Οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις που είναι εγκαταστημένες στην Ελλάδα αποτελούν ένα σημαδιακό σταυροδρόμι, το οποίο χαράζει ανεξίτηλα την ιστορία του τόπου και απειλεί το μέλλον του ελληνικού λαού.

Είναι το μόνιμο ορμητήριο του ιμπεριαλισμού, αλλά και ένα «μνημείο» εναγκαλισμού της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τα γεράκια των ΗΠΑ. Εδώ και μισό αιώνα λειτουργούν και συνεχίζουν να λειτουργούν, να επεκτείνονται και να εκσυγχρονίζονται. Η εγκατάσταση και η παρουσία των βάσεων συνδέεται άμεσα με όλες τις μεταπολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας και τη γύρω περιοχή, αλλά και με το ρόλο που έχει ανατεθεί σήμερα στην Ελλάδα, στα πλαίσια της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Στην υπόθεση των βάσεων συναντώνται η εξάρτηση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο, με την πολιτική των επεμβάσεων σε διάφορες χώρες του πλανήτη και τα τυχοδιωκτικά σχέδια της «νέας τάξης». Πρόκειται για μια παλιά ιστορία, που παραμένει πάντα επίκαιρη και τα τελευταία χρόνια απέκτησε νέα επικαιρότητα. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, που οι βάσεις, στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Αφγανιστάν, τέθηκαν σε πολεμική ετοιμότητα, αλλά και προηγουμένως κατά τη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας. Και είναι σε διαρκή επιφυλακή ενόψει του καινούργου πολέμου που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι Αμερικάνοι κατά του Ιράκ.

Ειδικά μετά τις 11 Σεπτέμβρη, οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα μας, τέθηκαν σε ύψιστο βαθμό πολεμικής ετοιμότητας, καθώς η κινητοποίηση αποσκοπούσε τόσο στην υποστήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων όσο και στην προστασία των ίδιων των εγκαταστάσεων, αφού χαρακτηρίστηκαν πιθανοί στόχοι τρομοκρατικών χτυπημάτων, στα οποία προσδόθηκαν χαρακτηριστικά πολεμικών πληγμάτων.

Εξάλλου, η Ελλάδα με την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ τέθηκε κατ' ουσία σε εμπόλεμη κατάσταση. Να σημειωθεί ακόμα πως για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα ελληνική κυβέρνηση προσφέρει τις βάσεις και το ελληνικό έδαφος στη διάθεση των Αμερικανών. Σε τέτοια έκταση δεν είχε γίνει ούτε στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967.

Οι ΗΠΑ με την έναρξη των βομβαρδισμών κατά του Αφγανιστάν απαίτησαν και τους διατέθηκε ο ελληνικός εναέριος χώρος για τη διέλευση των αεροσκαφών τους, μεταγωγικών και μαχητικών. Αλλωστε η ελληνική κυβέρνηση προσφέρθηκε για κάθε είδους διευκόλυνση και συμμετοχή. Σε πολεμική κινητοποίηση τέθηκαν η αεροναυτική βάση της Σούδας και η βάση του Ακτιου, που αποτελεί προκεχωρημένη βάση εξόρμησης των ιπταμένων ραντάρ (ΑΒΑΚΣ). Στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών τέθηκαν άμεσα και τα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας, από τα οποία παρέχεται κατευθείαν εικόνα στα ΝΑΤΟικά επιτελεία μέσω του αεροπορικού στρατηγείου της Νάπολης.

Την ίδια ώρα το ΝΑΤΟικό περιφερειακό στρατηγείο της Λάρισας συμμετείχε ενεργά στην πολεμική κινητοποίηση. Και αυτό ένα είδος ΝΑΤΟικής βάσης είναι. Αλλά και μέρος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων τέθηκε στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Συγκεκριμένα, το Β' Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Βέροια (υπάγονται όλες οι μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων και η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών), το οποίο έχει μετεξελιχθεί σε Δύναμη Ταχείας Επέμβασης, ήταν και παραμένει στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Το ίδιο και το Γ' Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, το επιτελείο του οποίου μετεξελίχθηκε και αυτό σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο. Από το Πολεμικό Ναυτικό τα πλοία που συμμετέχουν στη Μόνιμη Δύναμη Μεσογείου του ΝΑΤΟ εντάχθηκαν αυτόματα στον πολεμικό μηχανισμό, ενώ συνολικά 10 πολεμικά πλοία τέθηκαν στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Από την Πολεμική Αεροπορία, εκτός από τα αεροδρόμια και τα ραντάρ, τέθηκε στη διάθεση του ΝΑΤΟ και μια μοίρα 20 μαχητικών αεροσκαφών τύπου «F-16».

