ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αν είστε από τους άτυχους που έχετε ξεμείνει στην Αθήνα ή έχει τελειώσει νωρίς η άδειά σας και θέλετε να αποδράσετε έστω και για λίγο, τότε διαλέχτε μια από τις ταινίες αυτής της εβδομάδας, που σκοπό έχουν να σας χαρίσουν δύο ώρες γέλιου και ξεκούρασης.

«Ωραία μέρα για να πεθάνεις»

Μια μαύρη κωμωδία του Ρόνι Γιου «μετρ» της ανατρεπτικής σκηνοθεσίας με γρήγορες εναλλαγές στο ρυθμό και κοφτερές ατάκες

Ο Ελμο Μάκελρόι, ένας Αμερικανός βετεράνος χημικός ναρκωτικών ουσιών, ο οποίος έχοντας ξεφορτωθεί τον ανταγωνισμό με τη βοήθεια μερικών εκρηκτικών, καταφθάνει στο Λίβερπουλ με τη νέα του δημιουργία, ελπίζοντας να κάνει την τελευταία μεγάλη δουλιά πριν αποσυρθεί. Ομως ένας εκ των ανταγωνιστών του επιβίωσε της έκρηξης και στέλνει στα χνάρια του Μάκελρόι μια πληρωμένη δολοφόνο για να τον «καθαρίσει». Η φροντίδα του Μάκελρόι είναι το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό του ο Φέλιξ ο φανατικός αντιαμερικανός, μέλος της τοπικής μαφίας και «πρώην» της πληρωμένης δολοφόνου. Μόνο που όσοι ήταν στο κόλπο είναι ήδη νεκροί και ο μοναδικός τρόπος, για να πάρει στα χέρια του τα χρήματα από τη συμφωνία είναι να συνεργαστεί με τον παλαβό Γιάνκη που έχει έφεση στις καταστροφές.

Το σενάριο είναι γραμμένο από έναν Ελληνα τον Στελ Παύλου, που με αρκετό θράσος διεκδίκησε την υλοποίηση της ιδέας του.

«Ωραία μέρα για να πεθάνεις» είναι μια μαύρη κωμωδία με αλήτικο χιούμορ, με τύπους που δε διστάζουν να κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν χρήματα. Διαθέτει αρκετή βία και αίμα και ακραίες καταστάσεις που φτάνουν στην υπερβολή, αλλά αυτό δεν κουράζει αφού είναι απόλυτα δικαιολογημένο και μέσα στην αισθητική της ταινίας.

Η σκηνοθεσία του Ρόνι Γιου είναι αρκετά καλή, αλλά φαίνεται καθαρά ότι έχει «κλέψει» από παλιότερες ταινίες του ίδιου μήκους κύματος όπως Pulp Fiction του αξεπέραστου Ταραντίνο. Οπως και να 'χει το «Ωραία μέρα για να πεθάνεις» δεν έχει σκοπό να διαπαιδαγωγήσει, είναι μια κωμωδία με γρήγορους ρυθμούς και με καλό χιούμορ που σου χαρίζει δύο ευχάριστες ώρες.

«51st State». Αμερικανική κωμωδία παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία: Ρόνι Γιου. Με τους: Σάμιουελ Τζάκσον, Ρόμπερτ Καρλάιλ Μίτλοουφ, Εμιλι Μόρτιμερ, Ρις Ιφανς, Ρίκι Τόμλινσον.

«Παράφωνα ερωτευμένοι»

Ο Ρικάρντο (Τζον Μαντένια) ο γοητευτικός ερωτύλος της παρέας, πιάνεται απροετοίμαστος από την ανακοίνωση ότι η αποξενωμένη κόρη του θα παντρευτεί σύντομα τον Αρμαντ (Τζορτζ Χάμιλτον), τον αλαζόνα Γάλλο της τριάδας.

Οσο αποκρουστικό κι αν του φαίνεται το γεγονός, θεωρεί ότι πρόκειται για μια καλή ευκαιρία επανένωσης των τριών τενόρων, οι οποίοι είχαν διακόψει τη συνεργασία τους πριν μια δεκαετία λόγω μιας μάλλον αδέξιας ανταλλαγής πυρών. Αυτό που μένει για να συμπληρωθεί η εικόνα είναι ο Φαμπρίτσιο (Ντάνι Αϊέλο) μια κλασική περίπτωση εμμονοληπτικού.

