Associated Press

«Σε μια βδομάδα, η κυβέρνηση Μπους έκανε στο Ιράκ ό,τι η κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον έκανε σε διάστημα περισσότερο του ενός χρόνου στον πόλεμο του Βιετνάμ: Να δημιουργήσει αμφιβολίες για την αξιοπιστία του στρατιωτικού "σχεδίου", το οποίο η ίδια ονομάζει "λαμπρό" και βάσει του προβλεπόμενοι χρονοδιαγράμματος. Αλλά όπως κανείς μπορεί να διαπιστώσει και όπως κάποιοι εκ των στρατιωτικών διοικητών στο μέτωπο συνεχίσουν να λένε, τίποτα από τα δύο δεν ισχύει».

Αυτά τα λόγια του αρθρογράφου της Washington Post, Ρίτσαρντ Κοέν, διαχέουν την κριτική συνολικά προς την αμερικανική κυβέρνηση, αλλά και στο ίδιο το πρόσωπο του Προέδρου Μπους, αναφορικά με τις δυσχέρειες και τις αποτυχίες των αμερικανικών στρατευμάτων. Μέχρι στιγμής, ο Ρίτσαρντ Περλ ή «πρίγκιπας του σκότους» και ο υπουργός Αμύνης Ντόναλντ Ράμσφελντ, συγκέντρωναν τα πυρά, φανερώνοντας και τις αντιθέσεις που υφίστανται εντός της κυβέρνησης. Βέβαια, ο Ρίτσαρντ Περλ παραιτήθηκε. Προς το παρόν ο Ράμσφελντ παραμένει στη θέση του...

Ομως, τα πυρά που δέχεται είναι πια καταιγιστικά και ο Πρόεδρος Μπους, έσπευσε να δώσει την ψήφο εμπιστοσύνης, τονίζοντας ότι έχει πλήρη εμπιστοσύνη... «Ο Πρόεδρος περιβάλλει με πλήρη εμπιστοσύνη τον υπουργό Ράμσφελντ και τους στρατηγούς του, τη διεύθυνση και τις αποφάσεις του υπουργού Ράμσφελντ, διότι ο Πρόεδρος θεωρεί επιτυχημένη τη στρατιωτική εκστρατεία», δήλωσε αξιωματούχος του Λευκού Οίκου που θέλησε να τηρήσει ανωνυμία.

Πάντως, όλα πια τα αμερικανικά αλλά και ευρωπαϊκά μέσα κορύφωσαν χτες την πολεμική τους γύρω από το πρόσωπο του Ράμσφελντ, και επιτέθηκαν οξύτατα στον υπουργό μία μέρα μετά τις αποκαλύψεις και πάλι σε δημοσιεύματα ότι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι κατηγορούν τον Ράμσφελντ ότι παρενέβη, τουλάχιστον έξι φορές, για να περιορίσει τον αριθμό των δυνάμεων που εμπλέκονται στο Ιράκ.

Μάλιστα οι New York Times φαίνεται ότι έχουν ανοίξει μέτωπο, αναφέροντας πολύ χαρακτηριστικά ότι «κοντά στα σύνορα του Ιράκ με το Κουβέιτ τα νεύρα είναι τεντωμένα και ορισμένοι αξιωματικοί συγκρίνουν τον Ράμσφελντ με τον Ρόμπερτ Μακναμάρα, τον αρχιτέκτονα του πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος δεν κατάφερε να αντιληφθεί την πολιτική και στρατιωτική πραγματικότητα του Βιετνάμ»... και φυσικά όλοι γνωρίζουν το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου για τις ΗΠΑ.

«Θέλησε να κάνει αυτό τον πόλεμο χωρίς να ξοδέψει πολλά χρήματα», δηλώνει ένας συνταγματάρχης αναφερόμενος στον Ράμσφελντ και την απόφαση να περιοριστούν οι αναπτύξεις στρατευμάτων στην αρχή της σύγκρουσης και προσθέτει: «Ωρα έχει αυτό που επιθυμούσε».

Αντιστοίχως, σε στρατιωτική ανάλυση της εφημερίδας επισημαίνεται ότι η αποτίμηση της αποτελεσματικότητας του στρατηγικού σχεδιασμού θα πρέπει να γίνει βεβαίως στο τέλος της σύγκρουσης... αν και επισημαίνεται ότι οι δυνάμεις είναι περιορισμένες σε σχέση με τους φιλόδοξους στόχους, δηλαδή να κερδηθεί η Βαγδάτη, την οποία υπερασπίζεται η Προεδρική Φρουρά, να ανατραπεί το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, να δοθούν μάχες σε πολλές ιρακινές πόλεις και να αποκατασταθεί η τάξη.

Ανάλογη όμως φαγούρα υπάρχει και στη Βρετανία, που πριν καν την έναρξη του πολέμου, η κυβέρνηση αντιμετώπισε «ανταρσία» 139 βουλευτών του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος κατά την ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων όσον αφορά στην έγκριση του πολέμου κατά του Ιράκ.

Με κύριο άρθρο της, ο Guardian επικρίνει τις επιλογές του Τόνι Μπλερ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον Βρετανό πρωθυπουργό στον τίτλο κιόλας του κύριου άρθρου της βρετανικής εφημερίδας όμηρο του Ράμσφελντ!

«Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο Τόνι Μπλερ κατέστη όμηρος του Ντόναλντ Ράμσφελντ. Το γιατί αποφάσισε ο κ. Μπλερ να θέσει την κυβέρνησή του -την κυβέρνησή μας- στα ψυχρά χέρια του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ είναι ένα μυστήριο».

Και συνεχίζει: «Αυτό που δε χωρά αμφιβολία, όμως, είναι η μοίρα της άστοχης πολιτικής του Τόνι Μπλερ: Οι μοίρες των δύο ανδρών είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Εάν ο κ.Ράμσφελντ έκρινε σωστά για την ανάγκη της επίθεσης στο Ιράκ, το χρόνο και τα μέσα που έπρεπε να γίνει, τότε ο κ. Μπλερ πιθανότατα θα ξεπεράσει τον κίνδυνο. Εάν όμως ο κ. Ράμσφελντ υπολόγισε λάθος, τότε στις "παράπλευρες" ζημιές αυτού του πολέμου θα περιλαμβάνονται η πρωθυπουργία του κ. Μπλερ και ενδεχομένως η ίδια η κυβέρνηση των Εργατικών».