ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Χάμπουργκερ χούντα

Ισως πολύς κόσμος, ακόμη και Αμερικάνοι, να μην άκουσαν καλά και να μην κατάλαβαν όσο πρέπει τα όσα εξήγγειλε πριν από λίγες μέρες ο Μπους. Δικαίως παρασυρμένοι από τη γοητεία του Μουντιάλ και εγκλωβισμένοι στην εφιαλτική πραγματικότητα της επιβίωσης, σερβιρίστηκαν μια χούντα σε συσκευασία χάμπουργκερ και νομίζουν ότι χορταίνουν «ελευθερίας εγγυήσεις δυτικού τύπου».

Οταν πριν από λίγους μήνες δημοσίευα στη «Νέμεση» το σχέδιο «κήπος», που είχε μπει σε λειτουργία από το παρακράτος, ήδη, από το 1996 επί ...Δημοκρατικών, σημασία στις πληροφορίες είχαν δώσει ελάχιστοι στρατιωτικοί, διπλωμάτες και η αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα. Τώρα η πρώτη φάση της χάμπουργκερ χούντας ολοκληρώθηκε. Εξασφαλίζοντας, χάρη στην πολύ «βολική» 11η Σεπτεμβρίου, μια τρομοκρατημένη συναίνεση εντός εκτός ΗΠΑ.

Η χούντα ήταν που έστησε το μηχανισμό του Μπιν Λάντεν. Τον άφησε να εξελιχθεί εκεί κι όπως τη συνέφερε. Γνώριζε ότι θα χτυπήσει σε αμερικανικό έδαφος, έτσι ώστε να μην εμφανιστούν φαινόμενα αντίδρασης στο προοδευτικό κομμάτι του αμερικάνικου λαού, παρόμοια με το Βιετνάμ κι άλλους βρώμικους πολέμους. Ετσι τώρα, η αμερικανική κοινή γνώμη, αντί να εξεγερθεί μετά την αποκάλυψη ότι το γκουβέρνο γνώριζε πόσοι θα σκοτωθούν και κυρίως τι θα κοστίσει (!) η ...τρομοκρατία εντός ΗΠΑ, έκατσε και χειροκρότησε τα μέτρα άμυνας που της σέρβιραν οι σκοτεινοί πραξικοπηματίες.

Η ξενοφοβία γίνεται ιδεολογικό προπύργιο. Η CIA θα λειτουργεί κι εντός ΗΠΑ. Μια δρακόντεια υπερυπηρεσία θα ελέγχει και συντονίζει όλα τα σήματα ασφαλείας και όλες τις μυστικές υπηρεσίες υπό στρατιωτική πειθαρχία και ιεραρχία. Ο Μπους ανήγγειλε τον έλεγχο, τον ασφυκτικό μάλιστα, κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Από τον ύπνο και τη συγγραφή γραμμάτων ή βιβλίων ως τα επιστημονικά εργαστήρια και τα μπαρ. Βγήκε στην τηλεόραση και ζήτησε από τους πολίτες να καταδίδουν σε ειδική υπηρεσία πρακτόρων, που εγκαθίσταται και στο τελευταίο χωριό, οποιαδήποτε «ύποπτη» κίνηση, σκέψη, θέση, κουβέντα διπλανού τους ανθρώπου!!!

Με καλλιεργημένο το αίσθημα της ψυχωτικής ανασφάλειας, η χάμπουργκερ χούντα εξασφαλίζει τη συναίνεση να χτυπάει και να ληστεύει όπου Γης, έθνη, λαούς, κουλτούρα. Να πλουτίζει και να υποδουλώνει, αλλά κυρίως να εξαλείψει τους πλεονάζοντες πληθυσμούς χωρίς έλεγχο, κριτική και αντιστάσεις. Δεν ακούστηκε μισή κουβέντα εν Ελλάδι, στη χώρα της προϊούσας εκφυλιστικής μπραδεροποίησης, γι' αυτές τις εξαγγελίες, ταυτόσημες με τις θέσεις του Χίτλερ, όταν ανέστειλε άρθρα του Συντάγματος και μετατρεπόταν από καγκελάριος σε Φίρερ.

Ο νεομακαρθισμός, στην έσχατη χουντοκαπιταλιστική αμερικανική εκδοχή του, επιβάλλεται πλέον διεθνώς με εξαγορά ή εξόντωση κάθε αντίθετης φωνής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως στη χώρα μας, για παράδειγμα, την ώρα που υπερπροβάλλεται ο Λεπενισμός και ο Βορίδης ή η Τζαβέλλα, οι ιδεολογικοί μέντορες ενός Σωμερίτη επιτίθενται στην «Τυποεκδοτική» του ΚΚΕ, υπό το πρόσχημα της ...κοινοβουλευτικής διαφάνειας, την ώρα που νομιμοποιούν το βρώμικο πολιτικό χρήμα και την επικοινωνιακή χειραγώγηση των πολιτικών.

Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, που λέει και η Μαρία, οι Ελληνες πρέπει να μάθουν να τρώνε σκύλο γιαχνί, που δεν τον έφαγαν ούτε στην Κατοχή. Επειδή η χούντα πρέπει να μπάζει «πολυπολιτισμική». Στην ουσία, το αν θα φάμε σκύλο, εξαρτάται από τις πολυεθνικές των χάμπουργκερ. Αμα θέλουν κέρδη, το πλασάρουν το σκυλί ως χαβιάρι των φτωχών. Εχουν πολλούς δημοσιοσχεσίτες για να μας πείσουν ότι οι νυν εργαζόμενοι στη «Ρικομέξ», που διάλεξαν την επιβίωση της εταιρίας αντί της τιμωρίας των αφεντικών των νεκρών συναδέλφων τους, πρέπει να είναι και οι αεί ακίνδυνοι δούλοι του μέλλοντός μας. Ηρθε η ώρα του εμετού και της οργής. Κάλλιο νηστικοί, παρά ανθρωποφάγοι.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Τα θέλουν όλα, απαντάμε μετωπικά

Η απεργία στις 18 Ιούνη δεν είναι μία ακόμα απεργία, η τέταρτη κατά σειρά φέτος.

Είναι αποφασιστικής σημασίας, όχι μόνο για την έκβαση - σ' αυτήν τη φάση - της μάχης του Ασφαλιστικού, αλλά, πολύ περισσότερο, για τη συνέχεια.

Βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, και η κυβέρνησή τους, κάνουν καθαρό, και με την κατάθεση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό, ότι έχουν βάλει πλώρη για να τσακίσουν αποφασιστικά την εργατική τάξη.

Δε νομοθετούν κάποια επιμέρους νέα προνόμια για την ολιγαρχία.

Προσπαθούν και με τις ανατροπές στο χώρο της ασφάλισης να επιβάλουν έναν ολικό επαναπροσδιορισμό των όρων εκμετάλλευσης στη σχέση Κεφαλαίου - Εργασίας. Τέτοιον, που, δίπλα στην αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας από την πρόοδο των μέσων παραγωγής, να υπάρξει κι άλλη αλματώδης αύξηση των κερδών από την αρπαγή ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας. Δε θέλουν κάτι ακόμα. Τα θέλουν όλα, τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορούν να αρπάξουν τώρα, πριν γυρίσει το κύμα.

Το νομοθέτημα για το Ασφαλιστικό υπακούει στην πορεία μιας στρατηγικής.

Εχουν, ήδη, νομοθετήσει την κατάργηση του σταθερού χρόνου εργασίας, έχουν, ήδη, κάνει βήματα προς έναν εργάτη - λάστιχο, που θα δουλεύει τόσο, όσο και όταν τον καλεί η «μηχανή».

Προωθούν όλο και περισσότερο την ατομική διαπραγμάτευση στη θέση της συλλογικής σύμβασης.

Προσπαθούν να ξεδοντιάσουν την εργατική τάξη.

Να υποβιβάσουν το όποιο συλλογικά κατακτημένο επίπεδο συνείδησης (δουλεύω, παράγω πλούτο, διεκδικώ και παίρνω πίσω ένα μέρος της υπεραξίας) στο επίπεδο του ατόμου - επαίτη, που θα δουλεύει σκληρά και θα εκλιπαρεί για μια μπουκιά ψωμί, λέγοντας κι «ευχαριστώ», που του επέτρεψαν να ζήσει μία μέρα ακόμα.

Τώρα επιχειρούν ένα ακόμα άλμα:

Να βάλουν άγριο χέρι σε μία σημαντικότατη συλλογική κατάκτηση, την Κοινωνική Ασφάλιση, που ως σύστημα οικοδομήθηκε σε βάθος ενός αιώνα, λιθαράκι το λιθαράκι, με ποταμούς αίματος.

Οι κατακτήσεις που περιέχονται στο σύστημα, όσο κι αν είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων, δεν παύουν να αντιπροσωπεύουν μέρος μιας κατακτημένης τιμής της εργατικής δύναμης, την οποία και σ' αυτόν τον τομέα οι κεφαλαιοκράτες επιδιώκουν να τη μειώσουν παραπέρα.

Οι ρυθμίσεις που προωθούνται δεν είναι επιμέρους. Στοχεύουν σε μια συνολική ανατροπή. Ανοίγουν πλατύ δρόμο για ένα σύστημα ατομικής ασφάλισης, προς αντικατάσταση της συλλογικής -κοινωνικής.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση προπαγανδιστικά προσπαθεί να στρέψει την προσοχή, ατομικά του κάθε εργάτη, στο ερώτημα αν αυτός καθ' αυτός ο ίδιος θίγεται με μία επιμέρους ρύθμιση, που η ίδια τού υποδεικνύει ποια είναι, ενώ την ίδια ώρα βάζει από την κύρια πόρτα το ιδιωτικό μεγάλο κεφάλαιο στη θέση της δημόσιας ασφάλισης, είναι χαρακτηριστικό της μεθόδευσης.