Καθώς οι τρεις άντρες, τα παιδιά τους (αναγνωρισμένα και μη) οι πρώην σύζυγοι, οι απατημένες συμβίες και μια πόρνη, οδεύουν προς το γάμο. Οι «διψασμένοι» κοσμικογράφοι συσσωρεύονται για να καταγράψουν το γεγονός. Μη γνωρίζοντας οι τρεις τενόροι, θα δώσουν την παράσταση της ζωής τους.

Το «Παράφωνα ερωτευμένοι» μια κωμωδία χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αφηγείται μια ιστορία φουσκωμένων «εγώ», λυσσασμένων λίμπιντο και δυσλειτουργιών που περιβάλλουν το τρίο των πιο διάσημων τενόρων στον κόσμο.

Ο σκηνοθέτης των «Ανάμεσα στα πόδια» και ο «Ερωτας βλάπτει σοβαρά την υγεία», Μανουέλ Γκομέθ Περέιρα, προσπαθεί να φτιάξει μια εξωφρενική κωμωδία αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνει.

Το «Παράφωνα ερωτευμένοι» θα μπορούσε να είναι μια καλή σαπουνόπερα και όχι μια ταινία που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Είναι αρκετά μπερδεμένη με παραφουσκωμένους χαρακτήρες που δε δικαιολογούν την παράδοξη συμπεριφορά τους.

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ροή στο σενάριο, ενώ η σκηνοθεσία δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα να βαρεθούμε και να περιμένουν την ώρα που θα τελειώσει. «Λυσσασμένοι» ήρωες στα όρια της τρέλας και τίποτα παραπάνω.

«Off key»: Κωμωδία αμερικανοϊσπανικής παραγωγής 2001. Σκηνοθεσία: Μανουέλ Γκομέθ Περέιρα. Με τους: Γιολάντα Γκαρθία Σεράνο - Χουάν Λοχίς Ιμπορά, Χοακίν Οριστρέλ.

«Large»

Ο γιος ενός θρύλου της ροκ της δεκαετίας του '70, αντιμετωπίζει ένα μικρό πρόβλημα. Προκειμένου να κληρονομήσει την περιουσία του πατέρα του, μόλις κλείσει το 18ο έτος της ηλικίας του, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι ένας υπεύθυνος πολίτης. Πράγμα που σημαίνει σταθερή δουλιά, υγιής σχέση και σεβασμός για το κοπρόσκυλο της μητριάς του. Α, ναι, και μακριά από εκτροχιασμένα πάρτι. Το κακό είναι ότι τα γενέθλιά του είναι την επόμενη μέρα και οι 24 ώρες που ακολουθούν, αποδεικνύονται οι πιο επεισοδιακές της ζωής του.

Κάτι δεν πάει καλά με το σκηνοθέτη της ταινίας. Θέλει να κάνει μια ανατρεπτική κωμωδία και στο τέλος δεν κάνει τίποτα, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να συγκεντρώσει σκηνές και να «ξεσηκώσει» ιδέες από παλιότερες επιτυχίες όπως «American Pie», «Trainspotting» και «Human traffic» και να τις ενώσει, με αποτέλεσμα να έχουμε μια εμπορική ταινία χωρίς προσωπικότητα.

Η σκηνοθεσία δεν έχει τίποτα το αξιοπρόσεκτο, ενώ το παίξιμο των ηθοποιών είναι απαράδεκτο. Ο Τζάστιν Εντγαρ (σκηνοθέτης) επιχειρεί να κάνει μια σαρωτική κωμωδία, χωρίς να έχει ιδέα από χιούμορ και έτσι κατεδαφίζει κάθε ελπίδα μας για μια καλή ταινία. Μια ταινία χωρίς ταυτότητα και χωρίς προσωπικό στίγμα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τα μάτια μας.

«Large»: Κωμωδία παραγωγής 2001. Σκηνοθεσία: Τζάστιν Εντγαρ. Με τους: Λουκ Ντε Γούλφσον, Μέλανι Γιάτεριτζ, Εμα Κάθεργουντ.