Γιατί, έτσι κι αλλιώς, οι ανησυχίες του ΚΚΕ εδράζονται σε υπαρκτά πολιτικά γεγονότα, επιλογές και στρατηγικές, και αφορούν στη μεγάλη επιχείρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη σε βάθος χρόνου σε παγκόσμια κλίμακα. Εχουν σχέση με τον «αντιτρομοκρατικό» αγώνα που έχουν ξεκινήσει, ιδιαίτερα μετά την 11η του Σεπτέμβρη πέρσι, οι ΗΠΑ και άλλες σύμμαχές τους ιμπεριαλιστικές χώρες με καθαρό στόχο τους λαούς και τις χώρες που αντιστέκονται, το ίδιο το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό κίνημα σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Αλλωστε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, είναι γνωστή και η πολεμική που του ασκήθηκε, στα χρόνια της δικτατορίας για παράδειγμα, από ορισμένα άλλα κόμματα και οργανώσεις του «μικροαστικού σοσιαλισμού», της δήθεν «επαναστατικής αριστεράς» κλπ., για τη μη αρκούντως «επαναστατική του ταυτότητα», για τις θέσεις του απέναντι σε πράξεις είτε ατομικής δράσης, είτε χτυπήματα μεμονωμένων στόχων, διάφορες βομβιστικές ενέργειες, κλπ., μορφές πάλης τις οποίες ουδέποτε χρησιμοποίησε το ίδιο, αλλά και δε στήριξε ή ενθάρρυνε. Βέβαια, παρά αυτές τις διαφορετικές απόψεις του, το ΚΚΕ, με συνεπή τρόπο, υπεράσπισε αγωνιστές όλα εκείνα τα πέτρινα χρόνια - ξανατονίζουμε - ανεξάρτητα από το ότι είχε σοβαρές και μεγάλες ιδεολογικές διαφορές αλλά και διαφορετική εκτίμηση για τις αδιέξοδες και αναποτελεσματικές μορφές πάλης που χρησιμοποιούσαν.

Η αντίθεση του ΚΚΕ τότε σε τέτοιου είδους μεμονωμένες ενέργειες και μορφές δράσης στηριζόταν στην εκτίμηση ότι αυτές όχι μόνο δεν προωθούν αλλά και ζημιώνουν την υπόθεση της αντιδικτατορικής πάλης, εμποδίζουν την πλατιά ανάπτυξη της μαζικής δημοκρατικής αντίστασης με αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, όπως απαιτούσαν οι καιροί αλλά και οι αντικειμενικές συνθήκες.

Επί τη ευκαιρία, μάλιστα, να θέσουμε κι ένα επίκαιρο ερώτημα για μια ακόμα φορά: Μήπως δε διδάσκει η παγκόσμια και η ελληνική εμπειρία ιστορικά, ότι διάφοροι τέτοιοι χώροι και ομάδες, λόγω της φύσης τους και της δράσης τους, αποτελούν ευνοϊκό πεδίο διείσδυσης μυστικών υπηρεσιών, στρατολόγησης ατόμων, φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις μέχρι τον πλήρη έλεγχό τους και τη μετατροπή τους σε μια πορεία σε μηχανισμούς και εξαρτήματα των μυστικών υπηρεσιών του κράτους, του ιμπεριαλισμού, που τους χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς, που δεν είναι άλλοι από το χτύπημα του λαϊκού κινήματος και η αποτροπή βαθύτερων κοινωνικών αλλαγών;

