ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο Κόκκινος Οχτώβρης

Η αποτίμηση κάθε ιστορικού γεγονότος έχει τις δυσκολίες του. Οταν μάλιστα πρόκειται για ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τα 85 χρόνια της οποίας γιορτάσαμε χτες, τότε η προσπάθεια αυτή φαντάζει ακόμα πιο δύσκολη. Κι όμως, με ό,τι μέτρο και αν γίνει αυτή η αποτίμηση, για κάθε τίμιο άνθρωπο αυτού του πλανήτη, για κάθε υγιώς σκεπτόμενο ον, η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία. Η εγκαθίδρυση της πρώτης εργατικής εξουσίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν ένα άλμα προς τα εμπρός. Η νίκη του προλεταριάτου της Ρωσίας ήταν και νίκη ολόκληρης της ανθρωπότητας, πάνω στις δυνάμεις του πολέμου, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. Ηταν μια τεράστια ώθηση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους στο μέλλον, σε έναν κόσμο καλύτερο.

Η επίδραση της Επανάστασης του Οχτώβρη, όπως και της κοινωνίας που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της, ήταν τεράστια. Δεν ήταν μόνον το γεγονός, πως αυτό το όραμα σε ορισμένα κεφάλια, για μια άλλη κοινωνία, έπαυε πλέον να είναι «σχέδιο» και μπήκε στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας ιστορίας. Ούτε ότι το «φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη» γινόταν σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια και ψωμί στο τραπέζι. Ηταν πριν απ' όλα το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατάφερνε επιτέλους να γίνει Ανθρωπος. Να ορίζει ο ίδιος τη μοίρα του, να καθορίζει την τύχη του και να οικοδομεί το μέλλον του. Τον Οχτώβρη του 1917, ο σοσιαλισμός, όπως και όλη η ανθρωπότητα από την προϊστορία, περνούσε στην ιστορία. Οι Ρώσοι προλετάριοι και αγρότες γίνονταν το προηγούμενο. Ηταν το παράδειγμα.

Και αυτή η δύναμη του παραδείγματος δεν άργησε να πυροδοτήσει σεισμικές δονήσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Η άνδρωση του εργατικού κινήματος σε μια σειρά από χώρες, το χτύπημα της αποικιοκρατίας και του αποικιακού ζυγού σε ολόκληρες ηπείρους, η ενδυνάμωση και αλλού η γέννηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, ήταν μόνον ορισμένα από τα παλιρροϊκά κύματα που εξαπέλυσαν οι μπολσεβίκοι.

Οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών μέσα στις 7 αυτές δεκαετίες θα ήταν αδιανόητες χωρίς την έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα. Οι κανονιές του θωρηκτού «Αβρόρα» δεν άλλαξαν μόνον τη μοίρα του ρωσικού λαού. Η φωτιά που σκόρπισαν, φώτισε χαμόσπιτα και εργατουπόλεις, από το Μάντσεστερ μέχρι το Παρίσι και το Βερολίνο. Από την Καλκούτα, μέχρι το Σινικό Τείχος και την οροσειρά των Ανδεων. Η κόκκινη σημαία που στήθηκε στο Σμόλνι οδήγησε στρατιές και στρατιές προλετάριων στη μάχη για περισσότερα δικαιώματα, για μια καλύτερη ζωή. Φτάνει μόνο να κοιτάξει κανείς τον κόσμο μας στην πρόσφατη δεκαετία, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων, για να διαπιστώσει το δρόμο που άνοιξε ο Κόκκινος Οχτώβρης. Εναν δρόμο, που αργά ή γρήγορα όλη η ανθρωπότητα θα τον διαβεί. Αν δε θέλει να οδηγηθεί στον αφανισμό.

«Καλές» και «κακές» πολυεθνικές

Γρηγοριάδης Κώστας

Αργεντινή, επαρχία Μπουένος Αϊρες, πόλη Γκονζάλες Κατάν. Το 1976 και το 1977 «εξαφανίζονται» 14 συνδικαλιστές, εργάτες στο εκεί εργοστάσιο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανία «Μερσέντες Μπενζ».

Το 2002 η εταιρία «Ντέμλερ Κράισλερ», στην οποία ανήκει τώρα το συγκεκριμένο εργοστάσιο, αποφασίζει να συστήσει επιτροπή που θα εξετάσει την υπόθεση και την ενδεχόμενη εμπλοκή της «Μερσέντες Μπενζ» ή στελεχών της. Η επιτροπή «θα δημοσιεύσει ανεξάρτητα, αμερόληπτα και διεξοδικά τα πορίσματά της για τα γεγονότα, το υπόβαθρό τους και το ρόλο της εταιρίας».

Η Ελληνική Επιτροπή της Διεθνούς Αμνηστίας δηλώνει ότι η οργάνωση «καλωσορίζει» τη σύσταση της επιτροπής και τις αρμοδιότητές της.

Ορισμένες πολυεθνικές εταιρίες ίσως να μη διστάζουν να αντιμετωπίσουν ως διαφημιστικό εύρημα τέτοιες καταστάσεις. Αλλά το σχήμα «καλή» πολυεθνική, «κακή» πολυεθνική δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Γι' αυτό και η στάση της Διεθνούς Αμνηστίας αποκαλύπτει πολλά για το ρόλο της.

