Είναι η νοσταλγία η πρώτη ύλη του βιβλίου σου;

Νόστος και άλγος, δηλαδή ταξίδι και επιστροφή, μαζί με πόνο για ό,τι αντιπροσωπεύει το πιο μύχιο, καταγωγικό και ανθρώπινο στοιχείο για τον καθένα μας. ιδιαίτερα για τον Ελληνα, που αναζήτησε και συνεχίζει, μέσα στον πλούτο της παράδοσής του, να βρει τον εαυτό του, την αυθεντικότητα. Αν είναι βέβαια κύριος του εαυτού του, ως αυτογνωσία, ένα σχετικά εκτενές ποίημά μου έφερε τον τίτλο «Νόστος». Και σε πολλά άλλα προσπάθησα να δω το παρελθόν δυναμικά: Μ' ένα τωρινό βλέμμα. Στο πρόσφατο βιβλίο, παρελθόν και παρόν κινούνται αμφότερα το ένα να πλημμυρίσει το άλλο, τα δύο να κατακλύσουν τον ενεστώτα χρόνο, ανοίγοντας μια μελλοντική ροή. Η εφηβεία μου, τα χρόνια της παραμονής μου στη Δύση, η αναζήτηση της γενιάς μου συνοδεύτηκαν με ανθρωπιστικές αξίες, που σήμερα νιώθω να χάνονται, αν δε Διασαλεύονται... Ας εμμείνουμε, λοιπόν, στη νοσταλγία, λέξη με πλούσια τύχη σε τόσες ξένες γλώσσες και αέναη επιστροφή στην ίδια τη ζωή.

Οι ήρωές σου είναι, ιστορικά καταδικασμένοι;

Η καταδίκη είναι μια έννοια ηθική, κοινωνική ως και θεολογική, θα έλεγα, και η Ιστορία βρίθει από την επανάληψη των ίδιων παθών, αδικιών στο όνομα των πιο βαρύγδουπων ιδεωδών. Ισως αυτή είναι η μεγαλύτερη καταδίκη της Ιστορίας, μας μαθαίνει ελάχιστα, αφού επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Αν, όμως, συγκρατήσουμε από την Ιστορία τον πολιτισμό, τη δημιουργικότητα του ανθρώπου, τότε δε νιώθουμε καμιά καταδίκη, κανέναν αποκλεισμό. Αυτό βιώνουν τα πρόσωπα που έζησα ή φαντάστηκα κινούμενα από τον αφηγητή, κύριο μοχλό αυτής της Ιστορίας, όσο βέβαια εμφανίζονται αληθοφανή, δηλαδή αυτόνομα και όχι κατ' επίφαση, γεννήματα νοησιαρχικά. Αναπνέουν τη δική τους ζωή, που, αν και απομακρυσμένη από τη δική μας, μας προσφέρει μέσω της γλώσσας, μια διηνεκή αλήθεια, αίσθημα και νόημα ικανό και ως προς την εποχή μας. Αν πάλι εννοείς πως απηχούν μια ζωή αλλοτινή με διαφορετικές αξίες, τότε αναπόφευκτα έρχονται σε αντίθεση, πιθανόν σύγκρουση.

Γι' αυτό, από την καταδίκη κι όποιες περιπλοκές της, προτιμώ, και ως άνθρωπος που γεννήθηκε δίπλα στη θάλασσα, την κατάδυση, μάλιστα όπως ωραία τη διαβάζουμε στην πλατωνική Πολιτεία: «Η μουσική τροφή καταδύεται εις το εντός της ψυχής ο τε ρυθμός και αρμονία», πρόσθεσα και την επίγεια τροφή, ακολουθώντας τον Ομηρο.

Τι αντιπροσωπεύει για σένα το βιβλίο;

Ενα κομμάτι της ζωής μου, αφού αυτοβιογραφούμαι, αλλά συνάμα και μια περιπέτεια σύνθεσης διαφορετικών ειδών λόγου, όπως αφήγηση, πεζά ποιήματα καθώς και δοκιμιακού χαρακτήρα παράγραφοι. Μια συνολική γραφή που διατηρεί ως επιδίωξη τη συνέχεια του τόνου, την υπέρβαση του προσώπου που γίνεται ύπαρξη κοινωνική, μετέχει μιας γλώσσας και μιας παράδοσης. Η συνέχεια προβλέπεται μορφοπλαστικά ανάλογα, στο δεύτερο μέρος που θα ονομάζεται «Ο Σκελετός και η Σάρκα» θα παρουσιάζει συνθήκες διαφορετικές, πρόσωπα σε δραματική και δημιουργική αναζήτηση, για να ολοκληρωθεί ως τριλογία με το «Ναό», όπου ο αρχικός αφηγητής επανέρχεται αναμειγνυόμενος με τα πλάσματα της φαντασίας του.