ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εμφανής η αλλαγή

Γρηγοριάδης Κώστας

Η αλλαγή στη Διεύθυνση της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ» είναι πλέον εμφανής. Η αποχώρηση του Λ. Καραπαναγιώτη από τη θέση του διευθυντού και η ανάληψη της θέσης από τον κ. Π. Καψή δεν άργησε να γίνει αισθητή. Βλέπετε, η απόσταση που χωρίζει έναν ευπατρίδη της δημοσιογραφίας από έναν απόγονο της γενιάς ...του «νερού του Καματερού» είναι τόσο εμφανής, όσο η απόσταση, που χωρίζει την παραδοσιακή αστική ευγένεια από τη δήθεν «ευφυία» της ...απαστράπτουσας γκλαμουριάς.

Η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση του «Ριζοσπάστη» με τα «Νέα» ήταν και είναι δεδομένη, αλλά δε διστάζουμε να σημειώσουμε ότι η απόσταση που χωρίζει τον κ. Καψή από τον προκάτοχό του είναι μεγάλη. Και είναι σίγουρο ότι, όσο θα προσπαθεί να καλύψει το κενό, επιβάλλοντας στην εφημερίδα που διευθύνει το προσωπικό του «μικροπολιτικό» ύφος και τις γνωστές, βρώμικες μεθόδους συκοφαντίας, τόσο η απόσταση αυτή θα μεγαλώνει και τόσο περισσότερο θα φαίνεται...

Οι... εξαιρέσεις

Ο «Ρ» είχε αντιταχθεί απ' την αρχή στη διαβόητη μεταρρύθμιση του ΕΣΥ που θεσμοθετήθηκε με το νόμο 2889/2001 καθώς μετατρέπει το εναπομείναν δημόσιο σύστημα υγείας σε Εμπορικό Σύστημα Υγείας. Ετσι λοιπόν, η όποια κριτική και όταν ακόμα απευθύνεται σε πρόσωπα, τα αντιμετωπίζει ως εκφραστές αυτής της πολιτικής.

Ενα απ' τα στοιχεία που είχε πολυδιαφημίσει ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος ήταν οι «πλήρους και αποκλειστικής» - όπως προβλέπει ο 2889/2001 - πρόεδροι των Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠεΣΥ) που θα διοικήσουν το σύστημα. Ομως ο πρόεδρος του Α' ΠεΣΥ Αττικής Λ. Λιαρόπουλος ζήτησε και έλαβε απ' το υπουργείο Παιδείας άδεια μερικής απασχόλησης στο τμήμα νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών «προκειμένου να κατέχει τη θέση προέδρου του Α' ΠεΣΥ Αττικής με πενταετή θητεία». Την απόφαση υπέγραψε ο Ειδικός Γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Δ. Κλάδης στις 24.4.2002 κατόπιν εντολής του υπουργού Παιδείας Π. Ευθυμίου και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 527 (29.4.2002).

Κατά τ' άλλα, ο Αλ. Παπαδόπουλος κομπορρημονεί ότι τα 'βαλε με τους... διπλοθεσίτες και... τριπλοθεσίτες πανεπιστημιακούς γιατρούς για το καλό της υγείας του λαού...

Οι εθνικές της ταλαιπωρίας

Είναι κανόνας πια, τις μέρες του Πάσχα, των Χριστουγέννων και των άλλων αργιών, όταν οι δυστυχείς πολίτες της Αθήνας φεύγουν για λίγη ξεκούραση για να γιορτάσουν με τους δικούς τους, να σχηματίζονται τεράστιες ουρές στους δρόμους. Οι δρόμοι, ιδίως οι επαρχιακοί, μετατρέπονται σε καρμανιόλες, ενώ οι εθνικοί «φρακάρουν» είτε στις εξόδους είτε τις εισόδους τους. Το αποτέλεσμα είναι να καταταλαιπωρούνται χιλιάδες και χιλιάδες πολίτες και, τελικά, να βγαίνει ξινή η έξοδος. Κατά τα άλλα, αρμόδιοι και αναρμόδιοι κυβερνητικοί και άλλοι κολαούζοι, με κάθε ευκαιρία, συκοφαντούν τους αγρότες που κάποιες φορές υποχρεώνονται στο κλείσιμο μερικών δρόμων -κάτι που το κάνουν, επιτέλους, διεκδικώντας την ίδια την επιβίωσή τους!

Αν το σκεφθείτε, πάντως, θα βρείτε, ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση ίδια είναι η ρίζα του προβλήματος: Οι αντιλαϊκές και φιλομονοπωλιακές πολιτικές των κάθε λογής κυβερνώντων, είτε είναι «γαλάζιοι», είτε «πράσινοι», είτε κάθε λογής κεντρο-αριστερο-δεξιοί διαχειριστές των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου...

Βρε, ουστ!

Το μαγαζί

δεν πάει καλά

λακίζουν οι πελάτες

κι ο μαγαζάτορας

για δες

άρχισε τις απάτες,

διαφημίζει

προσφορές

αυτή τη διετία,

δημοτικές

είναι μπροστά

και ψάχνει πελατεία!

