ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Ντικ (Τσένι, αντιπρόεδρος ΗΠΑ) είπε με κάθε σοβαρότητα, ότι ο Τσόρτσιλ ήταν μια μοναχική φωνή που προειδοποιούσε για τον κίνδυνο από τον Χίτλερ!!! Τις διαπραγματεύσεις του Τσόρτσιλ με τον Χίτλερ, να χτυπηθεί η ΕΣΣΔ, τις «ξέχασε» ο Ντικ! Αλλά, τι να περιμένει κανείς από έναν Ντικ...

***

Πρωτόπαππα: Η έμφαση που δίνεις απαντώντας στον Τζαννετάκο, απλώς οξύνει τον ψευτοκαυγά Λαλιώτη - Τζαννετάκου, όπως ακριβώς επιδιώκετε...

***

Δυο φουσκωτοί, είπαν οι TV, αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον β΄ αντιπρόεδρο της ΕΠΟ! Γίνονται και τέτοια πράγματα στο ποδόσφαιρο; Υπάρχουν μπράβοι, ομάδων, παραγόντων, ιδιοκτητών ποδοσφαιρικών ομάδων; Γίνονται και τέτοια πράγματα στο χώρο του αθλητισμού, όπου η ευγενής άμιλλα βάζει τη σφραγίδα της; Οχι! Γι' αυτό και οι ένοχοι θα ...βρεθούν οπωσδήποτε...

***

Κι από τούτη τη στήλη τα συλλυπητήρια για το χαμό της Νατάσας Γερασιμίδου.

***

Το πιο θετικό γεγονός, είπε ο υποψήφιος Δημαράς, είναι ότι η Αθήνα δεν έχει ρυπανθεί με αφίσες!!! (ΜΕΓΚΑ). Είπε και άλλα ο υποψήφιος Δημαράς! Για την αντιλαϊκή πολιτική δεν είπε κουβέντα! Τσιμουδιά...

***

«Να μην χάσετε το χαμόγελό σας κυρία Γεννηματά», της είπε η δημοσιογράφος της πρωινής του ΜΕΓΚΑ! Τώρα να το χάσει; Τώρα, όσο πλησιάζουν οι εκλογές, όλο και θα το πλαταίνει (το χαμόγελο)!... Είναι κι αυτό μέσα στο παιγνίδι...

***

Δραβαλιάρη: Ηρθες, είδες (είπες) και απήλθες! Μια περαντζάδα (εκ νέου), πότε υπολογίζεις να το ξανακάνεις; `Η εκπληρώθηκε ο σκοπός και ο ρόλος σου;

***

Παπά (δημοσιογράφο): Τις διωκτικές αρχές και τα μάτια σου! (ΝΕΤ). Το μέλημά σου: Να «αποδείχνεις» την ανυπαρξία μυστικών υπηρεσιών στα της «17Ν», να θεωρείς καλό πράγμα το κάλεσμα για χαφιεδισμό (αυτό καλλιεργούν), να απαλλάσσεις τις διωκτικές αρχές από κάθε εναντίον τους κατηγορία, να θεωρείς ότι όλα βαίνουν καλώς! Ωραίος...

Γρηγοριάδης Κώστας

***

Μίχα (δημοσιογράφο, έστω και καθυστερημένα): Τις ΗΠΑ και τα μάτια σου! Τον ιμπεριαλισμό και τα μάτια σου! Και τη δημοκρατία «μας», φυσικά!...

***

Μάνδρου: Διαρκώς τις δικαστικές αρχές επικαλείσαι ή εγκωμιάζεις! Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα: Δημοσιογράφος ή μεταφορέας... δικαστικών; Κατανοητό βέβαια, ότι πολλά χρόνια ασχολείσαι με το αντικείμενο (το δικαστικό ρεπορτάζ). Αλλο, όμως, ρεπορτάζ και δημοσιογραφία, κι άλλο ταύτιση με τα «υποκείμενα» του «αντικειμένου» και υπεράσπισή τους! Λίγη ...ανεξαρτησία ποτέ δε βλάφτει!

***

Λοιπόν, ο πιο ιδανικός υπουργός Ανάπτυξης είναι ο Ακης! Οχι μόνο επειδή είναι από τους πιο υποκριτές, αλλά και επειδή λέει ανάπτυξη και γεμίζει το στόμα του! Ανάπτυξη...

***

Ούτε χτες παρακολουθήσαμε την Τατιάνα... Ασε που της άλλης απογευματινής «ομοτέχνου» της, της ανέστειλε, λέει, το ΕΣΡ τη... λειτουργία. Λες να συμβεί τίποτα τέτοιο και με την Τατιάνα; Δυστυχία μας...

***

Πληροφορίες του Τηλέπαθου, φέρουν τους παπαροκάδες κατά Μύκονο μεριά... Μα τι κάνουν τα κανάλια «μας», επιτέλους, και δε μας ενημερώνουν επαρκώς;

***

Αντε, αγαπητοί μου τηλέπαθοι, γεια σας και χαρά σας και για σήμερα και μέχρι αύριο, έ, όλο και πιότερα θα 'χει ο τηλεοπτικός μπαχτσές! Γι' αυτό μην ανησυχείτε καθόλου...

