Στην Κολομβία διεξάγεται ένας εμφύλιος πόλεμος, που είναι απόρροια της κοινωνικής, πολιτικής ένοπλης σύγκρουσης που διαρκεί σχεδόν μισό αιώνα. Καθημερινά 5 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους λόγω της πολιτικής βίας, κάθε δύο μέρες δολοφονείται ένας συνδικαλιστής καθημερινά εξαφανίζονται 4 άνθρωποι...

Το 75% του πληθυσμού υποσιτίζεται, το 60% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, από το οποίο τα 9 εκατομμύρια ζουν σε πλήρη ένδεια. Ολα αυτά σε μια χώρα εξαιρετικά πλούσια σε πρώτες ύλες. Η συγκέντρωση του πλούτου και η ίδια η οικονομική ανάπτυξη της χώρας συνοδεύονται από βίαιες μεθόδους. Η δράση των παραστρατιωτικών ομάδων, το «Σχέδιο Κολομβία», η κατάρρευση των συνομιλιών μεταξύ των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας -Στρατός του Λαού - (FARC-EP) και της πρώην κυβέρνησης Παστράνα, η ένταξή της στη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις σε ΗΠΑ και ΕΕ, η παραπληροφόρηση των μέσων. Αυτή ήταν περίπου η πραγματικότητα που σκιαγράφησε, με τα μελανότερα χρώματα, και κυρίως οι κοινωνικοί, πολιτικοί και λαϊκοί αγώνες για μια άλλη Κολομβία, «νέα με ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη» στο κύριο θέμα της ομιλίας του ο Κάρλος Λοσάνο, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Κολομβίας, διευθυντής της εφημερίδας VOZ και μέλος της επιτροπής Σοφών κατά τη διάρκεια της ημερίδας που οργάνωσε η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης, με θέμα η πολιτική της ΕΕ απέναντι στην Κολομβία.

Στην ημερίδα μίλησε και ο Κώστας Αλυσσανδράκης, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Η ομιλία του είναι η εξής:

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει έντονο ενδιαφέρον για τη Λατινική Αμερική, που προέρχεται από την επιδίωξή της να ενισχύσει την πρόσβασή της στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής, να βελτιώσει τη θέση της στις εκεί αγορές και να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις. Ιδιαίτερο ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία παίζουν οι λατινογενείς χώρες της ΕΕ (οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά και η Ιταλία λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών), που έχουν παραδοσιακά στενές σχέσεις με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και πολιτιστική συγγένεια. Από τη μεριά των χωρών της Λατινικής Αμερικής υπάρχει ευνοϊκή αντιμετώπιση της ΕΕ σε βαθμό που, ακόμα και αριστερές δυνάμεις προσβλέπουν σ' αυτήν ως αντίβαρο στην αμερικανική επιθετικότητα στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά και ως εναλλακτικό μοντέλο ολοκλήρωσης απέναντι στην ALCA που προσπαθούν να επιβάλουν οι ΗΠΑ.

Η περίπτωση της Κολομβίας έχει τις ιδιομορφίες της, λόγω της αντιπαράθεσης των λαϊκών δυνάμεων της χώρας με την ξενοκίνητη πλουτοκρατία και της εμφύλιας σύγκρουσης. Είναι, λοιπόν, εντελώς φυσιολογικό οι περισσότερες ενέργειες να στρέφονται γύρω από το θέμα αυτό. Επιπλέον, τέσσερις χώρες - μέλη της ΕΕ (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Σουηδία) συμμετείχαν στην ομάδα διευκόλυνσης διαλόγου κυβέρνησης-FARC. Θα δώσω παρακάτω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα της στάσης της ΕΕ απέναντι στην Κολομβία.

Οσο κρατούσε η διαδικασία ειρήνευσης κυβέρνησης - ανταρτών, η ΕΕ εξέφραζε την υποστήριξή της με μια μονομέρεια αξιοσημείωτη. Για τον τότε πρόεδρο Παστράνα είχε μόνο επαίνους και τον εκθείαζε για τις «θαρραλέες προσπάθειές του». Χαρακτηριστικό είναι ότι τον Οκτώβρη του 1999, ο Παστράνα έγινε δεκτός με όλες τις τιμές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου μίλησε στην ολομέλεια στα πλαίσια ειδικής τελετής. Αντίθετα, η ΕΕ χτυπούσε και χτυπάει ανελέητα τις FARC, κατηγορώντας τες για δολοφονίες, απαγωγές, τρομοκρατία, έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και κάθε είδους ειδεχθή πράξη, φτάνοντας στο σημείο να αποφασίσει στις 7 Δεκέμβρη του 2001 την απαγόρευση της έκδοσης - θεωρήσεων διαβατηρίων και αδειών παραμονής στους αντιπροσώπους τους. Πολύ πιο ήπια κριτική ασκείται για τις παραστρατιωτικές συμμορίες που πραγματοποιούν ομαδικές σφαγές και τρομοκρατούν τον πληθυσμό, συχνά σε συνεργασία με τις στρατιωτικές δυνάμεις της Κολομβίας.

