Γρηγοριάδης Κώστας

Δεν είναι μικρής σημασίας το γεγονός, ότι η Απόφαση της ΚΕ παίρνεται περίπου ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές. Το διάστημα αυτό ήταν απαραίτητο, για να συνεδριάσουν όλες οι κομματικές οργανώσεις, όλα τα καθοδηγητικά όργανα. Πραγματοποιήθηκαν κομματικές συσκέψεις, καθώς και συσκέψεις με τις πολιτικές δυνάμεις, τις κινήσεις και τα πρόσωπα που συνεργάστηκαν με το ΚΚΕ, προκειμένου να συγκεντρωθούν και οι δικές τους απόψεις. Αυτά, που θα γίνονταν ανεξαρτήτως αποτελέσματος, βοήθησαν πολύ την ΚΕ του Κόμματος να καταλήξει στα συμπεράσματα που περιέχονται στην Απόφαση. Και δείχνουν μια πλευρά της δημοκρατικής λειτουργίας του ΚΚΕ, την αντίληψή του ν' ακούει με σοβαρότητα απόψεις, να επεξεργάζεται και τις αντίθετες. Την προσπάθειά του να γενικεύει τη θετική και αρνητική εμπειρία. Αυτή την πλευρά οφείλουμε οι κομμουνιστές να την κρατήσουμε και κυρίως να την αναπτύξουμε. Και βεβαίως, ν' αυξήσουμε την προσπάθεια αυτοκριτικής προσέγγισης της δράσης μας, συνδεδεμένης με τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, που αξιώνουν πολύ υψηλότερη ποιότητα, όπως υπογραμμίζει η ΚΕ, ξεκινώντας από την ίδια. Η αίσθηση της αυτάρκειας ήταν πάντα πολύ κακός σύμβουλος. Στις σημερινές συνθήκες γίνεται ακόμη πιο κακός.

Ταυτοχρόνως, ωστόσο, το ΚΚΕ είδε σε περισσότερο βάθος, το πώς η όλη δράση του θα μειώνει τις αρνητικές επιπτώσεις και θα διεμβολίζει την ηττοπάθεια. Και ότι αυτό δεν το κάνουμε πάντοτε καλά.

Το επιχείρημα είναι και κωμικό! Πιθανόν να μην το αντιλαμβάνονται έτσι όσοι το επικαλούνται, ίσως και να μην τους ενδιαφέρει, όμως είναι. Γιατί η λογική, που περικλείνει, οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τα ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, είναι εξαιρετικά φιλολαϊκή! Το ίδιο φιλολαϊκή και σωστή, σύμφωνα με το παραπάνω επιχείρημα, είναι και η πολιτική του ΣΥΝ, παρότι με το ζόρι φτάνει να συσπειρώνει το 3% του λαού! Μόνο του ΚΚΕ δεν είναι...

Και όχι μόνο δεν είναι σωστή, αλλά γίνεται και επιζήμια για το λαό, σύμφωνα με εκείνους που «ενδιαφέρονται» ιδιαίτερα για την προκοπή του ΚΚΕ, όπως η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» και η «ΑΥΓΗ»!.. Είναι... επιζήμια, επειδή αντιστρατεύεται την «ενότητα της Αριστεράς»! Η οποία ενότητα, αν γινόταν, θα έδινε ένα μεγάλο ποσοστό! Με το ποσοστό αυτό θα μπορούσε η Αριστερά να επιδράσει στις πολιτικές εξελίξεις! Δηλαδή; Δηλαδή να πιέσει το ΠΑΣΟΚ να «κλίνει επ' αριστερά» και τότε όλες μαζί οι προοδευτικές δυνάμεις (Κεντροαριστερά) να τραβήξουν στη διακυβέρνηση, για να πάμε μπροστά!! Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν... Και επειδή το ΚΚΕ απεχθάνεται αυτό το λαμπρόν πεδίον της διαχείρισης, για τούτο και η επίθεση κατά της πολιτικής του: «Σωστή η γραμμή, φταίνε οι οργανώσεις», έγραψε ειρωνικά η «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» για την Απόφαση της ΚΕ, παρότι η Απόφαση τέτοια πράγματα δε λέει, το αντίθετο (δεν τη διάβασαν;). «Είναι ο γιαλός στραβός», έγραψε η «ΑΥΓΗ», επίσης ειρωνικά, για την ίδια Απόφαση!..

