ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οπου ακούς πολλά κεράσια...

Κάθε μέρα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορα σενάρια, σχετικά με τις αλλαγές στο ισχύον φορολογικό σύστημα που προτίθεται να προωθήσει για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Χτες, για παράδειγμα, δημοσιεύτηκαν σε μερίδα του Τύπου νέες πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι αλλαγές που έχει επιλέξει η κυβέρνηση για τη φορολογία εισοδήματος θα είναι προς όφελος των χαμηλόμισθων και, γενικότερα, των οικονομικά αδύνατων. Μεταξύ άλλων, οι πληροφορίες - που διοχετεύει κατά διαστήματα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, διατηρώντας το θέμα στην επικαιρότητα - λένε πως αυξάνεται το αφορολόγητο, μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές, μένουν οι εκπτώσεις στα στεγαστικά, επιστρέφονται φόροι στους χαμηλόμισθους πολύτεκνους κλπ.

Αντί άλλου σχολίου, θα λέγαμε πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή παροιμία «όπου ακούς πολλά κεράσια πάρε μικρό καλάθι». Σ' αυτό συνηγορεί και η μέχρι σήμερα εμπειρία. Τα όποια φορολογικά μέτρα του παρελθόντος, τα οποία εμφανίζονταν ως φιλολαϊκά, αποδείχτηκαν στην πράξη αρνητικά για τους εργαζόμενους και ωφέλιμα για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Προαναγγελία χαρατσιών

Την επιβολή ενός τέλους 5-10 ευρώ το μήνα για κάθε διαμέρισμα, πρότεινε προχτές η Ντόρα Μπακογιάννη, με σκοπό - όπως είπε - τη συγκέντρωση του αναγκαίου ποσού για την αισθητική αναβάθμιση των όψεων των κατοικιών. Αναρωτιόμαστε, μετά απ' αυτό, τι μεγέθους φορομπηχτικά τέλη σκέφτεται να προτείνει για τη δέσμευση των υπαρχόντων αδόμητων χώρων και τη δημιουργία ελεύθερων χώρων και «πράσινων οάσεων», την αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού, μ' ένα εκτενές δίκτυο υπογειοποιήσεων δρόμων, κλπ., κλπ., όπως ανέφερε ανάμεσα σε διάφορα άλλα.

Και μιλάμε για φορομπηχτικά και αντιλαϊκά τέλη, γιατί φανταζόμαστε ότι το ενδεχόμενο να πληρώσουν οι «έχοντες και κατέχοντες» δε θα το διανοείται καν. Αλλωστε, η Ντ. Μπακογιάννη είναι γνωστή οπαδός της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και της «ελεύθερης αγοράς» και οποιαδήποτε παρόμοια σκέψη θα αποτελούσε έγκλημα καθοσιώσεως...

Ερωτήματα προς την κυβέρνηση

Οι ΗΠΑ οφείλουν να φέρουν τον πόλεμο στην πόρτα του εχθρού, ο οποίος ελλοχεύει σε σκοτεινές γωνίες, σε εξήντα ή και περισσότερες χώρες του κόσμου. Αυτά είπε προχτές ο Τζορτζ Μπους, μιλώντας σε δημόσια εκδήλωση αποφοίτων της στρατιωτικής ακαδημίας Γουέστ Πόιντ. Και τα σημειώνουμε, όχι μόνον ή κυρίως, για να αποκαλυφθεί η άκρως πολεμόχαρη και θανάσιμα επικίνδυνη, για την ασφάλεια και την ειρήνη του πλανήτη, όπως και για τα δικαιώματα των λαών, ιμπεριαλιστική πολιτική της ηγεσίας των ΗΠΑ.

