«Ως εξής απάντησε στις αιτιάσεις που δέχεται ο κ. Χρυσοχοΐδης: "Μόνος υπεύθυνος να κρίνει τη δουλειά μου είναι ο κ. Πρωθυπουργός!". Σωστός και οι λοιποί, Κοινοβούλιο, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες, περισσεύουμε. Πολύ δημοκρατικό, δεδομένου ότι ο τελευταίος που έκρινε το άλογο του Καλιγούλα ήταν ο Καλιγούλας. Πάντως για να μην αδικήσουμε τον κ. Χρυσοχοΐδη, εκτός απ' τον κ. Πρωθυπουργό "μόνον υπεύθυνον να τον κρίνει", τον κρίνουν και οι Αμερικανοί καθώς και ο λοχίας υπηρεσίας της Σκότλαντ Γιαρντ που έχει εγκατασταθεί στο γραφείο του. Λογικόν λοιπόν οι λοιποί να περισσεύουμε...».

Από τον χτεσινό «Ναυτίλο» του Στάθη.

Τελικά, μπορεί να έχει προσωπικές επιλογές ένας πολιτικός - π.χ. ένας υπουργός - ή υποτάσσονται όλα στις πολιτικές σκοπιμότητες; Το ερώτημα αυτό βασανίζει από προχτές τους πολιτικούς αναλυτές και οι απαντήσεις που δέχεται είναι πολλές και διάφορες. Οι τελευταίες όμως, μικρή σημασία έχουν. Πρώτον, γιατί οι όποιες προσωπικές επιλογές των πολιτικών, συνήθως, δεν είναι ανεξάρτητες από το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο και τις καταστάσεις και δεύτερον, γιατί αρκετά γεγονότα συνηγορούν στο συμπέρασμα πως η περίπτωση του Αλ. Παπαδόπουλου έχει κατ' εξοχήν πολιτικά χαρακτηριστικά, παρά τα όσα αντίθετα λένε μερικοί μερικοί. Αλλωστε, μόνον η ύπαρξη τέτοιου περιεχομένου μπορεί να δικαιολογήσει το απαξιωτικό για τον Αλ. Παπαδόπουλο ανεπίσημο και ανυπόγραφο ενημερωτικό σημείωμα που μοίρασε το πρωθυπουργικό γραφείο, σχετικά με το περιεχόμενο της συνάντησης και το οποίο προκάλεσε την οργισμένη απάντηση του τέως υπουργού Υγείας και την έμμεση πλην σαφέστατη πρόκληση προς τον Κ. Σημίτη ή να επαληθεύσει το σημείωμα του πρωθυπουργικού συμβούλου Τύπου ή να σιωπήσει.

Απομένει, τώρα, κάποια στιγμή, να μάθουμε και τους συγκεκριμένους λόγους που δημιούργησαν την εξέλιξη αυτή και, τελικά, την αποπομπή του τέως πλέον υπουργού Υγείας.

Και λέμε, κάποια στιγμή, θα μάθουμε, γιατί τα όσα διοχετεύονται και κυκλοφορούν τις μέρες αυτές, τόσο από το περιβάλλον του Αλ. Παπαδόπουλου, όσο και από την κυβέρνηση, δεν αντέχουν σε μια ουσιαστική κριτική εξέταση. Μπορεί, για παράδειγμα, ο πρώτος να θέλει να εμφανιστεί, ως θύμα του κατεστημένου και των μεγάλων συμφερόντων και, επομένως, ως υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων, αλλά η όλη πορεία του, μέχρι σήμερα, δεν επαληθεύει παρόμοιους ισχυρισμούς. Η κυβερνητική πολιτική, με την οποία χρόνια τώρα συμφωνούσε, συναποφάσιζε και εφάρμοζε, σε διάφορα υπουργεία, αντιστρατευόταν και ζημίωνε τα λαϊκά συμφέροντα και όχι αυτά του κατεστημένου και της ολιγαρχίας. Αλλωστε, είναι σε όλους γνωστές οι θετικές εκτιμήσεις στελεχών της ΝΔ για την πορεία του Αλ. Παπαδόπουλου, είτε ως υπουργού Εσωτερικών, είτε, τελευταία, ως υπουργού Υγείας. Και μπορεί, βέβαια, να αντιτείνει κάποιος τη διαμάχη του Αλ. Παπαδόπουλου με τους πανεπιστημιακούς γιατρούς, ως απόδειξη των προαναφερόμενων ισχυρισμών. Η διαμάχη αυτή, όμως, δε στοιχειοθετεί και τη φιλολαϊκότητα της λεγόμενης μεταρρύθμισης στο χώρο της Υγείας. `Η, για να το πούμε αλλιώς, το υπαρκτό γεγονός των αντιδράσεων μιας μερίδας του κατεστημένου στο χώρο της Υγείας (πανεπιστημιακών γιατρών), δεν αναιρεί το φιλομονοπωλιακό περιεχόμενο της μεταρρύθμισης και τη βασικά θετική εκτίμηση των αντίστοιχων μερίδων της ολιγαρχίας γι' αυτή.