Η αποκάλυψη και εξάρθρωση της «τρομοκρατίας» αποτελούσε, όλα αυτά τα χρόνια, μόνιμο και σταθερό αίτημα του ελληνικού λαού προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις και προκαλούν έκπληξη οι υπερβολικές προπαγανδιστικές προσπάθειες αυτών των ημερών, για να «πειστεί» η κοινή γνώμη για κάτι που θεωρείται αυτονόητο ασυζητητί. Η «τρομοκρατία» δεν «ακούμπησε» ούτε τράφηκε από τους μεταπολιτευτικούς κοινωνικούς αγώνες, αντίθετα από την «όσμωση» που είχε παρατηρηθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παρά την ύπουλη εκμετάλλευση της συγκινησιακής φόρτισης και των δημοκρατικών ευαισθησιών της Μεταπολίτευσης, η προσπάθεια εκτροπής προς εκδικητικές «συμβολικές» δράσεις από αυτόκλητους Ζορό απέτυχε και πολύ νωρίς το θέατρο «κλέφτες και αστυνόμοι» αντιμετωπίστηκε ως αιματοβαμμένο ξεκαθάρισμα «εσωτερικών» λογαριασμών «των πλουσίων» υπό εξωτερική υποκίνηση. Παρά τις νωπές μνήμες της αντίστασης ενάντια στη χούντα με όλα τα μέσα, το σύνολο της Αριστεράς είχε συνείδηση ότι η «τρομοκρατία» είναι αποκομμένη από τους λαϊκούς αγώνες, εκφράζει βαθύτατη και αντιδραστική περιφρόνηση προς τις «μάζες» και αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια οργανωμένης πάλης και «κινηματικής λογικής», βασικό αντίπαλο κάθε μορφής «προλεταριακού» αγώνα.

Αλλά και η «αντιτρομοκρατική» υστερία που μας προέκυψε ξαφνικά, μετά από 27 χρόνια φθοροποιάς ατιμωρησίας του «κράτους δικαίου» αποτελεί μια ελληνική «ιδιομορφία». Αφ' ενός γιατί αναπαράγει ξεπερασμένα μοντέλα «εθνικής», «αντιτρομοκρατικής» καταστολής της ψυχροπολεμικής περιόδου, βασισμένα σε δήθεν «ταξικά» ιδεολογήματα, όταν από τη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον (Απρίλης 1999), και ιδιαίτερα μετά την 11/9/2001, έχουμε εισέλθει και επίσημα στην «παγκοσμιοποίηση» της «τρομοκρατίας» ως της «σημαντικότερης απειλής» (παράγραφος 42 του «κοινού ανακοινωθέντος» της Ουάσιγκτον) κατά της «ασφάλειας» των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, της οποίας η «καταπολέμηση» αποτελεί «βασική προτεραιότητα» σωρείας ομόφωνων αποφάσεων της ΕΕ, που ζει ήδη μες στα συρματοπλέγματα του ευρω-τρομονόμου. Και αφ' ετέρου γιατί, ως παγκόσμια «πρωτοτυπία», η «αντιτρομοκρατική» πολυσχιδής επιχείρηση των «ελληνικών» αρχών και «μέσων» προαναγγέλλεται επίσημα από την κρατική τηλεόραση, με συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα ενώ - ως εκ θαύματος «εμφανίζεται» αυτοπυρπολούμενος ο πρώτος «βομβιστής» - τελεί επίσημα υπό αμερικανική «καθοδήγηση» και ομολογουμένη, κατά κόρον, βρετανική αρωγή και «υπόδειξη»(!!!).

Και πώς εξηγείται αυτή η εκφοβιστική επωδός προς τους συλληφθέντες «σκάστε και υπογράψτε, γιατί θα σας στείλουμε στις ΗΠΑ όπου υπάρχει θανατική ποινή»; Οπως έχει δηλώσει στις Βρυξέλλες ο παραιτηθείς πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σταθόπουλος, το Ελληνικό Σύνταγμα «απαγορεύει» την έκδοση ημεδαπού. Και, μετά, γιατί στις ΗΠΑ, και όχι στη Βρετανία ή την Τουρκία, που, και αυτές έχουν επιφανή θύματα από την «τρομοκρατία» στην Ελλάδα; Αλλά προκύπτουν ερωτηματικά και για το αντίστροφο, τόση λαιμαργία εγχώριας πολιτικής εκμετάλλευσης της σκευωρίας των «17 αδελφών» υπάρχει και τόση μικροψυχία, που η Ελλάδα στερεί και στερείται της «συνεργασίας» για την πλήρη διαλεύκανση της «διεθνούς» διασύνδεσης της «17Ν», της πιο «τρομερής» οργάνωσης στην Ευρώπη, όπως επισημαίνουν «καθημερινά» βασικοί «διαμορφωτές γνώμης» σαν το CNN ή το BBC;