Τα σημειώνουμε, κυρίως, για να ρωτήσουμε την κυβέρνηση της χώρας μας, η οποία έχει σπεύσει να συνταυτιστεί πλήρως με τον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» των ΗΠΑ: Συμφωνεί, με αυτές τις πολεμοκάπηλες και προκλητικότατες διακηρύξεις του Τζ. Μπους; Εχει δώσει την έγκρισή της στις ΗΠΑ, να κηρύξουν ουσιαστικά τον πόλεμο σε «εξήντα ή και περισσότερες χώρες» του πλανήτη και ποιες είναι αυτές; Εχει συμφωνήσει, ότι οι ΗΠΑ έχουν δικαίωμα, «να φέρουν τον πόλεμο στην πόρτα του εχθρού», δηλαδή, να πλήττουν και, μάλιστα, απροειδοποίητα όποια χώρα συμπεριλαμβάνουν στην «τρομοκρατική λίστα» τους; 'Η, με άλλα λόγια, οποιαδήποτε χώρα θεωρούν ότι εγκυμονεί απειλή για την εθνική τους ασφάλεια, δηλαδή τα συμφέροντά τους;

Να περιμένουμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, ή να θεωρήσουμε ότι αυτές ακριβώς είναι οι «αξίες του σύγχρονου κόσμου», για τις οποίες μίλησε ο Κ. Σημίτης στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ - Ρωσίας, στη Ρώμη;

Τα ... άτυχα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ καλά, δηλαδή, αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας είναι το εξής απλό: Στη Βουλή κατατέθηκε το Ασφαλιστικό και ο Σημίτης κάνει ...τον Κινέζο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο...

Κι όσο ο πρωθυπουργός κάνει βόλτες στο Σινικό Τείχος και ατενίζει τα αξιοθέατα, εδώ, η Κοινωνική Ασφάλιση παραδίδεται στους «μανδαρίνους» των ασφαλιστικών εταιριών και το υπουργείο Εργασίας εξασκείται στο «καράτε», με σάκο το συνταξιοδοτικό δικαίωμα των εργαζομένων.

Με δεδομένες, πάντως, τις απόψεις του μέσου Ελληνα για την περίφημη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση», το καλύτερο που έχει να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να καθίσει εκεί που βρίσκεται. Μια 10ετία παραμονής σε μοναστήρι βουδιστών δεν είναι και κακή ιδέα στην περίπτωσή του!

ΣΑΝ «ώριμο φρούτο» θα πέσει το ΠΑΣΟΚ, είναι η εκτίμηση, που έκανε χτες, σε δηλώσεις του, ο Γιώργος Σουφλιάς. Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι η Νέα Δημοκρατία περιμένει κάτω από το δέντρο ...για να το φάει;

Δεν ακούγεται και παράλογο. Οταν δυσκολεύεσαι να προβάλλεις πιο δεξιό αντιπολιτευτικό λόγο, βασίζεσαι στη λεγόμενη «φθορά της κυβέρνησης». Μόνο που, στο μεταξύ, «φθείρονται» τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Κάτι, που, προφανώς, κάθε άλλο παρά ενοχλεί τη Νέα Δημοκρατία.

ΕΝΤΑΞΕΙ, τον τακτοποίησε τον Αλέκο Παπαδόπουλο ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Λαλιώτης. Θα είναι λέει παρών «στις κρίσιμες μάχες για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών, για τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις»!

Αλλωστε, αυτό είναι και το βασικό χαρακτηριστικό των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ουδείς ενδιαφέρεται να γίνει «εν δυνάμει» πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ουδείς ενδιαφέρεται για προσωπική προβολή και υπουργικούς θώκους, ουδείς έχει φιλοδοξίες και βλέψεις. Ολοι ...παρόντες στις μάχες θέλουν να είναι.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ποδόσφαιρο...

Είναι πάντα μια ξεχωριστή απρόβλεπτη ιστορία. Ολα είναι γνωστά και ταυτόχρονα απρόβλεπτα μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Ενα ξεχωριστό «διήγημα», ή ένα «θεατρικό έργο» με πολλές εναλλασσόμενες πράξεις, με πρωταγωνιστές και κομπάρσους, που τον ακριβή χαρακτηρισμό του ρόλου τους θα τον κρίνει τελικά ο αγώνας...