Δεν μπορεί, όμως, να κρύψει το στόχο: Το γκρέμισμα του όποιου δημόσιου συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, την αντικατάστασή του από ένα ιδιωτικό σύστημα συγκέντρωσης κεφαλαίων και απόδοσης επιδομάτων φτώχειας.

Σ' αυτό υπακούει η αύξηση των ορίων ηλικίας. Πρέπει ο εργάτης να παραμείνει περισσότερο χρόνο στην παραγωγή, να πληρώνει περισσότερα χρόνια εισφορές, να εισπράττει λιγότερα χρόνια σύνταξη. Το γεγονός ότι σ' αυτήν τη φάση ανεβάζει το όριο στα 67 χρόνια, βάζοντας στη φάκα για τυρί ένα επίδομα αύξησης 3%, ώστε να πηγαίνει μόνος του ο εργάτης να ζητάει να μείνει παραπάνω στη δουλιά, είναι αποκαλυπτικό για τη στόχευση.

Δεν είναι χωρίς σημασία και οι άλλες ρυθμίσεις, αυτό, όμως, που κύρια προωθείται, σ' αυτήν τη φάση, είναι η αύξηση των ορίων και η εισαγωγή των ιδιωτών στο σύστημα.

Ολα τα άλλα μέτρα υποτάσσονται σ' αυτό το στόχο. Μειώνει την ίδια την κύρια σύνταξη, μειώνει και την επικουρική, ανοίγει δρόμο για κατάργηση των βαρέων, διαμορφώνει, δηλαδή, μια φτηνότερου κόστους συνταξιοδοτική πραγματικότητα, τέτοια που με καλύτερους όρους να μπορέσει να τη διαχειριστεί το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Η ίδια η πορεία προς την απεργία στις 18 Ιούνη θα είναι σκληρή. Η αντιπαράθεση είναι μετωπική. Με το χτύπημα της απεργίας στο λιμάνι, το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του έστειλαν ένα μήνυμα. Η λύσσα με την οποία προσπαθεί να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, καταφεύγοντας σε τραμπουκισμούς, ακόμα και σε βάρος δικών της στελεχών, είναι επίσης ενδεικτική του οριακού σημείου που βρισκόμαστε.

Κι όμως, δεν είναι ανίκητοι. Το γεγονός ότι η πρώτη υπουργική απόφαση που υπογράφτηκε στο λιμάνι μετά τον ξυλοδαρμό των απεργών είναι για την πρόσληψη 150 πραιτοριανών με μόνη αποστολή να βαράνε, είναι χαρακτηριστικό του τρόμου τους.

Η μάχη του λιμανιού έδειξε ποιος μπορεί να νικήσει. Τα βαπόρια, ακόμα και με το πιστόλι στον κρόταφο των πληρωμάτων, έφυγαν άδεια, σ' ορισμένα χρειάστηκε να κόψουν τους κάβους με τσεκούρι. Στο λιμάνι δόθηκε ένα μάθημα ταξικής συσπείρωσης και αλληλεγγύης, που βεβαιώνει πως η εργατική τάξη μπορεί να νικήσει. Οχι με τα μυαλά πάνω απ' το κεφάλι. Αλλά μέσα από αυτήν τη δύσκολη, επίμονη δουλιά του μυρμηγκιού, εργάτη τον εργάτη, γειτονιά τη γειτονιά, σπίτι το σπίτι, μέσα από την οργάνωσή της, μέσα από την πρωτοπόρα δουλιά των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών, που έχουν κάνει το αποφασιστικό βήμα.

Ξέρουμε τι θέλουν να κάνουν. Ξέρουμε πώς να τους αντιμετωπίσουμε. Ξέρουμε τι όπλα διαθέτουν. Ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε καλύτερα τα δικά μας. Κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή να είμαστε ακόμα πιο απαιτητικοί και με τον εργάτη δίπλα μας. Είναι τόσο ξεδιάντροπη πλέον η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και η επί της ουσίας στήριξή της από τη ΝΔ που είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε στα ίσα: «Φύγε. Αστους. Δείξτο καθημερινά. Οργανώσου στο σωματείο, συσπειρώσου στο ΠΑΜΕ. Πέταξε έξω από το σπίτι σου τους διάφορους "Πολυζωγόπουλους", βγες στο δρόμο του αγώνα, μόνον εκεί υπάρχει ελπίδα».

Τώρα είναι η ώρα για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Ο δρόμος που άνοιξε με την απεργία στις 3 Απρίλη δεν έχει πίσω. Απέδειξε στην πράξη πως η εργατική τάξη μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Εδειξε πως υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να τραβήξουν μπροστά. Σ' ένα μέτωπο αντίστασης και λαϊκής αντεπίθεσης.

Θ. Λ.