Με άλλα λόγια, η «Καθημερινή» ζητά την πολύ μεγαλύτερη - σε έκταση και βάθος - και πολύ πιο γρήγορη ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους τουλάχιστον από τις λειτουργίες του σημερινού δημοσίου τομέα (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, δημόσιες υπηρεσίες, κλπ., κλπ.). Ετσι, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών κρατικών δαπανών θα μεταφερθεί στις πλάτες του λαού, το κράτος θα συνεχίσει να εισπράττει όσα σήμερα και ακόμη περισσότερα και, επομένως, θα περισσέψουν αρκετά χρήματα για την ανάπτυξη. Κι όταν η «Καθημερινή» λέει ανάπτυξη, εννοεί πρωτίστως τι θα εισπράξουν οι λεγόμενοι φορείς της, δηλαδή, το μεγάλο κεφάλαιο και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» γενικότερα (φοροαπαλλαγές, κίνητρα, διευκολύνσεις, δημόσια έργα, κλπ., κλπ.).
Η συνταγή της «Καθημερινής», βέβαια, δεν είναι καινούρια. Ούτε αποτελεί μια ουσιαστικά διαφορετική πρόταση, από την πολιτική της κυβέρνησης. Αλλωστε, δεκαετίες τώρα, στη λογική αυτή κινούνται οι προϋπολογισμοί, που αποφασίζουν και εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της ολιγαρχίας. Αναδιανέμουν ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου από τους εργαζόμενους κοινωνικού πλούτου, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Και σχεδόν πάντα, η ανάπτυξη της χώρας αποτελεί τη βασική αιτιολογία.
Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και ο προτεινόμενος από την κυβέρνηση προϋπολογισμός για το 2003. Αλλωστε, η «Καθημερινή» δε διαφωνεί με την πολιτική κατεύθυνση του προϋπολογισμού, αλλά με την ποσότητα των διαρθρωτικών αλλαγών. Τα ίδια, λίγο πολύ, λένε ο ΣΕΒ, οι άλλοι φορείς της ολιγαρχίας, όπως και η ΝΔ.
Απλώς, η «Καθημερινή» βάζει με σαφήνεια τη συνταγή αυτή στις σύγχρονες διαστάσεις της. Μπροστά στις ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ και των «ελεύθερων αγορών». Ανάγκες, οι οποίες απαιτούν την ολοκληρωτική αποκαθήλωση μιας σειράς βασικών λαϊκών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα και την πολύ μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων και θα έχουν, ως αναπόφευκτες συνέπειες την επέκταση της φτώχειας, την όξυνση όλων των κοινωνικών προβλημάτων και, βέβαια, την πολύ μεγαλύτερη αύξηση των ανισοτήτων και της ψαλίδας μεταξύ των ελαχίστων «προνομιούχων» και των πολλών.
Τα παραπάνω, βέβαια, αποτελούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης. Και θα φανεί περίεργο, ίσως, αλλά θα συμφωνήσουμε με την «Καθημερινή». Οσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, όσο το μεγάλο κεφάλαιο θα είναι ο φορέας της όποιας κοινωνικής ανάπτυξης και η αύξηση των κερδών του το βασικό κίνητρο και στόχος της, στο δρόμο αυτό θα βαδίζει η χώρα και ακόμη χειρότερα.
Αυτή είναι η αλήθεια κι ας ισχυρίζονται πολλά και διάφορα περί «μονόδρομου» οι εκπρόσωποι του δικομματισμού και τα όποια συμπληρώματά του. Ο προαναφερόμενος δρόμος είναι του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι κομμένος και ραμμένος στα δικά του συμφέροντα και στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο δρόμος που συμφέρει τους εργαζόμενους και το λαό βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση. Απαιτεί τη λαϊκή εξουσία και την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής ανάπτυξης. Με δημοκρατικό σχεδιασμό και με φορείς το λαϊκό κράτος και τις κοινωνικές οργανώσεις. Εχοντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων ως κίνητρο και στόχο. Με την κινητοποίηση και την αποτελεσματική αξιοποίηση όλων των πραγματικών παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, που δεν είναι άλλες από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους γενικότερα. Αυτή είναι η ωφέλιμη για το λαό διέξοδος.
Τι έχει έπειτα σειρά
να χωριστεί στη μέση,
στο Αιγαίο τάχα ο λαχνός
ή κάπου αλλού θα πέσει;
* * *
Ποιο άλλο νέο σχέδιο
θα μας προκύψει ίσως
θα αφορά τώρα στεριά
ή πάλι θα 'ναι νήσος;
* * *
Τι έχει έπειτα σειρά,
τι θα μας φαν' κατόπι
οι «φίλοι»
και «προστάτες» μας
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κι «Ευρώπη»;
* * *
Πικρά τα ερωτήματα
που κάνω και που θέτω
μα θα το δείτε
πως θα 'ρθεί
και δεύτερο «πακέτο»!