Το ΚΚΕ υποστηρίζει σταθερά μορφές μαζικής λαϊκής πάλης και αντίστασης, που μπορούν να φτάσουν και μέχρι την κορυφαία ταξική σύγκρουση. Η χούντα δεν έπεσε, ούτε από τα «γκαζάκια» και τα «βομβίδια», ούτε από τις συζητήσεις «μεταξύ τυρός και αχλαδίου» των κύκλων του Παρισιού. Η χούντα έπεσε κάτω από τη μαζική αντιδικτατορική πάλη και αντίσταση του λαού, από την απομόνωσή της και μέσα στη χώρα από την πλειοψηφία του λαού αλλά και διεθνώς. Η χούντα έπεσε μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, κάτω από το βάρος των εγκλημάτων της στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Εκτός από τα διάφορα παραληρηματικά άρθρα, τύπου Ανδριανόπουλου, που επαρκώς νομίζουμε έχουν απαντηθεί και μέσα από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», αξίζουν ίσως μιας ιδιαίτερης προσοχής τα γραφόμενα πριν μερικές μέρες από αρθρογράφο του «Βήματος»: «...Η κομμουνιστική αριστερά (κι όχι στο σύνολό της) - γράφει ο εν λόγω κύριος - μόνο τα τελευταία χρόνια απαρνήθηκε την επαναστατική βία και αμφισβητεί πάντα, το ένα τμήμα της ριζικά, το άλλο εν μέρει, το εγκληματικό παρελθόν και του διεθνούς και του ελληνικού κινήματος. Αυτό είναι που όσο δεν αντιμετωπίζεται ευθαρσώς αμαυρώνει τους κοινωνικούς αγώνες της. Που όμως, ως προς τη δημοκρατία, ήταν μόνο άμυνα εναντίον των τρομερών διώξεων που της επιφύλαξε ο "ταξικός εχθρός" και όχι πρακτική δικής της εξουσίας...».

Φυσικά, δεν πρόκειται για την «έσχατη αθλιότητα» το παραπάνω απόσπασμα. Εχουν γραφτεί ήδη και πολύ χειρότερα από γνωστούς υμνητές του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος, γνωστούς υμνητές φθαρμένων αξιών και προτύπων. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Μάλλον τα μάτια μας έχουν να δουν πολλές ακόμα αθλιότητες τα επόμενα χρόνια.

Μια μικρή μόνον επισήμανση γι' αυτούς που πίνουν νερό στο όνομα της εξουσίας του κεφαλαίου και της αστικής δημοκρατίας τους και οι οποίοι δεν μπορούν να δουν τίποτε πέρα από αυτή:

Υπάρχουν ακόμα στην κοινωνία μας και σε όλο τον κόσμο τάξεις. Τάξεις με ανειρήνευτες αντιθέσεις. Υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Υπάρχουν πόλεμοι. Αγριοι ανταγωνισμοί συμφερόντων. Και ταξικών και ενδοϊμπεριαλιστικών. Υπάρχουν οικονομικές κρίσεις, συγκέντρωση πλούτου αλλά και ανείπωτης φτώχειας. Υπάρχουν λαοί και υπαρκτά κινήματα. Υπάρχουν διεκδικήσεις, ιδανικά και οράματα. Υπάρχει η ταξική πάλη, που δεν καταργείται ούτε με διατάγματα, ούτε με τους κονδυλοφόρους.

Δικαίωμα των τελευταίων είναι να θεωρούν ότι - με τον καπιταλισμό που υμνούν, με την «αστική δημοκρατία» που έχουν λατρέψει ως θέσφατο - η ανθρωπότητα έφτασε στο τέλος της, ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορικής εξέλιξης, στο τέλος της εξέλιξης των κοινωνικών συστημάτων.

Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια. Αυτή η αλήθεια, την οποία ευθαρσώς διαδίδει το ΚΚΕ για πάνω από 80 χρόνια τώρα, μέσα στο εργατικό, λαϊκό κι επαναστατικό κίνημα, ίσως χολώσει για πολλοστή φορά μερικούς. Αλλά άλλο η χολή -την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε - κι άλλο η εσκεμμένη διαστρέβλωση των θέσεων και των απόψεων του ΚΚΕ. Αλλωστε, από την ίδια τους - και την προσωπική - εμπειρία οι συγκεκριμένοι αναλυτές, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ δε διατυπώνει τις θέσεις του ποτέ με βάση τα αστυνομικά σενάρια και ρεπορτάζ σαν αυτά που έχουν κατακλύσει τον Τύπο και τις τηλεοράσεις το φετινό καλοκαίρι. Το ΚΚΕ πάντα κάνει εκτιμήσεις πολιτικές και πολιτικά τοποθετείται για γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα. Αυτό κάνει και για την υπόθεση της «εξάρθρωσης» της τρομοκρατίας και της «17Ν», όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτό θα συνεχίσει να κάνει και στο μέλλον...