Η παραδοσιακή ελληνική μουσική και το τραγούδι, οι ρίζες αυτής της τέχνης, που χάνονται στα βάθη της ιστορίας του πολιτισμού μας, δε θα μπορούσαν να ηχήσουν σήμερα έτσι που να δέσουν συναισθήματα και πόθους των απλών ανθρώπων του μόχθου, που είναι οι πραγματικοί δημιουργοί της λαϊκής παράδοσης, αν δεν υπήρχε το μεράκι ορισμένων ανθρώπων σαν την Δόμνα Σαμίου. Που μας ξαναχαρίζει μια αγκαλιά τραγούδια της θάλασσας τώρα, «φτιαγμένα από θαλασσινούς σε κάθε ακτή της ελληνικής γης, νησιωτικής ή στεριανής, το καθένα ζυμωμένο με το χαρακτήρα του τόπου: Αλλα ανάλαφρα, χαρούμενα, άλλα αυστηρά, βαριά κι ασήκωτα, άλλα γεμάτα παράπονο και παρακάλεση, άλλα, τέλος, φορτωμένα μνήμες που ιστορίζονται δίχως τη χρεία ημερολογίου», όπως λέει η ίδια