* * *

Το μαγαζί

δεν πάει καλά,

κάτι πρέπει να κάνει,

μα ο λαός

δεν είναι πια

κορόιδο και χαϊβάνι,

χίλιες φορές

ο κυρ Κωστής

τον έχει εξαπατήσει,

γι' αυτό

και το κατάστημα

τώρα

θα του το κλείσει!

Ο οίστρος

Επικίνδυνα παιχνίδια

Δεν είναι καινούριο, αλλά κάθε φορά γίνεται με ακόμα πιο προκλητικό τρόπο, συσσωρεύεται στα προηγούμενα και η χώρα εγκλωβίζεται σε ακόμα πιο επικίνδυνα και αδιέξοδα μονοπάτια. Ο λόγος για τον ανταγωνισμό στην προσφορά υπηρεσιών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και το πώς τον καλλιεργούν και τον αξιοποιούν αυτόν οι Αμερικανοί στα σχέδια επιβολής της «νέας τάξης».

Βγήκαν, λοιπόν, τώρα και στέλνουν το μήνυμα του «εκβιασμού» τους: Ο διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Αμερικανός πτέραρχος Τζ. Ράλστον, συνέταξε απόρρητη έκθεση που διανεμήθηκε στις 15 χώρες - μέλη. Στην έκθεση αυτή η Ελλάδα κατατάσσεται στις χαμηλότερες θέσεις από πλευράς συνεισφοράς δυνάμεων και διευκολύνσεων στην «αντιτρομοκρατική εκστρατεία», σε αντίθεση με την Τουρκία, της οποίας η προσφορά στον πόλεμο του Αφγανιστάν περιγράφεται με τα καλύτερα λόγια.

Ετσι με «ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Και το ζήλο που επιδεικνύει η κυβέρνηση Σημίτη στη «νέα τάξη» εδραιώνουν, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή και προεξοφλούν την ακόμα μεγαλύτερη ελληνική προσφορά στον ανοιχτό πόλεμο κατά της «διεθνούς τρομοκρατίας».

Οι μεθοδεύσεις αυτές εντάσσονται στο όλο σύστημα των πιέσεων που τελευταία πυκνώνουν γύρω από το θέμα του ευρωστρατού, με στόχο να γίνουν αποδεκτές από την ελληνική πλευρά οι ευνοϊκές για την Αγκυρα ρυθμίσεις. Το θέμα αυτό μαζί με όλες τις «εκκρεμότητες» που υπάρχουν στις σχέσεις της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ όσον αφορά στο Αιγαίο, λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Η αμερικανοΝΑΤΟική πλευρά ανοίγει ταυτόχρονα όλα τα μέτωπα, αναδεικνύοντας παράλληλα τον ξεχωριστό ρόλο της Τουρκίας και υποβαθμίζοντας το ρόλο της Ελλάδας.

Τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στις πιέσεις και στις μεθοδεύσεις των ΝΑΤΟικών επιτελείων, για αποδοχή από την ελληνική πλευρά να πετάνε στο Αιγαίο τα τουρκικά μαχητικά, χωρίς να υποβάλλουν στις ελληνικές αρχές σχέδια πτήσης και απλώς ν' αναγνωρίζονται ως «συμμαχικά», μέσω του συστήματος αυτόματης αναγνώρισης IFF (σήμα που εκπέμπουν τα αεροσκάφη). Μάλιστα, όπως λέγεται, υπήρξε και γραπτή τουρκική ειδοποίηση, που έγινε αποδεκτή από τον διοικητή των αεροπορικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ πτέραρχο Κις, σύμφωνα με την οποία από δω και στο εξής τα τουρκικά μαχητικά θα πετάνε στο Αιγαίο «με ευθύνη των πιλότων τους».

Η ελληνική κυβέρνηση, βεβαίως, δεν είναι θύμα κανενός εκβιασμού από τους Αμερικανούς, όσο κι αν φάνηκαν ορισμένοι απολογητές της να ξαφνιάζονται και προσπαθούσαν να εξηγήσουν ότι «εμείς δώσαμε ό,τι μας ζήτησαν...». Είναι συνειδητή επιλογή της να δίνει έδαφος στην άσκηση τέτοιων μεθοδεύσεων, καθώς διεκδικεί ρόλο από τους επικυρίαρχους σε αυτό το παιχνίδι κι έτσι δέχεται σαν φυσικό επακόλουθο, αυτό το είδος «παζαριού». Πρόκειται, όμως, για ένα «πάρε - δώσε» που η ελληνική πλευρά πρέπει να δίνει και να υποχωρεί, προσδοκώντας σε οφέλη που κάποια στιγμή θα υπάρξουν από την αναγνώριση της προσφοράς της. Σε αυτό το παιχνίδι, που τώρα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο, ο σίγουρα χαμένος θα είναι ο ελληνικός λαός, που πρέπει να αντιταχθεί και να το χαλάσει.