Αγαπά το βιβλίο. Νοιάζεται, ψάχνει και γράφει για ό,τι το αφορά. Είναι πραγματικά άξια, με γνώση και κρίση δημοσιογραφική πένα. Μια γυναικεία δημοσιογραφική πένα, γεγονός -που στην προκειμένη περίπτωση- σημαίνει και ιδιαίτερη αισθαντικότητα και καλαισθησία. Ο λόγος αφορά στην καλή συνάδελφο Ολγα Σελλά και στο θεματολογικά εντελώς πρωτότυπο και αισθητικά υπέροχο βιβλίο της, το οποίο φέρει τον παράξενο τίτλο «Σελιδο-δεικτούμενα». Ενα βιβλίο - χάρμα οφθαλμών, με μορφή εικαστικού λευκώματος, το οποίο περιέχει πλήθος πανέμορφους σελιδοδείκτες, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έργα τέχνης. Σελιδοδείκτες, οι οποίοι προέρχονται από τη συλλογή σελιδοδεικτών, που διαθέτει η βιβλιολάτρης Ολγα Σελλά.

Το βιβλίο (εκδόσεις «Μελάνι» (Σκουφά 81, 10678, τηλ. 210-3641638), προλογίζεται από τον κριτικό λογοτεχνίας Παντελή Μπουκάλα, ο οποίος, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Ιστορίες του βιβλίου υπάρχουν κάμποσες, ιστορίες της ανάγνωσης επίσης. Στο σχέδιό τους, πάντως, δε χώρεσαν πολλές λέξεις για την πλάγια, τη μικρή ιστορία του σελιδοδείκτη. Ομιλητικότατα ψίχουλα αυτής της ιστορίας, ψίχουλα ελληνικά αλλά και ξένα, της αγοράς ή ιδιωτικότερα, χάρτινα, πλαστικά και υφασμάτινα, είτε εργόχειρα είτε βιομηχανικά προϊόντα, συλλέγει από παλιά η Ολγα Σελλά και τα καταθέτει τώρα, επιμελώς ταξινομημένα κατά το είδος και το χρόνο τους» (...) «για να διεκδικήσουν έτσι, ένα μερίδιο στη μνήμη μεγαλύτερο από αυτό που τους προεξόφλησε ο εφήμερος χαρακτήρας τους».

Η Ολγα Σελλά, λοιπόν, με αυτό το βιβλίο, αφ' ενός καθιστά δημόσιους τους μικρούς «θησαυρούς» της, και αφ' ετέρου κάνει την αρχή για να γίνει, κάποτε, μια μελέτη για την ιστορία αυτού του βιβλιοαναγνωστικού βοηθήματος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, πριν την ανακάλυψη της Τυπογραφίας, από τους αντιγραφείς βιβλίων και ονομαζόταν αραδοδείκτης.

Οπως σημειώνει η Ολγα Σελλά, «στην Ελλάδα αυτό το τυποτεχνικό παιχνίδι ήρθε όταν κόντευε να τελειώσει ο 19ος αιώνας, και πιθανόν στις αποσκευές του βαυαρού βιβλιοπώλη Μπαρτ». Ο πρώτος σελιδοδείκτης Ελληνα εκδότη και βιβλιοπώλη «ανήκει στον Ελευθερουδάκη και χρονολογείται γύρω στο 1910. Εχουμε πληροφορίες για την ύπαρξή του, δεν έχει όμως διασωθεί. Ακολούθησαν σποραδικές εμφανίσεις σελιδοδεικτών, πολύ αργότερα, από την "Εστία" και εκδοτικούς οίκους του μεσοπολέμου». Σήμερα, πλέον, σελιδοδείκτες τυπώνουν και διανέμουν αρκετοί εκδοτικοί οίκοι, στα πλαίσια άλλοτε μιας καλώς εννοούμενης και άλλοτε μιας ανταγωνιστικής διαφήμισής τους.