Τα μήπως και τα γιατί, που θα ακουστούν και θα διατυπωθούν στις επόμενες μέρες -με αφορμή τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία- είναι πολλά. Και ίσως γίνουν περισσότερα, μετά το δεύτερο γύρο (την τελική αναμέτρηση του Ζακ Σιράκ με τον Ζαν Μαρί Λεπέν στις 5 Μάη), από την οποία θα προκύψει ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας. Το σίγουρο είναι πως οι πραγματικοί ένοχοι (σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι ηγέτες χωρών μελών της ΕΕ και όχι μόνο), προσπαθώντας να αποποιηθούν των ευθυνών τους, στέκονται στο αποτέλεσμα (δηλαδή στην άνοδο σε ψήφους και ποσοστά του Ζαν Μαρί Λεπέν στη Γαλλία) και όχι στην αιτία (δηλαδή «τι πραγματικά φταίει για την παρατηρούμενη άνοδο του νεοφασισμού στην Ευρώπη.

Πρώτον, πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορούν με το μανδύα του δημοκράτη οι ηγέτες της ΕΕ, που σήμερα δηλώνουν ανήσυχοι από τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όταν οι ίδιοι το 1992 έβαζαν τα θεμέλια για τη διάλυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβία, σπρώχνοντας σε εμφύλιο πόλεμο τους Σερβοβόσνιους με τους Κροάτες Μουσουλμάνους;

Δεύτερον, ήταν άραγε η παραβίαση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στο Κόσσοβο η πραγματική αιτία που τους έκανε να στηρίξουν (με λόγια και έργα) το βρώμικο πόλεμο στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας το Μάρτη του 1999 ή το εμπορικό και πολιτικό ξαναμοίρασμα του κόσμου στην περιοχή των Βαλκανίων, με γνώμονα την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου (ευρωπαϊκού και αμερικανικού) κεφαλαίου και του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ;

Τρίτον, πού πήγε η «δημοκρατική ευαισθησία» των ηγετών της ΕΕ και άλλων δυτικών χωρών, όταν η ελληνική κυβέρνηση παρέδιδε τον ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτσαλάν στη μυστική αστυνομία της Τουρκίας, επειδή αγωνιζόταν για το δικαίωμα των Κούρδων να έχουν δική τους πατρίδα;

Τέταρτον, πώς είναι δυνατόν να πιστέψουμε τους όρκους πίστης στη δημοκρατία, που δίνουν σήμερα οι ηγέτες (συντηρητικοί και σοσιαλιστές) της ΕΕ, όταν όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν στην ωμή παραβίαση των κανόνων διεθνούς δικαίου (που έγινε από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία) με την έναρξη των βομβαρδισμών στο Αφγανιστάν, αλλά -με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της ...«μπούργκας»- στήριξαν (πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά) τη νέα ιμπεριαλιστική επίθεση του πλανητάρχη Μπους;

Πέμπτον, ποιος μπορεί να πιστέψει στ' αλήθεια ότι οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατικών και συντηρητικών κομμάτων της ΕΕ, υποστηρίζουν τις ανθρώπινες, τις δημοκρατικές αξίες και τις κοινωνικές κατακτήσεις, όταν -όπως γίνεται αυτές τις μέρες- βάζουν στην ίδια μοίρα τους θύτες (δηλαδή την επιδρομή των ισραηλινών με τη στήριξη των ΗΠΑ στα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη) με τα θύματα (τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται να χτίσουν τη δική τους πατρίδα) με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ;

Μερικά από αυτά τα μέτρα και πολιτικές, που χαράσσονται στις Βρυξέλλες και υλοποιούνται από τα κόμματα εξουσίας της ΕΕ, είναι και:

• Η απελευθέρωση των αγορών, που ενισχύουν την κερδοσκοπική ασυδοσία των πολυεθνικών της ΕΕ και όχι μόνο, καθώς λύνει τα χέρια στις μεγάλες επιχειρήσεις να αυξάνουν όποτε και όσο θέλουν τις τιμές, υποβαθμίζοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων.
• Η μεγαλύτερη «ευελιξία» στην αγορά εργασίας- δηλαδή η θεσμοθέτηση μεγαλύτερης ελευθερίας στους μεγαλοεπιχειρηματίες, να εντείνουν την εκμετάλλευση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων (μερική απασχόληση, ενοικίαση εργαζομένων, υπερεκμετάλλευση οικονομικών μεταναστών, εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας κλπ.).
• Η μετατροπή της δημοσιονομικής πολιτικής, σε μηχανισμό μεγαλύτερης πριμοδότησης των κερδών και υπερκερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Στα πλαίσια αυτά, εντάσσονται τα μέτρα -σε πανευρωπαΪκό επίπεδο- όπως: 1) η μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων και η αύξηση των φόρων για τα πλατιά λαΪκά στρώμα. 2) ο σφαγιασμός των δαπανών του κράτους για κοινωνικούς σκοπούς, με παράλληλη αύξηση των κρατικών δαπανών για το μεγάλο κεφάλαιο (κίνητρα για επενδύσεις, χρηματοδότηση πολεμικών επιχειρήσεων στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν κλπ). 3) οι ιδιωτικοποιήσεις, κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών κλπ.
• Η προώθηση μέτρων και πολιτικών, που οδηγούν στην πλήρη ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων (συνταξιοδοτικό, Κοινωνική Ασφάλιση, Κοινωνική Πρόνοια) κλπ.
• Η αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης που παρατηρείται στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του πλανήτη όλα τα τελευταία χρόνια που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι όλη την αύξηση της πίτας του ΑΕΠ την καρπώθηκαν οι πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο.

Αντί άλλου σχολίου, από τα -αναμενόμενα με τέτοιες πολιτικές- εκλογικά αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία που τα μέσα ενημέρωσης (ελληνικά και ξένα) αποκαλούν σαν «πολιτικό σοκ στην Ευρώπη», κάνουν επίκαιρη τη ρήση του Ελληνα φιλοσόφου και πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη «προτιμότερο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν». Στις σημερινές βέβαια συνθήκες όχι μόνο στοιχειωδώς αυτό δεν κάνουν, αλλά αντίθετα σε όλον τον κόσμο, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη οι κυβερνώντες παίρνουν μέτρα ενάντια στη διεύρυνση των δημοκρατικών, κοινωνικών και άλλων λαϊκών κατακτήσεων. Οι κομμουνιστές, που πάντα ήταν και παραμένουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την εθνική ανεξαρτησία και την προάσπιση των λαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, αντιπαραθέτουν στη θεωρία του «υπάρχουν και χειρότερο» (που θυμούνται οι σοσιαλδημοκράτες όταν συναντούν δυσκολίες) το «υπάρχουν και καλύτερα».