Εδώ, τότε, στα πραγματικά «δύσκολα» χρόνια της δεκαετίας του '70 είχαν λυσσάξει για (...) «ρούβλια», καλάσνικοφ, «Ανατολική» Γερμανία και άλλα τέτοια. Τώρα που αποκαταστάθηκε επιτέλους η «δημοκρατία σε ολόκληρο τον πλανήτη», είναι χρυσή ευκαιρία, ιδιαίτερα ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όχι μόνο να αποκαλυφθεί πλήρως η δράση και οι «συμμορίτες» της «17Ν», αλλά να έρθουν επίσημα στην Ελλάδα και όλες οι μυστικές υπηρεσίες ΝΑΤΟ και ΕΕ και να διαφωτίσουν, επιτέλους, τον ελληνικό λαό ποια είναι η αδίστακτη ξανθιά που «έφαγε» τόσο άκαρδα τον σταθμάρχη της CIA Ρ. Γουέλς, τι «ένιωθε» ο ένας ή περισσότεροι από τα αδέλφια Ξηρών, που «δεν ήξεραν» ποιον «εκτελούσαν», αλλά το έμαθαν αργότερα από την τηλεόραση και ποιους «επαναστατικούς» στόχους είχε ο «τροτσκιστικός» εγκέφαλος του Γιωτόπουλου, ώστε να συλλέξει, με τόσο διαβολικό τρόπο, τις αναγκαίες «πληροφορίες», παρατηρώντας, με τα διαπεραστικά του μάτια, «όλες» τις κινήσεις από το καφενείο, «απέναντι» από την πρεσβεία.

Και να κάνουμε ρεφενέ, να τους πληρώσουμε φιλόξενα όλα τα έξοδα, να 'ρθουν οι άνθρωποι σε κάποιο «εξωτικό» ελληνικό νησί ή στους Δελφούς, αν είναι, ν' αποκαλύψουν την αλήθεια. Εδώ κοτζαμάν Κλίντον ήρθε στο «Ιδρυμα Παπανδρέου», δεν μπορούν να έρθουν μερικοί διεθνείς «εμπειρογνώμονες» για να στερεωθεί καλύτερα η δημοκρατία στον τόπο μας;

Και αφού θα έχει αποκαλυφθεί ο «εγκληματικός» χαρακτήρας της «17Ν» και προφυλαχτούν τα «ατομικά δικαιώματα» των «μετανοημένων» συλληφθέντων, μπορούμε και να ανοίξουμε, επιτέλους, ένα «σοβαρό» πολιτικό διάλογο. Οχι μόνο και αποκλειστικά για το φλέγον ζήτημα της σχέσης «εκσυγχρονισμού», «μετάνοιας» και «απολύμανσης». Ούτε για τη «φυσική μετεξέλιξη» του κατηχητή - εξομολογητή των «αστικών» ιδιωτικών αμαρτιών, σε ένστολο, αλλά μεγαλόθυμο τοποτηρητή της «δημοκρατίας», που δεν αρνείται να «εγγυηθεί» την παραγραφή των εγκλημάτων αρκεί να υπάρξει «δημόσια» δήλωση μετανοίας στους κρατικούς «ναούς» της «δημοκρατίας» από τη Μακρόνησο μέχρι τον 12ο όροφο της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Σε τελευταία ανάλυση, η «αλλαγή» των φυλακών Αβέρωφ σε «οίκο της Θέμιδος» αρκεί για να πειστούν «σημειωτικά» ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι αναγνώστες της «επιτήρησης και τιμωρίας» του Φουκό για τον «εκσυγχρονισμό» της καταστολής. Ασε, που υπάρχει, πλέον, άπλε(υ)τη «διαφάνεια» στα τηλεοπτικά φόρα και τον «έγκυρο» Τύπο, τόση που ο «δημοσιογράφος» διατάζει τον μπάτσο, αντί να συμβαίνει το αντίθετο, όπως συνέβαινε «τα χρόνια της χούντας». Και, βεβαίως - βεβαίως, όπως κάθε βαθυστόχαστος «αντι-τρομοκρατικός διάλογος» δεν μπορεί να μην εστιάσει την προσοχή των «τηλεθεατών» στις «ιστορικές ευθύνες» και την «υπενθύμιση» της καταδίκης του τρισκατάρατου «μαρξισμού - λενινισμού», από τον οποίο πηγάζουν μύρια τόσα κακά, μαζί και η «εκτροπή» της υγιούς «επαναστατικής» πρακτικής προς το «οργανωμένο έγκλημα».

Και αυτή η άποψη που θέλει το οργανωμένο προλεταριάτο να προχωρεί, αν χρειάζεται, σε πραγματικό πόλεμο με «αντάρτες» που φαίνονται γιατί μετά την εξέγερση και την ανατροπή θα πρέπει, επιπλέον, να «χτίσουν και το σοσιαλισμό»; Δεν έχει σημασία που καθ' όλο τον 20ό αιώνα απ' αυτό το «δόγμα» δεν παρέκκλινε κανείς, από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τη «μεγάλη πορεία» του Μάο, μέχρι το Βιετνάμ και τον Τσε Γκεβάρα, που καταδίκαζε την τρομοκρατία στον «αντάρτικο πόλεμο» ως «αρνητικό όπλο που μπορεί να οδηγήσει το λαό ενάντια στο επαναστατικό κίνημα».

Μα δεν είναι, τελικά, αδιανόητο που η Αριστερά δεν υποκατέστησε ποτέ την ταξική πάλη με οπλοφόρους εκδικητές, που έκανε σαμποτάζ, αλλά όχι τρομοκρατία, που έκανε πόλεμο και όχι χολιγουντιανό γουέστερν;