Νέα δέσμη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων αναμένεται να ανακοινώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το αμέσως προσεχές διάστημα, με το βαρύγδουπο τίτλο «Χάρτα της πραγματικής σύγκλισης», τη στιγμή που η ακτίνα του κύκλου των καταγγελιών για διαφθορά κυβερνητικών στελεχών συνεχώς διευρύνεται.

Τα νέα μέτρα που έχει επεξεργαστεί το οικονομικό επιτελείο, σε συνεργασία με το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, μεταξύ άλλων, προβλέπουν την επέκταση του θεσμού της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, την κατάργηση του σημερινού καθεστώτος της υπερωριακής απασχόλησης, την «απελευθέρωση» του ωραρίου των καταστημάτων. Μέτρα, δηλαδή, επώδυνα και υπέρμετρα σκληρά, τα οποία διαλύουν περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, που στηρίζονται στη σταθερή εργασία, στο οχτάωρο και τη σταθερή Κοινωνική Ασφάλιση. Δύο είναι οι βασικές παρενέργειες των μέτρων αυτών: α) Η ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, σε μία αγορά εργασίας όπου η εργοδοτική αυθαιρεσία κυριολεκτικά οργιάζει, β) η επιτάχυνση των διαδικασιών συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, καθώς είναι φανερό στον καθένα ότι, σε συνθήκες «απελευθέρωσης» του ωραρίου, οι μικρές, οικογενειακού χαρακτήρα, αλλά και μεσαίου μεγέθους, επιχειρήσεις, θα βρεθούν σε δυσχερέστατη θέση. Ο κύκλος, όμως, της νέας αντιλαϊκής επέλασης δεν τελειώνει εδώ, αφού θεωρείται σίγουρο πλέον ότι μετά τις εθνικές εκλογές, όποτε και αν πραγματοποιηθούν αυτές, ανοίγει και πάλι το Ασφαλιστικό. Ο κ. Γκαργκάνας, με τις δηλώσεις του για το Ασφαλιστικό, απλώς, αποκάλυψε τις μύχιες σκέψεις της κυβέρνησης, ίσως άκαιρα, σε ακατάλληλο - για την κυβέρνηση - χρόνο, κάτι που δε θα πρέπει να αποδοθεί στον αυθορμητισμό, αλλά στη βιασύνη του κ. Γκαργκάνα, να επισπευστούν οι ...διαρθρωτικές αλλαγές.

Δε χρειάζεται, βέβαια, να υπενθυμίσουμε ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν απόρροια των πρόσφατων αποφάσεων της εαρινής Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, όπου, μετά από εισήγηση της Ελληνικής Προεδρίας, συμφωνήθηκε να επισπευστούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που είχαν αποφασιστεί στη Λισαβόνα το καλοκαίρι του 2000.

Και ενώ όλα είχαν οργανωθεί με τάξη και επιμέλεια, σκάει το ...φασούλι της διαφθοράς κυβερνητικών στελεχών με την υπόθεση της «Altec», τη «χρυσή» περίοδο του Χρηματιστηρίου, όπου έγινε μια από τις μεγαλύτερες μπάζες - ληστεία της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας. Αυτό που αποκαλύπτει η ιστορία αυτή, είναι ότι τη στιγμή, που, από κοινού, κυβέρνηση, τράπεζες και χρηματιστηριακά γραφεία είχαν στήσει το μεγάλο κόλπο της λεηλασίας λαϊκών αποταμιεύσεων, κυβερνητικά στελέχη, με προνομιακές σχέσεις με εισηγμένες εταιρίες - όπως η «Altec», αλλά και άλλες εταιρίες - θησαύριζαν εκ του ασφαλούς, αφού ήταν σε θέση να γνωρίζουν - από εσωτερική πληροφόρηση - πότε έπρεπε να αγοράσουν και πότε να πουλήσουν μετοχές. Αντε μετά, τη στιγμή που στις κορυφές του πολιτικού συστήματος εμφανίζονται τέτοιου είδους ρωγμές, όπου το μισό υπουργικό συμβούλιο κατηγορείται για διαφθορά, να βγει ο Χριστοδουλάκης και να ζητήσει από τον ελληνικό λαό ...θυσίες για την πραγματική σύγκλιση.

