Αυτός ο εσμός, που αποτελεί το σύνηθες προσωπικό υπεράσπισης της πιο αισχρής, αιμοδιψούς και αντιδραστικής βίας που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, νομίζουν ότι, αν πλασαριστούν με το φτηνό «ιδεολογικό προκάλυμμα» των διωκτών της τρομοκρατίας, θα καταφέρουν να «συνδέσουν» συκοφαντικά την τρομοκρατία με εκείνους, που - από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους - υπήρξαν και παραμένουν οι σταθεροί αντίπαλοι της τρομοκρατίας.

***

α) Οτι ο Μαρξ πέταξε από την Α` Διεθνή τον Μπακούνιν, χαρακτηρίζοντάς τον ακόμα και «γάιδαρο», επειδή ακριβώς ο μαρξισμός δεν ανεχόταν καμία διασύνδεση με τις δολοφονίες και την ατομική τρομοκρατία;

β) Οτι ο Λένιν από την αρχή του περασμένου αιώνα είχε τονίσει ότι η τρομοκρατία δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη και το κόμμα της, και τούτο παρά το γεγονός ότι ο αδελφός του είχε εκτελεστεί ως τρομοκράτης για τη δολοφονική απόπειρα κατά του τσάρου;

γ) Οτι ο Λένιν και πάλι, από το 1920 ήδη, εξηγούσε ότι ένας από τους λόγους που οι Μπολσεβίκοι κατάφεραν να εκφράσουν την πλειοψηφία του λαού ήταν ότι πάλεψαν και νίκησαν το κόμμα των λεγόμενων «σοσιαλιστών - επαναστατών», που «θεωρούσε ιδιαίτερη "επαναστατικότητά" του ή "αριστερισμό" του την παραδοχή της ατομικής τρομοκρατίας και των δολοφονιών, πράγμα, που - σημειώνει ο Λένιν - εμείς οι μαρξιστές το απορρίπταμε κατηγορηματικά» («Ο "αριστερισμός" παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»);

***

Κατ' αρχάς, εκείνο που πρέπει να παρατηρήσει κανείς είναι ότι η υποκρισία αυτής της «ομάδας» πάει χέρι - χέρι με την ιδεολογικοπολιτική της «μαυρίλα». Εκείνο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι ότι έχουν μια και μόνη στόχευση. Στόχευση αντίστοιχη με εκείνη του πρωθυπουργού και του υπουργού Δημόσιας Τάξης, που βρήκαν την ευκαιρία να προβούν σε διαγγέλματα εξύμνησης της «Δημοκρατίας που νίκησε την τρομοκρατία». Τι θέλουν;

Θέλουν:

• Να εμφανίσουν ως αμετάκλητη τη δική τους «δημοκρατία» (που στέλνει χαφιέδες στις λαϊκές συγκεντρώσεις, επικηρύσσει ναυτεργάτες και στέλνει Ελληνες φαντάρους στο Αφγανιστάν).
• Να ενοχοποιήσουν όποιον δε σκύβει το κεφάλι στη «δημοκρατία» του κεφαλαίου (που ευθύνεται για 3.500 εργατικά «ατυχήματα» από το 1974 και δώθε).
• Να θέσουν στην «παρανομία» όποιον αμφισβητεί τη δικτατορία των πολυεθνικών (που αναγνωρίζει στους εργάτες μόνο το «δημοκρατικό» δικαίωμα στη σχετική ή απόλυτη εξαθλίωση) και
• να αφαιρέσουν από το λαό το δικαίωμα να παλεύει και να οραματίζεται εκείνη τη δημοκρατία, την «άλλη» δημοκρατία, την πραγματική δημοκρατία, που θα αφορά στην πλειοψηφία του λαού και όχι μια χούφτα σφετεριστών του πλούτου, εκμεταλλευτών και λοιπών «χαρτογιακάδων» τους.

***

Οι ίδιοι, βέβαια, είναι με το αστικό κράτος, όπως δηλώνουν περήφανα. Αλλά δε μας εξηγούν. Το αστικό κράτος είναι άμωμο; Ο Τζέφερσον, ο Ουάσιγκτον και οι μαχητές της Αμερικανικής Επανάστασης, ο Ρουσό, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος, οι ηγέτες της Αστικής Επανάστασης, που οδήγησε σ' αυτό που υπερασπίζονται, στο αστικό κράτος δηλαδή, αλήθεια, πώς την έκαναν την επανάσταση; Με ...εκκλήσεις προς τους φεουδάρχες; Χωρίς βία; Αλήθεια, δεν έμαθαν ποτέ τίποτα για αίμα που χύθηκε;..

Επομένως, οι κύριοι δεν είναι «κατά» της επαναστατικής βίας. Είναι «κατά» εκείνης της επαναστατικής βίας, που ...δεν τους βολεύει, ενώ είναι υπέρ κάθε βίας, που εξαπολύεται από το αστικό κράτος (ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, καταστολή λαϊκών αγώνων κλπ.). Εμείς, αντίθετα, είμαστε - όπως ο Ρήγας Φεραίος, άλλωστε - υπέρ κάθε επαναστατικής μορφής πάλης, που επιλέγει ο λαός για να αποτινάξει τους δυνάστες του. Είμαστε υπέρ και της πάλης του Σπάρτακου κατά των δουλοκτημόνων, είμαστε και υπέρ της επαναστατικής κατάληψης των Βερσαλλιών, είμαστε υπέρ και της επαναστατικής κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων.

***

Μάλιστα, μερικοί από αυτούς είναι τόσο «αντιτρομοκράτες», ώστε δεν έχουν απογαλακτιστεί ακόμα από τα νήματα που τους συνδέουν με τις τρομοκρατικές ομάδες των Σούρληδων που δρούσαν μετά την Κατοχή, από τους Χίτες και τους ταγματασφαλίτες, από το παρακράτος της «καρφίτσας», των Γκοτζαμάνηδων και την τρομοκρατία των συνταγματαρχαίων της χούντας! Είναι οι ίδιοι, που βαφτίζουν την κρατική τρομοκρατία των ΗΠΑ «παράπλευρη απώλεια», όπως βάφτιζαν την κρατική τρομοκρατία των Μακρονησιών «Νέους Παρθενώνες»...

Αλλά και οι άλλοι, αυτοί που υμνούν την «τέλεια δημοκρατία» τους από το πρωθυπουργικό βήμα, παίρνοντας, μάλιστα, υπό την «προστασία» τους την Αριστερά (!), παίζουν το ίδιο παιχνίδι, από την άλλη όψη του νομίσματος. Περιφρουρούν τα όρια της αστικής τους «δημοκρατίας», δηλαδή της δικτατορίας της αστικής τάξης. Και ξέρουν ποιοι απειλούν αυτά τα ταξικά όρια.

Ας μάθουν, λοιπόν, κάτι επιπλέον: Οσοι δε βολεύονται με τη δικτατορία της αστικής τάξης, θα συνεχίσουν να τα απειλούν αυτά τα «όρια». Γιατί έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, όπως έχει κάθε δικαίωμα η πλειοψηφία του λαού, όταν το αποφασίσει, να τα ανατρέψει.