Επειδή για κάποιους οι βάσεις έχουν... φύγει από την Ελλάδα, είναι χρήσιμο να περιγράψουμε ποιες είναι αυτές. Χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα, μετά την... απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, η Ελλάδα έχει περισσότερες βάσεις από ποτέ άλλοτε, αφού όλη η χώρα είναι ένα μεγάλο ορμητήριο των Αμερικανών και των άλλων ΝΑΤΟικών συμμάχων. Χρησιμοποιούν, κατά βούληση και σύμφωνα με τις επιχειρησιακές τους ανάγκες, οποιαδήποτε εγκατάσταση υπάρχει επί του ελληνικού εδάφους. Η εμπειρία των ΝΑΤΟικών επιδρομών κατά της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και η τελευταία, του πολέμου κατά του Αφγανιστάν, το επιβεβαιώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο.

Σήμερα υπάρχει επίσημα επί του ελληνικού εδάφους μόνο μία αμερικανική βάση, η υπέρ-βάση της Σούδας, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι δραστηριότητες και των άλλων αμερικανικών βάσεων που έκλεισαν (Ν. Μάκρη, Ελληνικό, Γούρνες). Η βάση αυτή είναι η μόνη που διέπεται από το καθεστώς το οποίο καθορίζει η οκταετούς ισχύος ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, που μπήκε σε ισχύ το 1990 και συνεχίζει να είναι σε ισχύ και σήμερα με ετήσιες ανανεώσεις.

Η βάση της Σούδας, εξάλλου, εντάσσεται, σύμφωνα με τις πρόσφατες κυβερνητικές δηλώσεις, στις «επιχειρησιακές διευκολύνσεις» που παρέχει η Ελλάδα στα αμερικανικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη τα οποία πήραν μέρος στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Η προσφορά της βάσης της Σούδας στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών σχεδίων είναι ιδιαίτερα σημαντική και αναντικατάστατη.

Η Κρήτη, στην καρδιά της Μεσογείου, προσφέρεται ως το βασικότερο στήριγμα του 6ου Στόλου και άλλων μονάδων για επιχειρήσεις σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Επίσης, η Σούδα συνδέεται επιχειρησιακά με τις αγγλικές βάσεις της Κύπρου και κατέχει στρατηγική θέση στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για την ευρύτερη περιοχή. Μαζί δε με τις εγκαταστάσεις ραντάρ στη Ζήρο της Κρήτης αποτελεί έναν ενιαίο ιστό με τη βάση στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας και τις αμερικανικές βάσεις στη Γερμανία.

Η Σούδα αποτελεί ναυτική και αεροπορική βάση για τις αμερικανικές δυνάμεις, που βρίσκονται στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν είναι απλά μια ξένη βάση σε ελληνικό έδαφος, αλλά έχει χαρακτήρα αμερικανικού εδάφους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παράρτημα της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας υπάρχει συγκεκριμένη διατύπωση, η οποία παρέχει τη δυνατότητα στους Αμερικανούς να αποβιβάζουν στο νησί τμήματα πεζοναυτών, που προορίζονται για επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ηδη στη Σούδα και μετά τις 11 του Σεπτέμβρη μεταφέρθηκαν Αμερικανοί πεζοναύτες για τη φύλαξη των εγκαταστάσεων.

Οι υπόλοιπες βάσεις έχουν βαφτιστεί «ΝΑΤΟικές διευκολύνσεις» και η λειτουργία τους δε διέπεται από κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς, καθώς οι διευκολύνσεις αυτές αποτελούν υποχρέωση της Ελλάδας έναντι της συμμαχίας στην οποία ανήκει. Δηλαδή, οι βάσεις δεν περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, αλλά όλη η χώρα και οι Ενοπλες Δυνάμεις της είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, βάσεις του ΝΑΤΟ αποτελούν κατά περίπτωση και όλα τα λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας. Ολη η Ελλάδα είναι μια βάση εξόρμησης για την επιβολή των τυχοδιωκτικών σχεδίων της «νέας τάξης πραγμάτων» στην περιοχή.

