Στη Βουλγαρία στα τέλη του Μάη 2002 είχαμε όχι μόνο την επίσκεψη του Πάπα, τη σύνοδο της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΝΑΤΟ και τα στρατιωτικά γυμνάσια της «Νοτιοανατολικής Ταξιαρχίας» στο Πλόβντιβ, γεγονότα που βέβαια αρκετά αναλυτικά κάλυψαν τα αστικά ΜΜΕ της χώρας. Την ίδια περίοδο ξεσπούσαν ή ετοιμάζονταν να ξεσπάσουν σοβαρές εργατικές κινητοποιήσεις, όπως και πολιτικές διεργασίες.

Οι προθέσεις της κυβέρνησης (του πρώην βασιλιά Συμεών) να δηλώσει μέσα σε δύο βδομάδες πως προτίθεται να απολύσει περίπου 25.000 εργαζόμενους, εκ των οποίων 4-13.000 εκπαιδευτικούς (υπολογίζεται ότι με μια μονοκονδυλιά η βουλγαρική κυβέρνηση θα κλείσει το 10% των δημόσιων σχολείων και νηπιαγωγείων, με πρόσχημα την υπογεννητικότητα, απολύοντας αρχικά 4.000 και στη συνέχεια σταδιακά άλλους 7.000 εκπαιδευτικούς), 7.000 αξιωματικούς του στρατού και 3.500 λιμενεργάτες, «άναψαν» τα αίματα. Διαδηλώσεις ξέσπασαν στο Μπουργκάς στις 27/5/2002. Μάλιστα την ίδια μέρα η βουλγαρική τηλεόραση δεν έδειχνε απλώς τη διαδήλωση, αλλά «εστίαζε» το φακό στα περιβραχιόνια της απεργιακής επιτροπής! Ισως να είναι κάτι που είχε χρόνια να το δει ο βουλγαρικός λαός. Ο απεργιακός αγώνας, η διαδήλωση να οργανώνεται, να περιφρουρείται. «Σύσταση συμμορίας!», «τρομοκράτες!» θα αναφωνούσε ο κ. Σημίτης και η «κουστωδία» του των «δυνάμεων της προόδου και του... φωτός». Με το δίκιο τους, άλλωστε, παντού όπου οι εργάτες, όπου λαοί ξεσηκώνονται «τρομοκρατούν» τους κρατούντες! Βέβαια στη Βουλγαρία ακόμα δε χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικά τμήματα ενάντια στους απεργούς, όπως στο λιμάνι του Πειραιά, όμως όπως θα δούμε παρακάτω κι εκεί δεν είναι μακριά από τέτοιες λύσεις!

Λίγες μέρες αργότερα (29/5/2002) 24ωρη απεργία και κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα οργάνωσε το σωματείο των 90.000 εκπαιδευτικών της χώρας, απαιτώντας την ανάκληση των απολύσεων και την αύξηση των μισθών κατά 20%. Συνεχίζονται επίσης και οι κινητοποιήσεις των λιμενεργατών στο Μπουργκάς, μεταξύ των άλλων 7 από αυτούς προχώρησαν σε απεργία πείνας.

Οι υποσχέσεις των κυβερνώντων στη Βουλγαρία συνδέονται με τις υποσχέσεις ότι μόλις η χώρα ενταχθεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, τότε λίγο - πολύ «διά μαγείας» θα εξαφανιστούν τα προβλήματα του βουλγαρικού λαού. Την παραπάνω ψευτιά στηρίζουν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της χώρας και ως εγγυητές αυτής της πορείας εμφανίζονται από τα δεξιά ο πρωθυπουργός Συμεών Σαξκομπουργκότσκι (πρώην βασιλιάς) κι από τ' «αριστερά» ο νυν Πρόεδρος της χώρας Γκεόργκι Παρβάνοφ, στέλεχος του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Κόμματος (πρώην κομμουνιστής). Η πραγματικότητα όμως λέει ότι η πορεία προσαρμογής της βουλγαρικής οικονομίας στα πλαίσια της ΕΕ δεν είναι στρωμένη με... ροδοπέταλα.