Οι λαοί της Λατινικής Αμερικής πλήρωσαν και συνεχίζουν να πληρώνουν με τη ζωή τους τα οικονομικά παιχνίδια του πολυεθνικού κεφαλαίου. Η Αργεντινή των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα για το πού οδηγεί η επέμβαση του κεφαλαίου σε αυτές τις χώρες. Αλλά κάποιοι επιμένουν να προσβάλλουν βάναυσα τις μνήμες των νεκρών και τις ελπίδες των ζωντανών, παίρνοντας ή χαιρετώντας τέτοιες πρωτοβουλίες.

Ε, αυτά τα κόλπα δεν πιάνουν.

Πλήρης επιβεβαίωση

«... Μια σειρά προϊόντα είναι φανερό πως θα έχουν κρίση στο μέλλον...

- ... Εννοείτε για την Ελλάδα, τον καπνό και το βαμβάκι...

- Ακριβώς. Ομως, όσο και να αναβάλλουμε τις αποφάσεις, το 2006 είναι αύριο και το 2010 μεθαύριο και εμείς σ' αυτό το διάστημα, που δε θα έχουμε σημαντικές οικονομικές αλλαγές, θα πρέπει να αλλάξουμε το μοντέλο μας. Και εδώ χρειάζεται μια πάρα πολλή σημαντική συμμαχία. Ο λαϊκισμός στον αγροτικό τομέα περισσεύει σε όλους τους χώρους.

- Καθίσταται συνεπώς φανερό ότι μια χώρα δεν μπορεί να παραμείνει με αγροτικό πληθυσμό της τάξης του 15%...

- Ναι. Είναι εξαιρετικά μεγάλος ο αριθμός. Ιδίως, όσον αφορά τη σχέση του αγροτικού τομέα στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν...

...Αλλά στο κέντρο της σύλληψής μας θα πρέπει να είναι πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με έναν τόσο μεγάλο αγροτικό τομέα και μάλιστα τόσο ανορθολογικά εξελιγμένο».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από συνέντευξη της Ελληνίδας επιτρόπου στην ΕΕ, Α. Διαμαντοπούλου και δημοσιεύτηκε στο προχθεσινό «Εθνος». Και - εκτός των άλλων - επιβεβαιώνει πλήρως, τα όσα καταγγέλλει το ΚΚΕ, σχετικά με την τύχη, που επιφυλάσσουν στους φτωχούς και μικρο-μεσαίους αγρότες, οι προωθούμενες από την ΕΕ και τους εγχώριους οπαδούς των «ευρω-μονόδρομων», αναδιαρθρώσεις στον αγροτικό τομέα.

Καταιγίδα

Τι να σου κάνει

μια βροχή

και τι να καθαρίσει

έτσι που οι ντόπιοι

οι ταγοί, οι νάνοι,

οι δούλοι, οι παραγιοί

τον τόπο έχουν βρωμίσει!

* * *

Τι να σου κάνει

μια βροχή

έστω μια καταιγίδα

έτσι που πλέει

-δε βαστώ- από καιρό

μες στο σκ...

αυτή εδώ η πατρίδα!

* * *

Τι να σου κάνει

μια βροχή

που αργοκυλάει στο τζάμι,

εδώ χρειάζεται ο λαός,

λύση δε βρίσκεται αλλιώς,

να σπάσει σαν ποτάμι!

Ο οίστρος

Ελπιδοφόρα στοιχεία

Μπορεί, να συνεχίζονται αμείωτες οι πολεμόχαρες ρητορικές του Αμερικανού Προέδρου. Μπορεί, ο πόλεμος κατά του Ιράκ να φαίνεται αναπόφευκτος. Ορισμένα, όμως, στοιχεία φανερώνουν, πως κάτι άρχισε να αναδεύεται στην αμερικανική κοινωνία, έστω κι αν ακόμα ψηφίζει ή συμμετέχει ελάχιστα στα κοινά.

Πρώτο στοιχείο είναι η μαζικότητα και η μαχητικότητα των αντιπολεμικών διαδηλώσεων. Σύμφωνα, με αμερικανικές εφημερίδες, οι τελευταίες κινητοποιήσεις συγκρίνονται μόνο με τις μεγάλες διαδηλώσεις της δεκαετίας του 1960, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Δεύτερον, είναι το περιεχόμενο των διαδηλώσεων αυτών. Δε στρέφονται μόνον ενάντια στον πόλεμο, αλλά αμφισβητούν συνολικά την «αντιτρομοκρατική» πολιτική του Λευκού Οίκου και αποκαλύπτουν -όπως σημειώνουν αναλυτές μεγάλων αμερικανικών μέσων- μια πλευρά της κοινής γνώμης, η οποία, συνήθως, παραμένει καλά «κρυμμένη», εξαιτίας της κατάλληλης διατύπωσης των ερωτημάτων στις σχετικές σφυγμομετρήσεις. Τρίτον, σημειώνεται μια αγωνιστική κινητικότητα και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις από κοινωνικά στρώματα, τα οποία δε συνηθίζουν να παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις.

Βέβαια, είναι γρήγορα να βγάλει κανείς σίγουρα και τελικά συμπεράσματα, αλλά τα παραπάνω δείχνουν μια γενικότερη αναταραχή μέσα στον αμερικανικό λαό και νεολαία. Μια ελπιδοφόρα τάση προς όφελος της συλλογικότητας και του αγωνιστικού προσανατολισμού.