Ανεξάρτητα από το πώς θα καταλήξει η ιστορία αυτή, ανεξάρτητα από το αν η υπόθεση «κουκουλωθεί» μετά από ...αμοιβαίες υποχωρήσεις, ή αν την πληρώσει κανένας ...λοχαγός - για να εκτονωθεί η λαϊκή αγανάκτηση - το μεγάλο πολιτικό συμπέρασμα που προκύπτει από τη νέα υπόθεση διαφθοράς πολιτικών παραγόντων, είναι αυτό που υποστηρίζει χρόνια τώρα το ΚΚΕ: Οτι το θερμοκήπιο των μικρών και μεγάλων σκανδάλων, η μήτρα που γεννάει τη διαφθορά, είναι το ίδιο το σύστημα και οι ακολουθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Και για να γίνουμε πιο ακριβείς, φαινόμενα σκανδάλων και διαφθοράς άρχισαν να εμφανίζονται στο ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που η ηγεσία του κόμματος αυτού αναζήτησε τα στηρίγματα των πολιτικών της επιλογών, στους κόλπους του μεγάλου κεφαλαίου. Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει, απόρροια του πρώτου, είναι ότι η διασύνδεση κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και μεγάλου κεφαλαίου - το γνωστό φαινόμενο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, το οποίο σε θεωρητικό επίπεδο απασχολεί το εργατικό κίνημα από τη δεκαετία του '70 - πήρε για τη χώρα μας και τη μορφή της σύστασης «κομματικών» εταιριών, όπως, καλή ώρα, η «Altec», όπου πρώην κομματικοί παράγοντες - Αθανασούλης - και νυν νεότευκτοι επιχειρηματίες, εκμεταλλευόμενοι τις προνομιακές σχέσεις με τον κρατικό μηχανισμό, κυριολεκτικά απογειώνονται στο επιχειρηματικό πεδίο. Η υπόθεση της «Altec» δεν είναι παρά ο τελευταίος κρίκος μίας αλυσίδας σκανδάλων που ξεκινάει αρκετά χρόνια πριν...

Η πρώτη μεγάλη υπόθεση πολιτικής διαφθοράς στο χώρο του ΠΑΣΟΚ είναι, βέβαια, το «σκάνδαλο Κοσκωτά». Ενας ουρανοκατέβατος «επιχειρηματίας», στηριζόμενος στις πλάτες κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, εισβάλλει στο τραπεζικό σύστημα μέσω της εξαγοράς της Τράπεζας Κρήτης, αγοράζει τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ΠΑΕ της χώρας, τον Ολυμπιακό, και εισέρχεται δυναμικά στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης με την εξαγορά της «Καθημερινής», την έκδοση άλλης εφημερίδας, «24 Ωρες», και μιας πληθώρας περιοδικών και ραδιοφωνικών σταθμών. Οταν το σκάνδαλο αποκαλύπτεται, από την ιερή συμμαχία όλων των άλλων εκδοτών, που βλέπουν το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους από την απειλή Κοσκωτά, συμπαρασύρει και μια σειρά κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, με πρώτον τον Α. Παπανδρέου, τον Μένιο Κουτσόγιωργα, τον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, διοικητές ΔΕΚΟ κλπ. Την εποχή αυτή, ο νυν υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου, είχε αναλάβει την ιδεολογική κάλυψη των νέων επιχειρηματικών ηθών, με διακηρύξεις για την αναγκαιότητα δημιουργίας νέων τζακιών επιχειρηματιών. Επιχειρηματίες πιστοί στο ΠΑΣΟΚικό «σοσιαλισμό», σε αντίθεση με τα «παλιά» τζάκια, τα οποία παρέμεναν προσηλωμένα ...στη δεξιά...

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, κορυφώνεται η διαμάχη στις κορυφές της οικονομικής ολιγαρχίας, καθώς μπλοκ δυσαρεστημένων επιχειρηματιών (Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Τεγόπουλος) κατηγορούν την κυβέρνηση για προνομιακές σχέσεις με τον όμιλο Κόκκαλη. Στη διαμάχη αυτή, Λαμπράκης και Μπόμπολας κρατούν συνήθως «ουδέτερη» στάση, χωρίς να λείπουν και οι εντάσεις. Η διαπάλη αυτή, η οποία συνεχίζεται, πέρασε από φάσεις ύφεσης και έντασης. Το καλοκαίρι του 2000, ξεσπάει το σκάνδαλο της «κοτερολογίας», μετά από τις καταγγελίες Πάγκαλου, ότι κορυφαίο κομματικό και κυβερνητικό στέλεχος εθεάθη στο κότερο του Κόκκαλη. Ορισμένοι κατέδειξαν τότε τον Σκανδαλίδη - ο οποίος το διέψευσε - άλλοι τον Τσουκάτο, ο οποίος τελικά αποπέμφθηκε από τη θέση του μέλους του Εκτελεστικού Γραφείου. Σε μια επίδειξη αλαζονείας, αλλά και διαπλοκής, ο Γ. Σαλελές, πρώην πρόεδρος του ΟΠΑΠ (ο όμιλος Κόκκαλη είχε κατηγορηθεί για άλωση του Οργανισμού με τις ευλογίες της κυβέρνησης) και μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, παραιτείται από το κομματικό πόστο, για να αναλάβει στελεχική θέση στις επιχειρήσεις Κόκκαλη.

Στον κατασκευαστικό τομέα, έχουμε τη λάμψη του άστρου του ομίλου Μπόμπολα, χάρη στις συμβάσεις που συνάπτει ο όμιλος με το Δημόσιο. Σύμφωνα με καταγγελίες του προέδρου της «Μηχανικής» Πρόδρομου Εμφιετζόγλου, ο όμιλος Μπόμπολα σαρώνει τα δημόσια έργα, χάρη στις προνομιακές σχέσεις που διατηρεί με την κυβέρνηση. Καταγγελία που δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Ο νυν πρόεδρος του ΣΕΒ Οδ. Κυριακόπουλος, σε συνέντευξή του σε περιοδικό, ομολογεί ότι έχει χρηματοδοτήσει πολιτικούς παράγοντες και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Η ομολογία Κυριακόπουλου, αφού «έπαιξε» κάνα δύο μέρες στον Τύπο, στη συνέχεια «πνίγηκε».