Οταν ο Παστράνα αποφάσισε να διακόψει την ειρηνευτική διαδικασία στις 20 Φλεβάρη του 2002, όχι μόνον δεν επικρίθηκε αλλά, σύμφωνα με τη διακήρυξη της Προεδρίας της ΕΕ που εκδόθηκε 2 μέρες μετά: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση κατανοεί πλήρως και σέβεται την απόφαση που ο Πρόεδρος της Κολομβίας αισθάνθηκε υποχρεωμένος να πάρει». Σύμφωνα με την ίδια διακήρυξη, για όλα φταίνε οι FARC, και για τίποτα ο Παστράνα και οι παραστρατιωτικοί! Λίγες μέρες αργότερα, προφανώς κατ' εντολή των Αμερικανών, η ΕΕ συμπεριλαμβάνει στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων τις FARC, βάζοντας για τα μάτια του κόσμου στην ίδια λίστα και την παραστρατιωτική οργάνωση «Ενωμένες Δυνάμεις/ Ομάδα Αυτοάμυνας Κολομβίας» (AUC).

Ενα μήνα μετά τη διακοπή από τον Παστράνα της ειρηνευτικής διαδικασίας, το θέμα ήρθε για συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν πολλά, ελάχιστοι όμως καταδίκασαν την απόφαση του Κολομβιανού Προέδρου. Στην τοποθέτησή μου, εκ μέρους του ΚΚΕ, στη συζήτηση αυτή τόνισα: "Δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλη πορεία πέρα από αυτή της ειρηνευτικής διαδικασίας, η οποία, μεταξύ των άλλων, συνδέεται με αλλαγές που επειγόντως έχει ανάγκη η κοινωνία της Κολομβίας. Η απόφαση της κυβέρνησης Παστράνα ήταν επιλογή της βίας και, στην πράξη, νομιμοποιεί τη δράση των παραστρατιωτικών ομάδων που έχουν την ευθύνη για πάμπολλα εγκλήματα σε βάρος του λαού της Κολομβίας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση μαζί με τις ΗΠΑ στηρίζουν αυτήν την απόφαση και μπαίνουν στο πλευρό του Προέδρου Παστράνα.

Κύριοι συνάδελφοι, γνωρίζετε τόσο καλά όσο και εμείς, ότι η βία φέρνει τη βία, που φέρνει τη βία, που φέρνει πάλι τη βία. Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βέβαια, εκφράζει την πλειοψηφία και, φυσικά, έριχνε όλες τις ευθύνες στις FARC.

Παράλληλα με τη διαδικασία ειρήνευσης λειτουργεί και το περίφημο "Σχέδιο Κολομβία", μετά τη συμφωνία Κλίντον - Παστράνα το Σεπτέμβρη του 1999. Το θέμα συζητήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο στις 31 Γενάρη 2001, όπου οι εκπρόσωποι του Συμβουλίου και της Κομισιόν δήλωσαν ότι '"η ΕΕ έχει προσφέρει τόσο πολιτική όσο και οικονομική στήριξη στην πρωτοβουλία για την ειρήνη του Προέδρου Παστράνα", ενώ για το "Σχέδιο Κολομβία" το μόνο που αναφέρθηκε από τον επίτροπο Nielson ήταν ότι "οι επιφυλάξεις της ΕΕ σχετικά με κάποιες πτυχές του Σχεδίου Κολομβία είναι γνωστές στον Πρόεδρο Παστράνα»! Δεν ήταν πολύ διαφορετικό το ψήφισμα που υιοθέτησε το ΕΚ: Αντί για καταδίκη, έστω και έμμεση, ψέλλισε την προειδοποίηση ότι "το Σχέδιο Κολομβία περιέχει πλευρές που είναι αντίθετες στη στρατηγική και τα σχέδια για τα οποία έχει ήδη δεσμευτεί η ΕΕ και θέτουν σε κίνδυνο τα προγράμματα συνεργασίας".

Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν ότι η ΕΕ έχει ξεκάθαρα ταχθεί κατά των λαϊκών δυνάμεων της Κολομβίας και υπέρ των δυναστών του λαού της, είτε με πρόσχημα την "πάλη κατά της τρομοκρατίας", είτε προβάλλοντας τη δική της αντίληψη για τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε, ακόμα με πρόσχημα τον αγώνα κατά των ναρκωτικών».