Επόμενο: Οταν το ΚΚΕ δεν πραγματοποιούσε συνεργασίες, επειδή δεν υπήρχαν τέτοιες δυνατότητες, ήταν απομονωμένο! Οταν πραγματοποίησε (ΠΑΜΕ, τοπικές εκλογές κλπ), οι συνεργασίες δεν απέδωσαν, επειδή κινούνται σε λαθεμένη κατεύθυνση! Ποια είναι η σωστή; Η παραπάνω που αναφέρθηκε. Η τύπου κυβέρνησης Ζοσπέν... Για τούτο και οι προσπάθειες από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ να αποσυσπειρωθεί ο χώρος συνεργασίας του ΚΚΕ με άλλες δυνάμεις. Για τούτο και ο σχεδιασμός να διαμορφωθεί ένα «αριστερό ανάχωμα» αξιώσεων, μιας και ο ΣΥΝ δεν πέρασε με ιδιαίτερη επιτυχία αυτές τις εξετάσεις, παρόλη τη ζημιά που προκάλεσε και προκαλεί στο λαϊκό κίνημα. Ενας «αριστερός φορέας», άθροισμα «των κομμάτων ΚΚΕ - ΔΗΚΚΙ - ΣΥΝ, που ταυτοχρόνως θα τα υπερβαίνει και θα τα καταργεί»!

Μήπως δεν αποδείχνεται περίτρανα, και για πολλοστή φορά, τούτη η διαπίστωση, τόσο στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, όσο και στο Κυπριακό;

Στις τοπικές εκλογές η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης, και για το ΣΥΝ και για τους συνεργαζόμενους μαζί του, δεν αφορούσε στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται και μέσα από την Αυτοδιοίκηση, γεγονός που εξ αντικειμένου ενίσχυε την αντιλαϊκή πολιτική και εμπόδιζε ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις να ξεφύγουν από τη λογική του «ρεαλισμού», δηλαδή της ενσωμάτωσης και της υποταγής.

Το ίδιο γίνεται τώρα και με το Κυπριακό. Ως ρεαλιστικό θεωρούν ό,τι αποδέχεται (και καθορίζει τα όριά του) ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας. Αυτό γίνεται με το «σχέδιο Ανάν». Τώρα, λοιπόν, θυμήθηκαν ότι στην Κύπρο «έγινε πόλεμος, που έφερε ήττα»! Κι ας έγινε ο πόλεμος πριν από 28 (!) χρόνια, έχοντας μεσολαβήσει αποφάσεις του ΟΗΕ, που προέβλεπαν δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού! Αυτές τις αποφάσεις, που και εκείνοι υποστήριξαν, τις «ξέχασαν» εν μια νυκτί, και αναπροσαρμόστηκαν, «σαν έτοιμοι από καιρό», στο... ρεαλισμό του ιμπεριαλισμού, κατηγορώντας το ΚΚΕ για εθνικισμό και συμπόρευση με τη «Χρυσή Αυγή» (Λ. Κύρκος)!...

Παίρνοντας, λοιπόν, κανείς υπόψη τη δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, που ενισχύεται και με μια δήθεν αριστερή φρασεολογία, όπως του ΣΥΝ και των συναφών, σε τι άλλο συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει, παρά στο ότι η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη εμπεριέχει - ως συστατικό της - την πάλη κατά του οπορτουνισμού, για να είναι επιτυχημένη;

Οποιοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι έτσι, τότε πρέπει να δώσουν απάντηση στα ερωτήματα: Με ποιον τρόπο θα πάψει η Ελλάδα να συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους; Με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η ανεργία και θα μπορούν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν ανθρώπινα, να ζουν αξιοπρεπώς και να έχουν ελεύθερο χρόνο; Πώς θα γίνει δυνατό να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, με βάση τις δυνατότητες που παρέχει ο παραγόμενος πλούτος; Πώς θα μπουν στην υπηρεσία του λαού οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και θα υπάρξει παιδεία, μόρφωση και έρευνα υπέρ των λαϊκών αναγκών; Διαμαρτύρονται (καλώς) ο ΣΥΝ και άλλοι για τη «Σένγκεν» και τον «τρομονόμο». Πώς θα πραγματοποιηθεί η κατάργησή τους, όπως και των άλλων κατασταλτικών θεσμών και μέτρων, που έχουν ψηφιστεί (ΕΣΕΛΟΝ και άλλα μέτρα παρακολούθησης); Είναι θετική η συμμετοχή ελληνικού τμήματος στον ευρωστρατό; Πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;

Ο κατάλογος των ερωτημάτων θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αλλά και με ορισμένα παραδείγματα γίνεται σαφές, ότι οι δρόμοι που υπάρχουν είναι μόνο δύο: Αυτός της ενσωμάτωσης και προσαρμογής (με τη μια ή την άλλη μορφή) και ο δρόμος της αντίστασης και της ρήξης με αυτήν την πολιτική, στο εθνικό και στο διεθνές πεδίο - ο δρόμος της συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.