Πολλά έχουν γραφεί κατά καιρούς για τις «αμαρτωλές» συμβάσεις που υπογράφονται μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και συγκεκριμένων εταιριών για έργα των Κοινοτικών Πλαισίων. Στην πιάτσα είναι γνωστό ότι, αν δεν υπάρχουν οι ανάλογες ...συστάσεις, έργα δεν παίρνεις, καθώς οι διάφορες κυβερνητικές επιτροπές αξιολόγησης των προσφορών είναι για τα μάτια του κόσμου. Προνομιακή θέση στα κοινοτικά έργα είχε η εταιρία «ΠΛΑΝΕΤ», στη διοίκηση της οποίας ήταν ο γνωστός Αθανασούλης. Υπήρξαν, μάλιστα, δημοσιεύματα του Τύπου, τα οποία ανέφεραν ότι πίσω από την «ΠΛΑΝΕΤ» βρισκόταν η Β. Παπανδρέου, κάτι που η τελευταία διέψευσε. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Γ. Κανδαλεπας, στενός συνεργάτης του Γ. Παπαντωνίου, δημιουργεί εταιρία και σαρώνει δουλιές - μέσω διαγωνισμών πάντα... - στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα (κυρίως στο χώρο των ΔΕΚΟ).

Το καλοκαίρι του 2001, ξεσπάει το σκάνδαλο της «Μίνοαν Φλάιν Ντόλφιν», θυγατρικής των «Μινωικών Γραμμών», μετά τη βύθιση του πλοίου «Σαμίνα» έξω από την Πάρο, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει στον υγρό τάφο δεκάδες επιβάτες. Πρόεδρος της εταιρίας ήταν ένα πρώην μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Καλοκαιρινός, ο οποίος είχε διατελέσει και δήμαρχος Ηρακλείου με το κυβερνών κόμμα. Από τη διερεύνηση της υπόθεσης αποκαλύφθηκε ότι η «Μίνοαν Φλάιν Ντόλφιν» κυριάρχησε στις γραμμές του Αιγαίου (αφού απορρόφησε μια σειρά ανταγωνιστικές εταιρίας) χάρη στην εύνοια κυβερνητικών μηχανισμών - κατηγορήθηκε συγκεκριμένα ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας Σ. Σουμάκης - ενώ η προοπτική εισαγωγής της στο Χρηματιστήριο, υπήρξε ένα ακόμη σκάνδαλο εξαπάτησης χιλιάδων μικροεπενδυτών.

Πέρα από τις όποιες προεκτάσεις υπάρξουν στο θέμα της «Altec», το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Ο Αθανασούλης, ο Κληρονόμος, ο Σαλελές, ο Κόκκαλης, ο Κοσκωτάς, όλα τα κυβερνητικά στελέχη που κατηγορούνται για διαφθορά, αυτό που σε τελική ανάλυση έκαναν, ήταν να υπηρετήσουν ένα κοινωνικό σύστημα, που αναπαράγει τέτποια φαινόμενα ως σχεδόν φυσικό φαινόμενο. Αυταπατώνται όσοι - ειλικρινά - πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει «καθαρός» καπιταλισμός, χωρίς σκάνδαλα και διαπλοκές αφού κάποτε οι επιχειρηματίες δε τα βρίσκουν στη μοιρασιά, ενώ το αστικό πολιτικό κατεστημένο, ως τμήμα της αστικής τάξης είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αλλωστε αυτά υπηρετεί με το αζημίωτο... Σύμφωνα με τις αξίες του συστήματος, το κακό με τους πολιτικούς παράγοντες που έστησαν διάφορες κομπίνες και συμμετείχαν σε διάφορα κόλπα με αμοιβή το χρηματισμό τους, δεν είναι ότι χρηματίστηκαν, το κακό είναι ότι αποκαλύφθηκαν να χρηματίζονται. Ισχύει, δηλαδή, ο σπαρτιατικός στρατιωτικός νόμος: «Τιμωρείσαι όχι γιατί έκλεψες, αλλά γιατί συνελήφθης να κλέβεις». Αλλά ακόμη και όσοι ίσως δε χρηματίζονται στην ιδια πλευρά βρίσκονται. Αυτή του κεφαλαίου. Που σημαίνει οτι ακομη και στο θεωρητικό ενδεχόμενο που οι πολιτικοί διαχειριστές του καπιταλισμού δεν διαπλέκονταν με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τίποτα δε θα ήταν καλύτερο για το λαό. Η εκμετάλλευση είναι εκμετάλλευση, είτε με «καθαρούς» είτε με «διαπλεκόμενους» αστούς πολιτικούς.