Το Σαββατοκύριακο η ΓΣΕΕ πραγματοποιεί το 31ο Καταστατικό και Οργανωτικό Συνέδριό της. Η πλειοψηφία επικεντρώνει το ενδιαφέρον της σε κάποιες οργανωτικές αλλαγές, στις οποίες μάλιστα επιχειρεί να προσδώσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποια μαγική ικανότητα! Ανεξάρτητα από τη θέση μας γι' αυτές τις ίδιες τις αλλαγές και τροποποιήσεις που προτείνονται, το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κάποιος από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις της πλειοψηφίας είναι ότι ενώ ζητάνε να «εκσυγχρονίσουν» τις δομές των συνδικάτων, επιμένουν στην ίδια πολιτική.

Επιμένουν, δηλαδή, να στηρίζουν τις κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις, να συμπλέουν σε κρίσιμα ζητήματα με τις επιδιώξεις του ΣΕΒ (π.χ. ανταγωνιστικότητα, κοινωνικός διάλογος, σύγκλιση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης). Οι «ανανεωτές» και οι πολυπράγμονες στα οργανωτικά σχήματα παραμένουν γερά προσκολλημένοι στις μουχλιασμένες συνταγές αφαίμαξης του εργατικού εισοδήματος.

Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και η προχτεσινή τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου, ο οποίος έσπευσε να υπερθεματίσει για τον κρατικό προϋπολογισμό που κατέθεσε η κυβέρνηση. Και επειδή ο τακτικός προϋπολογισμός δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα, αλλά συμπυκνώνει το βάθεμα της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής και για το επόμενο έτος, είναι φανερό ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η πλειοψηφία δίνουν το «πράσινο φως» σε αυτή την πολιτική.

Πολύ περισσότερο που, ενώ ο προϋπολογισμός στραγγαλίζει τα ασφαλιστικά ταμεία, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος διαπιστώνει «δείγμα γραφής» του κράτους έναντι του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ τη φορολογική επιδρομή που διαιωνίζει και ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες τη χαρακτηρίζει «θετικό μέτρο που ενισχύει τα χαμηλά εισοδήματα»!

Οσα λοιπόν οργανωτικά μέτρα και αν πάρει η πλειοψηφία, όσες κορόνες εκσυγχρονισμού της δομής των συνδικάτων και αν εξαπολύσει, όσο συνεχίζει να στηρίζει την αντιλαϊκή πολιτική, να βάζει πλάτες στις απαιτήσεις του ΣΕΒ, για τους εργαζόμενους δε θα αλλάξει τίποτα. Το αντίθετο, τα φαινόμενα απογοήτευσης, αποχώρησης από τη συνδικαλιστική δράση - όσο και αν δε δικαιολογούνται - θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Γιατί αυτά τα φαινόμενα, μαζί με τις αντικειμενικές δυσκολίες, τροφοδοτούνται πρώτα και κύρια από τη συγκεκριμένη πολιτική που ασκεί η πλειοψηφία. Αυτή που απογοητεύει, αυτή που εμποδίζει τη συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, είναι η πρακτική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι η γραμμή που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων με των εκμεταλλευτών τους. Αυτή η πολιτική πρέπει να αλλάξει. Αυτή η πολιτική πρέπει να ηττηθεί.