Γρηγοριάδης Κώστας

Associated Press

ΤΟΥΡΚΙΑ

Διαρκής καταστολή

Η προσπάθεια υποστηρικτών του κινήματος κατά των «λευκών κελιών» να επιδώσουν, χτες, ψήφισμα στον Τύπο κι η συγκέντρωσή τους στο Γαλλικό Προξενείο της Κωνσταντινούπολης, όπου ζήτησαν τη βοήθεια του Παρισιού, κατεστάλησαν βίαια από την τουρκική αστυνομία. Πρόσχημα: Οι διαδηλωτές «δεν είχαν την άδεια» των βασανιστών και δολοφόνων τους...

Αδιάκριτα...

Αδιάκριτα. Μόνο έτσι μπορείς και επιβάλλεται να μιλήσεις, να γράψεις και να νιώσεις. Ναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για αυτό. Εκείνο το ανήλικο κορίτσι με τις μαύρες, φουσκωμένες φλέβες και το απλωμένο χέρι στον Ηλεκτρικό να ζητάει «μισό, ένα ευρώ ή ό,τι άλλο έχεις ευχαρίστηση»... Ο μετανάστης που μοιράζει την μπουκιά στα δύο, και καμιά φορά στα τρία, πιάτα του υπογείου του. Αυτή η οργή της μάνας του τεμαχισμένου παιδιού της Παλαιστίνης, του καμένου εφήβου στο Ιράκ, της νεκρής κόρης στη Γιουγκοσλαβία, που συναντιέται με εκείνη της μαυροντυμένης χήρας του νεκρού εργάτη στην Ελλάδα. Λόγος είναι κι εκείνο το καμουφλαρισμένο παραμύθι για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία που γκρεμίζεται άδοξα στις πρώτου πληθυντικού παρατηρήσεις και «συμβουλές» από τον εκάστοτε νταβατζή του πλανήτη.

Ναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι που προκαλούν ανύποπτες πληγές μέρα με τη μέρα και σε θυμώνουν, σε εξοργίζουν. Είναι αυτοί κι άλλοι τόσοι λόγοι, που αφυπνίζουν αριστερά αντανακλαστικά, ενεργοποιούν επαναστατικά πνεύματα, τροφοδοτούν ανατρεπτικά «θέλω». Και - τώρα πια - γεννιέται το ερώτημα: Δηλαδή, είσαι εν δυνάμει τρομοκράτης, η τρομοκρατία έχει σχέση με όλα αυτά; Κι όμως, πάνε σχεδόν δύο μήνες που οι λέξεις αποκτούν έχθρες μεταξύ τους. Η τρομοκρατία επιχειρείται να ταυτιστεί με την Αριστερά. Η υποτέλεια σε ξένες μυστικές υπηρεσίες πλασάρεται ως επαναστατικότητα. Τα δουλικά χαμόγελα και οι δηλώσεις μετάνοιας αξιολογούνται ως... φρόνιμες πράξεις.

Κι όμως, αν κάποια από αυτές τις λέξεις σε αιχμαλωτίζει, έρχεται κάποια άλλη να σε ελευθερώσει. Ερχεται κάποια ανάγκη να σε απεγκλωβίσει από τις πολεμικές ιαχές που προκαλούν πονοκέφαλο. Είναι η οδυνηρή ανάγκη για μεγάλες πράξεις που σε καθοδηγεί. Η πίστη σε όσα μπορούν να ανατρέψουν. Ο όρκος στα όνειρα που όσο πιο δύσκολα και ακατόρθωτα είναι, τόσο πιο λυσσασμένα τούς δίνεσαι.

Και κάπου εδώ έρχονται τα «όχι». Οχι. Ολα αυτά που κραυγάζουν διάφοροι «μαϊντανοί» τον τελευταίο καιρό δεν έχουν καμία σχέση με τις σόλες που λιώνουν στο δρόμο διεκδικώντας ψωμί, δουλιά, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση.

Οχι. Ολοι αυτοί οι δολοφόνοι, τα ενεργούμενα, οι υποτιθέμενοι επαναστάτες, όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση πραγματική αλλά ούτε καν θυμίζουν σε τίποτα - παρότι ίσως τα αφεντικά τους θα το επιθυμούσαν - τους πραγματικούς επαναστάτες του τόπου μας. Δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνους που γέμισαν τις φυλακές με περηφάνια, τα ξερονήσια με αξιοπρέπεια. Γιατί εκείνοι έγραφαν στους τοίχους των φυλακών, στίχους που και σήμερα όταν τους διαβάζει, αναριγά ο άνθρωπος. Οπως οι στίχοι που γράφτηκαν, πριν δεκαετίες, με αίμα σε κάποιο κελί της Κομαντατούρ: «Σύντροφοι, αν πάψουμε να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε ήδη νεκροί»...

Ελένη ΤΖΙΒΡΑ