«Η διαφαινόμενη στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ στο Ιράκ αλλάζει όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες στην περιοχή. Οι νέες εξελίξεις απαιτούν από την πλευρά μας μεγάλη ευθύνη, προσεκτικούς χειρισμούς και ρεαλισμό. Εχουμε σημαντικά ζητήματα, όπως είναι το Κυπριακό και οι σχέσεις με την Τουρκία, και απαιτούνται ισορροπημένοι χειρισμοί έναντι των ΗΠΑ».

«Διορατικός» ο υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, είχε προεξοφλήσει ήδη από το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στη συνεδρίαση του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ την έκβαση της «μάχης της Βαγδάτης» και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η ταχεία προσαρμογή στη «νέα πραγματικότητα». «Ως κυβέρνηση είμαστε υποχρεωμένοι να χειριζόμαστε την εξωτερική πολιτική με βάση τους συσχετισμούς και τη νέα πραγματικότητα που δημιουργείται», υπογράμμισε απευθυνόμενος στα κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.

Η νέα πραγματικότητα και οι νέοι συσχετισμοί, τους οποίους επικαλείται ο Ελληνας ΥΠΕΞ, παραπέμπουν ευθέως στο εξής ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Οι ΗΠΑ είναι οι νικήτριες και παντοδύναμες, τίποτα δεν τις σταματά, ας φέρουμε το «εθνικό συμφέρον» στα μέτρα του αμερικανικου εθνικού συμφέροντος.

Δε χρειάστηκε, βέβαια, να καταβάλει κάποια προσπάθεια να πείσει τους έτοιμους από καιρό συντρόφους του. Ο ίδιος ο Κ. Σημίτης στις δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά τη συνεδρίαση του ΕΓ «ξέχασε» να επαναλάβει ότι ο πόλεμος είναι «παράνομος», ενώ δεν είχε καμία διάθεση να καταγγείλει, όπως είχε κάνει λίγες μέρες νωρίτερα, «αυτούς που κάνουν τον πόλεμο», ότι «θέλουν μια αδύναμη Ευρώπη». Αντίθετα, έσπευσε να διαπιστώσει πως «είναι γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση επέδειξε αδυναμία στην αντιμετώπιση της κρίσης», ακριβώς για να υπογραμμίσει ότι ο «ρεαλισμός» επιβάλλει να στηριχτούμε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στις ΗΠΑ τόσο για τα θέματα «άμυνας» όσο και για την επίλυση των εθνικών θεμάτων (Κυπριακό, Αιγαίο).

Αυτή η «προσαρμογή» στα «νέα δεδομένα», δηλαδή η άνευ όρων υποταγή στην αμερικανική ηγεμονία, «μεταφράζεται» σε συγκεκριμένες πολιτικές και δεσμεύσεις, τις οποίες η κυβέρνηση των «εκσυγχρονιστών» αποδέχεται. Ειδικότερα η κυβέρνηση Σημίτη:

-- Εξαγνίζει τους φονιάδες των λαών για τη σφαγή του ιρακινού λαού. «Το κρίσιμο σημείο - και αυτό έχει τώρα σημασία - είναι να πραγματοποιηθεί η ανασυγκρότηση του Ιράκ υπό την αιγίδα του ΟΗΕ», δήλωσε ξεδιάντροπα ο Κ. Σημίτης, προσφέροντας συγχωροχάρτι στους δολοφόνους της Ουάσιγκτον για τον παράνομο και απροκάλυπτα άδικο και ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ.

-- Αναγνωρίζει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να υλοποιήσουν το δόγμα των «προληπτικών πολέμων», προκειμένου να επιτύχουν την πλανητική ηγεμονία τους.

-- Στηρίζει με όποιον τρόπο της ζητηθεί τον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο». Για παράδειγμα, δεν έβγαλε «κιχ» στις απανωτές δηλώσεις των γερακιών της Ουάσιγκτον, που απειλούν πλέον ανοιχτά τη Συρία, ενώ μάλλον πλειοδοτεί για να δοθεί ένα «καλό μάθημα» στη ΛΔ Κορέας. Εννοείται ότι συμπλέει με τις ΗΠΑ και στον προσδιορισμό της έννοιας «τρομοκράτης», δηλαδή κάθε κίνημα και λαός που αντιστέκεται στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και στην αμερικάνικη τάξη.

-- Αποδέχεται στην πράξη την αλλαγή του ισχύοντος διεθνούς δικαίου και την αντικατάστασή του από το δίκαιο του ισχυρότερου και το νόμο της (καπιταλιστικής) ζούγκλας. Η «συμμαχία των προθύμων» είναι «ισόνομη» με τον ΟΗΕ...

Το χειρότερο από όλα είναι η αηδιαστική αρπακτική της διάθεση να συμμετάσχει στη μεγάλη λεηλασία του Ιράκ, εκλιπαρώντας, μαζί με τις άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ, για ένα κομμάτι από τη λεία του πολέμου.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που «γλείφουν» τον μεγάλο ηγεμόνα να τους πάρει μαζί του στην «ανοικοδόμηση» του Ιράκ, προσφέροντας ως αντάλλαγμα νομιμοποίηση στη συνεχιζόμενη γενοκτονία του ιρακινού λαού. Στην πραγματικότητα αυτό επιδίωκαν από την αρχή οι τρισάθλιοι «φιλειρηνιστές» της «παλαιάς» Ευρώπης. Ηταν αντίθετοι στον πόλεμο όχι βέβαια γιατί δεν τον αποδέχονται - είναι στη φύση του συστήματος εξάλλου - ως μέσο για την επίτευξη των ιμπεριαλιστικών τους βλέψεων, αλλά επειδή οι ΗΠΑ ήθελαν να τον πραγματοποιήσουν «μονομερώς», αποσκοπώντας ακριβώς στην ενίσχυση της ηγεμονικής τους θέσης και στην αποδυνάμωση των Ευρωπαίων ανταγωνιστών τους. Τη λογική της εγχώριας πλουτοκρατίας την εξέφρασε πεντακάθαρα με το γνωστό κυνισμό του ο υπουργός Αμυνας, Γ. Παπαντωνίου: «Και εμείς οι Ελληνες έχουμε συμφέροντα στο Ιράκ και οι ελληνικές τεχνικές εταιρίες έχουν χρέη από το Ιράκ. Και εμείς θα θέλουμε να συμβάλουμε στην ανοικοδόμηση του Ιράκ». (συνέντευξη στον ΣΚΑΪ την περασμένη Τετάρτη).

Υπάρχει όμως πάντα και η άλλη, η ελπιδοφόρα, όψη των εξελίξεων. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ ξεσήκωσε ένα πρωτοφανές αντιπολεμικό κίνημα, το οποίο μπορεί να αποτελέσει, ριζοσπαστικοποιώντας την κριτική του και βάζοντας στο στόχαστρό του τον ίδιο τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, που γεννάει τους πολέμους και τη δυστυχία, το πολυπόθητο «αντίπαλο δέος» σε κάθε χώρα. Αντιμετωπίζοντας τις συστηματικές προσπάθειες για τη χειραγώγηση και την υπονόμευσή του, μπορεί να δώσει λύση στο χάσμα που διαπιστώθηκε μεταξύ κυβερνήσεων και λαών κατά τη διάρκεια του πολέμου, και να επιβάλει φιλειρηνικές και φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Το δίλημμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο όσο ποτέ.