ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Για το ιμπεριαλιστικό μερίδιο...

Πάνω στις στάχτες και στα αποκαΐδια του Ιράκ, η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού χτίζει τη γεωγραφική της επέκταση με δέκα επιπλέον κράτη.

Φέροντας στα σπλάχνα της τον ένα εκ των δύο επεμβασιών, τον πρωθυπουργό της Αγγλίας, Τόνι Μπλερ, μαζί με τον κολαούζο, τον Ισπανό πρωθυπουργό, Αθνάρ, επιβραβεύει εξ αντικειμένου την πολεμική εισβολή και κατοχή του Ιράκ. Ταυτόχρονα, δείχνει την πρόθεσή της να γεφυρώσει την προς στιγμήν διαφορά της με τις ΗΠΑ και να αποκαταστήσει την αδιατάρακτη ενότητα στους κόλπους της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Θα ολοκληρωθεί με την εκ των υστέρων νομιμοποίηση της αγγλοαμερικανικής πολεμικής επέμβασης με έναν ...«βελούδινο» τρόπο, για να αποτελέσει το ομαλό έδαφος στις διαπραγματεύσεις για το μοίρασμα της ιρακινής λείας. Ηδη η αναφορά, π.χ., του τελικού κειμένου της ευρω-ενωσιακής διάσκεψης για τη διατήρηση της αγγλοαμερικανικής κατοχής-διαχείρισης είναι αποκαλυπτική.

Οπως γίνεται συνήθως στις μεγάλες αποφάσεις των καπιταλιστικών οργανισμών, η διάσκεψη καλύφθηκε με την παραχάραξη των εννοιών «ελευθερία», «δημοκρατία», «ευημερία», «ασφάλεια» κλπ. Εκτελεστής αυτού του ιδιαίτερης σημασίας κεφαλαίου υπήρξε η ελληνική κυβέρνηση του Κ. Σημίτη. Αξια του ρόλου της, επιστράτευσε τμήμα των αρχαιοελληνικών παραδόσεων για να καλύψει την ιμπεριαλιστική διεργασία με χρυσοποίκιλτο διάφανο πέπλο. Πράγματι, της αξίζει η θέση που διεκδικεί, του αρχιεπιστάτη των αφεντικών και του αρχιυπηρέτη στη βαθμίδα των υπηρεσιών.

Ομως, πέρα από τα ευτράπελα, η ευρωενωσιακή «διάσκεψη της διεύρυνσης», όπως ονομάστηκε, άνοιξε μια νέα σελίδα στην ευρωπαϊκή ιστορία με επιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη. Αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται μακρινό. Ωστόσο, ανοίγει έναν φαρδύτερο δρόμο για συντομότερη και δυνατότερη πραγματοποίηση. Η φενάκη περί της δημιουργίας «ευρωενωσιακού αντίπαλου δέους» προς τις ΗΠΑ δεν αλλάζει στην ουσία της. Ομως, ισχυροποιούνται οι αυταπάτες για έναν ειρηνικότερο και πιο ισορροπημένο κόσμο έναντι της αμερικανικής βουλιμίας.

Τα μαζικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα θα κατακλυστούν από την παρουσία κάθε λογής ευρω-αρουραίων και ευρω-σαλιάγκων κι η ευρωμιλιταριστική προπαγάνδα θα περισσέψει. Ανοίγεται πλέον επίσημα και με τη βούλα ο δρόμος της ανοιχτής κι ομολογημένης ευρωενωσιακής στρατοκρατικής επέμβασης οπουδήποτε τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα το επιβάλλουν.

Τα μίσθαρνα όργανα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας θα αναλάβουν να προετοιμάσουν την ελληνική κοινή γνώμη για το νέο ιμπεριαλιστικό πρόσωπο της νέας ισχυρής Ελλάδας. Ηδη άρχισαν κιόλας. Αυτό που άλλοι ονομάζουν «εθνικό συμφέρον», ταυτίζοντας το έθνος με την ολιγαρχία κι άλλοι το λένε «ιμπεριαλιστική πολιτική», αποτελεί φανερά το σταυρικό σημείο συνάντησης του μαχόμενου κινήματος ειρήνης με το ευρύτερο εργατο-λαϊκό κίνημα. Ολα αποκαλύπτουν την πλανητική αλλαγή δυνάμεων, ρόλων και συσχετισμών σε διαρκή ροή. Η ευρω-ενωσιακή «διάσκεψη διεύρυνσης» αποτέλεσε στοιχείο αυτής της ροής. Οι θέσεις και οι ρόλοι των πρωταγωνιστών κυρίαρχων της Γης δείχνουν να αλλάζουν σε υπερεθνική κλίμακα.

Οι ισχυρότεροι στην κλίμακα των εξουσιαστών ετοιμάζονται για το υπερεθνικό παιχνίδι της λείας, διατηρώντας τα εθνικά χαρακτηριστικά και συμφέροντα, που προσπαθούν να επιβάλουν στους άλλους μέσα από τον εταιρικό ανταγωνιστικό αγώνα με τις ισχυρές αγκωνιές.

Οσον αφορά στη διαμορφούμενη σχέση μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ με αφορμή το Ιράκ, είναι αποκαλυπτική η απάντηση του περιοδικού προέδρου της ΕΕ, Κ. Σημίτη, σε δημοσιογραφική ερώτηση: «Το θέμα δεν είναι ποιος είναι πιο ισχυρός αλλά πώς θα συνεργαστούμε καλύτερα».

Τέλος, το όλο υπό εξέλιξη ζήτημα της «παγκοσμιοποιημένης» ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής επιβολής βάζει μπροστά σε ερωτηματικά το κατ' αναλογία ζήτημα της οργάνωσης και πολιτικής του ειρηνιστικού, αντιπολεμικού και ευρύτερου εργατολαϊκού κινήματος. Η ανατροπή του σοβιετικού πόλου ισχύος υπήρξε η αρχή μιας νέας πλανητικής μεταβολής, που ακόμη κι οι ισχυρές καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βρέθηκαν ανέτοιμες να εκμεταλλευτούν ολοκληρωμένα και πραγματικά έγκαιρα. Αυτή η νέα εποχή ερμηνεύεται διαφορετικά από αντίπαλες κοινωνικές τάξεις, ομάδες, στρώματα και συμφέροντα. Ομως, μόνον εκείνοι που εθελοτυφλούν κολλημένοι στο παρελθόν ενός χρεοκοπημένου καπιταλιστικού καθεστώτος της πείνας και του φόβου δεν την καταλαβαίνουν.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