Την προσωπική του εμπειρία από τη «θητεία» του στα ΤΕΕ, με ειδικότητα ηλεκτρολογία, καταθέτει στο «Ρ» ο Νίκος Λέος. «Οι συμμαθητές μου στα ΤΕΕ ήταν στο σύνολό τους παιδιά από φτωχές, λαϊκές οικογένειες, που κατέφυγαν εκεί αφού δεν μπορούσαν να αντέξουν τον εξεταστικό μαραθώνιο των Ενιαίων Λυκείων και το οικονομικό κόστος των φροντιστηρίων», λέει ο Ν. Λέος, και συνεχίζει: «Χαρακτηριστικό του επιπέδου της μάθησης που παρέχουν τα ΤΕΕ είναι οι ελάχιστες γνώσεις γενικής παιδείας που προβλέπονται από το πρόγραμμα σπουδών. Στο μάθημα της Ιστορίας, για παράδειγμα, η αναφορά στην Ελληνική Επανάσταση του '21 είναι μόλις μια παράγραφος. Ακόμη και στα μαθήματα ειδικότητας όμως μας διδάσκουν ένα μίνιμουμ βασικών γνώσεων, που σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές για να μας εξοπλίσουν στην αγορά εργασίας».

Σχετικά με το «δέλεαρ» της εισαγωγής στα ΤΕΙ, το οποίο προβάλλεται σε όλους τους τόνους από το υπουργείο Παιδείας, ο Ν. Λέος αναφέρει: «Αν κρίνω από τη δική μου τάξη, από τους 120 μαθητές που έδωσαν εξετάσεις, πέρασαν μόνον οι 5. Δεν είναι καθόλου εύκολο να εισαχθείς στα ΤΕΙ, όμως ακόμη κι αν το καταφέρεις, εκεί θα συναντήσεις τεράστιες δυσκολίες στην παρακολούθηση των μαθημάτων. Οι ελλείψεις που έχουμε σε σχέση με τους απόφοιτους των Ενιαίων Λυκείων φαίνονται από την πρώτη στιγμή. Και εκεί βέβαια πλέον είσαι αναγκασμένος να πληρώσεις κάποιο φροντιστήριο αν θέλεις να πάρεις πτυχίο».

Αλλο ένα πρόβλημα που έρχεται να προστεθεί στη λειτουργία των ΤΕΕ είναι η κατάργηση πολλών ειδικοτήτων, όπως αυτή του ξυλουργού, που έχει αρχίσει να αφανίζεται. Υπάρχουν, όμως, και ειδικότητες, όπως αυτή των ηλεκτρικών μηχανών, για την οποία η «Σιβιτανίδειος» έχει τα καλύτερα εργαστήρια σε όλη την Ελλάδα, και την έκλεισαν επειδή δεν επιχορηγείται από το υπουργείο Παιδείας. «Στην ουσία υπάρχουν μόνον 5-6 ειδικότητες: Ηλεκτρολόγος, μηχανικός, λογιστικά, πληροφορική και παραϊατρικά επαγγέλματα, για τις οποίες δεν υπάρχει η κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή. Αναγκαστικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολλαπλές ειδικότητες, όλοι συσσωρεύονται σε κάποια από αυτές, αλλά όταν ένα παιδί 15 χρόνων κάνει επιλογή ζωής, δεν αποκλείεται να διαπιστώσει ότι δεν του ταιριάζει αυτό που διάλεξε». Και έπειτα από όλα αυτά έρχεται η σκληρή πραγματικότητα της αναζήτησης εργασίας. «Μετά το ΤΕΕ, βγαίνεις στην αγορά, δε βρίσκεις δουλιά κι αν βρεις υπάρχει φοβερή εκμετάλλευση, αφού εργάζεσαι ως ανειδίκευτος βοηθός».

«Η μόνη διέξοδος των μαθητών για να ξεφύγουν από αυτό το επίπεδο γνώσης είναι να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Οι μαθητές δείχνουν την οργή τους. Είναι αγανακτισμένοι με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που τους έχει καθηλώσει σε ένα θρανίο μέσα σε αδιάκοπες εξετάσεις ή τους έχει καταδικάσει να γίνουν φθηνό εργατικό δυναμικό. Πρέπει να αγωνιστούν και να παλέψουν για ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο, το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει. Οι μαθητές δε γίνεται να υπομένουν άλλο, πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα μεταξύ τους μέσα από τα Συντονιστικά Αγώνα Σχολείων Αθήνας και άλλων δήμων και να διεκδικήσουν στο δρόμο τα δικαιώματά τους».