Εδώ βρίσκεται ίσως το μυστικό οποιασδήποτε ποδοσφαιρικής συνάντησης, από τις αμμουδιές της Μπάχια, έως τα σαλόνια του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η περιπέτεια του απρόβλεπτου «ταΐζει» την ταύτιση, που με τη σειρά της καθηλώνει το θεατή, παρακινεί το νεαρό στο παιχνίδι, τη μίμηση, την εκούσια πειθαρχία, του διδάσκει τη συλλογικότητα, τον σπρώχνει «να ξοδευτεί» - αγωνιστεί, για να κερδίσει, αλλά και για να γίνει καλύτερος.

Αυτό είναι το παιχνίδι και αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, που εδώ και πολλά χρόνια έγιναν εμπόρευμα και όχι μόνο. Στο εκμεταλλευτικό σύστημα, εκτός από προϊόντα για πώληση, χρησιμοποιούνται, σαν μέσα αποπροσανατολισμού, ή σαν εργαλείο παθητικοποίησης. Στην Αργεντινή των καθημερινών διαδηλώσεων, οι δρόμοι πλέον είτε είναι άδειοι την ώρα των μεταδόσεων, είτε γεμάτοι από τα πλήθη των οπαδών με τις γαλάζιες - λευκές φανέλες. Ακόμα πιο απλά, όταν ζεις τόση «περιπέτεια» παθητικά από τον καναπέ σου, δύσκολα να αναζητήσεις την ενεργητική περιπέτεια της δικής σου ζωής και αγώνα.

Τα πρώτα προϊόντα για πώληση είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί της συναρπαστικής ξεχωριστής ιστορίας του ποδοσφαίρου. Τότε είναι, που η αθλητική δεινότητα, η έμπνευση, ο ιδρώτας της προσπάθειας, αποκτούν τιμή και πουλιούνται, όπως τα πολυτελή αυτοκίνητα στις εκθέσεις των αντιπροσωπειών. Τότε το παιχνίδι χάνεται και μένει το «συμβόλαιο». Τότε ο άνθρωπος καταπατάει το βιολογικό του κύκλο (προετοιμασία τον Αύγουστο και αγώνες το χειμώνα). Τότε «αμολάει τη νιότη του...» σε απάνθρωπα προγράμματα αγώνων, που καταναλώνει η αχόρταγη τηλεθέαση. Σχεδόν όλα τα λεγόμενα μεγάλα ονόματα ποδοσφαιριστών, που μετέχουν σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, ξεκίνησαν είτε τραυματισμένοι, είτε «μπαλωμένοι» όπως όπως.

Είναι άσχετο αυτό, από το γεγονός ότι ο καθένας τους ξεπέρασε τους πενήντα πέντε αγώνες την περασμένη χρονιά, γιατί έτσι ζητούσαν οι πολλαπλές εισπράξεις; Είναι άσχετο πως φέτος είχαμε ρεκόρ ποδοσφαιριστών μεγάλης κλάσης που βρέθηκαν ένοχοι χρήσης ναδρολόνης; Είναι άσχετη η μαρτυρία σχεδόν όλων των «ενόχων», πως δεν έκαναν χρήση απαγορευμένων ουσιών, αλλά όπως ψιθυρίζεται ήδη η ναδραλόνη παράγεται και από τις συμπληρωματικές τροφές που τους δίνει η ομάδα τους;

Τι να βάλεις πρώτο, τι δεύτερο και τι ν' αφήσεις; Τα συμφέροντα των εταιριών; Των πολιτικών εξουσιών; Τη συνύφανση και τον ανταγωνισμό τους; Τη μεταχείριση του ανθρώπου ή των μαζών; Μόνο ασχήμια, πουθενά δε θα βρεις την αληθινή ομορφιά που έχει το παιχνίδι. Τους τα χαρίζουμε και κρατάμε το όνειρο του απρόβλεπτου αγώνα, που θα χαρούμε μετά την προβλέψιμη ανατροπή του άρρωστου απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