Οι αμερικανο-ΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα και ειδικότερα η βάση της Σούδας, έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν ρόλο υποστήριξης των πολεμικών επιδρομών κατά λαών της περιοχής. Κατά τον πρόσφατο πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, η βάση ήταν σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας και εξυπηρετούσε τις επιχειρησιακές ανάγκες του ΝΑΤΟ, λειτουργώντας είτε ως κατασκοπευτικό είτε ως επιχειρησιακό κέντρο για την εκτέλεση των ΝΑΤΟικών αεροπορικών επιδρομών. Τέτοιο ρόλο έπαιξε και στη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά των Σέρβων της Βοσνίας, πριν από την επιβολή της συνθήκης του Ντέιτον. Επίσης, και κατά την επιδρομή των ΗΠΑ ενάντια στη Λιβύη το 1986, κατά την περίοδο της επίθεσης στον Περσικό Κόλπο το 1991.

Ανάλογη πολεμική ετοιμότητα επέδειξε η βάση της Σούδας και οι άλλες αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα την περίοδο του Πολέμου των 6 ημερών στη διώρυγα του Σουέζ, κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο, το 1973, στην επιδρομή των Ισραηλινών στο Λίβανο. Να θυμίσουμε ακόμα το ρόλο των αμερικανικών βάσεων κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, οι ΗΠΑ από τις βάσεις τους συνέβαλαν στην εξουδετέρωση κάθε ελληνικής αντίδρασης και επομένως στην επιτυχία της εισβολής. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο αποπροσανατολισμός ελληνικών βομβαρδιστικών που απογειώθηκαν από την Κρήτη και τελικά αναγκάστηκαν να αδειάσουν τις βόμβες τους στη θάλασσα.

Ο Ελληνικός Στρατός και συνολικά οι Ενοπλες Δυνάμεις έχουν μπει σε μια πορεία νεοταξικού εκσυγχρονισμού που δεν είναι τίποτα άλλο παρά προσαρμογή τους στις νέες ανάγκες του ΝΑΤΟ. Η πορεία αυτή το 2002 μπήκε στην ουσιαστική της φάση με την εφαρμογή της νέας δομής δυνάμεων. Στις 6 Οκτώβρη 2000 έγινε στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας η επίσημη παρουσίαση του πλαισίου ανασυγκρότησης του Ελληνικού Στρατού. Πρόκειται για τα μέτρα προσαρμογής του Ελληνικού Στρατού στις νέες απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, για τη δημιουργία από τις χώρες - μέλη στρατών ευέλικτων, ταχυκίνητων, επαγγελματικών, που θα φέρνουν σε πέρας αποστολές επιβολής της νέας τάξης. Μέτρα, που είναι μέρος της ευρύτερης αναθεώρησης του αμυντικού δόγματος, της λεγόμενης Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης (ΑΣΑ).

Στην ουσία είναι μια μετάφραση στα ελληνικά των ΝΑΤΟικών εντολών και κατευθύνσεων. Αυτό που δρομολογείται, είναι η δημιουργία ενός νέου στρατού, που θα έχει περισσότερο χαρακτήρα ενός διεθνούς κατασταλτικού μηχανισμού. Δεν πρόκειται για την αναγκαία προσαρμογή του στρατού στις νέες τεχνολογίες και τον ανάλογο εκσυγχρονισμό του. Αυτό χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για να περάσει η πλήρης και λειτουργική ΝΑΤΟποίηση του Ελληνικού Στρατού.

Η όλη ανασυγκρότηση στηρίζεται στις αναλύσεις, τα συμπεράσματα και τις προτάσεις επιτελικής μελέτης του ΓΕΣ με τον τίτλο «Ο Στρατός Ξηράς το 2010». Μια μελέτη, η οποία αποτελεί τον άξονα της πολιτικής του υπουργείου Αμυνας. Στη μελέτη αυτή γίνεται αναφορά στο διεθνές περιβάλλον και στην προοπτική δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Στρατού, στον ανταγωνισμό στη Βαλκανική και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ανοιχτά δε, επισημαίνεται ότι η βάση πάνω στην οποία οικοδομείται ο Στρατός του 2010 είναι το «διαμορφούμενο Ευρωπαϊκό Περιβάλλον», δηλαδή το πλαίσιο της νέας τάξης και η αναζήτηση ρόλου στα πλαίσια αυτά από την Ελλάδα: «Διαφαίνεται η δυνατότητα ενεργού ρόλου του Στρατού Ξηράς στην προώθηση και εξασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας και προβολής της Ελλάδας ως χώρας - "επίκεντρο" της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου».

