Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός ότι δεν έπιασε κανένας πόνος το κατεστημένο, μήπως συρρικνωθεί η δύναμη του ΚΚΕ, αφού αυτή είναι στρατηγική τους επιδίωξη. Επειδή ακριβώς η πολιτική του είναι που κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να συσπειρώνει μαζικά λαϊκές δυνάμεις, στην προοπτική αμφισβήτησης του αστικού πολιτικού συστήματος και πάλης για την ανατροπή του, επιδιώκουν να την υπονομεύσουν, προσανατολίζοντας τις λαϊκές μάζες σε μια προοπτική που βολεύει την άρχουσα τάξη. Θέλουν την πολιτική του ΚΚΕ προσαρμοσμένη στα δικά τους δεδομένα. Και σ' αυτές τις προτροπές του αστικού κατεστημένου έσπευσε ο ΣΥΝ να ανταποκριθεί, απευθύνοντας ανάλογη πρόταση συνεργασίας των «αριστερών δυνάμεων» στο ΚΚΕ.

Η πολιτική συμμαχιών για το ΚΚΕ είναι επίσης στρατηγικής σημασίας ζήτημα, αφού είναι η βάση για τη συγκέντρωση δυνάμεων, προκειμένου να ανατραπεί η σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα και να εγκαθιδρυθεί η λαϊκή εξουσία. Αλλά το ζήτημα μπαίνει έτσι: Ποια συμμαχία χρειάζεται σήμερα, προκειμένου να συσπειρώνεται ο λαός σε μια συνολική γραμμή αντίθεσης με τη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στην κατεύθυνση ανατροπής της; Ποιες δυνάμεις με ποιες πρέπει να συμμαχήσουν, ενάντια σε ποιες; Αυτό καθορίζεται από το πρόγραμμα και την πολιτική των κομμάτων, αλλά και την καθημερινή τους δράση. Οι πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα του τόπου κρίνονται από το αν βοηθούν ή δυσκολεύουν την πολιτική συσπείρωσης ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων και στην ιμπεριαλιστική πολιτική. Ο ΣΥΝ, η πολιτική του και η δράση του, είναι σ' αυτή την κατεύθυνση; Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί από ντοκουμέντα και αποφάσεις με πρωταρχική την απόφαση του τελευταίου συνεδρίου του.

Ετσι προβάλλει τη δυνατότητα φιλολαϊκής διεξόδου, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι με διαχειριστική από τα πάνω πολιτική μπορεί να χαλιναγωγηθεί η επιθετική φύση του χρηματιστικού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό ο ΣΥΝ κρίνει «θετική εξέλιξη» τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, παρ' όλο το ταξικό, σε όφελος των μονοπωλίων, περιεχόμενο των διαβόητων αναδιαρθρώσεων (εργασιακές σχέσεις, κοινωνική ασφάλιση, εμπορευματοποίηση υγείας, πρόνοιας, εκπαίδευσης κλπ.), για τις οποίες φραστικά μπορεί να εκφράζει αντίθεση, αλλά στην ουσία τις στηρίζει.

Ας δούμε πώς:

«Ο ΣΥΝ είναι ξένος προς τις αντιλήψεις του κρατισμού... είναι αντίθετος προς τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και της θεοποίησης της αγοράς...». Θεωρεί ότι χρειάζεται «αποτελεσματικός δημόσιος τομέας... όπου η παρουσία του θα δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης και του ιδιωτικού τομέα σε νέα πλαίσια». Ταυτόχρονα αναγνωρίζει ότι «η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αναμφισβητήτως πρέπει να είναι κεντρική επιδίωξη όλων των εφαρμοζόμενων πολιτικών... ο ανταγωνισμός ή θα είναι υγιής... ή αγοραίος...».

Εδώ ο ΣΥΝ, αποδέχεται την καπιταλιστική πραγματικότητα. Θεωρεί αναγκαίο τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ο διαχωρισμός του σε υγιή και αγοραίο, λες και υπάρχει ανταγωνισμός έξω από την αγορά, γίνεται σκόπιμα για να συγκαλύψει την ουσία της πολιτικής του. Αλλά η διεκδίκηση καλύτερης ανταγωνιστικής θέσης στην καπιταλιστική οικονομία σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, προώθηση αλλαγών για αύξηση των κερδών, της αποσπώμενης υπεραξίας, δηλαδή ακριβώς αυτό που γίνεται σήμερα με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Επίσης ο ανταγωνισμός περιλαμβάνει και τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας, ανάμεσα στους εργάτες, που δυναμώνει με την αύξηση της ανεργίας, με όλα τα σκληρά επακόλουθα.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Ο ΣΥΝ συμφωνεί με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τη μερική απασχόληση, αφού, διατυπώνοντας το αίτημα για «35ωρη εβδομαδιαία εργασία», δεν αποδέχεται το σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο «35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο». Δεν τάσσεται υπέρ ενός δημόσιου, δωρεάν για όλους συστήματος υγείας, εκπαίδευσης, πρόνοιας. Προβάλλει τη συνύπαρξη δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, όπου ο πρώτος θα ενισχύει το δεύτερο. Στήριξε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που καταστρατηγούν εργασιακά δικαιώματα (συλλογικές συμβάσεις, ασφαλιστικά κεκτημένα, εργασιακές σχέσεις), στο όνομα μιας αμφίβολης αντιμετώπισης της ανεργίας.

Μήπως όλα τα παραπάνω δεν υπηρετούν στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών;

Υπάρχουν λοιπόν, μετά απ' όλ' αυτά δυνατότητες συνεργασιών με το ΣΥΝ, όταν η πολιτική του στοχεύει στην ενσωμάτωση και την υποταγή των λαϊκών μαζών στην πολιτική της άρχουσας τάξης;