ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ουρές που ξαναφυτρώνουν

Γρηγοριάδης Κώστας

«Υπάρχουν ακόμη ουρές στα ιατρεία του ΙΚΑ» παραδέχτηκε προχτές το βράδυ ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, συμπληρώνοντας, όμως, ότι το πρόβλημα θα ξεπεραστεί οριστικά με τα τηλεφωνικά ραντεβού στο ΙΚΑ - την τηλεφωνική υπηρεσία «184».

«Τέλος του 2003 θα πρέπει να γίνονται σε όλη την Ελλάδα και αυτό σημαίνει ότι οι αναμονές θα είναι ελάχιστες. 'Η, αυθημερόν θα βρίσκει κανείς το γιατρό, ή την επομένη» είπε ο πρωθυπουργός.

Εμείς να σημειώσουμε τα εξής: Πρώτον, στο σύστημα αυτό δεν περιλαμβάνονται όλα τα υποκαταστήματα. Δεύτερον, όπου εφαρμόστηκε, υπάρχει απεμπλοκή και μειώνονται δραστικά οι ουρές στην αναζήτηση γιατρών. Ομως οι ουρές μεταφέρονται στον εργαστηριακό τομέα, καθώς το 184 δεν κλείνει ραντεβού και γι' αυτόν. Ετσι, οι ασθενείς καταφθάνουν σαν κοπάδι στα εργαστήρια με τα παραπεμπτικά στα χέρια και αρχίζει η ίδια ταλαιπωρία που γλίτωσαν από την ουρά για αναζήτηση του γιατρού. Ταυτόχρονα το - ελάχιστο - προσωπικό ξεθεώνεται.

Οι ουρές μιας αντιλαϊκής πολιτικής είναι σαν τη λερναία ύδρα. Τις κόβεις από τη μια, φυτρώνουν αλλού - και μάλιστα κοπάδι.

Εγκαίνια σε φόντο κοροϊδίας

Πέρα απ' όλ' αυτά, όμως, οι ουρές δεν αποτελούν τη συνέπεια κάποιας διαχειριστικής ή διοικητικής αδυναμίας και αβλεψίας. Αποτελούν, πρωτίστως, μια έκφραση των πολλών, σοβαρών και βαθύτερων προβλημάτων του Ιδρύματος. Οπως είναι οι μεγάλες ελλείψεις στο απαραίτητο υγειονομικό και διοικητικό προσωπικό. Οι σοβαρές ελλείψεις σε μονάδες υγείας και στις αναγκαίες υποδομές. Το γεγονός, ακόμη, πως περισσότεροι από 5.500 γιατροί του Ιδρύματος είναι συμβασιούχοι, χωρίς καμιά συνταξιοδοτική και υγειονομική κάλυψη, ενώ αμείβονται με μισθούς γαλέρας. Κι όταν απόλυτα δικαιολογημένα προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αντιμετωπίζουν είτε τον αυταρχισμό, είτε ψεύτικες υποσχέσεις από τους αρμοδίους και την κυβέρνηση.

Ολ' αυτά, βέβαια, και πολλά ακόμη παρόμοια προβλήματα δε λύνονται με την τηλεφωνική υπηρεσία 184, η οποία, μάλιστα, έχει εκχωρηθεί σε μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση, σύμφωνα και με τα πρότυπα «εκσυγχρονισμού» της κυβέρνησης. Και μπορεί να πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες προχθές ο πρωθυπουργός. Μπορεί ο διοικητής του ΙΚΑ να διοργανώνει φιέστες εγκαινίων της υπηρεσίας 184, όπως αυτή στη μονάδα Νέου Ηρακλείου την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά η άκρως προβληματική πραγματικότητα του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού δεν αλλάζει με τρικ δημοσίων σχέσεων.

Αυτή είναι η αλήθεια, που δε... χώραγε, βέβαια, στην προχτεσινή συνέντευξη του Κ. Σημίτη.

Η σούπα...

Πολύ σπάνια συμφωνούμε με την «Αυριανή». Τούτη τη φορά, όμως, θα της αναγνωρίσουμε τον εύστοχο τίτλο της, σχετικά με την πολυδιαφημισμένη διακαναλική συνέντευξη του Κ. Σημίτη. «Σούπα η συνέντευξη - Δεν μπόρεσαν και δεν τόλμησαν να στριμώξουν τον πρωθυπουργό οι προεπιλεγμένοι δημοσιογράφοι», έλεγε στη χτεσινή πρώτη της σελίδα.

Τώρα, γιατί μια «σούπα συνέντευξη» γίνεται πρώτο θέμα μιας εφημερίδας, καλύπτοντας, μάλιστα, όλη την πρώτη σελίδα της και πώς θα μπορούσε, οι όποιοι «προεπιλεγμένοι δημοσιογράφοι, να στριμώξουν» τον Κ. Σημίτη είναι ερωτήματα, που μόνον τα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης μπορούν να τα απαντήσουν...

Η κοτσάνα

«Το τελευταίο διάστημα δεν άκουσα μεγαλύτερη κοτσάνα από τη φράση, που μετέδιδαν τα κανάλια, πως "ο Σαρόν αγνόησε τις εκκλήσεις του Μπους για άμεση απόσυρση των Ισραηλινών από την Παλαιστίνη". Οχι μόνο δημοσιογράφοι, αλλά ούτε σοβαρά παπαγαλάκια είναι. Θα ήταν ποτέ δυνατόν ο μεγαλύτερος επιζών σίριαλ κίλερ του κόσμου να "καταβροχθίζει" γυναικόπαιδα χωρίς την προτροπή των δυνάμεων που τον επέβαλαν; Ετσι και ο κουμπουροφόρος Αριέλ έκανε του κεφαλιού του, θα τον έστελναν τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί στο εδώλιο της σινιόρας Ντελ Πόντε. Η ιστορία είναι πασίγνωστη σε όλους. Ο αρχηγός με την ειρήνη και ο υφιστάμενος τραμπούκος με τη γενοκτονία. Clean ο ένας, dirty ο άλλος. Οπως η Μαφία. Ο Ντον Κορλεόνε ψιθυρίζει συμβουλές και οι killers ανοίγουν κεφάλια. Οταν οι αρχιμπάτσοι της Χιλής ξεφλούδιζαν ανθρώπινες σάρκες, ο Πινοσέτ σταυροκοπιόταν στον Καθεδρικό της Παναγίας. Εξω προεδρική κούκλα, μέσα δολοφονική πανούκλα. Ο καθείς στο είδος του και ο ιμπεριαλισμός ανεμπόδιστος στην ανθρωποφαγία του».

Ο Δ. Δανίκας από τα χθεσινά «Νέα».

Βαρύ το χρέος

Από την πρώτη στιγμή, ήταν καθαρό πως αυτή η μάχη, για το Ασφαλιστικό, δε θα ήταν μια εύκολη υπόθεση. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για μια συνολική αντιπαράθεση, που ακουμπά στον ίδιο τον πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - ποιος και πώς θα πάρει το μέγιστο της υπεραξίας που παράγει η εργατική δύναμη - και, άρα, το διακύβευμα είναι τεράστιο, αλλά και γιατί η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι τέτοια, που κάνει ακόμα πιο δύσκολους τους όρους διεξαγωγής μιας τέτοιας μάχης.

Μια μέρα πριν την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και μια βδομάδα πριν την επόμενη πανεργατική απεργία, που κηρύσσουν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία, η εικόνα που παρουσιάζει το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αποκαλυπτική των δύο γραμμών που υπάρχουν στο εσωτερικό του και επηρεάζουν είτε προς την αδρανοποίηση - παθητικοποίηση των εργαζομένων, είτε προς την ενεργοποίηση - δραστηριοποίησή τους, έτσι που κλάδοι ολόκληροι (ειδικά στις πρώην ΔΕΚΟ και Τράπεζες) να πηγαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν, ενώ άλλοι να προσπαθούν τουλάχιστον να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Με δεδομένο ότι το αντικείμενο της απεργίας δεν είναι κάποιο περιθωριακό - συντεχνιακό αίτημα, αλλά ένα από τα σπουδαιότερα που κατάκτησαν οι εργαζόμενοι με πολύχρονους αγώνες, το ασφαλιστικό σύστημα, άρα και η πάλη για την υπεράσπισή του και διεύρυνση της κατάκτησης απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, η κατάσταση στα συνδικάτα, δηλαδή το ετοιμοπόλεμο ή όχι των εργαζομένων, είναι κρίσιμο ζήτημα. Οι εργαζόμενοι, από την ίδια την καθημερινή εμπειρία τους, γνωρίζουν πως δίνουν μια σκληρή μάχη, έχοντας ανάμεσά τους μια πέμπτη φάλαγγα. Αυτήν των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών. Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι, που, απλά, πρέπει να καταγγέλλεται, αλλά, κυρίως, πρέπει να συνοδεύεται με τα αναγκαία μέτρα: Πριν απ' όλα, με την εξάντληση κάθε δυνατής προσπάθειας για την οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω, με κάθε πρόσφορο τρόπο, έτσι, που και να εκφραστούν τα εργατικά ταξικά συμφέροντα και να υπάρχει δυναμική προβολή τους με την καλύτερη δυνατή χρήση του όπλου που έχει επιλεχτεί σ' αυτήν τη φάση, την απεργία. Κι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται ο ρόλος των ταξικών δυνάμεων. Σηκώνουν βαρύ φορτίο ως την τελευταία στιγμή, για την οργάνωση της κινητοποίησης, την επιτυχία της απεργίας. Μαζί τους, κάθε έντιμος συνδικαλιστής, που κατανοεί πως εδώ πλέον δε χωράνε «κομματικοί πατριωτισμοί». Εδώ διακυβεύονται τα πάντα. Η επιχειρούμενη - από το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του - ανατροπή δεν αφήνει κανέναν απέξω. Κι αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες όσοι από θέση μπορούν, αλλά δεν κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ξεσηκωθούν και οι πέτρες. Μια μέρα πριν την απεργία στο Δημόσιο και μια βδομάδα πριν την πανεργατική στις 18 Απρίλη, πολλά μπορούν και επιβάλλεται ακόμα να γίνουν.