρεθούν από τις τσέπες των εργαζομένων και των ανέργων και όχι από τα ταμεία και τα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας.

Εμείς καλούμε τους εργαζόμενους και τα ταξικά σωματεία, σε κοινή δράση για ένα πραγματικά δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής, που κλείνει το δρόμο στους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοσκοπία τους, που τους αναγκάζει να χρεοκοπήσουν. Η ειρηνική και αμοιβαία ωφέλιμη συνύπαρξη δημόσιου και επιχειρηματικού τομέα δεν μπορεί να γίνει, στην πραγματικότητα, οι κερδισμένοι θα είναι οι επιχειρηματίες. Είναι ουτοπία. Ο δημόσιος τομέας δε θα είναι πραγματικά δημόσιος όσο γιγαντώνονται οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις, θα είναι ακριβός για ένα μεγάλο μέρος του λαού, και εκεί που θα είναι σχετικά φθηνός ή και δωρεάν για τους απόρους, θα μπορεί να σταθεί μόνο συμπληρωματικά στον ιδιωτικό.

Οι τυχόν εκπτώσεις στις απαιτήσεις των εργαζομένων, στο όνομα των τετελεσμένων γεγονότων, δε θα διασώσουν καμία κατάκτηση, αντίθετα θα οδηγήσουν σε πυρ ομαδόν κατά των δικαιωμάτων τους.

Ο κάθε κλάδος παλεύει για τα γενικά δικαιώματα, όλων των κλάδων, όλοι μαζί οι κλάδοι για τον καθένα χωριστά, οι εργατοϋπάλληλοι, μαζί με τους ΕΒΕ, και τη μικρομεσαία αγροτιά. Οταν συνειδητοποιούμε την αξία της διεθνούς κοινής δράσης, των κοινών διεθνών πορειών και εκδηλώσεων, δεν μπορεί να επιμένουμε στη χωριστή κλαδική δράση στο εθνικό επίπεδο, στο στένεμα της διεκδίκησης στο στενό "δικό μου χώρο".

Συνολική απόρριψη, λοιπόν, των κυβερνητικών προτάσεων, απόρριψη του στημένου κοινωνικού διαλόγου που παζαρεύει τι θα παραδώσουν οι εργαζόμενοι, αγωνιστικό ταξικό κοινό πλαίσιο πάλης.

Μέτωπο αδιαπέραστο από τη μοιρολατρία και τις διαιρετικές προσπάθειες».