Μάλιστα, όπως αναφέρεται, το πεδίο μάχης του 2010, στο οποίο σχεδιάζεται να κληθεί ο Ελληνικός Στρατός να παίξει ρόλο, είναι συγκρούσεις όπως αυτές στον Παναμά, στη Σομαλία, στην Αϊτή, στην «Καταιγίδα της Ερήμου», στη Βοσνία, στο Κόσσοβο, δηλαδή επιχειρήσεις επιβολής της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. «Η έμφαση, τονίζεται στη μελέτη, θα δίνεται σε μία δύναμη ικανή να αναπτυχθεί άμεσα, πολυμορφική και ευέλικτη, που θα εμπλέκεται με μεγάλη ταχύτητα και με ακρίβεια, σε συνεχώς αυξανόμενο βάθος, εκδηλώνοντας, εάν απαιτείται, έντονη και ασυγκράτητη βία».

Χαρακτηριστικό της αποστολής του Στρατού που σχεδιάζεται, είναι ότι πουθενά δεν αναφέρεται ξεκάθαρα πως σ' αυτήν περιλαμβάνεται η προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των συνόρων του ελληνικού κράτους, καθώς τέτοιες έννοιες δεν υπάρχουν πλέον στο λεξιλόγιο του ΝΑΤΟ. Γίνεται λόγος, γενικά και αόριστα, περί «διεξαγωγής νικηφόρου πολέμου περιορισμένης ή γενικής κλίμακας». Αντίθετα, υπάρχει εξειδίκευση των αποστολών του Στρατού σε «καιρό ειρήνης», όπως: Επίδειξη και προβολή δύναμης. Ειρηνευτικές και ανθρωπιστικές αποστολές. Εκκένωση αμάχου πληθυσμού κλπ.

Ο χώρος μάχης για το στρατό του 2010 αναφέρεται ότι «θα είναι μεταβλητός σε πυκνότητα, μη γραμμικός και περισσότερο διεσπαρμένος, θα είναι κυψελοειδούς μορφής στη φύση του». Τα χαρακτηριστικά αυτά, βέβαια, τα έχουν οι πολεμικές επιχειρήσεις επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών. Σε άλλο σημείο της μελέτης γίνεται πιο καθαρή αναφορά σε επιχειρήσεις τέτοιου είδους. «Επιχειρήσεις -σημειώνεται- σε κατοικημένους τόπους και επιχειρήσεις διάφορες του πολέμου, θα απασχολήσουν ένα μεγάλο μέρος της εκπαιδευτικής δραστηριότητας».

Στα πλαίσια αυτών των επιχειρήσεων εντάσσεται και η υιοθέτηση των «αρμάτων τροχού για Μονάδες Τεθωρακισμένων», αλλά και η «χρήση και τακτική χρησιμοποίηση των μη θανατηφόρων όπλων (non lethal-weapons) για την αντιμετώπιση απειλών ειδικής φύσης», που «αναμένεται να μας απασχολήσει σημαντικά στο άμεσο μέλλον». Καθαρά δηλαδή επιχειρήσεις κατασταλτικού χαρακτήρα και εσωτερικές επεμβάσεις. Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά λέγονταν πριν από τις 11 Σεπτέμβρη 2001 και την παγκόσμια «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία που κήρυξαν οι Αμερικανοί.

Σε εφαρμογή των κατευθύνσεων αυτών, έρχεται η αναδιοργάνωση του Στρατού Ξηράς και η νέα δομή δυνάμεων που έρχονται να ικανοποιήσουν την ανάγκη προσαρμογής του Ελληνικού Στρατού στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και την εγκατάλειψη του δόγματος υπεράσπισης των ελληνικών συνόρων. Στις 10 Γενάρη 2002 ο αρχηγός ΓΕΣ, ανακοίνωσε ότι το αργότερο μέχρι το 2005 θα έχει ολοκληρωθεί η ανασυγκρότηση του Στρατού Ξηράς.