Σε κύριο πρόβλημα των εργαζομένων της χώρας αναδεικνύονται τα ζητήματα της μη καταβολής των δεδουλευμένων, όπως και αυτό της ανεργίας. Με βάση τα επίσημα στοιχεία η ανεργία είναι στο 17%. Οπως όμως μας ενημέρωσαν τα ΚΚ της Βουλγαρίας, στην πραγματικότητα η ανεργία φτάνει το 35%, γιατί στα επίσημα στοιχεία δε συμπεριλαμβάνονται οι άεργοι και οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από 9 μήνες). Οι πρώτοι δεν καταγράφονται καθόλου και πρόκειται κυρίως για νεολαία που δεν μπορεί να βρει δουλιά μετά τις σπουδές, ενώ οι δεύτεροι σβήνονται από τους καταλόγους της ανεργίας, μόλις περάσει το 9μηνο από την ώρα που απολύθηκαν. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση του πρώην βασιλιά προωθεί την ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων της χώρας. Αμεσος στόχος της είναι αυτήν την περίοδο η ιδιωτικοποίηση των βουλγαρικών τηλεπικοινωνιών. Με βάση στοιχεία που μας ανέφεραν οι Βούλγαροι κομμουνιστές σήμερα είναι ιδιωτικοποιημένο το 42% της οικονομίας της χώρας. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πρώτη φάση δόθηκαν στους ιδιώτες οι επιχειρήσεις που είχαν εθνικοποιηθεί στα χρόνια του σοσιαλισμού. Αυτές όμως αποτελούν μόνο το 1,53% των μέσων παραγωγής που ιδιωτικοποιήθηκαν. Το υπόλοιπο 88,47% των μέσων παραγωγής που ιδιωτικοποιήθηκαν δεν υπήρχαν πριν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Είναι χαρακτηριστικό αυτό το στοιχείο για την ανάπτυξη που έδωσε στη χώρα ο σοσιαλισμός! Τι πρόσφερε η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Βουλγαρία; Υπολογίζεται ότι στα χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού η βιομηχανική παραγωγή έχει πέσει στο 50% σε σχέση με τα σοσιαλιστικά χρόνια, ενώ καλλιεργείται μόνο το 35% της καλλιεργούμενης επί σοσιαλισμού γης! Το τι σημαίνει αυτό το είδαμε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στον Προμαχώνα, όπου δεκάδες Βούλγαροι αγρότες ακολουθούσαν το «αφεντικό», αυτόν που πήγε στη Βουλγαρία για να βρει φτηνά εργατικά χέρια για τις εποχιακές αγροτικές δουλιές. Εμοιαζαν «πρόβατα επί σφαγή!» Οπως επέμενε ένας συνταξιδιώτης, το μεροκάματο για 15-18 ώρες σκληρής εργασίας είναι 10-12 ευρώ συν το φαγητό, προσθέτοντας: «Ούτε οι Αλβανοί δεν πάνε. Ετσι τώρα που καταργήθηκε η βίζα προτιμούν Βούλγαρους!».

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε μερικά ακόμα στοιχεία που μας παρουσίασαν οι Βούλγαροι κομμουνιστές. Οπως σημείωσαν, ένα από τα ζητήματα που ήταν αντικείμενο κριτικής στα χρόνια του σοσιαλισμού ήταν το ποσοστό του εξωτερικού χρέους. Στα χρόνια του σοσιαλισμού αυτό ήταν 10 δισ. δολάρια στα 80 δισ. δολάρια που ήταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Σήμερα το εξωτερικό χρέος είναι 12 δισ. δολάρια σε ένα ΑΕΠ που κυμαίνεται μόλις στα 17 δισ. ΑΕΠ. Υπολογίζεται μάλιστα ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα αναγκάσει τη Βουλγαρία να δανειστεί από 22 έως 37 δισ. δολάρια για την αγορά συμβατών με το ΝΑΤΟ όπλων. Κάνοντας έτσι ακόμα μεγαλύτερη την ξένη εξάρτηση της χώρας. Ειδικά για το στρατό πρέπει να αναφέρουμε ότι προβλέπεται η μείωσή του