Οταν 17 περίπου μήνες πριν η κυβέρνηση έριχνε τις πρώτες προειδοποιητικές βολές κατά του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, σίγουρα δεν υπολόγιζε ότι θα πυροδοτούσε μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση, με σοβαρές κοινωνικές αλλά και πολιτικές προεκτάσεις.

Το πιο σημαντικό, ότι απέναντί της θα ορθώνονταν ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, που θα την ανάγκαζε σε μια πρώτη φάση να αποσύρει το «πακέτο Γιαννίτση» και στη συνέχεια θα απαιτούνταν η επιστράτευση όλων των όπλων που διαθέτει, την παραπληροφόρηση, τη βία, τις υπηρεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, για να μπορέσει τελικά να ψηφίσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Και όμως, το γεγονός ότι τη μέρα που μέσα σε μια άδεια Βουλή ψηφιζόταν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα, είχαν νεκρώσει τα λιμάνια της χώρας και οι ναυτεργάτες συνέχιζαν τον αγώνα τους για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, επιβεβαιώνει, αν μη τι άλλο, ότι η κυβέρνηση δεν ξεμπέρδεψε με το Ασφαλιστικό. Πολύ περισσότερο, δεν ξεμπέρδεψε με τους εργαζόμενους και με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η πολύμηνη αυτή δράση, οι πολύμορφοι και μαζικοί αγώνες που ξεδιπλώθηκαν είναι για τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα, μια μεγάλη παρακαταθήκη. Παρακαταθήκη που επιβεβαιώνει τις αστείρευτες δυνάμεις που διαθέτει ο λαός μας, αλλά και στον τρόπο που οργανώνονται οι αγώνες, την κατεύθυνση που πρέπει να έχουν, και τελικά, το πώς αυτοί οι αγώνες πρέπει να έχουν συνέχεια και προοπτική.

Επιβεβαιώθηκε όμως και κάτι άλλο. Οτι ο ταξικός προσανατολισμός των αγώνων - εκφράστηκε και στα αιτήματα - η οργάνωση της πάλης με τέτοιους ξεκάθαρους όρους, δυσκόλεψε την κυβέρνηση, στρίμωξε τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της «κοινωνικής ειρήνης» και είναι σίγουρο ότι θα τους δυσκολεύει ακόμη περισσότερο στο μέλλον.

Σημαντική κατάκτηση αυτών των αγώνων, είναι και η κατοχύρωση στην πράξη του αυτοτελούς ρόλου του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Η καταξίωσή του σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Καταγράφτηκε πλατιά η πρωτοπόρος δράση του, οι πρωτοβουλίες του στην οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλιάς, η αποφασιστική συνεισφορά του στη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, η σύνδεση της πάλης για την κοινωνική ασφάλιση με τα άλλα ανοιχτά μέτωπα, αλλά και με τους αγώνες άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Η μεγάλη αυτή ταξική σύγκρουση ανέδειξε την ανάγκη - και η ανάγκη αυτή γίνεται σήμερα περισσότερο κατανοητή - ότι οι εργαζόμενοι χρειάζεται πιο αποφασιστικά να συγκρουστούν με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και κατ' επέκταση της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μεγαλύτερα τμήματα σήμερα κατανοούν ότι δε φτάνει μόνο να εναντιώνονται σ' αυτή την πολιτική, αλλά και με ποιοτικούς όρους να παλεύουν για γενικότερες ανατροπές.

Τρεις ημέρες μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος, ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα ένα φωτορεπορτάζ, για ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές στην πάλη των εργαζομένων για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικο-ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων τους.

Στις 2 Φλεβάρη 2001 στελέχη του ΠΑΜΕ κάνουν συμβολική κατάληψη των κεντρικών γραφείων του ΙΚΑ, δηλώνοντας την κατηγορηματική αντίθεση των εργαζομένων στην καταλήστευση των Ταμείων

Ενα από τα πρώτα μαζικά συλλαλητήρια που οργάνωσε το ΠΑΜΕ ήταν στις 14 Μάρτη του 2001, όταν ακόμα άλλες δυνάμεις καθησύχαζαν τους εργαζόμενους μέσα από την απάτη του «κοινωνικού διαλόγου».