Περισσότερες από δέκα μέρες μετά την εμφάνιση των αμερικανικών τεθωρακισμένων και των πεζοναυτών στο κέντρο της ιρακινής πρωτεύουσας, που σήμανε, έστω και σε ένα πρώτο συμβολικό επίπεδο, τη λήξη των επιχειρήσεων εισβολής, σύγχυση και χάος επικρατεί από άκρη σε άκρη στο Ιράκ.

Οι δυνάμεις κατοχής καλούνται να αντιμετωπίσουν, σποραδικά, την αντίσταση ασυντόνιστων ενόπλων, όπως τουλάχιστον οι ίδιες υποστηρίζουν, αλλά και την οργή των Ιρακινών, που πλέον διαδηλώνουν ζητώντας τον τερματισμό της κατοχής, που, εκτός από τον πολεμικό όλεθρο, τους έφερε το χάος, τις, ομολογημένα πλέον, σχεδιασμένες λεηλασίες του πολιτιστικού πλούτου, την απόλυτη αναρχία. Οι Αμερικανο-Βρετανοί επιτελείς, αν και θριαμβολογούν, δεν έχουν, ακόμη, κηρύξει τη λήξη του πολέμου, ενώ αδυνατούν να δώσουν πειστικές εξηγήσεις στο γιατί δεν μπορούν, έστω να διασφαλίσουν τη δίοδο στις ανθρωπιστικές οργανώσεις, που καταγγέλλουν ότι ο ιρακινός λαός βιώνει, πλέον, μιαν ανυπολόγιστη ανθρωπιστική καταστροφή.

Η ιρακινή πρωτεύουσα δεν έχει νερό, ούτε ρεύμα, ούτε τηλεπικοινωνίες. Τα αποθέματα τροφίμων τελείωσαν, τα φάρμακα είναι δυσεύρετα, τα νοσοκομεία κατέρρευσαν. Εθελοντές θάβουν τους νεκρούς των δρόμων σε ομαδικούς τάφους, κάτοικοι στήνουν λαϊκές επιτροπές προστασίας των συνοικιών τους από τους επίδοξους κλέφτες. Ανάλογη είναι η κατάσταση και στις υπόλοιπες ιρακινές πόλεις. Στην ισοπεδωμένη Βασόρα, εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα χολέρας. Στη λεηλατημένη Μοσούλη, πεζοναύτες άνοιξαν πυρ κατά πλήθους αμάχων, που κινήθηκε εναντίον του κυβερνήτη που όρισαν οι Αμερικανοί και δεν ήταν άλλος από έναν έμπιστο σύμβουλο του γιου του Σαντάμ, Ουντάι. Στο Κιρκούκ, Αραβες και Κούρδοι συγκρούονται για ένα σπίτι, για μιαν αυλή.

Αν αυτή είναι η πρώτη γεύση της «απελευθέρωσης», διόλου ευοίωνη δεν είναι ούτε η άμεση προοπτική. Στη σύνοδο της αμερικανο-εμπνευσμένης ιρακινής αντιπολίτευσης στη Νασιρίγια, δε συμμετείχαν σημαντικές οργανώσεις των Σιιτών, οι οποίες καλούν σε αντίσταση κατά της κατοχής. Ορισμένοι άλλοι Σιίτες ηγέτες, φιλικά προσκείμενοι στις ΗΠΑ, δολοφονήθηκαν μόλις πάτησαν το πόδι τους στο Ιράκ. Ο πλέον πιθανός νέος ηγέτης του Ιράκ, ο πρόεδρος του «Εθνικού Ιρακινού Κογκρέσου», Αχμάντ Τσαλαμπί, μόλις έφθασε στη Βαγδάτη, όπου ουδείς τον γνωρίζει, και προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, αν και, ουσιαστικά, δεν τον εμπιστεύεται ούτε η αμερικανική ηγεσία. Αν μη τι άλλο, είναι σαφές ότι ο απόστρατος στρατιωτικός Τζέι Γκάρνερ, που προορίζεται για στρατιωτικός διοικητής του Ιράκ υπό τον στρατηγό Τόμι Φρανκς, έχει μπροστά του πολύ δύσκολες ώρες.

Ολα αυτά, φυσικά, δεν εμποδίζουν την αμερικανική ηγεσία να μοιράζει συμβόλαια - «δώρα» σε επιχειρηματικούς ομίλους «ημετέρων», με πλέον πρόσφατο το παράδειγμα της κατασκευαστικής «Bechtel», η οποία, με συνοπτικές διαδικασίες, ανέλαβε την ανοικοδόμηση του υδροδοτικού και ηλεκτροδοτικού δικτύου του Ιράκ, βάζοντας την κατάλληλη υποθήκη για «περαιτέρω» προσοδοφόρα δράση. Εντούτοις, το ιρακινό πετρέλαιο, που σύμφωνα με την Ουάσιγκτον έχει «ασφαλιστεί», δεν αναμένεται να ρεύσει σύντομα στη διεθνή αγορά.

Μπορεί ο Πρόεδρος Μπους να ζήτησε από τον ΟΗΕ την «άμεση άρση των κυρώσεων σε βάρος του Ιράκ, αφού απελευθερώθηκε», αλλά αυτήν τη «χάρη» δε φαίνονται διατεθειμένα να του την κάνουν αμαχητί τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ιδιαίτερα όσα διαφώνησαν με το στρατιωτικό πλήγμα και αγωνίζονται σκληρά, μέχρι τώρα, να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στο αιματοβαμμένο Ιράκ. Το «όπλο» που αναμένεται να χρησιμοποιηθεί είναι ακριβώς η ίδια επιχειρηματολογία που η Ουάσιγκτον ανέπτυξε για να προχωρήσει σε στρατιωτική εισβολή: Η ύπαρξη ή όχι ιρακινών όπλων μαζικής καταστροφής, που είναι και βασική προϋπόθεση άρσης του εμπάργκο.

Πολλά μέλη του Συμβουλίου αναμένεται να επιμείνουν στην επιστροφή των επιθεωρητών του ΟΗΕ, διασφαλίζοντας, έτσι, λόγο στη διαχείριση του πετρελαίου μέσω ΟΗΕ, κάτι, φυσικά, που δεν επιθυμούν διόλου οι ΗΠΑ. Ενώ ο ιρακινός λαός αργοπεθαίνει υπό το βάρος της κατοχής, η επόμενη φάση του πολέμου μόλις αρχίζει, την Τρίτη, και πάλι στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Και ως γνωστόν, οι συνέπειες αυτού του πολέμου, «παράπλευρες ή μη», θα βαρύνουν και πάλι, όχι όσους μάχονται για την «πίτα», αλλά τους Ιρακινούς.