Την αποικιοκρατικού χαρακτήρα «Συνολική Τεχνική Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και ΗΠΑ», που υπογράφηκε στις 13 Ιουνίου 2001 στις Βρυξέλλες από τους υπουργούς Εξωτερικών, Ελλάδας και ΗΠΑ, Γ. Παπανδρέου και Κ. Πάουελ, έφερε προς κύρωση στη Βουλή η κυβέρνηση. Πρόκειται για τη συμφωνία που καθιερώνει καθεστώς γενικευμένης ετεροδικίας για όλους τους Αμερικανούς, στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, που βρίσκονται με κρατική αποστολή στην Ελλάδα.

Η συμφωνία αυτή είναι συμπληρωματική της ισχύουσας συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις, του 1990 (MDCA), η οποία σε ετήσια βάση ανανεώνεται μετά το 1998. Καλύπτει, όμως, πέραν του προσωπικού των βάσεων, και τους Αμερικανούς που υπηρετούν στις ΝΑΤΟικές εγκαταστάσεις και στα ΝΑΤΟικά στρατηγεία στην Ελλάδα και οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό πολίτη, στον οποίο θα δίνεται το «χρίσμα» του μέλους της αποστολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι βάση για την παρούσα συμφωνία, όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση, είναι, εκτός από τη συμφωνία του 1990, η «Σύμβαση μεταξύ των κρατών μελών της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού για το Νομικό Καθεστώς των Δυνάμεων αυτών» του 1951.

Ειδικότερα στο άρθρο 2 ορίζεται «το πεδίο εφαρμογής της Συμβάσεως, το οποίο περιλαμβάνει τις δυνάμεις των ΗΠΑ, τα μέλη της δυνάμεως και το πολιτικό προσωπικό που υπηρετούν στις ευκολίες των ΗΠΑ στην Ελλάδα ή βρίσκονται σε εκτέλεση υπηρεσίας στην Ελλάδα, καθώς και στα εξαρτώμενα από αυτούς μέλη». Ουσιαστικά από την ετεροδικία που παρέχεται, μόνο οι Αμερικανοί... τουρίστες θα εξαιρούνται. Τα μέλη οποιουδήποτε είδους κρατικής αποστολής των ΗΠΑ θα μπορούν να παραβιάζουν τους ελληνικούς νόμους και να διαπράττουν εγκλήματα επί του ελληνικού εδάφους, χωρίς το φόβο της τιμωρίας από τον ελληνικό νόμο.

Η ετεροδικία θεσμοθετείται με την παραίτηση των ελληνικών αρχών από το δικαίωμα άσκησης ποινικής δίωξης κατά των Αμερικανών. Το άρθρο 4 περί ποινικής δικαιοδοσίας, που αποτελεί μνημείο υποτέλειας, ορίζει: «Η Ελληνική Δημοκρατία αναγνωρίζει την ιδιαίτερη σημασία της ασκήσεως πειθαρχικού ελέγχου από τις στρατιωτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών στα μέλη της δυνάμεως και την επίδραση που έχει ο έλεγχος αυτός στην επιχειρησιακή ετοιμότητα. Οι αρμόδιες Ελληνικές αρχές, συμφώνως προς τις διατάξεις του Αρθρου 7, παράγραφος 3 (γ) της ΝΑΤΟ SOFA και της MDCA θα εξετάσουν ταχέως και συμπαθώς την παραίτηση από το πρωταρχικό τους δικαίωμα για την άσκηση ποινικής δικαιοδοσίας». Ενώ υπάρχει και το «φύλλο συκής»: «Κατόπιν αιτήματος των στρατιωτικών αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών, η παραίτηση θα παρέχεται πλην των περιπτώσεων ιδιαίτερης σημασίας για τις Ελληνικές αρχές». Και καταλήγει: «Σε κάθε περίπτωση η παραίτηση θα θεωρείται παρασχεθείσα, εάν, εντός 45 ημερών από την ημερομηνία κατά την οποία ελήφθη το αίτημα από τη Μεικτή Επιτροπή, η αρμόδια Ελληνική αρχή δεν έχει γνωστοποιήσει στις στρατιωτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ότι το αίτημα απερρίφθη ή δεν έχει ζητήσει διευκρινίσεις επί του αιτήματος».

Κάθε, λοιπόν, Αμερικανός πράκτορας και προβοκάτορας θα φοράει την «προβιά» της επίσημης κρατικής αποστολής και θα αλωνίζει ελεύθερα χωρίς το φόβο να υποστεί κάποιες συνέπειες από τον ελληνικό νόμο. Προφανώς ένα τέτοιο καθεστώς το χρειάζονται, σε συνδυασμό και με τον «τρομονόμο», για να καταλύσουν πλήρως, με πρόσχημα, π.χ., την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας. Με βάση αυτό το καθεστώς, οι Αμερικανοί θα έχουν επί του ελληνικού εδάφους μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων απ' ό,τι οι Ελληνες συνάδελφοί τους, καθώς δε θα ελέγχονται από το νόμο και δε θα τιμωρούνται.

Η συμφωνία αυτή έχει όλα τα χαρακτηριστικά «λεοντείου συμβάσεως» καθώς σε αυτήν προβλέπεται και η αμοιβαιότητα. Σαν να επρόκειτο να εγκατασταθούν ελληνικές βάσεις στις ΗΠΑ. Πρόκειται για μια «λεόντειο συμφωνία», όπου η αμερικανική πλευρά υπαγόρευσε τους όρους της. Δεν αρκέστηκε στο να ισχύει η ετεροδικία μόνο για το προσωπικό των αμερικανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα, επιδίωξε και πέτυχε επέκταση του ειδικού νομικού καθεστώτος για όλα τα στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη των ΗΠΑ στην Ελλάδα.

Ο αποικιοκρατικός χαρακτήρας της συμφωνίας επιβεβαιώνεται και από πλήθος άλλων ρυθμίσεων που περιλαμβάνονται στην εν λόγω σύμβαση. Ετσι ρυθμίζονται θέματα που αφορούν ακόμα και την εισαγωγή, χωρίς την επιβολή φόρων, προσωπικών ειδών (έπιπλα, αυτοκίνητα). Η ρύθμιση θεμάτων που αφορούν την «πρόσληψη Ελλήνων υπηκόων προκειμένου να εργαστούν στις Ευκολίες των ΗΠΑ» παραπέμπεται στη σχετική συμφωνία του 1960. Ενώ υπό ειδικό καθεστώς φοροαπαλλαγής θα είναι ακόμα και οι Αμερικανοί εργολάβοι που εκτελούν έργα στις αμερικανικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα.

Το ερώτημα που αυτόματα γεννιέται είναι σε τι διαφέρει ένα τέτοιο καθεστώς από τα προνόμια που απολαμβάνει ένας κατακτητής, σε μια χώρα την οποία έχει θέσει υπό την κατοχή του. Στην ουσία, δεν υπάρχει διαφορά. Και στις δύο περιπτώσεις, ο νόμος και το Δίκαιο της χώρας είτε παρακάμπτονται είτε αγνοούνται υπέρ του επικυρίαρχου και των οργάνων του. Η συγκεκριμένη συμφωνία έρχεται σαν συνέχεια των άλλων ρυθμίσεων και διευθετήσεων που αφορούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ.