ICON

Η πρόταση δεν προήλθε από παρθενογένεση, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί ανακάλυψη. Εχει παρελθόν, με την έννοια ότι η γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και πάλης, στη βάση της αντίθεσης «λαός - μονοπώλια, ιμπεριαλισμός» είναι πολύ παλαιότερη, διαπερνούσε όλες τις ανάλογες προτάσεις συμμαχίας που είχε επεξεργαστεί το Κόμμα από το 9ο ακόμα Συνέδριό του και το προγραμματικό 10ο. Η ελληνική μεταπολεμική Αριστερά είχε γνώρισμά της τη δράση κατά του μεγάλου κεφαλαίου, κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και προσαρμογής.

Πατάει πάνω στις σημαντικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία που έγιναν ιδιαίτερα μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίες συνεχίστηκαν εντατικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, και ακόμα πιο εντατικά στη δεκαετία του '90.

Ο ελληνικός καπιταλισμός αναπτύχθηκε και πέρασε στην κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα. Αναπτύχθηκαν τα μονοπώλια που διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή. Η χώρα εντάχθηκε πιο οργανικά στην ΕΟΚ, που στη συνέχεια έγινε ΕΕ. Προσαρμόστηκε ακόμα πιο οργανικά στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή της στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και στον πόλεμο.

Η ελληνική ολιγαρχία, αναπόσπαστο τμήμα της ευρωπαϊκής, δεν αμφισβητεί τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικανικού παράγοντα, ιδιαίτερα στον πολιτικό και ακόμα πιο πολύ στο στρατιωτικό τομέα. Τα επόμενα χρόνια, ανάλογα και με το πώς θα εκδηλωθεί η αντίθεση ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, θα φανεί και πώς θα «κινηθεί» η Ελλάδα, στο «σάντουιτς» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε μια περιοχή από τις πιο καυτές του σύγχρονου κόσμου. Περισσότερο ή λιγότερο δεμένη με την ΕΕ ή τις ΗΠΑ η κυρίαρχη τάξη δε θα πάψει να είναι βάρβαρη και αντιδραστική απέναντι στο λαό.

Κι όμως η βάση της πολιτικής των συμμαχιών, όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά και των άλλων κομμάτων, καθορίζεται από τη στάση τους απέναντι στον ελληνικό καπιταλισμό, την οικονομική ολιγαρχία, από το πώς βλέπουν τη συμμετοχή της χώρας στις διεθνείς σχέσεις, και πιο συγκεκριμένα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η αντίθεση του ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ έχει ταξικό χαρακτήρα. Η αντίθεση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ δεν αφορά το σύστημα, αλλά τον ανταγωνισμό στη διακυβέρνηση εντός των ορίων του συστήματος. Οσο και να οξυνθεί, δεν πρόκειται να βγει από «τα τείχη».

Το ΚΚΕ θέτει προσδιοριστικούς τίτλους πριν τον όρο Μέτωπο, όχι γιατί θέλει να επιβάλλει τη δική του ορολογία στους συμμάχους, αλλά γιατί πρέπει η συμμαχία να κινηθεί σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, να έχει αντίπαλο. Αλλωστε και γι' αυτό χρειάζεται η συμμαχία.

Το ΚΚΕ απορρίπτει τη θεωρία της «κοινωνικής συνοχής» όπως την πρεσβεύουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Με τον όρο «κοινωνική συνοχή» δεν εννοούν βεβαίως τη λαϊκή συμμαχία, ούτε τη λαϊκή ενότητα και κοινή δράση. Εννοείται ότι δεν την ταυτίζουν με την κοινωνική ισότητα, αυτό θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Εννοούν την «ενότητα» του λαού με την ολιγαρχία, «την ενότητα» εργοδοσίας και εργαζομένων, την «ενότητα» μονοπωλίων και μικρομεσαίων κλπ. Είναι η σύγχρονη εκδοχή «της ταξικής συνεργασίας», δηλαδή της τεχνητής κατάργησης υπαρκτών διαχωριστικών γραμμών, με την παραπλάνηση, αλλά και με τη βία και την καταστολή. Η περίφημη κοινωνική συνοχή έχει και διεθνή διάσταση, εμφανίζεται ως ενοποίηση και ολοκλήρωση, που προωθείται μέσα από σχέσεις καταπίεσης, ανισότητας και ανισομετρίας, βίας και πολέμου. Πρόκειται για την καπιταλιστική διεθνοποίηση.

Αφορά κοινωνικές δυνάμεις που έχουν κοινά συμφέροντα, πέρα από τις διαφορές μεταξύ τους, να αναμετρηθούν και να αντιπαλέψουν το μονοπωλιακό κεφάλαιο, την ιμπεριαλιστική πολιτική που τα περιέχει όλα: Το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς του, το μονοπώλιο και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον πόλεμο και τους εξοπλισμούς, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις σχέσεις εξάρτησης και ανισοτιμίας, την πολιτική προσάρτησης, διαίρεσης, κατακερματισμού. Τις σχέσεις σε εθνικό πεδίο και τις διεθνείς σχέσεις.

Είναι πολιτική στρατηγικής σημασίας που επιδιώκεται, ανεξαρτήτως εκλογικού ποσοστού, της πολιτικής επιρροής του Κόμματος. Δεν υπηρετεί πρόσκαιρες εκλογικές σκοπιμότητες. Οσο πιο ισχυρό γίνεται το ΚΚΕ, τόσο πιο αποτελεσματικά θα παλεύει για τη συγκέντρωση όσο γίνεται περισσότερων δυνάμεων κατά της κυρίαρχης πολιτικής. Δεν επιδιώκουμε τη συμμαχία γιατί αισθανόμαστε αδύναμοι, αλλά γιατί το λαϊκό κίνημα θα γίνει δυνατό αν διαμορφωθεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο.

Ηταν πολύ μικρό το χρονικό διάστημα, ζήτημα αν κράτησε δύο χρόνια, που η άρχουσα τάξη της χώρας μας αισθάνθηκε κάποια απειλή, παραμονές των εκλογών του 1981 και λίγο μετά, όταν το δικό της κόμμα έμεινε εκτός διακυβέρνησης. Εγκαιρα συνειδητοποίησε ότι στην Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να ποντάρει και σε ένα άλλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα να κερδίσει τρίποντο: Και να υπηρετηθεί η πολιτική της, και να τιθασευτεί το λαϊκό κίνημα, και να κρατήσει στον προθάλαμο την επιστροφή της ΝΔ, η οποία υποτίθεται ότι έχει υποστεί «κάθαρση» τόσα χρόνια εκτός κυβέρνησης.

Ομολογουμένως το ειδύλλιο της αστικής τάξης με το ΠΑΣΟΚ, όσο και του ευρωατλαντικού άξονα κρατάει πολύ. Η αστική τάξη δεν είναι δογματική, και προ πάντων έχει αποδείξει ότι είναι αρκούντως ευέλικτη, ώστε να έχει στην υπηρεσία της πάνω από ένα κόμμα. Να έχει και δεύτερο, και τρίτο και τέταρτο, αν πάρουμε υπόψη τις προσπάθειες που έγιναν για να δημιουργηθούν νέα κόμματα - «μαξιλάρια», ανεξάρτητα αν τελεσφόρησαν. Και αν καταλάβει ότι ο λαός κουράστηκε από την πολύχρονη παραμονή ενός κόμματος στην εξουσία, τότε δε θα διστάσει να ρίξει τα δίκτυα της στο άλλο, αν και προς το παρόν φαίνεται ότι δεν έχει καταλήξει να διαρρήξει τις σχέσεις της με το ΠΑΣΟΚ. Ομως καλύτερα να επιφυλαχτούμε για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο επόμενο διάστημα. Κυρίως να κάνουμε ό,τι μπορούμε, ώστε ο λαός να μη γίνεται παίγνιο στο παιχνίδι του δικομματισμού, να μην αισθάνεται ρυθμιστής ανάμεσα στα δύο κόμματα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν είναι κόμματα που απλώς ενδιαφέρονται να μακροημερεύσει ο καπιταλισμός. Ενεργητικά δουλεύουν, το καθένα από το δικό του «μετερίζι», να προωθηθούν στην πράξη όλα τα βάρβαρα μέτρα που διασφαλίζουν να τα βγάλει πέρα, καθώς ο καπιταλισμός είναι αντιμέτωπος με όλες τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του.

Μέσα είναι η εργατική τάξη, η μικρομεσαία αγροτιά, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, τα κοινωνικά κινήματα που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα δημοκρατικά δικαιώματα, για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε βάρος των λαών και της ειρήνης, των γυναικών και της νεολαίας. Είναι οι μετανάστες και μετανάστριες. Είναι οι εργαζόμενοι στον τομέα του πολιτισμού και της επιστήμης, που αντιστέκονται στην υποκουλτούρα, στην εμπορευματοποίηση και στη χειραγώγηση.

Μέσα είναι οι πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν στην κατεύθυνση πάλης εναντίον των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, οι δυνάμεις εκείνες που ενδιαφέρονται να διεκδικήσουν μια νέα εξουσία, τη λαϊκή εξουσία που θα εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και καταπιεζομένων.

Απευθύνεται για κοινή δράση και συντονισμό σε δυνάμεις και κινήματα που δρουν σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, σε λαούς και χώρες που παλεύουν κατά των επιλογών των τοπικών και διεθνών καπιταλιστικών ενώσεων, που υπερασπίζονται το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για την τύχη του.

Η πρότασή μας δεν καθορίζεται από το σήμερα, από το συσχετισμό που κυριαρχεί, από τα σημερινά κόμματα που υπάρχουν. Βεβαίως τον υπολογίζει, όμως ταυτόχρονα παίρνει υπόψη τις δυναμικές ανακατατάξεις που θα γίνονται στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης της ταξικής πάλης, του αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Παίρνει υπόψη το σύνολο των εξελίξεων και τάσεων που διαφαίνονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Δεν περιμένουμε να διαμορφωθεί το Μέτωπο από μόνο του, να έρθει ως ώριμο φρούτο μιας αυθόρμητης διαδικασίας. Βοηθάμε να καλλιεργηθεί το έδαφος, πρωτοστατούμε μαζί με άλλες συνεργαζόμενες λαϊκές δυνάμεις να κτιστούν επιμέρους συσπειρώσεις που βοηθούν να διαμορφωθεί ένα μαζικό κοινωνικοπολιτικό ρεύμα το οποίο θα γεννήσει τη γενική πανελλαδική πολιτική και κοινωνική συμμαχία.

Η Κεντροαριστερά π.χ. παραμένει ως πολιτική ελιγμού του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να ανακόψει την πορεία ριζοσπαστισμού των λαϊκών μαζών, ελιγμός εγκλωβισμού. Αλλά και η ΝΔ, που παραδοσιακά βλέπει με δυσπιστία τις πολιτικές συμμαχίες, δεν παύει να προβληματίζεται για την περίφημη Κεντροδεξιά.

Και οι δύο προτάσεις δεν έχουν καμία σχέση με τη συμμαχία που έχει ανάγκη και συμφέρει το λαό.

Υπάρχει και η πρόταση για την οικοδόμηση ενός αντινεοφιλελεύθερου πολιτικού μετώπου, για την «ενότητα της Αριστεράς». Δύσκολα να βρει κανείς διαφορές ανάμεσα στις δύο αυτές εκδοχές. Αλλωστε είναι εναλλακτικά συνθήματα του ίδιου χώρου, του λεγόμενου ανανεωτικού εκσυγχρονιστικού.

Το πρόβλημα για μας δεν είναι ο όρος αντινεοφιλελευθερισμός ή ο όρος αριστερή ενότητα, αλλά το περιεχόμενο, η κατεύθυνση, όπως χαρακτηριστικά εμφανίζεται στο πρόγραμμα και κυρίως στην πρακτική του ΣΥΝ και των συν αυτώ.

Χαρακτηριστικό αυτής της πρότασης είναι το σκόπιμα συγκεχυμένο περιεχόμενό της, η ομοιότητά της με τον τριτοδρομικό σοσιαλισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που έχει απαλλαγεί λόγω νέας τάξης και από ορισμένες κατευθυντήριες ιδέες, όπως «κοινωνικοποίηση», η οποία κάποτε κοσμούσε τα προγράμματα των κομμάτων, ανεξάρτητα βέβαια τι έγινε στην πράξη. Εχει όμως σημασία και ο λεκτικός συντηρητισμός, και ο φραστικός απογαλακτισμός.

Ακρατος βερμπαλισμός, ρητορεία και υψηλοί τόνοι, που πέφτουν όμως όταν αρχίζει να γίνεται λόγος για τα συγκεκριμένα.

Συγκεχυμένη πρόταση ως προς τη στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ικανοποιεί μάλλον όλα τα γούστα, και αυτούς που θέλουν να πάνε προς το ΠΑΣΟΚ και αυτούς που αρνούνται να πάνε.

Είναι αξιοπρόσεκτη η ευελιξία της, ανάλογα με τη στάθμη του κινήματος. Οταν αυτό είναι στάσιμο, τότε ανακαλύπτονται κάποια «σημεία» που ανάγονται σε σημεία - κλειδιά για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού, όπως το γαλλικό «35ωρο», η απλή αναλογική και η ομαλή λειτουργία των θεσμών του αστικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή του συστήματος του νεοφιλελευθερισμού. Οταν το κίνημα αρχίζει και ζωηρεύει, όταν μπαίνουν επί τάπητος ζητήματα που άπτονται της γενικής πολιτικής κατεύθυνσης, τότε γίνεται στροφή και ρίχνονται συνθήματα του τύπου «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», τα οποία επίσης υιοθετεί η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία όταν περνάει στην αντιπολίτευση, σε συνθήκες ανόδου του κινήματος.

Εκεί όμως που τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σοβαρά, είναι στην περίπτωση του καθορισμού της στάσης απέναντι στις ταξικές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Υιοθετείται η λογική του μονόδρομου, η μόνη επιλογή που μπορεί να διεκδικήσουν οι λαοί είναι αν θα τον περπατάνε με αυτοκίνητο παλιάς ή νέας τεχνολογίας...

Ευελιξία έδειξε ο χώρος αυτός και στο ζήτημα του πολέμου. Αρχικά υιοθετήθηκαν όλα τα προσχήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σήμερα, που ο γαλλογερμανικός άξονας πρωτοστατεί, σε κυβερνητικό επίπεδο, κατά του πολέμου του Ιράκ, γιατί δεν τα βρίσκουν στη μοιρασιά με τις ΗΠΑ, τώρα ο λόγος έγινε καθαρά αντιπολεμικός, απορρίπτονται και τα προσχήματα. Καλό αυτό, γιατί βοηθάει το αντιπολεμικό κίνημα, σ' αυτή τη φάση, όμως δεν το προφυλάσσει από τις μελλοντικές «πεπονόφλουδες».

Βεβαίως και δεν κατηγορούμε κανένα για φιλική στάση προς τον πόλεμο. Το ζήτημα όμως είναι σήμερα αν κατανοείται ο χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού, ότι ο πόλεμος είναι στη φύση του. Οτι υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι, θύτες και θύματα, από ταξική σκοπιά.

Ο χώρος που επαγγέλλεται την παραπάνω πολιτική εμφανίζεται ως χώρος «της Ανανεωτικής Αριστεράς» που προωθεί μια νέα πολιτική συμμαχιών. Παίρνει υπόψη, όπως διατείνονται, ότι το σοσιαλιστικό σύστημα ανατράπηκε και ανατράπηκε γιατί απέτυχε! Ετσι εξηγούν την απόφασή τους να μην αμφισβητήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, δηλαδή το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ και τις πολιτικές που προκύπτουν. Ετσι εξηγείται γιατί ανάγουν σε υπ' αριθμόν ένα ζήτημα τη διαχείριση και όχι την ανατροπή της πολιτικής. Ετσι εξηγείται γιατί δε βλέπουν το μονοπώλιο, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τις ταξικές αντιθέσεις. Βλέπουν τα κέρδη αλλά όχι το κεφάλαιο, βλέπουν τα κέρδη αλλά όχι τον ιμπεριαλισμό. Και όταν βλέπουν τον ιμπεριαλισμό τον διαχωρίζουν σε ειρηνικό και φιλοπόλεμο, σε ανθρώπινο και απάνθρωπο και ούτω καθεξής. Υπάρχει μόνο η αλαζονεία των ΗΠΑ, την οποία μπορεί να αντιμετωπίσει η καπιταλιστική ΕΕ αν ενωθεί ακόμα περισσότερο, με τη μορφή μιας ομοσπονδίας.

Γι' αυτούς δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής σε εθνικό επίπεδο, γιατί έχει ξεπεραστεί η εθνο-κρατική οργάνωση. Ή όλοι μαζί, δηλαδή, θα χαθούμε ή όλοι μαζί θα σωθούμε...

Εμφανίζονται ως οπαδοί του ρεαλισμού και του εφικτού. Η στρατηγική του εφικτού όμως δεν απειλεί σοβαρά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Το είδαμε σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, τόσο στο δυτικό της μέρος όσο και στο ανατολικό. Είδαμε πού οδήγησαν τα πράγματα οι συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία ή η ανοχή στη σοσιαλδημοκρατία, στο όνομα του εφικτού και του μικρότερου κακού.

Είναι διαφορετικό ζήτημα να γνωρίζεις το συσχετισμό δύναμης, να μην παρασύρεσαι από τη μικροαστική ανυπομονησία, να μην αποσπάσαι από την πραγματικότητα, και διαφορετικό πράγμα να μην υποτάσσεις τη στρατηγική σου σ' αυτόν. Η λογική του εφικτού εγκλωβίζει, ενσωματώνει, δυσκολεύει το ριζοσπαστισμό, ποτίζει τη γλάστρα της μοιρολατρίας.

Η συμμαχία λοιπόν δεν καθορίζεται υποκειμενικά και αυθαίρετα, με βάση τις επιθυμίες του ενός ή του άλλου κόμματος. Αν εμείς λόγου χάρη θέσουμε ως όρο στη συμμαχία τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, τότε θα την υπονομεύσουμε. Θα βάλουμε εμπόδια στη συγκέντρωση δυνάμεων που έχουν κοινά συμφέροντα να σηκώσουν το μέτωπο της αντιπαράθεσης και της ρήξης σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Θα αγνοήσουμε το σημερινό συσχετισμό δύναμης, το σημερινό επίπεδο ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης. Από την άλλη θα κάνουμε επίσης λάθος να παραιτηθούμε από το να πείσουμε στην πορεία τους συμμάχους, το λαό γενικότερα, για την αναγκαιότητα και ωριμότητα του σοσιαλισμού, ότι αυτός ταυτίζεται με τη ριζική πολιτική λύση.

Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία είναι ανώτερη μορφή συμμαχίας, δεν ταυτίζεται με την ενότητα δράσης πάνω στο ένα ή το άλλο πρόβλημα, στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, με την κοινή δράση στο ένα ή το άλλο μέτωπο πάλης.

Το ΚΚΕ προτάσσοντας σήμερα το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας δεν αναχωρεί από τη μαζική δράση σε επιμέρους μέτωπα πάλης. Δεν κοιτά αφ' υψηλού, δε μένει μακριά από κάθε μικρότερης η μεγαλύτερης εμβέλειας λαϊκή δράση. Ο,τι συγκινεί και απασχολεί το λαό είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μας και στο πεδίο δράσης μας. Αλλωστε αυτό το μαρτυρεί η καθημερινή μας παρουσία σε πολλά μέτωπα πάλης.

Οταν όμως μιλάμε για ΣΥΜΜΑΧΙΑ έχουμε υπόψη μας εκείνη την πολιτική γραμμή που θα δώσει απάντηση στα λαϊκά προβλήματα, ανοίγει το δρόμο για την αλλαγή τελικά στο επίπεδο της εξουσίας. Αλλωστε, αν σκύψουμε σοβαρά πάνω στα λαϊκά προβλήματα, τότε αμέσως μπορούμε να δούμε ότι η λύση τους (λύση και όχι κοροϊδία τύπου αντιμετώπισης της ανεργίας με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και εργασιακή περιπλάνηση, με την παράταση του εργάσιμου και συντάξιμου χρόνου), εξαρτάται πολύ περισσότερο σήμερα από πριν με την αλλαγή της γενικής κατεύθυνσης της πολιτικής.

Στις μέρες μας αυτό το ζήτημα της ενσωμάτωσης ή ρήξης δοκιμάζεται σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής με κορυφαία τη Βενεζουέλα. Στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία, στον Ισημερινό νίκησαν στις εκλογές λαϊκά μέτωπα, δυνάμεις που έχουν τοποθετηθεί ενάντια στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στις ΗΠΑ. Ομως η πορεία αυτής της νίκης δε θα κριθεί μόνο από την κυβερνητική αλλαγή, αλλά από τη στάση των κυβερνήσεων, των λαών απέναντι στην ολιγαρχία του πλούτου, από την έκβαση που θα έχει η αντίθεσή τους με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές.

Δεν αρκεί να φύγουν από τη διακυβέρνηση οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας. Πρέπει αυτές να μην μπορούν να κυριαρχούν και να καθορίζουν τις επιλογές στο πεδίο της οικονομίας. Το θέμα λοιπόν θα κριθεί στο πεδίο της κοινωνικής ιδιοκτησίας για να κριθεί και στο πεδίο της πραγματικής εξουσίας. Γι' αυτό και η διεθνής αλληλεγγύη πρέπει να εκφραστεί προς τους λαούς των χωρών αυτών, με τον ίδιο σθεναρό τρόπο που πρέπει να εκφράζεται σήμερα προς τους λαούς που δέχονται τα πυρά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο αγώνας είναι ενιαίος.