«Η εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση με τις παραφυάδες της είναι παράγων ανωμαλίας. Δεν το λέω εγώ ο καχύποπτος και αμετανόητος αριστερός, αλλά οι ίδιοι οι... ανώμαλοι. Οποιος διαβάσει τις δημοσιογραφικές περιλήψεις από τα απόρρητα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που αφορούν την Ελλάδα του 1964-'68 θα καταληφθεί από το σύνδρομο του διαρκούς τρόμου. Φιλαράκια του Παπαδόπουλου, τσατσάδες των αποστατών και μυστικοσύμβουλοι του ανεγκέφαλου Γλύξμπουργκ. Κατόπιν αυτού, όποιος πιστεύει ότι η 17 Νοέμβρη είναι οι σαγιονάρες του Σάββα, ο μπαγλαμάς του Χριστόδουλου και το ψαροντούφεκο του Ψαραδέλλη, είναι βλαξ με περικεφαλαία ή αθεράπευτα νεοφιλελεύθερος. Και δεν έχω την απειροελάχιστη αμφιβολία πως ύστερα από 40 χρόνια, όταν κυκλοφορήσουν τα απόρρητα αρχεία για την περίοδο που διανύουμε, οι επίγονοί μας θα διαβάζουν το σίκουελ του ίδιου έργου με τον τίτλο "Η αλήθεια για τη 17 Νοέμβρη" και θα τους σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής τους. Διότι οι κυβερνήσεις πέφτουν, τα ονόματα αλλάζουν αλλά η ανωμαλία μένει». Από τη χτεσινή «ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ» του Δημήτρη ΔΑΝΙΚΑ στα «ΝΕΑ».

Εκλεγμένος το 1998, ο Σρέντερ δήλωνε πως δε θα άξιζε να ξαναψηφιστεί εάν δεν επιτύγχανε μια σημαντική βελτίωση της αγοράς εργασίας. Εντούτοις το φετινό Ιούλη, τουλάχιστον σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το φάσμα της ανεργίας καλούνται να αντιμετωπίσουν 4.047 εκατ. Γερμανοί, ελαφρώς λιγότεροι από τα 4.095 εκατ. ανέργους που μετρούσε η χώρα το 1998. Ομως, ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ δεν έχει σκοπό να «κολλήσει» με τέτοιες λεπτομέρειες. Με το θράσος που διακρίνει όλους αυτούς τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου είναι έτοιμος τώρα προεκλογικά να προτείνει μέτρα που... θα μειώσουν στο ήμισυ την ανεργία. Ανέθεσε, μάλιστα, σε «ανεξάρτητη» επιτροπή να κωδικοποιήσει τις προτάσεις του υπό την προεδρία του στενού του φίλου Π. Χαρτζ, διευθυντή προσωπικού της Φολκσβάγκεν. Τα ίδια παλιά κόλπα των «θα» για το λαό, για να του κλέβουν την ψήφο και να μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν τα χατίρια στο μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι λειτουργεί το σύστημά τους.

Το «Παρίσι» της Λατινικής Αμερικής, δηλαδή η πρωτεύουσα της Αργεντινής δεν υπάρχει πια. Για μία δεκαετία, όσο συντελούνταν η αρπαγή του πλούτου της χώρας και η απαρέγκλιτη εφαρμογή των επιταγών του ΔΝΤ, άρχισε να φθίνει. Τώρα στους δρόμους υπάρχουν αφρόντιστα και εξαθλιωμένα κτίρια και γύρω τους άνθρωποι που αναζητούν βατράχια και ποντίκια για να ικανοποιήσουν, όσο το δυνατόν, την πείνα τους, λίγο πριν συναντηθούν σε κάποια πλατεία ή σταυροδρόμι για να εκδηλώσουν δυναμικά την οργή τους και την αντίθεσή τους σε αυτή την πολιτική που τους οδηγεί στο θάνατο.

Η «Ελβετία» της Λατινικής Αμερικής, η Ουρουγουάη, δεν υφίσταται πια. Ακολουθώντας ακριβώς την ίδια διαδρομή με την ισχυρή γειτόνισσά της, βλέπει τώρα τα παιδιά της να τρώνε σκουπίδια και χορτάρι για να επιβιώσουν.

Οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ με τη χορήγηση μαμούθ δανείων προσπαθούν να γλιτώσουν το γίγαντα της περιοχής να μην περιέλθει και αυτός στη δίνη της κρίσης και ξεσηκωθούν οι Βραζιλιάνοι με τη σειρά τους, όπερ και οι συνέπειες θα είναι τραγικές για την καθεστηκυία τάξη, εγχωρίως και παγκοσμίως. Τα δάνεια αποτελούν το τελευταίο σκέλος του «τέλειου εγκλήματος» που συντελείται εδώ και δεκαετίες στη Λατινική Αμερική. Μέχρι τη στιγμή που οι λαοί θα σταματήσουν το χέρι του δολοφόνου...