κατά 17.000 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, με στόχο αυτός να είναι ένα ευέλικτο σώμα μόλις 45.000 αντρών. Οπως είναι γνωστό, ο βουλγαρικός στρατός (όπως και ο ελληνικός) στα πλαίσια του ΝΑΤΟ έχει αλλάξει το στρατιωτικό του δόγμα από αμυντικό σε επιθετικό! Ετσι, λοιπόν, και η Βουλγαρία συμμετέχει στην «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση στο Αφγανιστάν. Το έργο με το οποίο την έχουν επιφορτίσει οι «σύμμαχοι» στο Αφγανιστάν είναι η οργάνωση των... μπάνιων! Ναι, σωστά διαβάσατε, των μπάνιων, εκεί δηλαδή που πλένονται οι στρατιώτες των «αντιτρομοκρατικών» δυνάμεων.Οπως χαριτολογεί αυτήν την περίοδο ο βουλγάρικος λαός, «οι δικοί μας στο Αφγανιστάν τρίβουν την... πλάτη των Αγγλων κι Αμερικανών στρατιωτών!». Βέβαια, από το στρατό των 45.000 αντρών οι 12.000 θα αποτελέσουν τα σώματα των «εσωτερικών στρατιωτικών δυνάμεων», δηλαδή των «πραιτοριανών», αυτών που στην ανάγκη, αν χρειαστεί, θα τα βάλουν με τον εξεγερμένο εχθρό-λαό! Μάλιστα, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο μεταξύ των Βούλγαρων αντιιμπεριαλιστών ότι στις τελευταίες αντιΝΑΤΟικές κινητοποιήσεις στη Βουλγαρία «εθεάθησαν» να δίνουν οδηγίες και συμβουλές στους ντόπιους αξιωματικούς της αστυνομίας διάφορα ένστολα στελέχη της αστυνομίας των ΗΠΑ και της Ελλάδας. Να είναι άραγε αλήθεια; Δεν το ρωτάμε για να βγάζουν την άλλη φορά τη στολή τους, αλλά για να κατακρίνουμε την ουσία μιας τέτοιας ενέργειας, εάν πράγματι έγινε. Δηλαδή την προσπάθεια εξαγωγής των κατασταλτικών μέσων από την ελληνική κυβέρνηση στις γειτονικές χώρες σε βάρος των λαϊκών τους κινημάτων. Βέβαια οι αλλαγές είναι ριζικές σε όλη την κοινωνία και όχι μόνο στα σώματα ασφαλείας και στο ρόλο τους. Ετσι, τα πάντα ιδιωτικοποιούνται, για τα πάντα απαιτούνται χρήματα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε αρκετές περιοχές της χώρας, όπου η ανεργία είναι ιδιαίτερα υψηλή, ή όπου οι εργαζόμενοι έχουν μήνες να πληρωθούν, το ποσοστό των παιδιών του δημοτικού που δεν πάνε σχολείο φτάνει το 30%! Κι αυτό συμβαίνει, γιατί οι γονείς καλούνται πλέον να πληρώσουν για τα τετράδια, τη γραφική ύλη, τις σχολικές φόρμες, αλλά και για τα... αναγνωστικά των παιδιών τους, τη στιγμή που είναι άνεργοι ή δεν πληρώνονται τους μισθούς τους! Αυτός είναι ο καπιταλισμός και η Παιδεία που προσφέρει έχει δεδομένους τους ταξικούς φραγμούς! Αλλά, βέβαια, τώρα έχουν... δημοκρατία! Τέτοια «δημοκρατία» στην οποία «λύνει και δένει» ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Σόφια, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό πως ο βουλγάρικος λαός όχι μόνο δε ρωτάται καν για τόσο θεμελιακές αποφάσεις, όπως η προβλεπόμενη ένταξη σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά είναι αναγκασμένος να δρα στα νομοθετικά πλαίσια που επιβάλλει η ΕΕ. Αυτό συμβαίνει, γιατί η Βουλγαρία, όπως και οι άλλες υπό ένταξη χώρες, θα πρέπει πριν την ένταξή τους στην ΕΕ να έχουν εφαρμόσει το λεγόμενο κοινοτικό κεκτημένο, δηλαδή τους νόμους που ισχύουν στις χώρες της ΕΕ, χωρίς διάλογο, αντιρρήσεις, επιφυλάξεις και...«αστερίσκους». Τέτοια «δημοκρατία»!

Σοβαρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει και η ντιρεκτίβα της ΕΕ να κλείσει το Κοζλοντούι. Σύμφωνα με την προενταξιακή συμφωνία του 1999 μεταξύ Βουλγαρίας και ΕΕ, η Σόφια συμφωνεί να κλείσει την πρώτη και δεύτερη μονάδα έως το τέλος του 2002, καθώς και να ορίσει μια προθεσμία για το κλείσιμο της τρίτης και τέταρτης. Η ΕΕ δε βλέπει αυτήν την προθεσμία να ξεπερνά το 2006, ενώ η βουλγαρική κυβέρνηση προτείνει το 2010. Υπάρχουν αυξανόμενες ανησυχίες στη Βουλγαρία ότι το κλείσιμο των τεσσάρων μονάδων μπορεί να οδηγήσει σε απώλειες και ραγδαίες αυξήσεις των τιμών. Ηδη η κυβέρνηση έχει αναγγείλει την πρόθεσή της να αυξήσει την τιμή του ρεύματος κατά 45% μέσα στο 2002! Οσο η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε λόγο για περίπτωση ιδιωτικοποίησης του Κοζλοντούι (ενδιαφέρονταν γαλλικές εταιρίες πυρηνικής ενέργειας) ο θόρυβος γύρω από τη λειτουργία του είχε κοπάσει. Μόλις οι Βούλγαροι είπαν ότι δε θα το πουλήσουν ο θόρυβος ξεκίνησε πάλι! Να σημειώσουμε εδώ ότι το Κοζλοντούι παρέχει το 40% του ηλεκτρικού ρεύματος της χώρας και με βάση το συμπέρασμα της ομάδας ειδικών από τη «Διεθνή Συμβουλευτική Υπηρεσία για τη Σωματική Προστασία της Διεθνούς Υπηρεσίας για την Ατομική Ενέργεια», που το επισκέφτηκαν το Φλεβάρη του 2002 είναι ασφαλές, έχει δε ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης που, όπως είπαν, «είναι ένα από τα καλύτερα που έχει δει», προσθέτοντας ότι «μερικές από τις πρακτικές θα πρέπει να συστηθούν και σε άλλες εγκαταστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο». Στη Βουλγαρία έχει συσταθεί επιτροπή αγώνα ενάντια στο κλείσιμο του Κοζλοντούι, όχι μόνο από εργαζόμενους, αλλά και από άλλες μαζικές οργανώσεις, πολιτικά κόμματα, που θεωρούν ότι η Βουλγαρία πρέπει και μπορεί να είναι αυτάρκης σε ηλεκτρικό ρεύμα. Μάλιστα στην επιτροπή αγώνα συμμετέχουν και οικολογικές οργανώσεις της Βουλγαρίας, που θεωρούν ότι το πιθανό κλείσιμο του πυρηνικού εργοστασίου είναι πιο επιβλαβές για το περιβάλλον από τη σωστή λειτουργία του!

Σήμερα στη Βουλγαρία υπάρχουν επικυρωμένα από τις αρχές 8 (!) ΚΚ. Είναι μια κατάσταση που βολεύει βέβαια τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Στόχος τους είναι να διατηρήσουν τη σύγχυση και την απογοήτευση στο βουλγαρικό λαό, που θα ήθελε να μάθει τις θέσεις των κομμουνιστών, να τους προσεγγίσει να συστρατευτεί μαζί τους. Οπως αποδεικνύεται, η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ΚΚ δεν έχει μέλη, πέρα από μια ολιγομελή «ηγεσία». Η κατάσταση αυτή 12 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού αρχίζει να αλλάζει. Στη χώρα γίνεται φανερό ότι δύο είναι τα ΚΚ που εκφράζουν τους κομμουνιστές της χώρας: το ΚΚ Βουλγαρίας (ΚΚΒ), και το Βουλγάρικο ΚΚ «Γκεόργκι Ντιμιτρόφ» (ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ»). Το ΚΚΒ, με επικεφαλής τον Αλεξάντρ Παούνοφ, συνεργάστηκε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με το Βουλγάρικο Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΒΣΚ). Εβαλε δηλαδή υποψηφίους του στις εκλογικές λίστες της «Νέας Αριστεράς», του συνασπισμού του ΒΣΚ και εξέλεξε έναν βουλευτή (τον Α. Παούνοφ) στο Βουλγαρικό Κοινοβούλιο. Σήμερα εκτιμά ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η ολοκλήρωση της δεξιάς στροφής του ΒΣΚ, που από το προηγούμενο Συνέδριό του έχει αποδεχτεί την ένταξη της Βουλγαρίας σε ΝΑΤΟ - ΕΕ. Σύμφωνα με τους συντρόφους του ΚΚΒ, ολόκληρες οργανώσεις του ΒΣΚ αποχωρούν από το κόμμα και προσχωρούν στο κόμμα τους. Θεωρούνε μάλιστα ότι η τάση αυτή θα ενισχυθεί μετά το νέο Συνέδριο του ΒΣΚ, όπου αναμένεται η έγκριση ενός είδους «κυβερνητικού προγράμματος» του ΒΣΚ, που σε όλα τα μεγάλα ζητήματα ταυτίζεται με την πολιτική των δεξιών δυνάμεων. Το ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ» υπάρχει εδώ και 3 χρόνια (1999). Εμφανίστηκε ως μια προσπάθεια παλιών στελεχών του ΚΚΒ να ενοποιήσουν τους κομμουνιστές πάνω σε μαρξιστικολενινιστική βάση. Το 2000 στο κόμμα αυτό προσχώρησε το Ενιαίο ΚΚ Βουλγαρίας (ΕΚΚΒ), ενώ στις 20/4/2002, στο 16ο Συνέδριο του ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ» την προσχώρησή της στο κόμμα ανακοίνωσε η «Μαρξιστική πλατφόρμα του Βουλγάρικου Σοσιαλιστικού Κόμματος». Η Μαρξιστική Πλατφόρμα του ΒΣΚ εδώ και μια δεκαετία πάλευε μέσα από το ΒΚΚ, ώστε αυτό να μην κατρακυλήσει σε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις. Θεωρούσε ότι μέσα στο ΒΣΚ υπήρχαν περιθώρια για τους κομμουνιστές να παλέψουν και να κερδίσουν και πάλι το Κόμμα τους, το Κόμμα των Ντιμίταρ Μπλαγκόεφ και Γκεόργκι Ντιμιτρόφ. Θεωρούν όμως πως μετά τις πραξικοπηματικές ενέργειες της ηγεσίας του ΒΣΚ, την επέμβαση της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» στα εσωτερικά του κόμματος, που οδήγησαν στις αποφάσεις υπέρ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, οι κομμουνιστές δεν μπορούν να παραμένουν πλέον μέσα στο ΒΣΚ. Την 1/6/2002 η Μαρξιστική Πλατφόρμα του ΒΣΚ συγκάλεσε Εθνική Συνδιάσκεψη, όπου και τυπικά αποφάσισε την αυτοδιάλυσή της και την προσχώρηση στο ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ». Επικεφαλής αυτού του κόμματος είναι τρεις γραμματείς: ο Βασίλ Κολάροφ (έως πρόσφατα αντιπρόεδρος του κόμματος, τον οποίο μάλιστα οι ελληνικές αρχές δεν άφησαν να συμμετάσχει στη συνάντηση του Βαλκανικού Αντι-ΝΑΤΟϊκού Κέντρου το Μάρτη του 2002), ο Μίντσο Μίντσεφ (ως τώρα Πρόεδρος της Μαρξιστικής Πλατφόρμας), ο Ατανάς Βασίλιεφ (πριν το 2000 επικεφαλής του ΕΚΚΒ). Με το Συνέδριό του αυτό το ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ» άλλαξε το σύνθημα της «Ενότητας των κομμουνιστών!» που είχε από το 1999 και διαμόρφωσε το σύνθημα -κάλεσμα: «Ολοι οι κομμουνιστές σ' ένα κόμμα!». Την ίδια ώρα πάντως το ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ» ασκεί κριτική στην ηγεσία του ΚΚΒ για την τελευταία εκλογική συνεργασία που έκανε αυτό το κόμμα με το ΒΣΚ.

Σημαντική όμως εξέλιξη μπορεί να χαρακτηριστεί η εκλογή νέου δημάρχου στην πόλη Μπλαγκόεβγκραντ (κοντά στα ελληνικά σύνορα). Εκεί ο σοσιαλιστής δήμαρχος αποφάσισε να παραιτηθεί για να «βάλει ένα χεράκι» βοήθειας στην κυβέρνηση του πρώην βασιλιά, από τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Ετσι, πραγματοποιήθηκαν έκτακτες δημαρχιακές εκλογές. Στο δεύτερο γύρο (που έγινε στις 20/4/2002) πέρασε ο υποψήφιος του ΒΣΚ και ο Λάζαρ Πριτσκάποφ, πρώην Γραμματέας του ΚΚΒ στην περιοχή (στα χρόνια του σοσιαλισμού) και σήμερα μέλος της ΚΕ του ΒΚΚ «Γκ. Ντιμιτρόφ». Η μάχη ήταν σκληρή και ο κομμουνιστής υποψήφιος κέρδισε μόλις με 22 ψήφους διαφορά, κάτι που θεωρήθηκε «ανατρέψιμο» από το ΒΣΚ που προσέφυγε στο εκλογοδικείο, ζητώντας νέα καταμέτρηση των ψήφων. Ομως η νέα καταμέτρηση έδειξε ότι ο Πριτσκάποφ νίκησε με μερικές δεκάδες παραπάνω ψήφους απ' ό,τι είχε ανακοινωθεί αρχικά! Αναμένεται ότι τις αμέσως επόμενες μέρες το εκλογοδικείο θα επικυρώσει αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αν πάρουμε υπόψη μας ότι για πρώτη φορά μετά την αντεπαναστατική ανατροπή εκλέγεται στη Βουλγαρία κομμουνιστής δήμαρχος! Κάτι που, όπως λέγεται, έχει θορυβήσει ιδιαίτερα τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Και όχι άδικα! Μήπως απ' εδώ κι η «βιασύνη» τους να «χώσουν» με ταχείς ρυθμούς τη χώρα στο ΝΑΤΟ;