Μια ανασυγκρότηση που στηρίζεται στο δόγμα ότι «κύριες απειλές υπονόμευσης της ασφάλειας είναι οι περιφερειακές συγκρούσεις, τα καταρρέοντα ασταθή κράτη, οι ασύμμετρες απειλές». Ετσι, παρά τους ισχυρισμούς ότι η εξ ανατολών απειλή παραμένει, αυτό που δρομολογείται είναι η ενίσχυση εκείνων των δομών που θα υπηρετούν αποστολές του ΝΑΤΟ και του ευρωστρατού, ακόμα και σε βάρος της πραγματικής αμυντικής θωράκισης της χώρας.

Μάλιστα στην κατεύθυνση αυτή αναμένεται να συμβάλλει και η παρούσα αναδιοργάνωση, που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η κατάργηση - συγχώνευση μονάδων και η δημιουργία ταχυκίνητων σχηματισμών, όπως επιτάσσει το «νέο επιχειρησιακό περιβάλλον» του ΝΑΤΟ. Μια τέτοια διαδικασία μπορεί να αποτελέσει και το άλλοθι για τη σταδιακή αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, που αποτελεί πάγιο αίτημα της Τουρκίας, καθώς θα προβάλλεται εύκολα το πρόσχημα ότι με τη συγκρότηση δυνάμεων ταχείας αντίδρασης στην ηπειρωτική Ελλάδα, που θα μπορούν να μεταφέρονται όπου υπάρχει ανάγκη, εξασφαλίζεται... καλύτερα η άμυνα του Αιγαίου.

Στις βασικές προτεραιότητες της αναπροσαρμογής είναι αφ' ενός μεν να διατεθούν ένα στρατηγείο Σώματος Στρατού «ως συμμαχικό στρατηγείο Low Readiness (χαμηλής ετοιμότητας) και δυνάμεις στο πλαίσιο της Αμυντικής Σχεδίασης του ΝΑΤΟ» και αφ' ετέρου να διατεθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση στα πλαίσια της ΚΕΠΠΑ «ένα στρατηγείο Σώματος Στρατού, μια Μηχανοκίνητη ή Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία καθώς και αριθμός Μονάδων υποστηρίξεως αναλόγως αποστολών». Στις μεταβολές που επέρχονται περιλαμβάνονται: Απενεργοποίηση αριθμού σχηματισμών και μονάδων από εδαφικά διαμερίσματα της χώρας, μη ιδιαίτερου επιχειρησιακού ενδιαφέροντος. Συγκρότηση μιας αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας. Αναδιοργάνωση των αμφιβίων δυνάμεων ώστε να υπάρχει δυνατότητα ταχείας αντίδρασης.

Στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης η Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών (ΣΔΑ) μετεξελίσσεται σε Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση Υποστήριξης Στρατού Ξηράς (ΑΣΔΥΣ), με στόχο την ενοποίηση του συστήματος διοικητικής μέριμνας. Οσον αφορά στις μεταβολές στους ενεργούς σχηματισμούς και στις μονάδες, οι μείζονες σχηματισμοί μειώνονται από 7 σε 6, οι σχηματισμοί επιπέδου μεραρχίας μειώνονται από 13 σε 9, οι σχηματισμοί επιπέδου ταξιαρχίας μειώνονται από 32 σε 28, τα συγκροτήματα μειώνονται από 72 σε 47, οι μονάδες μειώνονται από 447 σε 341 και οι ανεξάρτητες υπομονάδες από 179 σε 139.

Συνολικά διαλύονται 27 συγκροτήματα και 88 μονάδες που βρίσκονται, αντίστοιχα, στην Ηπειρο 4 συγκροτήματα και 7 μονάδες, στη Δ. Μακεδονία 3 και 27, στην Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία 6 και 32, στη Θράκη 1 και 2, στην Κρήτη 4 και 6, στη Θεσσαλία και στη Στερεά Ελλάδα 6 και 6, στην Πελοπόννησο 3 και 1 και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου 7 μονάδες. Οι μεταβολές στο ανθρώπινο δυναμικό με βάση τη νέα δομή δυνάμεων θα οδηγήσουν το 2005 σε στρατιωτικό προσωπικό για τον Στρατό Ξηράς ύψους 89.000. Στον αριθμό αυτό συμπεριλαμβάνονται και 25.000 επαγγελματίες οπλίτες που θα προσληφθούν μέσα σε μια πενταετία.